Była sobie raz mała chłopeczka. Ze świecą ładniejszej szukać! Matka kochała ją okrutnie, a babka - więcej jeszcze. Babka-poczciwina kazała jej uszyć czerwony kapturek, a ten tak się udał, tak jej było w nim ładnie, że odtąd nazywano ją wszędzie: Mały Czerwony Kapturek. Napiekła raz matka maślanych placuszków i powiada: Idź, Mały Czerwony Kapturku, do babki i zapytaj, jak się miewa. Bo powiadali mi we wsi, że słabuje. Zanieś jej ten placuszek i garnuszek masła. Mały Czerwony Kapturek ruszyła nie zwlekając do babki. A babka mieszkała w odległej wsi. Wchodzi Mały Czerwony Kapturek w las i spotyka Kuma-Wilka. Kum-Wilk miał wielką chęć pożreć od razu Małego Czerwonego Kapturka, ale że w lesie byli drwale, więc się nie odważył. Pyta więc tylko, dokąd to wędruje. Mały Czerwony Kapturek nie wiedziała, nieboraczka, jak to niebezpiecznie przystawać i podawać ucho wilczym słówkom. Zatrzymała się więc i powiada: - Idę odwiedzić babkę. Niosę dla niej placuszek i garnuszek masła od matki. - A daleko to do babki? - pyta Wilk. - O, szmat drogi! - rzecze Mały Czerwony Kapturek. - Trzeba iść aż do młyna, co go widać - o, tam! daleko! A potem dalej jeszcze, aż do pierwszej chaty we wsi. - Ano - powiada Wilk na to - pójdę i ja do babki w odwiedziny. Ja ruszę tą dróżką. Ty - idź tamtą. Zobaczymy, kto pierwszy u babki stanie. Puścił się Wilk co duch krótszą dróżką, a dziewuszka poszła dłuższą. Idąc, zbałamuciła chwilę, zrywając orzechy w olszynie, chwilę - goniąc za motylami, chwilę - rwąc napotkane w trawie drobne kwiatuszki i układając je w wiązanki. Tymczasem Wilk nie mitrężył i wnet stanął przed chałupką babki. - Puk-puk. - A kto tam? - To ja, twoja wnuczka, babko, Mały Czerwony Kapturek - odpowiedział Wilk zmienionym głosem. - Przynoszę ci maślany placuszek i garnuszek masła od matki. Babka-poczciwina słabowała trochę i leżała. Zawołała więc nie wstając z łóżka: - Pociągnij zatyczkę z koziej nóżki, a puści rygielek! Pociągnął Wilk kozią nóżkę - drzwi się otworzyły. Wilk rzucił się na babinkę i połknął ją w mgnieniu oka, bo już trzy dni pościł. Po czym zamknął drzwi, wyciągnął się na łóżku babki i czeka na Małego Czerwonego Kapturka. Wkrótce nadeszła dziewuszka i stuka do drzwi: - Puk-puk. - A kto tam?Mały Czerwony Kapturek strwożyła się bardzo, co to za gruby wilczy głos się odzywa. Ale sądząc, że babka zachrypła, powiada: - To ja, twoja wnuczka, babko, Mały Czerwony Kapturek. Przynoszę ci maślany placuszek i garnuszek masła od matki. A Wilk na to słodziuchno, jak tylko może: - Pociągnij kozią nóżkę, a puści rygielek. Mały Czerwony Kapturek pociągnęła kozią nóżkę. Drzwi się otworzyły. Na widok dziewczynki Wilk nurknął pod pierzynę i powiada z łóżka: - Schowaj do skrzyni placuszek i garnuszek z masłem. I chodź tu, moja miła. Połóż się przy mnie.Mały Czerwony Kapturek zdjęła kapotkę i wyciągnęła się obok babki, dziwując się jej posturze:- O moja babko, jakie to masz wielkie ręce!- Żeby cię mocniej uścisnąć, moja ty dziecino!- O moja babko, jakie to masz długie nogi!- Aby cię prędko schwytać, moja ty dziecino!- O moja babko, jakie to masz wielkie uszyska! - Aby cię dobrze słyszeć, moja ty dziecino! - O moja babko, jakie ty masz wielkie oczy! - Aby cię lepiej widzieć, moja ty dziecino! - O moja babko, jakie ty masz wielkie zęby! - Aby cię smacznie zjeść! Zły Wilk warknął, dał susa z łóżka i Małego Czerwonego Kapturka pożarł.
Morał stąd płynie - proszę słuchać,urocze, wdzięczne me dziewuszki-że obcych ludzi pogaduszkinależy puszczać mimo ucha.Pogwarki wprawdzie miła chwilka,lecz blisko stąd do paszczy wilka.Radzę wam zapamiętać,że jest podstępny wilk niektóry: ukrywa wilcze swe pazury,by słodkim słówkiem zwieść dziewczęta. Ani go poznać! Mina święta tkliwie,łagodnie patrzy w oczy, za panną uliczkami kroczyprzymilny, słodki jak cukierek.Lecz wierzcie: to wilczysko szczere!
aneczkadaw