Dębek Paweł Bohater do wynajęcia Z Science Fiction nr 4 kwiecień 2001 Pewnego ranka, zaraz po niadaniu, królewski krokodyl wyszedł z sadzawki. Przemierzył ulice na zgiętych łapach, po czym opucił miasto głównš bramš i mijajšc oniemiałych strażników, podreptał w nieznane. Pod wieczór tego samego dnia nadleciał smok. Szorujšc brzuchem po dachach domów, przyprawił kilka osób o permanentny rozstrój żołšdka. Kołował chwilę nad królewskim pałacem, po czym gwałtownie zniżył lot, by pochwycić księżniczkę, która włanie brała kšpiel w ogrodzie. Ostatnim odgłosem, jaki dobiegł przypadkowych obserwatorów kšpišcej się księżniczki był jej dziki wrzask: -Ręcznik! Inaczej nigdzie nie lecę! Smok porwał ręcznik i zniknšł za horyzontem, niczym koszmar rozwiewajšcy się w blasku słońca, W obliczu tego wydarzenia emigracja królewskiego krokodyla nie odbiła się głonym echem w historii regionu. Odegra jednak znaczšcš rolę w tej opowieci. A zatem... Do dzieła! *** Atro, z wykształcenia i zawodu bohater do wynajęcia, stał na rozstaju dróg i czytał ogłoszenie: BOHATER PILNIE POTRZEBNY. ZA URATOWANIE KSIĘŻNICZKI Z ŁAP SMOKA CENNE NAGRODY. ADRES KONTAKTOWY: SMOCZA GÓRA. SMOCZA GÓRA: NA LEWO Nie zastanawiał się długo, jak to miał w zwyczaju. Wyjšł wbity w ziemię dwumetrowy miecz, ziewnšłi poszedł zabić smoka. *** Popołudnie było upalne i leniwe. Smok ułożył się przed wejciem do pieczary, wygišł grzbiet w kierunku słońca i zajadał się plackiem ze liwkami. -Ja po księżniczkę -powiedział Atro, wbijajšc miecz w ziemię. -Placka? -spytał smok. -Chętnie -odparł bohater. Usiadł obok i sięgnšł po ciasto. -Sam piekłe? -Skšd. Księżniczka. -Aha. Ico zniš? Smok westchnšł i fragment zbocza góry obsunšł się w dół lawinš głazów. -Sympatyczna dziewczyna. -Słyszałem. -Pracowita, zaradna. Uroda niczego sobie. Wyobra sobie: wysprzštała mi jaskinię, wypolerowała grzbiet i na koniec zrobiła placek. -No i... ? -Nie miałem sumienia jej zjadać, wiesz. -No i.:.?! -Przehandlowałem jš krasnoludom za pewnego szewca, który mnie wkurzał swoimi podrobami mięsnymi. Atro wyjšł z ziemi dwumetrowy miecz, ziewnšł i poszedł zabić krasnoludy. *** Królewski krokodyl przemierzał z szelestem zarola, aż natrafił na strumyk. Wsunšł się w jego koryto i gdy kilka metrów dalej woda zrobiła się głębsza, popłynšł z jej biegiem. *** -Szukam księżniczki. Kupiecka karawana popasała na lenej polanie. Stłoczone na rodku własnego obozu krasnoludy wpatrywały się w dwumetrowy miecz. Palce bielały im od zaciskania dłoni na trzonkach toporów. -Jakiej księżniczki? Żadnej nie widzielimy -odezwał się który i reszta skwapliwie zaczęła potrzšsać brodami. Bohater znudzonym gestem poprawił wbity w ziemię miecz. -Wbrew obiegowej opinii, nie jestem debilem -powiedział. -Gorzej z mojš cierpliwociš. Krasnoludy przez chwilę naradzały się. -Dziesięć tysięcy złotem i może jaka księżniczka się znajdzie. Atro wyszczerzył zęby. -Negocjujemy? -spytał. -Zawsze! -odparły krasnoludy. Ptaki zamilkły. Drzewa nachyliły się nad polanš. Las wyczekiwał. Bohater przecišgnšł się, zachrupotały stawy. -W porzšdku, długobrodzi -rzekł wolno -Ale na moich warunkach. I nim ktokolwiek zdšżyłby mrugnšć okiem, trzymał już wrękach miecz, a ułamek sekundy póniej wirował między krasnoludami, tnšc na prawo i lewo, aż cała grupa rozpierzchła się w panice. Potem oparł sobie ostrze o ramię i przemaszerował przez obóz do namiotu, przed którym spał strażnik. Księżniczka była w rodku. Siedziała na kufrze i piłowała paznokcie. -Ojej -powiedziała i po namyle dodała: -Dzień dobry. -Jak dla kogo -odparł Atro. Przerzucił jš sobie przez plecy i wyszedł. Na zewnštrz krasnoludy ustawiły się szeregiem i potrzšsały nerwowo toporkami. Bohater stał przez chwilę i patrzył gdzie ponad szczytami drzew. Księżniczka majtała mu się na ramieniu. Przechodzę -stwierdził w końcu. I przeszedł. *** -Goniš nas -oznajmiła księżniczka, która przewieszona przez plecy miała wietny widok na tyły. Atro przyspieszył kroku. Lene zwierzęta umykały mu spod stóp. -Dlaczego się po prostu nie zatrzymasz i nie rozprawisz z nimi do końca? -Skarbie, jak doroniesz, będziesz wiedziała. A jak nie, to pozwolisz ubić się w lesie pięćdziesięciu wciekłym krasnoludom. Wyłowił odgłos, który mu wcale nie dodał otuchy. -Rzeka, prawda? -spytała księżniczka. Obecne wydarzenia były dla niej fascynujšce. Jej poprzednie, pałacowe życie nie przewidywało smoków, porwań i ucieczki przez las na ramieniu płatnego bohatera z dwumetrowym mieczem. -Powiedzmy potok. ciółka lena kończyła się gwałtownie na skraju kamienistego urwiska. W dole huczała górska rzeka. Odwrócił się. Nawet huk wody, rozbijajšcej się między głazami, nie był w stanie zagłuszyć posapywania krasnoludów przedzierajšcych się przez las. -To nie jest kwestia tego, że ich jest więcej, a ja jestem już zmęczony -powiedział cicho. -Mnie się po prostu nie chce. A potem skoczył. -Wiesz, jak zaskakiwać kobiety! -zdšżyła mu się jeszcze wydrzeć do ucha księżniczka. *** Królewski krokodyl płynšł, lawirujšc między kamieniami. Bystry nurt i pienišca się woda sprawiały mu przyjemnoć. Przynajmniej do momentu, kiedy nieoczekiwanie co ciężkiego zeskoczyło mu na grzbiet. -Wiedziałe, że istniejš takie duże kłody drzewa? -Nie. -Ta jest bardzo duża, prawda? -Tak. -A wiedziałe, że one sobie wiosłujš łapkami? -Mam na imię Alma. A ty? -A ja nie. Dopływali do ujcia rzeki, gdy krokodyl zdecydował się zanurkować. Księżniczka piszczała, Atro nie wiedział, czy ratować jš czy miecz. W końcu wycišgnšł z topieli jedno i drugie. Siedzieli teraz na brzegu, pozwalajšc gasnšcemu słońcu osuszyć ubrania. -To jak na ciebie wołajš? "Te, twardziel!"? Oglšdała połamane paznokcie. Atro wylewał wodę z butów. -Atro. -Ładnie. -Nie moja wina. Dobiegał ich cichy szum morza. -Rodzice wybrali mi już narzeczonego, wiesz? Ma pryszcze i paskudny charakter, ale jest kluczowš kwestiš w polityce regionalnej mojego ojca. Atro założył buty. Trzeszczały przy każdym kroku. -Chod. Niedaleko stšd jest osada. Poszukamy tam jakiego bardziej pewnego transportu. -Nie chcę wracać do domu. Wstała i ruszyła za nim truchtem. -Ale ja chcę, żeby wróciła. Należy mi się honorarium. -Oparł sobie miecz o ramię i przyspieszył kroku. Słońce zachodziło. Upalne popołudnie zmieniało się w duszny wieczór. *** Duszny wieczór był już bardzo pónym dusznym wieczorem, gdy dotarli do oberży "Przy nabrzeżu". Była to miła knajpka. Chyba że kto nie lubi pozalewanych piwem stołów i przelatujšcych pod sufitem noży. Piła tutaj banda wikingów, przygnana o zachodzie słońca północnym wiatrem. -Zawsze przesiadujesz w takich miejscach? -spytała księżniczka, obejmujšcrękoma swój kufel. -Pensja bohatera nie pozwala na luksusy. Oparł miecz o ławę i wycišgnšł pod stołem nogi. Powietrze było zatęchłe, piwo miało smak deszczówki. Kołyszšc się na boki, przeszedł koło nich jeden z wilków morskich. Zachwiał się i zahaczył o ławę. Miecz zsunšł się i huknšł o podłogę. -O! Przepraszam... Atro schylił się i ustawił broń. -Nie ma sprawy, przyjacielu -odparł. Wiking rozemiał się głono. -Iza to się z tobš napiję! -ryknšł. W jednej chwili przy stoliku znalazło się jego trzech kompanów, a każdy już zamawiał po pięć kufli piwa. Atro jęknšł, gdy połowa z nich stanęła przed nim. -Ze mnš się nie napijesz, stary? -wychrypiał mu kto prosto do ucha. -Tymi ręcami udusiłem wczoraj największego węża morskiego, jakiegom w życiu na oczy widział. Zaraz ci opowiem, jak to było. Ale najpierw chluniem... Rozejrzał się jeszcze za księżniczkš. Nie było jej przy stole. Szkło zderzyło się tuż przed jego nosem, piwo pociekło na stół. -Otóż płyniemy sobie spokojnie, łajba kołysze, księżyc luka pełnš gębš... Kumasz, stary? -A ja go wtedy za łeb i o burtę! Raz i drugi! Aż gały wywalił na wierzch. Kumasz, stary? Kufle były puste. Opowieć snuła się coraz wolniej. Atro uniósł głowę znad stołu i zdawało mu się, że widzi księżniczkę tańczšcš na barze. Powinien zareagować. Powinien sięgnšć po miecz i zareagować. Wstał. Na ugiętych nogach dotarł do wyjcia. W tawerniany gwar wdarły się oklaski. Słyszał je jak przez mgłę. Chwilę chwiał się, oparty o framugę drzwi. Potem wyszedł. Niełatwo jest ogłuszyć bohatera. Chyba, że akurat stoi kompletnie pijany przy murze i stara się nie obsikać sobie butów. *** Królewski krokodyl leżał na plaży i obserwował wschód słońca. Mrużył oczy, a promienie łaskotały go po grzbiecie. Czułby się szczęliwy, gdyby nie ryczšca sprone piosenki banda wikingów, przepływajšca nieopodal na rozklekotanej łajbie. *** Atro obudził się o wicie. Miał obsikane buty i pulsujšcš potylicę. Mrużšc oczy przed wdzierajšcym się pod czaszkę słońcem, dotarł do rodka gospody. -Dzień dobry, mój ty bohaterze -powiedział Giseroux, czarodziej. Siedział przy stole i smarował masłem kromkę chleba. -Nie jestem zorientowany, więc powiedz mi proszę, ile teraz kosztuje taki nocleg w rynsztoku. Atro ciężko zwalił się na ławę obok. -le znoszę połšczenie kaca i cudzej ironii -warknšł. Rozejrzał się i z westchnieniem ulgi sięgnšł po butelkę wina. Czarodziej obtłukł trzonkiem noża skorupkę jajka, obrał je i posolił. Poczštek przyjani...
irek412