walka z czołgami 4.doc

cz. 3

MANEWR

    Przystępując do działań w terenie zurbanizowanym, należy - jak zalecają Amerykanie - uwzględnić warunki atmosferyczne oraz czas i przestrzeń. Do pomocy w ustaleniu przebiegu przedniego skraju obrony przeciwnika należy wykorzystać lotnictwo, srodki rozpoznania radioelektronicznego, patrole i inne. Celowniki termiczne będą pomocne w lokalizacji zajętych przez przeciwnika budynków. Otwartą przestrzeń przed obszarem zabudowanym należy pokonać możliwie jak najszybciej, aby ograniczyć czas przebywania pod ogniem przeciwnika. Aby zamaskować manewr, można stawiać zasłony dymne.
    Po osiągnięciu zabudowań dowódca czołgu powonien nastawić odpowiednio celownik, przyjmując odległosć prawdopodobnie od 200 do 500 metrów. Należy zwrócić uwagę na zachowanie w całosci plutonu i kompanii. Ułatwi to dowodzenie tymi pododdziałami. Piechota na transporterach opancerzonych powinna nacierać tuż za czołgami, a po osiągnięciu skraju miasta miasta - szybko spieszyć się i rozproszyć, aby utworzyć mieszane grupy i natychmiast ubezpieczyć nacierające pojazdy bojowe.

Podczas gdy w otwartym terenie wsparcie ogniowe będzie realizowane w zasadzie w ciągłym ruchu, to w miesciebędzie realizowane często "skokami". Czołgi muszą dostosować się do warunków, jakie wynikają z działań w miescie. Są to mianowicie: ograniczona prędkosć (zgodna z możliwosciami spieszonej piechoty), ograniczne możliwosci manewru oraz trójwymiarowosć pola walki. Długosć skoków będzie uzależniona głównie od widocznosci a nie od samej odległosci i zasięgu broni. Często spotykanymi cechami charakterystycznymi terenu działań są ulice, narożniki i skrzyżowania ulic. Załogi czołgów powinny być szkolone w zakresie wspóldziałania z piechotą, aby uniknąć powstawania nadmiernego zamieszania. Tematem rozważań są tu głównie działania czołgów, ale należy pamiętać o niezmiernie ważnej roli, jaką ma do spełnienia w każdej sytuacji spieszona piechota.
    Wychodząc z fundamentalnej zasady wzajemnego wsparcia oraz w celu ograniczenia martwego pola, czołgi w ramach sekcji powinny nacierać po obu stronach ulicy, a ich sektory ostrzału powinny zachodzić na siebie. Towarzysząca piechota, oczyszczająca budynki wzdłuż osi natarciaa, musi wykrywać miny przeciwczołgowe w murach i w jezdni ulicy. Czołgi powinny nacierać skokami pojedynczo w ramach sekcji, lub całą sekcją, w zależnosci od działania przeciwnika i od szerokosci ulicy.
    Wsparcie ogniowe realizuje się w głąb. Pojazdy wspierające ogniem osłaniają prowadzącą sekcję czołgów przez ostrzeliwanie celów położonych wyżej w budynkach oraz z tyłu sekcji. Do tego nadają się najlepiej transportery opancerzone, ponieważ duży kąt podniesienia ich broni pokładowej  pozwoli im trzymać się bliżej prowadzącej sekcji czołgów, co zapobiega nadmiernemu rozsrodkowaniu towarzyszącej piechoty, która powinna ubezpieczać pojazdy ze wszystkich stron. Dowódcy pojazdów sekcji wsparcia ogniowego (czołgów lub transporterów opancerzonych) muszą znać kąt podniesienia broni pokładowej, być w gotowosci do zwalczania celów położonych na różnych wysokosciach budynków i utrzymać wystarczającą od nich odległosć, aby zapewnić szybkie i skuteczne ostrzelanie położonych wyżej celów (pamiętać o omówionej wczesniej zasadzie 1/3). Ponieważ sekcja prowadząca będzie prawdopodobnie zużywała stosunkowo dużo amunicji, należy przewidzieć okresowe zamiany rolami obu sekcji.
    Niebezpieczne dla czołgów są narożniki ulic. Należy tu więc wykorzystać dużą odpornosć przedniego pancerza czołgu oraz jego prędkosć i siłę ognia.
    Jeszcze bardziej niebezpieczne jest pokonywanie narożnika bardzo ostrego, ponieważ bok czołgu jest narażony na ogień przez dłuższy czas. Zagrożenie to można znacznie ograniczyć, jeżeli dany czołg pod osłoną ognia innego czołgu zatrzyma się, a następnie cofnie, zajmując dogodne stanowisko. Manewr ten powinien być wykonany szybko. Jest wiele sposobów zabezpieczenia się w czasie takiego manewru, np. przez postawienie zasłony dymnej (wykorzystując pokładowy generator dymu).
    Podczas pokonywania skrzyżowania, czołg  prowadzący zapewnia osłonę ogniem, stosownie do potrzeb, a sekcja wsparcia ogniowego (będąca z tyłu) pokonuje szybko skrzyżowanie i oczyszcza je, tak aby sekcja prowadząca mogła zająć stanowiska ogniowe i umożliwić pokonanie skrzyżowania pozostałej częsci plutonu. Szczególną uwagę należy zwrócić na osłonę spieszonej piechoty, gdy będzie ona pokonywała odkryte odcinki terenu.
    Im większa będzie prędkossć pojazdów podczas pokonywania skrzyżowania, tym krócej ich boki będą narażone na ogień przeciwnika. Dlatego też czołgi powinny przed  skrzyżowaniem rozwinąć możliwie dużą prędkosć. Na przykład przy prędkosci 50 km/h skrzyżowanie o szerokosci 40 m pojazd pokonuje w czasie 3 sekund.
    Podczas prowadzenia działań obronnych, czołgi powinny pozostawać na dobrze ukrytych stanowiskach ogniowych aż do momentu wykrycia przez rozpoznanie przeciwnika. Zmiana stanowiska powinna następować szybko, aby skrócić czas zagrożenia, a jednoczesnie uzyskać zaskoczenie. Gdy czas pozwoli, można zaplanować tzw. "strefy zniszczenia" przeciwnika, wykorzystując duży zasięg ognia czołgów oraz srodki ogniowe piechoty i artylerii oraz saperów. Wycofanie się, to manewr bardzo trudny, ponieważ przedni pancerz czołgu powinien być stale zwrócony w kierunku przeciwnika, a jednoczesnie trzeba stale prowadzić ogień przed frontem i jechać do tyłu, utrzymując linię prostą.