Montgomery Lucy - Dzban ciotki Becky.pdf - powieści obce - bajkaloni

L UCY M AUD M ONTGOMERY

D ZBAN CIOTKI B ECKY

P RZEŁO ś YŁA E WA F ISZER

T YTUŁ ORYGINAŁU ANGIELSKIEGO : A T ANGLED W EB

B ANKIET CIOTKI B ECKY

O dzbanie Darków kr ąŜ y sto legend. Oto prawdziwa historia.

W rodzinie Darków i Penhallowów wiele si ę z powodu tego dzbana wydarzyło, a za to nie

doszło do kilku przewidywanych ewenementów. Jak utrzymuje wuj Pyszniak, tak wida ć

chciała Opatrzno ść , cho ć nie mo Ŝ na wykluczy ć , Ŝ e wtr ą ciły si ę piekielne moce.

W ka Ŝ dym razie, gdyby nie ten dzban, Piotr Penhallow samotnie fotografowałby obecnie

lwy w afryka ń skim buszu, natomiast Du Ŝ y Sam Dark nie nauczyłby si ę docenia ć pi ę kna

nagiego ciała kobiety. .A Dandys Dark i Pty ś Dark do tej pory gratuluj ą sobie, Ŝ e udało im si ę

wyj ść cało z opresji.

Dzban stanowił prawn ą własno ść ciotki Becky Dark, która urodziła si ę jako Rebeka

Penhallow. Wi ę kszo ść pa ń Dark była z domu Penhallow, a panie ń skie nazwisko wi ę kszo ś ci

pa ń Penhallow brzmiało Dark. Solidn ą mniejszo ść stanowiły Penhallowówny, które wyszły

za Penhallowów, i Darkówny, które wyszły za Darków. St ą d zawikłane stosunki

pokrewie ń stwa, w których orientował si ę jeden jedyny wuj Pyszniak.

Bo rzeczywi ś cie, z kim mógłby si ę o Ŝ eni ć Dark, je ś li nie z Penhallowówn ą , i z kim

Penhallow, je ś li nie z Darkówn ą ? Kiedy ś nie chcieli pono ć patrze ć na panny z innych rodzin.

A obecnie nie zechciałaby ich Ŝ adna panna spoza klanu. Tak przynajmniej utrzymywał wuj

Pyszniak.

Wujowi Pyszniakowi nie nale Ŝ y jednak wierzy ć . Penhallowowie i Darkowie nie stali si ę

jeszcze degeneratami. Przeciwnie, m ęŜ czy ź ni s ą nadal pełni godno ś ci i energiczni i cho ć

wewn ą trz klanu cz ę sto dochodziło do star ć , wobec ś wiata wszyscy wyst ę powali zwartym

frontem.

W pewnym sensie głow ą klanu była ciotka Becky. Mógłby to jednak zakwestionowa ć ze

wzgl ę du na swoje starsze ń stwo Crosby Penhallow licz ą cy sobie osiemdziesi ą t siedem lat.

Ciotka Becky miała zaledwie osiemdziesi ą t pi ęć . Ale Crosby’emu na tym nie zale Ŝ ało.. Miał

inn ą pasj ę . Dopóki b ę dzie mógł co wieczór spotyka ć si ę ze swoim starym kumplem,

Erazmem Darkiem, i gra ć z nim w duecie — flet i skrzypce — niech ciotka Becky, je ś li jej na

tym zale Ŝ y, dzier Ŝ y spokojnie berło klanu.

Trzeba szczerze wyzna ć , Ŝ e ciotka Becky nie cieszyła si ę nadmiern ą sympati ą swej

rodziny. Zbyt ch ę tnie mówiła ka Ŝ demu prawd ę w oczy. A jak słusznie powtarzał wuj

Pyszniak, szczero ść ma swoje zalety, ale prawd ą nie nale Ŝ y zbytnio szafowa ć . Tymczasem

nie da si ę ukry ć , Ŝ e ciotka Becky nie wiedziała, co to takt i dyskrecja, nie mówi ą c ju Ŝ o

dyplomacji i szacunku dla ludzkich uczu ć . Mówiła wszystko, co jej akurat przyszło na my ś l.

Tote Ŝ nikt nigdy nie nudził si ę w jej towarzystwie. Człowiek znosił własne przykro ś ci i

upokorzenia, rozkoszuj ą c si ę obserwowaniem, jak m ę cz ą si ę inni. Ciotka Becky znała od A

do Z przeszło ść wszystkich członków klanu, jej strzały przeszywały ka Ŝ dy pancerz. Mały wuj

Pyszniak powiadał, Ŝ e nie opu ś ciłby Ŝ adnego bankietu ciotki Becky nawet dla walki byków.

— Tak, ciotka Becky to jest kto ś — o ś wiadczył protekcjonalnym tonem doktor Harry

Penhallow przyjechawszy na który ś z rodzinnych pogrzebów.

— Ona jest stukni ę ta — mrukn ą ł Jan Topielec Penhallow, który b ę d ą c Sam stukni ę ty, nie

znosił Ŝ adnych rywali.

— To jedno i to samo — zachichotał wuj Pyszniak. — Wszyscy si ę jej boicie, bo zbyt

wiele o was wie. Ale powiadam wam, chłopcy, Ŝ e tylko dzi ę ki takim osobom jak ciotka

Becky udało nam si ę jeszcze nie zmursze ć .

Od dwudziestu lat ciotka Becky była dla wszystkich ciotk ą Becky. Kiedy ś na poczt ę w

India ń skim Potoku nadszedł list do pani Teodorowej Dark i nowy poczmistrz odesłał go z

adnotacj ą „Adresat nieznany”, cho ć tak wła ś nie nazywała si ę ciotka Becky. Miała niegdy ś

m ęŜ a i dwoje dzieci. Zmarli tak dawno temu, Ŝ e nawet sama ciotka Becky zd ąŜ yła ju Ŝ o nich

zapomnie ć . Od lat mieszkała w wynaj ę tych dwóch pokojach w Sosnówce, nale Ŝą cej do jej

starej przyjaciółki Kamilli Jackson, na skraju India ń skiego Potoku. Wiele domów Darków i

Penhallowów stan ę łoby przed ni ą otworem, gdy Ŝ klan wysoko cenił sobie zobowi ą zania

rodzinne, ale ciotka Becky nie chciała o tym nawet słysze ć . Miała niewielk ą rent ę , a Kamilli,

która nie była ani Darkówn ą ani Penhallowówn ą , mogła łatwo je ź dzi ć po głowie.

— Zamierzam urz ą dzi ć bankiet — oznajmiła ciotka Becky wujowi Pyszniakowi, który

przyszedł j ą odwiedzi ć . Słyszał, Ŝ e ź le si ę czuje. Ale siedziała na łó Ŝ ku, wsparta o poduszki,

równie Ŝ ywotna jak zawsze, a na jej szerokiej rumianej twarzy malował si ę wyraz zwykłej

zło ś liwo ś ci. Wuj Pyszniak pomy ś lał, Ŝ e wida ć nic jej nie jest. Ciotka Becky ju Ŝ parokrotnie

kładła si ę do łó Ŝ ka, gdy uwa Ŝ ała, Ŝ e klan j ą zaniedbuje.

Ciotka Becky od chwili gdy zamieszkała w Sosnówce, urz ą dzała co jaki ś czas przyj ę cia,

które zwała bankietami. Ogłaszała w miejscowej gazecie, Ŝ e pani Rebeka Dark w takie to a

takie popołudnie oczekuje swych przyjaciół. I wszyscy członkowie klanu stawiali si ę

punktualnie, nieobecno ść usprawiedliwiało jedynie jakie ś powa Ŝ ne zrz ą dzenie losu. Sp ę dzano

długie godziny opowiadaj ą c rodzinne plotki, którym dodawały pikanterii zło ś liwe uwagi

ciotki Becky. Ka Ŝ dy dostawał fili Ŝ ank ę herbaty, kanapki i ciasto. Potem wszyscy wracali do

domu i wylizywali si ę z ran.

— Wspaniale — ucieszył si ę wuj Pyszniak. — Od dawna w naszej rodzinie nie zdarzyło

si ę nic interesuj ą cego.

— Ale si ę zdarzy — o ś wiadczyła ciotka Becky. — Zamierzam wyjawi ć wam, jakie mam

plany w zwi ą zku z dzbanem Darków. Nie, nie powiem wszystkiego, ale wystarczaj ą co du Ŝ o,

Ŝ eby was zaintrygowa ć .

— Ojej! — Wuj Pyszniak ju Ŝ był zaintrygowany, nie zapomniał jednak o dobrych

manierach. — Ale czemu ju Ŝ teraz? Przecie Ŝ do Ŝ yjesz setki.

— Nie, nie do Ŝ yj ę — zaprzeczyła ciotka Becky. — Roger powiedział dzi ś rano Kamilli, Ŝ e

nie do Ŝ yj ę ko ń ca roku. Te Ŝ pomysł, Ŝ eby nie

poinformowa ć o tym mnie, osoby najbardziej zainteresowanej! Ale udało mi si ę wzi ąć

Kamill ę na spytki.

Wuj Pyszniak doznał takiego szoku, Ŝ e na chwil ę zamilkł. Od trzech dni dzwoniło mu w

uszach na pogrzeb, ale nie przypuszczał nawet, Ŝ e mo Ŝ e tu chodzi ć o ciotk ę Becky. Nikomu

nigdy nie przyszło do głowy, Ŝ e ciotka Becky mo Ŝ e umrze ć . Zdawało si ę , Ŝ e zapomniało o

niej nie tylko Ŝ ycie, ale tak Ŝ e i ś mier ć . Nie wiedział, co powiedzie ć .

— Doktorzy cz ę sto si ę myl ą — wyj ą kał wreszcie.

— Ale nie Roger — ponuro stwierdziła ciotka Becky. — Wi ę c pewnie b ę d ę musiała

umrze ć . Zreszt ą czas umiera ć . Nikogo ju Ŝ nic nie obchodz ę .

— Co ty mówisz, Becky! A ja? — spytała Kamilla bliska łez.

— Nie, ciebie ju Ŝ te Ŝ nie obchodz ę . Jeste ś za stara. Obie jeste ś my za stare, Ŝ eby si ę kim ś

albo czym ś przejmowa ć . Ś wietnie wiem, Ŝ e w gł ę bi serca my ś lisz sobie: „Po jej ś mierci b ę d ę

sobie mogła nareszcie parzy ć mocn ą herbat ę ”. Trzeba spojrze ć prawdzie w oczy. Prze Ŝ yłam

ju Ŝ wszystkich moich przyjaciół.

— No, na, a ja? — zaprotestował wuj Pyszniak.

Ciotka Becky potrz ą sn ę ła siwiutk ą głow ą .

— Ty! — zabrzmiało to wr ę cz pogardliwie. — Ty masz zaledwie sze ść dziesi ą t cztery lata.

Wyszłam za m ąŜ jeszcze przed twoimi narodzinami. W gruncie rzeczy jeste ś tylko

znajomym. Wprawdzie nazywasz si ę Penhallow i twoja matka przysi ę gała, Ŝ e jeste ś synem

Neda Penhallowa, ale wszyscy mieli na ten temat powa Ŝ ne w ą tpliwo ś ci.

Wuj Pyszniak uznał, Ŝ e po tak potwornym nietakcie nie musi ju Ŝ dalej zapewnia ć ciotki

Becky o swych uczuciach.

— Kamillo — napomniała ostro ciotka Becky. — Przesta ń wysila ć si ę na łzy. Przykro na

ciebie patrze ć . Musiałam ju Ŝ wyprosi ć z domu Ambro Ŝ yn ę , bo nie mogłam znie ść jej

skomlenia. Ambro Ŝ yna opłakuje wszystko, od nieudanego deseru po czyj ąś ś mier ć . Ale jej

mo Ŝ na to wybaczy ć . Nie ma innych przyjemno ś ci. Ja jestem gotowa umrze ć . Prze Ŝ yłam

niemal wszystko, co człowiek mo Ŝ e prze Ŝ y ć , i mam do ść . Ale zamierzam umrze ć w pełnej

gali, uporz ą dkowawszy przedtem wszystkie moje sprawy. I chc ę urz ą dzi ć ostatni rodzinny

sp ę d. Dat ę podam w gazecie. Je Ŝ eli jednak mieliby ś cie ochot ę co ś zie ść , musicie to przynie ść

z sob ą . Nie b ę d ę sobie na ło Ŝ u ś mierci zawraca ć głowy karmieniem całej rodziny.

Wuj Pyszniak poczuł si ę wielce rozczarowany. Jako wdowiec prowadził kawalerskie

gospodarstwo i ka Ŝ dy posiłek w domu przyjaciół był prawdziwym darem nieba. A tu ciotka

Becky zamierza zaprosi ć rodzin ę i niczym jej nie cz ę stowa ć . Potworny brak go ś cinno ś ci.

Wszyscy b ę d ą jej to mieli za złe, ale wszyscy przyjd ą . Wuj Pyszniak dobrze znał Darków i

Penhallowów. Ka Ŝ dy Dark i ka Ŝ dy Penhallow b ę dzie chciał si ę dowiedzie ć , kto odziedziczy

stary dzban Darków. Darkowie zawsze uwa Ŝ ali, Ŝ e dzban ten nieprawnie znajduje si ę w

posiadaniu ciotki Becky. Ostatecznie była tylko Penhallowówn ą . Dzban powinien nale Ŝ e ć do

kogo ś , kto urodził si ę Darkiem. Ale stary Teodor Dark zapisał go swojej ukochanej Ŝ onie i nie

było na to Ŝ adnej rady. Teraz dzban nale Ŝ ał do niej i mo Ŝ e go zostawi ć , komu zechce. A w

ci ą gu całych osiemdziesi ę ciu pi ę ciu lat nikt nie potrafił nigdy przewidzie ć , co zrobi ciotka

Becky.

Wuj Pyszniak wdrapał si ę na dwukółk ę , któr ą nazywał swoim „gigiem”, i skierował

leniwego siwka na boczn ą rdzaw ą drog ę , która prowadziła z India ń skiego Potoku do Srebrnej

Zatoki. Na jego okr ą głej twarzy dziwnie przypominaj ą cej pomarszczone jabłuszko pojawił si ę

u ś miech zachwytu, a zadziwiaj ą co młode bł ę kitne oczy a Ŝ błyszczały. Wuj Pyszniak

obiecywał sobie ś wietn ą zabaw ę , gdy b ę dzie patrzył, co wyprawia klan. Jego to nie dotyczyło,

wiedział, Ŝ e nie ma szansy na odziedziczenie dzbanu, mógł by ć bezstronnym obserwatorem.

Nawet je ś li nieprawd ą było to, co si ę mówiło o jego pochodzeniu, z ciotk ą Becky ł ą czyło go

bardzo dalekie pokrewie ń stwo.

— Mam wra Ŝ enie, Ŝ e starszej pani uda si ę rozp ę ta ć niezł ą awantur ę — oznajmił swej siwej

szkapie.

Mimo Ŝ e nie mo Ŝ na było liczy ć na pocz ę stunek, wszyscy Darkowie i Penhallowowie

przybyli na „bankiet” ciotki Becky. Nawet stara zreumatyzowana Krystyna Penhallow, która

od lat nie opuszczała domu, zmusiła zi ę cia, by j ą zawiózł przez las na wózku, który normalnie

słu Ŝ ył do wo Ŝ enia baniek z mlekiem. Rozsuni ę to drzwi mi ę dzy dwoma pokojami ciotki

Becky, w bawialni ustawiono mnóstwo krzeseł, ciotka Becky siedziała za ś w wielkim

orzechowym ło Ŝ u pod baldachimem, gotowa na przyj ę cie go ś ci, a oczy błyszczały jej jak

kotu. Ciotka Becky od chwili wyj ś cia za m ąŜ sypiała w tym ło Ŝ u i zamierzała w nim umrze ć .

Wiele pa ń z klanu patrzyło na to łó Ŝ ko po Ŝą dliwie, ka Ŝ da z nich ch ę tnie by je odziedziczyła,

dzi ś jednak wszyscy my ś leli tylko o dzbanie.

Ciotce Becky nie chciało si ę ubra ć na przyj ę cie go ś ci. O ś wiadczyła Kamilli, Ŝ e nie s ą tego

warci. Przyj ę ła ich w wypłowiałym czerwonym swetrze, siwe włosy miała upi ę te w kukiełk ę

na czubku głowy, ale wło Ŝ yła pier ś cionek z brylantem i zmusiła zgorszon ą Ambro Ŝ yn ę , Ŝ eby

jej uró Ŝ owała policzki.

— W pani wieku to nie przystoi — protestowała Ambro Ŝ yna.

— Nudno jest robi ć to, co przystoi — odpowiedziała ciotka Becky.

— Dawno z tym sko ń czyłam. Ty, Ambro Ŝ yno Winkworth, masz robi ć , co ci ka Ŝę , i

zostaniesz za to wynagrodzona. Nie mam ochoty usłysze ć , jak wuj Pyszniak szepcze, Ŝ e „ta

stara była kiedy ś rumiana jak jabłuszko”. Nie Ŝ ałuj ró Ŝ u, Ambro Ŝ yno. Jak by mnie zobaczyli

wybladł ą i zn ę kan ą , uznaliby, Ŝ e mi mog ą wle źć na głow ę . Ach, Ambro Ŝ yno, bardzo si ę

ciesz ę na dzisiejsze popołudnie. To b ę dzie moja ostatnia rozrywka po tej stronie wieczno ś ci i

mam zamiar doskonale si ę zabawi ć . Wszyscy ci moi krewni to harpie, które pojawi ą si ę tutaj,

Ŝ eby zdoby ć jaki ś ochłap, ale ja im poka Ŝę !

Darkowie i Penhallowowie ś wietnie o tym wiedzieli i ka Ŝ dy podchodz ą c do orzechowego

ło Ŝ a dr Ŝ ał, przekonany, Ŝ e ciotka Becky zada mu najbardziej obel Ŝ ywe pytanie, jakie jej

przyjdzie na my ś l. Wuj Pyszniak przyszedł bardzo wcze ś nie, zaopatrzywszy si ę w kilka

opakowa ń gumy do Ŝ ucia, i zasiadł na krze ś le tu Ŝ koło rozsuni ę tych drzwi; był to ś wietny

punkt obserwacyjny, mógł st ą d wszystkich widzie ć i słysze ć ka Ŝ de słowo wypowiedziane

przez ciotk ę Becky.

— A, to ty jeste ś tym człowiekiem, który spalił własn ą Ŝ on ę !

— wykrzykn ę ła ciotka Becky na widok Stantona Grundy’ego, wysokiego chudego

m ęŜ czyzny, który u ś miechał si ę sardonicznie. Był on człowiekiem spoza klanu — dawno,

dawno temu po ś lubił Robin ę Dark, a kiedy zmarła, kazał spali ć jej ciało w krematorium.

Darkowie nigdy mu tego nie wybaczyli, czym Stanton Grundy bynajmniej si ę nie przejmował

i teraz te Ŝ u ś miechn ą ł si ę tylko, uznaj ą c, Ŝ e ciotka Becky chciała sobie za Ŝ artowa ć .

— Tyle zamieszania o dzban warty zaledwie par ę dolarów — zauwa Ŝ ył wzgardliwie,

siadaj ą c obok wuja Pyszniaka.

Wuj Pyszniak wsun ą ł gum ę do Ŝ ucia pod j ę zyk i szybko skłamał, gdy Ŝ tego wymagała

klanowa solidarno ść .

— Cztery lata temu jaki ś kolekcjoner ofiarował ciotce Becky sto dolarów — o ś wiadczył.

Na Stantonie Grundym zrobiło to du Ŝ e wra Ŝ enie, ale pragn ą ł to ukry ć i zauwa Ŝ ył, Ŝ e on nie

dałby nawet dziesi ę ciu.

— To po co tu przyszedłe ś ? — spytał wuj.

— ś eby si ę zabawi ć — odparł spokojnie pan Grundy. — Z powodu tego dzbana wszyscy

zaczn ą si ę na pewno wodzi ć za łby.

Wuj Pyszniak był tak oburzony, Ŝ e o mały włos połkn ą łby gum ę . Jakim prawem ten facet

spoza klanu, którego w dodatku podejrzewano, Ŝ e jest wyznawc ą Swedenborga, o ś miela si ę

bawi ć kosztem Penhallowów i Darków? On, Pyszniak Penhallow, ochrzczony kiedy ś

Montgomery Lucy - Dzban ciotki Becky.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: