Kilku pytań nie ma, niektóre są lepiej a niektóre gorzej opracowane. Mam nadzieję że to wystarczy. POWODZENIA! J
Pyt.1 Charakterystyka ukształtowania kręgosłupa w płaszczyźnie strzałkowej
Kręgosłup posiada fizjologiczne krzywizny pełniące funkcję amortyzacyjną. Dzięki nim kręgosłup może wytrzymywać duże obciążenia. Umożliwiają one również utrzymywanie prawidłowej postawy ciała.
Lordoza: łukowate wygięcie kręgosłupa w stronę brzuszną. U człowieka fizjologiczna lordoza występuje w odcinku szyjnym i lędźwiowym kręgosłupa
Kifoza: łukowate wygięcie kręgosłupa w stronę grzbietową. U człowieka fizjologiczna kifoza występuje w odcinku piersiowym i krzyżowym kręgosłupa.
Pyt.2 ZNACZENIE KRZYWIZN PRZEDNIO TYLNYCH KRF~GOSŁUPA
Pierwszą funkcją przednio tylnych krzywizn kręgosłupa jest umożliwianie utrzymania i przenoszenia na miednicę dużych obciążeń. Ponadto wraz z krążkami między kręgowymi pełnią funkcję amortyzacyjną, chroniąc kręgi i ośrodkowy układ nerwowy przed wstrząsami. Krzywizny pełnią również funkcję kinestetyczną uzależnioną od ruchomości poszczególnych krzywizn, lordozy szyjna i lędźwiowa są giętkie i odznaczają się znaczną ruchomością, kifoza piersiowa jest bardziej sztywna.
3. OPISZ FIZJOLOGICZNE POŁOŻENIE MIEDNICY
MIEDNICA — Dźwiga u człowieka ciężar tułowia, głowy oraz kończyn górnych i przenosi go na głowy kości udowych. Uniesieniu przedniego brzegu miednicy — które sprzyja dobrej postawie łagodząc lordozę lędźwiową — przeciwstawiają się więzadła biodrowo — udowe.
Prawidłowe nachylenie miednicy ku przodowi waha się w zależności od wieku i płci. U dzieci rozpoczynających chodzenie miednica ustawiona jest pionowo i w miarę wytwarzania się krzywizn fizjologicznych kręgosłupa zwiększa swe nachylenie ku przodowi. W okresie pokwitania u dziewcząt fizjologiczne nachylenie miednicy ku przodowi jest większe niż u chłopców.
W warunkach. prawidłowych w rzucie bocznym miednica jest pochylona do przodu, co pociąga za sobą podobne pochylenie części krzyżowej kręgosłupa.
Od pochylenia miednicy zależy ustawienie całego kręgosłupa. Jedną z metod pomiaru stopnia pochylenia miednicy jest pomiar wykonany cyrklem wg Wilesa. Mierzy się kąt zawarty między płaszczyzną przechodzącą przez kolec biodrowy tylny górny i brzeg spojenia łonowego a płaszczyzną poziomą
Fizjologicznie kąt nachylenia zmierzony w ten sposób wynosi (+/- 4'
- u mężczyzn ok31°,
- u kobiet 28°,
- - u dzieci kąt ten jest mniejszy i wynosi w 4 roku życia 22° a w 7 r. ż. 25°
kluczem dla całej postawy ciała jest przede wszystkim ustawienie miednicy.
Jeżeli miednica jest ustawiona pod większym kątem, zwiększa się nachylenie kości krzyżowej i dolnej części lędźwiowego odcinka kręgosłupa, a górny odcinek kręgosłupa lędźwiowego odgina się do tyłu, co daje pogłębienie lordozy lędźwiowej (hiperlordoza lędźwiowa).
Jeżeli natomiast pochylenie miednicy do przodu zmniejszy się wówczas kość Krzyżowa ustawi się bardziej pionowo, co spowoduje w następstwie zmniejszenie lordozy lędźwiowej
Mięśnie powodujące zwiększenie przodopochylenia miednicy:
- m. biodrowo-lędźwiowy,
- - m. prosty uda
- m. czworoboczny lędźwi
- - m. prostownik grzbietu
Mięśnie powoduje zmniejszenie przodopochylenia miednicy:
- mięśnie brzucha,
- mięśnie pośladkowe,
- - m. półścięgnisty,
- m. półbłoniasty,
- m. dwugłowy uda
- - m. przywodziciel wielki.
4. Opisz fizjologiczne ukształtowanie klatki piersiowej
Klatka piersiowa jest najwęższa u góry — gdzie znajduje się jej wierzchołek(otwór górny klatki piersiowej) i rozszerza się w dół — do podstawy, czyli otworu dolnego.
Ściany klatki piersiowej są wypukłe i różnej długości. Najdłuższe są obie ściany boczne, nieco krótsza ściana tylna (utworzona przez kręgosłup) i najkrótsza ściana przednia — najbardziej ruchoma.(spłaszczona utworzona przez mostek i chrząstki żebrowe).
Klatkę piersiową określa się prawidłową, jeżeli mostek i cała jej część znajduje się z przodu, a żebra tak wysunięte, że najdalej wysuniętą częścią ciała jest przednia ściana klatki piersiowej.
5.Opisz przestrzenny układ segmentów ciała w pozycji stojącej.
W płaszczyźnie czołowej powinna występować symetria ciała względem długiej osi ciała a pion spuszczony ze środka guzowatości potylicznej zewnętrznej powinien rzutować na wyrostki kolczyste kręgosłupa, tak aby oś kręgosłupa pokrywała się z rzutem pionu, przebiegała przez szparę miedzypośladkową i padała na środek tzw. czworoboku podparcia. Głowa powinna być ustawiona symetrycznie nad tułowiem, tułów nad miednicą, a miednica nad czworobokiem podparcia. Symetria dotyczy ustawienia: barków, łopatek, trójkątów talii, pośladków, `kolców biodrowych przednich górnych, kolan i stóp. W płaszczyźnie strzałkowej występuje asymetryczne ustawienie w projekcji przednio-tylnej. Postawę prawidłową uważa się jeśli: głowa i barki nie są wysunięta do przodu, łopatki przylegają do tułowia, klatka piersiowa jest dobrze wysklepiona a brzuch nie wystaje zbytnio przed klatkę. W badaniu pion spuszczony z otworu słuchowego zewnętrznego powinien rzutować nieco do przodu od stawu ramiennego, biodrowego, kolanowego i skokowego górnego. (Wilczyński)
6. ZNACZENIE REGULACJI NERWOWO-MIĘŚNIOWEJ W UTRZYMYWANIU POSTAWY CIAŁA:
zachowanie prawidłowej postawy ciała i orientacji przestrzennej zależy od przetwarzania i interpretacji inf sensorycznej, pochodzącej z 3 źródeł: 1-receptorów czucia głębokiego(proprioreceptorów).wrażliwych na rozciąganie,napinanie,ucisk.2-receptorów narządów równowagi.3-receptorów wzrokowych. Zasadniczym odruchem dla postawy jest odruch rozciągania, zwany odruchem miostatycznym. Istotą tego napięcia właściwego wszystkim mięśniom szkieletowym jest skurcz odruchowy mięśni biorących udział w utrzymywaniu postawy, a więc głównie mm przeciwdziałających sile ciężkości, tzw. antygrawitacyjnych, którymi są mięśnie pełniące funkcje prostowników ciała Iudzkiego.0 człowieka odnosi się to głównie do mm prostujących szyję, prostowników grzbietu, bioder, kolan, stóp. Nawet w czasie utrzymania normalnej pozycji stojącej u człowieka nieruchomego obserwujemy zapis prądów czynnościowych. Jego mm antygrawitacyjne wykazują stałe zmiany napięcia. Zmianom tym towarzyszą jednocześnie w obrębie poszczególnych stawów stałe mikroruchy -zwane wychwianiami - rejestrowane za pomocą elektromiografii. Stwierdzono ścisły związek między amplitudą i częstotliwością wychwiania a zmianą napięcia w mm. Wg Scherringtona istotą tego napięcia są statyczne reakcje odruchów na rozciąganie, które zależą od asynchronicznego charakteru podniet wyzwalanych przez liczne receptory rozciągania oraz od asynchronicznego, odruchowego wyładowania podniet za pomocą nerwów ruchowych do mm. Wynikiem tego jest stwierdzony uprzednio fakt naprzemiennego, niejednoczesnego występowania okresów spoczynku i aktywności różnych włókien grup mm, zapewniającego oszczędność w wydatku energii. Jakkolwiek napięciem w mięśniu zawiaduje ośrodek w rdzeniu kręgowym, to na stan napięcia maja duży wpływ ośrodki wyższe. Szlaki z ośrodków móżdżkowych, śródmózgowych i mózgowych przewodzą impulsy, które wnikając do końcowej drogi wspólnej precyzyjnie regulują stan napięcia poszczególnych grup mm, co z kolei warunkuje odpowiedni układ poszczególnych segmentów ciała. Na uwagę zasługują mechanizmy odruchowe regulujące ustawienie głowy w przestrzeni i jej położenie w stosunku do tułowia oraz dostosowanie kończyn górnych i oczu do pozycji głowy. Uruchamiane są one pod wpływem impulsów płynących z receptorów czucia głębokiego(mięsni szyi, ścian ciała i kończyn),narządu przedsionkowego, kanałów półkolistych oraz narządu wzroku. To zjawisko możemy przedstawić za pomocą doświadczenia z kotem, Jeżeli będziemy go trzymać grzbietem ku dołowi i następnie puścimy, to spadnie, on na łapy ,a tułów i głowa przybiorą błyskawicznie pozycję prawidłową. Takie receptory nazywamy " poprawczymi" : są one złożone i obejmują 5 różnych odruchów: błędnikowe odruchy poprawcze działające na tułów, szyjne odruchy poprawcze wywierające wpływ na tułów, poprawcze odruchy tułowia oddziałujące na głowę , odruchy tułowia działające na tułów, wzrokowe odruchy poprawcze. Oprócz odruchów poprawczych istnieją odruchy statyczno - toniczne zwane pozycyjnymi, wpływają one na napięcie mm szkieletowych i przez to utrzymują różne części ciała w pozycji odpowiedniej do ułożenia głowy. Właściwe receptory znajdują się w błędniku oraz w mięśniach szyi, które działają gdy zmienia się pozycja głowy względem tułowia. W aspekcie postawy na omówienie zasługują jeszcze reakcje podporowe. Jak to się dzieje ,że możemy utrzymać nasze kkd. jak "słupy" wbrew działaniu siły ciężkości? Otóż taki odruchowy skurcz mięśni tak prostowników jak i zginaczy oraz innych mm ,które stabilizują stawy, Magnus nazwał dodatnią reakcją podporową. Oparcie stopy na podłożu rozciąga mm, co daje efekt odruchowego skurczu zarówno prost. jak i zginacczy stawu kolanowego. Receptory skóry podeszwy - resoreceptory - zetknąwszy się z podłożem wzmacniają odruchy pochodzenia proprioreceptywnego. Rozluźnienie mięsni i stawów w celu wykonania ruchu kończyną nazywamy ujemną reakcją podporową, a zawdzięczamy to uniesieniu stopy z podłoża ,zgięciu stopy i palców ,co znosi pobudzenie płynące z
presoreceptorów.
Pyt. 7 Rola układu mięśniowo-więzadłowego w utrzymywaniu postawy ciała.
Sprawnie działające mięśnie i aparat więzadłowy pozwalają na utrzymanie pionowej pozycji ciała m.in. ze względu na swoją budowę. Tj. możliwości rozciągania, elastyczność, sprężystość. Wiemy, że występują mięśnie posturalne czyli takie których napięcie powoduje trzymanie pionowej postawy, często to napięcie jest nieświadome.(praca statyczna, nieświadoma). Aparat mięśniowy i więzadłowy wspólnie działają ze sobą. Obie struktury mają przyczepy na punktach kostnych. Rola więzadeł to wzmacnianie ruchomych połączeń między kośćmi oraz ochrona(stabilizowanie) i budowanie stawu. Dzięki nim i mięśniom ograniczane są ruchy w stawach. Natomiast układ mięśniowy przez swoje czynne napięcie powoduje stabilność szkieletu i optymalne ułożenie ciała dla danej pozycji, Np. podczas potknięcia się szybki bodziec informujący o utracie równowagi jest wysyłany do mięśni antygrawitacyjnych (prostowników) w celu zapobiegnięciu upadkowi.
S. Co to jest kąt przodopochylenia miednicy i jego fizjologiczne wartości
Kąt przodopochylenia miednicy to kąt zawarty między linią horyzontalną a linia łączącą spojenie łonowe z kolcem biodrowym tylnym górnym.
Kobiety: 28°
Mężczyźni: 31 °
9 SPOSÓB POMIARU KĄTA PRZODOPOCHYLENIA MIEDNICY
Przodopochylenie miednicy można mierzyć dwoma sposobami:
• mierząc kąt między linią poziomą, a płaszczyzną wchodu miednicy mniejszej (linia łącząca górny brzeg spojenia łonowego i wzgórek łonowy) - powinien wynosić 50-55° u mężczyzn, a u kobiet 55-60°;
• mierząc kąt za pomocą specjalnego cyrkla (inkliniometr), biorąc pod uwagę płaszczyznę przechodzącą przez kolec biodrowy tylny górny i górny brzeg spojenia łonowego w stosunku do poziomu - kąt ten powinien wynosić około 31 ° u mężczyzn i 28° u kobiet (u dzieci~ jest mniejszy).
10. OD CZEGO ZALEŻY WIELKOŚĆ KĄTA PRZODOPOCHYLENIA MIEDNICY
Dużą rolę gra również ustawienie miednicy, ponieważ na niej opiera się kręgosłup i zmiany jej ustawienia powodują zaburzenia w ~,- ustawieniu kręgosłupa. Zwiększenie przodopochylenia miednicy powoduje zwiększenie nachylenia kości krzyżowej i pogłębienie lordozy lędźwiowej. Zmniejszenie pochylenia miednicy do przodu powoduje natomiast bardziej pionowe ustawienie kości
krzyżowej i zmniejszenie lordozy lędźwiowej.
Stopień przodopochylenia miednicy zależy przede wszystkim od ustawienia w stawach biodrowych, które stabilizowane jest przez układ więzadłowo-torebkowy i mięśniowy. Przykurcze w stawach biodrowych powodują zwiększenie pochylenia miednicy do przodu.
Mięśnie powodujące przodopochylenie miednicy
z przodu:
- biodrowo-lędźwiowy (m.iliopsoas)
- prosty uda (m.rectus femoris)
z tyłu:
- czworoboczny lędźwi (m ąuadratus lumborum)
- prostownik grzbietu (m. erector spinae)
Mięśnie powodujące zmniejszenie przodopochylenia miednicy:
z przodu - mięśnie brzucha:
- prosty (m rectus abdominis)
- skośny zewn. (m.obliąuus ext. abdominis)
- skośny wewn. (m.obliąuus int. abdominis)
- poprzeczny (m, transversus abdominis)
- mięśnie pośladkowe (m.gluteus maximus, minimus, medius)
- kulszowo-goleniowe
* m. półbłoniasty (m.semimembranosus) * m. półścięgnisty (m.semitendinosus)
* m. dwugłowy uda (m.biceps femoris)
* m. przywodzicie! wielki (m.adductor magnus)
11. Wpływ kąta przodopochylenia miednicy na postawę ciała
Zmiana Kąta przodopochylenia miednicy powoduje zmianę wielkości krzywizn kręgosłupa w pł. Strzałkowej. Kręgosłup łączy się z miednicą poprzez kość krzyżową. Połączenie krzyżowo-biodrowe miednicy charakteryzuje się znikomą ruchomością. Wielkość kąta przodopochylenia miednicy oddziaływuje więc poprzez postawę kości krzyżowej na trzon 5 kręgu lędź.
Zwiększenie przodopochylenia miednicy (większe pochylenie kręgów dolnej części łuku lordozy lędź.) wyrównane jest w obrębie górnej części haku lordozy lędź. (rzut środka ciał~ ku przodowi)
Zmniejszenie kąta przodopochylenia miednicy oddziaływuje na zmniejszenie pochylenia ku przodowi kręgów dolnej części łuku lordozy lędź.
Wady postawy przy zwiększonym kącie przodopochyłenia miednicy:
• Okrągło-wklęsłe
• Wklęsłe
Wady postawy występujące przy zmniejszonym kącie przodopochylenia miednicy:
•Płaskie
• Okrągłe,
13. Wpływ położenia miednicy w płaszczyźnie czołowej na postawę ciała.
Osią całego ciała jest kręgosłup. Kręgosłup ludzki wspiera się na miednicy i jest z nią połączony dwoma bardzo ścisłymi, prawie nieruchomymi stawami krzyżowo-biodrowymi. Naturalne i symetryczne ułożenie miednicy jest kluczem dla prawidłowo działającego aparatu ruchu.
Miednica może być ustawiona skośnie, co objawia się niesymetrycznym ułożeniem kolców biodrowych przednich górnych i dołków znajdujących się w okolicy kości krzyżowej. Skośne ustawienie miednicy wywołuje skutki w obrębie kręgosłupa oraz stawów biodrowych. Wyrównawcze, boczne skrzywienie kręgosłupa w odcinku lędźwiowym wywołuje wtórne zmiany w postaci deformacji kręgów oraz zmian zwyrodnieniowych, będących przyczyną dolegliwości bólowych. Zaburzenia biomechaniki stawów biodrowych (asymetria pokrycia głów kości udowych przez panewki, asymetria napięcia mięśni) powodują rozwój wczesnych zmian zwyrodnieniowych. Przy skośnym ustawieniu miednicy mamy również do czynienia z nierówną długością kończyn dolnych. Chód, w związku z naprzemiennym przenoszeniem ciężaru ciała na krótszą i dłuższą kończynę staje się nie tylko mało estetyczny, ale również związany z większym wydatkiem energetycznym.
Pytanie 14 WPŁYW POŁOŻENIA MIEDNICY W PŁASZCZYŹNIE POPRZECZNEJ NA POSTAWĘ CIAŁA
Skręty miednicy w płaszczyźnie poziomej
- określenie prawidłowego ustawienia miednicy i stawów biodrowych w płaszczyźnie poprzecznej w fazie podwójnego podparcia
- w chwili wysunięcia nogi wykrocznej do przodu miednica podąża za ruchem i wysuwa swą wykroczna stronę nieco do
przodu
- wykazuje ona skręt w płaszczyźnie poziomej około 4° do przodu i 4° do tyłu
- ruch odbywa się w obu biodrach
- na skutek ruchów miednicy udo nogi wykrocznej — rotacja zewnętrzna, udo nogi podpierającej w rotacji wewnętrznej - skręcanie się miednicy wydłuża krok
15. Znaczenie ustawienia głowy w ukształtowaniu postawy ciała.
W wadach postawy spotyka się często nieodpowiednie ustawienie głowy. Skutkiem zwiększonej kifozy piersiowej lub niedbałej postawy przy różnych czynnościach, niemal zawsze występuje wysunięcie głowy ku przodowi. Uchodzą też czasami uwadze wady wzroku i słuchu, które również mogą być istotną przyczyną wadliwego ustawienia głowy, w następstwie czego może na tym podłożu rozwinąć się skolioza.
Kręcz karku. Oprócz wyżej wymienionych błędów w ustawieniu głowy rzadziej występuje kręcz karku. Deformacja ta powstaje w wyniku niedorozwoju kręgów szyjnych lub mięśni szyi (przykurcz m. mostkowo-obojczykowo-sutkowego, a czasem mm. pochyłych).
Ćwiczenia głowy i szyi stosowane na zajęciach mają na celu z jednej strony ogólne wzmocnienie mięśni szyi i karku, a z drugiej strony celem ich jest nauczenie odróżniania poprawnego sposobu trzymania głowy od trzymania nieprawidłowego. Poprawny sposób ustawienia głowy polega na lekkim cofnięciu głowy w tył i przyciągnięciu głowy do szyi. Wzmacnianiu mięśni szyi i karku oraz korygowaniu ustawienia głowy służą nie tylko specjalne ćwiczenia szyi, lecz także wiele ćwiczeń tułowia, które wymagają współudziału głowy i szyjnego odcinka kręgosłupa.
Do właściwych ćwiczeń szyi należą:
- skłony głowy w przód i w tył(w płaszczyźnie strzałkowej) - skłony głowy w bok (w płaszczyźnie czołowej)
- skręty głowy (w płaszczyźnie poprzecznej)
- krążenie głowy
Pyt 16 OMÓW FIZJOLOGICZNE USTAWIENIE KOŃCZYN DOLNYCH
Na skutek zbieżnego ustawienie kości dolnych, osie długie k udowej i piszczelowej nie leżą na jednej prostej, lecz tworzą kat rozwarty po stronie bocznej kolana. U kobiet (ze względu na większą szerokość miednicy, odległość między nasadami bliższymi k. udowych jest większa niż u mężczyzn. W pł. czołowej oś k. udowej tworzy z osią k piszcz. u kobiet kąt 7 st. u mężczyzn Sst. — fizjologiczna koślawość kolana. Kończyna dolna jest ustawiona prawidłowa, wówczas, gdy głowa kości udowej (lub środek fałdu pachwinowego) środek rzepki, środek st. skokowego i II palec stopy leża na jednej prostej — linia Mikulicza.
17.Omów fizjologiczne ustawienie stopy.
Sklepienie podłużne stopy — stanowi je łuk podłużny przyśrodkowy (dynamiczny) i łuk podłużny boczny (statyczny)
Łuk podłużny przyśrodkowy — przebiega od guza piętowego po przez kość łódkowatą, pierwsza kość klinowatą, do głowy pierwszej kości śródstopia. Szczyt łuku wypada na kość łódkowatą, oddalona od podłoża o ok. 2,5 cm
Łuk podłużny boczny — łączy guz piętowy z głową piątej kości śródstopia, przechodząc przez kość sześcienną, która stanowi jego szczyt oddalony od podłoża o ok. 0,5 cm
Sklepienie poprzeczne stanowi łuk poprzeczny — łączy głowy 5 kości śródstopia, przy znacznym obciążeniu ulega spłaszczeniu. Łuk poprzeczny przechodzi przez 3 kości klinowe,: oraz kość sześcienna.
Stopa prawidłowo zbudowana opiera się o podłoże 3 punktami podparcia : guzem kości piętowej, głową pierwszej i piątej kości śródstopia. Od strony przyśrodkowej stopa oglądana w pozycji stojącej pacjenta ma od strony przyśrodkowej łagodny łuk, opierający się o podłoże pięta i śródstopiem. Pięta widziana od tyłu jest przedłużeniem goleni i jest prawie prostopadła do podłoża. Stopa prawidłowa wykazuje charakterystyczne wgłębienie, ubytek po stronie przyśrodkowej widoczny na odbiciu stopy np. na papierze.
18. Mięśnie antygrawitacyjne tułowia i ich znaczenie.
Mięśnie antygrawitacyjne maja za zadanie utrzymanie prawidłowej postawy ciała. Pełnią role stabilizatorów kręgosłupa.
Z przodu:
-Mięśnie szyi
-Mięśnie klatki piersiowej -Mięśnie brzucha
-Mięsień czworogłowy uda
Z tyłu :
-Prostownik grzbietu -Mięśnie pośladkowe -Mięsnie kulszowo-goleniowe
Pyt l9 MIĘŚNIE ANTYGRAWTTACYJNE KOŃCZYN DOLNYCH I ICH ZNACZENIE
Mięśnie antygrawitacyjne - grupa mięśni odpowiedzialnych za utrzymanie pozycji ciała - zginacze kończyn górnych, prostowniki kończyn dolnych.
Do mięśni antygrawitacyjnych kończyny dolnej należą głównie:
• mięsień czworogłowy uda
•mięsień trójgłowy łydki
20. Omów mięśnie stabilizujące miednicę w płaszczyźnie strzałkowej.
-Prosty uda (pp. Kolec biodrowy przedni dolny i brzeg panewki stawu biodrowego, pk. Wspólne ścięgno końcowe) -Biodrowo-lędźwiowy (składa się z dwóch mięśni: lędźwiowego większego i biodrowego)
Lędźwiowy większy (pp. warstwa powierzchowna odchodzi od trzonu Th12 i czterech trzonów L1-4, głęboka warstwa obejmuje wyrostki żebrowe kręgów lędźwiowych, pk. krętarz mniejszy kości udowej)
Biodrowy (pp. cały dół biodrowy, pk. krętarz mniejszy kości udowej)
-Prostownik grzbietu odcinka lędźwiowego.
-Pośladkowy wielki (pp. obejmuje kość biodrową, boczną okolicę kości krzyżowej i guzicznej oraz więzadło krzyżowo-guzowe, pk. pasmo biodrowo-piszczelowe, guzowatość pośladkowa)
-Półścięgnisty (pp. guz kulszowy, pk. gęsia stopka)
-Półbłoniasty (pp. guz kulszowy, pk. dzieli się na trzy odnogi: jedna przyczepia się do kłykcia przyśrodkowego kości piszczelowej, druga przechodzi w więzadło podkolanowe skośne, a trzecia przechodzi w powięź goleni. -Głowa długa m dwugłowego (pp. guz kulszowy, pk. ścięgno dochodzące do głowy strzałki) -Pośladkowy średni (pp. między kresą pośladkową przednią a tylną, pk. krętarz większy kości udowej). -mięśnie brzucha.
Pyt 2l OMóW MIĘŚNIE STABILIZUJĄCE MIEDNICĘ W PŁASZCZYŹNIE CZOŁOWEJ
Mięśnie stabilizujące miednicę w płaszczyźnie czołowej:
Należą do nich mięśnie zewnętrzne miednicy którymi są:
1. M pośladkowy średni: ma pierzaste ułożenie włókien; leży pod mięśniem pośladkowym wielkim.
Przyczep czątkowy: rozpoczyna się na talerzu biodrowym, między kresą pośladkową przednią a tylną.
Przyczep końcowy włókna mięśniowe kierują się zbieżnie w bok i do dołu, a kończą się na krętarzu większym kości udowej. Czynność taka sama jak mięśnia pośladkowego małego.
2. Mięsień pośladkowy mały, ma także wachlarzowate ułożenie włókien; jest położony po oboma mięśniami pośladkowymi.
Przyczeppoczątkowy- talerz biodrowy, między kresą pośladkową przednia a dolna. Włókna biegną w bok i do dołu zbieżnie.
Pk: obejmuje krętarz większy kości udowej.
CZYNNOŚĆ: mięśnia pośladkowego średniego i małego jest podobna, z tym że m. pośladkowy mały jest w swym działaniu słabszy. Główna czynność obu mięśni polega na odwodzeniu uda. Części przednie obu mięśni wspomagają zginanie w stawie biodrowym i nawracanie, części tylne odwrotnie — prostują udo i silnie odwracają. Przy ustalonej kończynie skurcz mięśni powoduje przesunięcie miednicy do boku. W czasie chodzenia mięśnie powodują naprzemienny ruch miednicy do boku — miednica pochyla się w stronę kończyny obciążonej. Dlatego po stronie przeciwnej, odciążonej, kończynę można przemieścić do przodu.
W dwunożnej pozycji stojącej miednica nie wymaga specjalnej stabilizacji w płaszczyźnie czołowej, gdyż jest ona symetrycznie podparta, co zapewnia jej stała równowagę. Dopiero przy jednonożnym podporze(np. podczas chodu), konieczne staje się zabezpieczenie miednicy przed jej opadaniem po str. Wolnej, która to funkcja przypada mięśniowi pośladkowemu średniemu.
22. Omów mięśnie stabilizujące kończyny dolne w stawach kolanowych. Stabilizację w obrębie stawu kolanowego zapewniają:
- stabilizatory bierne — torebka stawowa, więzadła, łąkotki
- - stabilizatory czynne — ścięgna i mięśnie
Mięśnie uda dzielą się na 3 grupy:
I mięśnie przednie — PROSTOWNIKI
2 mięśnie przyśrodkowe — PRZYWODZICIELE
3 mięśnie tylne — ZGINACZE
Mięśnie grupy przedniej współdziałając z mięśniami zewnętrznymi miednicy prowadzą do stabilizacji kończyny dołnej przez działanie wyprostne w stawach biodrowych i kolanowych.
- Grupa przednia :
•mięsień krawiecki
• mięsień stawowy kolana
- Grupa przyśrodkowa ~
• m. grzebieniowy
• m. smukły `
• m. przywodziciel długi • m. przywodziciel krótki
• m. przywodziciel wielki ~
- Grupa tylna
• m. półścięgnisty
• m. półbłoniasty
• m. dwugłowy uda
Mięsień trójgłowy łydki : składa się z mięśnia brzuchatego łydki i mięśnia płaszczkowatego. Mięsień ten działa również na staw '<olanowy — wspomaga zginanie.
Pyt.23 mięśnie stabilizujące k dolne w stawach skokowych i stopy
St. skokowe:
-piszczelowy przedni -prostownik dł. Palców -prostownik dł. palucha - strzałkowy trzeci
-trójgłowy łydki
-zginaćz dł. palucha -zginacz dł. palców
-piszczelowy tylny
-strzałkowy długi
-strzałkowy krotki
-podeszwowy
Stopa:
-prostownik krótki palców
- prostownik krótki palucha
~odwodziciel palucha
-zginacz krótki palucha
-przywodziciel palucha
-odwodziciel palca małego
-zginacz krótki palca małego
-przeciwstawiacz palca małego
-zginacz krótki palców
-czworoboczny podeszwowy
-gIistowate
...
spodpowieki