Rozdział 24 : Sectumsempra

Wykończony, ale zadowolony ze swojej nocnej wyprawy, Harry powiedział Ronowi i Hermionie następnego dnia podczas lekcji zaklęć wszystko, co wydarzyło się w nocy (na osoby siedzące najbliżej nich rzucili zaklęcie Muffliato). Byli pod wrażeniem tego, że Harry`emu udało się przekonać Slughorna do użyczenia mu pamięci i naprawdę pełni respektu, kiedy powiedział im o Horkruksach Voldemorta i o tym, że Dumbledore obiecał wziąć go na poszukiwania kolejnego Horkruksa.
- Wow - powiedział Ron, kiedy Harry w końcu skończył im wszystko opowiadać; Ron wykonywał niekontrolowane ruchy swoją różdżką machając nią w kierunku sufitu, bez najmniejszego zwracania uwagi na to, co robi - Wow, więc aktualnie zamierzasz wyruszyć z Dumbledorem… by spróbować zniszczyć… wow.
- Ron, robisz z tego śnieg - powiedziała Hermiona cierpliwie, chwytając go za przegub i zmieniając tym samym miejsce, na które wskazywał. Z sufitu zaczęło spadać całkiem sporo dużych, białych płatków. Harry zauważył, jak Lavender Brown spojrzała na Hermionę z sąsiedniego stolika bardzo czerwonymi oczyma, a Hermiona natychmiast puściła rękę Rona.
- O, tak - uznał Ron, spoglądając na swoje ramię z nieukrywanym zaskoczeniem - Przepraszam… wyglądamy jakbyśmy wszyscy mięli okropny łupież.
Strzepnął trochę płatków śniegu z ramienia Hermiony. Lavender wybuchła płaczem. Ron popatrzył na nią jakby czuł się winny i odwrócił się do niej tyłem.
- Zerwaliśmy - powiedział Harry’emu kącikiem ust - Ostatniej nocy, kiedy zobaczyła mnie wychodzącego z dormitorium wraz z Hermioną. Oczywiście nie mogła zobaczyć ciebie, więc pomyślała, że byliśmy wtedy tylko we dwoje.
- Aha - powiedział Harry - A więc – nie myślisz chyba że to koniec, prawda?
- Nie - odpowiedział Ron - To nie było miłe, kiedy krzyczała, ale przynajmniej nie muszę tego kończyć.
- Tchórz - powiedziała Hermiona, jednak wyglądała na rozbawioną - Cóż, wczorajsza noc nie sprzyjała romansom. Ginny i Dean też zerwali ze sobą, wiesz Harry?
Harry zauważył, że gdy mu to mówiła, wysłała mu porozumiewawcze spojrzenie, ale nawet ona nie mogła wiedzieć, że w środku nagle zaczął tańczyć kongo. Utrzymując swój wyraz twarzy oraz próbując jak tylko mógł nie zmienić tonu głosu, spytał:
- Jak to się stało?
- Och, coś naprawdę głupiego… powiedziała, ze on ciągle stara sie jej pomóc przy przejściu przez dziurę za portretem, tak jakby nie umiała wejść sama…, ale od dawna ich stosunki były dość chłodne.
Harry zerknął na Deana, siedzącego po drugiej stronie klasy. Wyglądał rzeczywiście na nieszczęśliwego.
- Oczywiście, to stawia cię przed małym dylematem, prawda? - powiedziała Hermiona.
- Co masz na myśli? - spytał szybko Harry.
- Drużynę Quiditcha - odpowiedziała Hermiona - Jeżeli Ginny I Dean nie rozmawiają . . .
- Och, och tak - rzekł Harry.
- Flitwick - szepnął Ron ostrzegawczym tonem. Mały mistrz zaklęć podskawiwał w ich kierunku, a Hermionie jako jedynej udało się przemienić ocet w wino. Jej szklany kielich był pełny intensywnie purpurowego płynu, tymczasem zawartość kielichów Harry’ego i Rona była ciągle mętniebrązowa.
- Teraz, chłopcy - pisnął professor Flitwick pełen wyrzutu - Trochę mniej rozmów, a trochę więcej działania… pozwólcie, ze popatrzę jak próbujecie…
Razem podnieśli różdżki, koncentrując przy tym całą swoją wolę i skierowali je na swoje puchary. Ocet Harry’ego zamienił się w lód, a puchar Rona wybuchł.
- Tak… jako praca domowa - powiedział profesor Flitwick, wyłaniając się spod stołu i strzepując resztki szkła ze swojej tiary - ćwiczenia.
Po zaklęciach mięli jedną ze swoich niewielu, cennych, wolnych chwil, więc wrócili razem do pokoju wspólnego. Ron wyglądał na naprawdę wesołego z powodu zerwania swoich stosunków z Lavender, Hermiona również wyglądała na radosną. Kiedy Harry zapytał się, dlaczego się tak uśmiecha, ona po prostu odpowiedziała:
- Taki piękny dzień.
Ani Ron ani Hermiona nie mogli, jednak wiedzieć, że w mózgu Harry’ego toczy się zażarta walka:
Ona jest siostrą Rona. Ale rzuciła Deana!
Ciągle jest, jednak siostrą Rona.
Jestem jego najlepszym kumplem!
To tylko pogarsza sprawę.
A jeśli najpierw pogadam z nim...
Walnie cię.
A co jeśli o to nie dbam?
On jest twoim najlepszym przyjacielem!
Harry ledwo zauważył, że przechodzili przez dziurę za portretem do słonecznego pokoju wspólnego, a jedynym co zdołał tam dojrzeć była mała grupka siedmiorocznych skupionych wokół siebie, do czasu gdy Hermiona nie zawołała:
- Katie! Wróciłaś! Wszystko w porządku?
Harry spojrzał w tamtą stronę: to rzeczywiście była Katie Bell, wyglądająca na zupełnie zdrową, otoczona przez rozradowanych przyjaciół.
- Ze mną naprawdę dobrze! - powiedziała radośnie - Wypisali mnie ze Świętego Munga w poniedziałek, spędziłam kupę czasu w domu z mamą i tatą, a dziś rano wróciłam tutaj. Leanne właśnie opowiedziała mi o McLaggenie i ostatnim meczu, Harry...
- Aha - powiedział Harry - No, teraz kiedy ty wróciłaś, a Ron jest zdrowy, mamy spore szanse by zmieść Ravenclaw, co oznacza że ciągle możemy się liczyć w walce o puchar. Słuchaj, Katie...
Chciał w końcu zadać jej to pytanie; jego ciekawość odrzuciła z jego umysłu nawet myśl o Ginny. Ściszył swój głos, kiedy przyjaciele Katie zaczęli iść na górę po swoje rzeczy, uświadamiając sobie że są spóźnieni na Transmutację.
-... ten naszyjnik... pamiętasz kto ci go dał?
- Nie - odpowiedziała Katie, potrząsając smutno głową - Każdy mnie o to pyta, ale ja nie mam pojęcia. Ostatnią rzecz jaką pamiętam to to, że szłam do damskiej łazienki w Trzech Miotłach.
- Co się stało, kiedy w końcu doszłaś do toalety? - spytała Hermiona.
- Cóż, wiem, że pchnęłam drzwi by je otworzyć - powiedziała Katie - więc jak przypuszczam, ten, kto rzucił na mnie klątwę Imerius stał tuż za nimi. Nie pamiętam, co działo się potem, dosłownie biała plama... aż do okresu sprzed mniej więcej dwóch tygodni, gdy leżałam u Świętego Munga. Słuchajcie, lepiej już pójdę nie chcę dać McGonagall powodu, by mogła mnie pouczać już pierwszego dnia po powrocie...
Złapała swoją torbę oraz książki i pośpieszyła za swymi przyjaciółmi, zostawiając Harry’ego, Rona i Hermionę, siedzących przy stole koło okna i rozmyślających nad tym co im powiedziała.
- A więc osobą, która dała Katie naszyjnik musiała być dziewczyną lub kobietą - powiedziała Hermiona - Musiała być w damskiej łazience.
- Albo ktoś kto wyglądał jak dziewczyna lub kobieta - rzekł Harry - Nie zapominaj, że w Hogwarcie jest kociołek pełen Eliksiru Wielosokowego. Wiemy też, ze część została skradziona...
Wyobraził sobie paradujących Crabbe’a i Goyle’a, obu zamienionych w dziewczyny.
- Myślę, że powinienem znów użyć Felixa - powiedział Harry - I ponownie zajrzeć do Pokoju Życzeń.
- To by była ostatnia porcja eliksiru - odrzekła Hermiona kategorycznie, odkładając egzemplarz ,,Wymowy zaklęć”, który dopiero co wyciągnęła z torby - Szczęście może cię tylko ponieść tak daleko. Sytuacja ze Slughornem była inna, ty zawsze potrafiłeś go przekonać, potrzebowałeś tylko sprzyjających okoliczności. Szczęście to jednak za mało by udało ci się przejść przez potężny czar. Nie trać niepotrzebnie eliksiru! Będziesz potrzebował całego szczęścia, jakie tylko możesz zdobyć, jeśli Dumbledore weźmie cię ze sobą by... - zniżyła głos do szeptu.
- Nie możemy zrobić tego więcej? - Ron spytał Harry’ego, ignorując Hermionę - Byłoby wspaniale mieć tego rezerwę… Spójrz do książki...
Harry wyciągnął swój egzemplarz “Zaawansowanej Sztuki Tworzenia Eliksirów” z torby i zaczął szukać czegoś o Felix Felicis.
- Cholera, jest naprawdę skomplikowany - powiedział, biegnąc oczami po długiej liście składników - A przyrządzenie zajmuje sześć miesięcy. Musisz się rozczarować...
- Typowe - prychnął Ron.
Harry miał zamiar odłożyć swoja książkę z powrotem, kiedy zauważył zagięty róg kartki. Odgiął go i zobaczył czar Sectumsempra, podpisany "na wrogów" ten sam, który zaznaczył kilka tygodni wcześniej. Wciąż nie dowiedział się jak on działa. Możliwe, że nie chciał go wypróbowywać w obecności Hermiony, ale rozmyślał nad tym czy nie użyć go na McLaggenie następnym razem, kiedy stanie za nim, nieświadomy niczego.
Jedyną osobą, która nie była szczególnie zachwycona powrotem Katie Bell był Dean Thomas, ponieważ nie mógł jej dalej zastępować na pozycji ścigającego. Kiedy Harry mu to mówił przyjął stoicką postawę, jedynie chrząkając i wzruszając ramionami, ale Harry czuł, że kiedy odchodził Dean i Seamus mamrotali buntowniczo za jego plecami.
Przez następne dwa tygodnie, Harry widział najlepsze treningi Quidditcha, od kiedy został kapitanem. Jego drużyna była zadowolona, że gra bez McLaggena i szczęśliwa z powrotu Katie, dlatego też wszyscy latali nadzwyczajnie dobrze.
Ginny nie wyglądała, jakby chciała wszystko zdezorganizować przez swoje zerwanie z Deanem; przeciwnie była zarówno sercem jak i duszą z drużyną. Jej przedrzeźnianie niepewnych wyczynów Rona, chcącego obronić szybko lecący strzał kaflem w jego stronę oraz naśladowanie Harry’ego wykrzykującego polecenia do McLaggena, zanim nie został trafiony utrzymywały wszystkich w dobrych humorach. Harry śmiał się z innym, szczęśliwy z tego, iż ma niewinny powód by patrzeć na Ginny; otrzymywał więcej obrażeń od tłuczków podczas treningów, ponieważ nie mógł skoncentrować swojej uwagi na zniczu.
W jego głowie ciągle trwała walka: Ginny czy Ron? Gdy tak rozmyślał nad swoją sytuacją, stwierdził, że może Ron nie będzie miał nic przeciwko, jeśli zapyta Ginny o chodzenie, ale wciąż pamiętał zachowanie Rona, kiedy zobaczył ją całującą się z Deanem i był pewny że Ron będzie uważał za zdradę to, że będzie ją trzymał za rękę…
Póki, co Harry nie mógł pomóc sobie, rozmawiając z Ginny, śmiejąc się z nią, wracając z nią z treningów; miał wyrzuty sumienia, że ciągle szuka jak najlepszego sposobu by jak najbardziej się do niej zbliżyć. Byłoby idealnie, gdyby Slughorn zorganizował jedno ze swoich przyjęć, na którym nie będzie Rona - ale niestety, wszystko wskazywało na to, że Slughorn z nich zrezygnował. Raz lub dwa rozważał czy nie zapytać o radę Hermionę, ale nie był pewny czy wytrzyma widok zadowolenia z siebie na jej twarzy. Zauważył jednak, że Hermiona przyłapywała go na gapieniu się na Ginny i śmianiu się z jej żartów. I aby skomplikować sprawę, czuł rosnącą obawę, że jeśli tego nie zrobi wkrótce, ktoś inny zapyta Ginny o chodzenie. On i Ron zgadzali się przynajmniej w jednym: była zbyt popularna, nawet dla własnego dobra.
Ogółem, pokusa by ponownie użyć Felix Felicis, była silniejsza z każdym dniem. Może był to przypadek, ale co Hermiona miała na myśli przez "sprzyjające okoliczności"? Przepiękne, majowe dni minęły szybko, a Ron ciągle wydawał się stać za Harrym, za każdym razem, gdy zobaczył Ginny. Harry szukał sposobu by uświadomić Ronowi, że nic nie może go uczynić szczęśliwszym niż to, że jego przyjaciel i jego siostra są w sobie zadurzeni, a on zostawi ich samych na dłużej niż kilka sekund. Wydawało się, że nie ma na to jednak najmniejszych szans, z powodu zbliżającego się finału Quiditcha. Ron ciągle chciał dyskutować z Harrym o taktyce, nie zostawiając mu wolnej chwili na cokolwiek innego.
Ron nie był jednak jedynym pod tym względem. Zainteresowanie meczem Gryffindoru z Ravenclawem rosło w zastraszającym tempie w całej szkole. Mecz miał bowiem zadecydować o zwycięstwie w zawodach, a walka trwała nadal. Jeśli Gryffindor pokonałby Ravenclaw ponad trzystoma punktami (wysoka poprzeczka, ale Harry nigdy nie widział by jego zespół latał lepiej) wtedy wygraliby cały sezon. Jeśli wygraliby mniej niż trzystoma punktami, zajęli by drugie miejsce, za Ravenlawem; jeśli przegraliby mniej, niż stoma punktami byliby trzeci, za Hufflepuffem, a jeśli przegraliby różnicą większą od stu punktów, byliby na czwartym miejscu i nikt, jak podejrzewał Harry, nigdy nie zapomni, że to on był kapitanem drużyny Gryffindoru, kiedy pierwszy raz od dwóch stuleci nie stanęłaby na podium.
Czas dzielący ich od decydującego meczu zaczął nabierać charakterystycznych cech. Osoby z rywalizujących domów usiłowały zastraszyć przeciwny zespół na korytarzach, śpiewając niezbyt przyjemnie o pojedynczych graczach i głośno krzycząc, gdy ich mijali. Natomiast członkowie drużyn chodzili dumnie wokół osób skupiających na nich całą uwagę, lub biegli do toalety, by zwymiotować. W jakiś sposób, gra połączyła się nierozerwalnie w umyśle Harry’ego z sukcesem lub porażką w jego planach z Ginny. Nie mógł wyzbyć się przeczucia, że jeśli wygrają więcej niż trzystoma punktami, sceny euforii i okrzyków po wygranym meczu, będą idealną chwilą na obfity łyk Felix Felicis.
Harry nie zapomniał jednak o swojej ambicji, dotarcia do przyczyn, dla których Malfoy spędza czas w Pokoju Życzeń. Ciągle sprawdzał Mapę Huncwotów i nie mógł znaleźć na niej Malfoya. Domyślał się, że Malfoy spędza tam teraz dużo czasu. Chociaż Harry wiedział, że szanse na wejście do Pokoju Życzeń są nikłe, próbował to zrobić ilekroć był w pobliżu, ale bez znaczenia jak sformuowałby swoją prośbę, ściana pozostawała niewzruszona.
Kilka dni przed meczem przeciw Ravenclawowi, Harry szedł samotnie na obiad z pokoju wspólnego. Ron pognał do najbliższej łazienki by ponownie zwymiotować, a Hermiona popędziła do profesor Vector, by spytać o błędy, jakie popełniła w ostatnim eseju z numerologii. Bardziej z przyzwyczajenia niż z jakiś innych pobudek, Harry wykonał swój tradycyjny obchód po korytarzu na siódmym piętrze, sprawdzając przy tym Mapę Huncwotów. Przez chwilę nie mógł znaleźć na niej Malfoya i był pewny, że rzeczywiście musi być tam znowu, ale nagle zobaczył imię Malfoya, znajdujące się w łazience chłopców piętro niżej, w towarzystwie nie Crabbe’a czy Goyle’a, ale Jęczącej Marty.
Gdy tylko Harry przestał wgapiać się w mapę, wpadł na zbroję po swojej prawej stronie. Głośny huk zmusił go do opuszczenia tego miejsca, śpiesząc się by nie być zauważonym przez Filcha. Pognał szybko w dół po marmurowych schodach, a dalej wzdłuż korytarza. Przybliżył ucho do zewnętrznych drzwi łazienki. Nie mógł niczego usłyszeć, więc bardzo cicho pchnął drzwi.
Draco Malfoy stał tyłem do drzwi, jego ręce ściskały z obu stron kran, jego białe blond włosy były potargane.
- Nie - usłyszał głos Jęczącej Marty dochodzący z jednej z kabin - Nie. . . opowiedz mi co jest nie tak... mogę ci pomóc...
- Nikt nie może mi pomóc - powiedział Malfoy. Trząsł się - Nie mogę tego zrobić.... Nie potrafię.... To się nie uda… ale i tak niedługo to zrobię... powiedział, że mnie zabije...
Harry zdał sobie sprawę, przeżywając przy tym wielki szok, że Malfoy płacze - tak płakał - łzy spływały po jego bladej twarzy do brudnej umywalki. Malfoy dyszał i łkał, następnie z wielkim wzdrygnięciem spojrzał w stłuczone lustro i zobaczył Harry’ego patrzącego na niego zza jego pleców.
Malfoy odwrócił się, wyciągając swoją różdżkę. Harry instynktownie dobył swojej. Czar Malfoya minął Harry’ego zaledwie o cal, trafiając w lampę na ścianie za nim. Harry odskoczył w bok, w myślach wymówił Levicorpus i machnął różdżką, ale Malfoy zablokował zaklęcie i podniósł różdżkę ponownie.
- Nie! Nie! Przestańcie! - piszczała Jęcząca Marta, echo jej głosu niosło się po kafelkach w pomieszczeniu. - Przestańcie! STOP!
Dało się słyszeć głośny huk, a kosz za Harrym eksplodował; Harry wystrzelił zaklęcie Zwieracza Nóg ze ściany za Malfoyem, omijając jego ucho i rozbijając zbiornik pod Jęczącą Martą, która głośno krzyczała; woda lała się wszędzie, Harry poślizgnął się tak jak Malfoy, którego twarz była wykrzywiona, wrzasnął:
- Cruc...
- SECTUMSEMPRA! - ryknął Harry z podłogi, machając dziko różdżką.
Krew trysnęła z twarzy Malfoya, a jego klatka piersiowa została rozcięta, jakby niewidzialnym mieczem. Zatoczył się do tyłu i padł na zalaną wodą podłogę z głosnym chlapnięciem, jego różdżka wypadła z bezwładnej prawej ręki.
- Nie...! - wydyszał Harry.
Ślizgając się i zataczając, Harry stanął na nogach i rzucił się w stronę Malfoya, którego twarz lsniła teraz szkarłatem, a jego białe ręce macały zakrwawiony tors.
- Nie... ja nie... Harry nie wiedział co mówi, czuł jak klęka przy Malfoyu, który trząsł się niekontrolowanie w kałuży własnej krwi. Jęcząca Marta wyleciała z ogłuszającym krzykiem: -MORDERCA! MORDERCA W ŁAZIENCE! MORDERCA!
Drzwi za Harrym otworzyły się z trzaskiem. Spojrzał na nie przerażony i zobaczył jak do pomieszczenia wpada Snape, siny na twarzy. Pchnął Harry’ego brutalnie na bok, ukląkł obok Malfoya, wyciągnął różdżkę i prowadził ją po ranach, które spowodowała klątwa Harry’ego, mamrocząc inkantację, która brzmiała jak pieśń. Potok krwi zdawał się słabnąć; Snape usunął resztki krwi z twarzy Malfoya i powtórzył swój czar. Teraz rany wydawały się zabliźnić.
Harry ciągle przyglądał się, przerażony tym, co zrobił. Ledwo sobie uświadomił, że on też jest przemoczony krwią i wodą. Jęcząca Marta ciągle szlochała i zawodziła nad ich głowami, kiedy Snape wykonywał przeciwzaklęcie po raz trzeci i na wpół dźwigając Malfoya do pozycji stojącej.
- Musisz pójść do skrzydła szpitalnego, możesz wciąż odczuwać trochę strachu, ale jeśli weźmiesz natychmiast (dittany), będziesz się czuł lepiej niż przedtem... Chodź....
Podtrzymał Malfoya w przejściu przez łazienkę, odwracając się w drzwiach i mówiąc głosem pełnym zimnej furii:
- A ty Potter... ty zaczekasz tu na mnie.
Przez kilka sekund Harry nie mógł odzyskać panowania nad sobą. Wstał powoli, drżąc, spoglądnął w dół na mokrą podłogę. Cała była zalana krwią. Nie mógł nawet zmusić siebie, by powiedzieć Jęczącej Marcie, która kontynuowała zawody i szloch z rosnącym zaangażowaniem by była cicho.
Snape wrócił dziesięć minut później. Wkroczył do łazienki i zamknął za sobą drzwi.
-Idź - powiedział do Marty, a ona wróciła do swojej toalety, zostawiając za sobą kompetną ciszę.
- Nie wiedziałem, że to się stanie - powiedział Harry w końcu. Jego głos potoczył się echem po zimnej, mokrej przestrzeni - Nie wiedziałem, jak działa to zaklęcie.
Ale Snape to zignorował.
- Widocznie cię nie doceniałem, Potter - powiedział cicho - Kto nauczył cię tak duzo o Czarnej Magii? Kto nauczył cię tego zaklęcia?
- Przeczytałem o nim... gdzieś.
- Gdzie?
- To była... książka z biblioteki - wymyślił szybko Harry - Nie mogę sobie przypomnieć, jaki miała tytuł...
- Kłamca - przerwał mu Snape.
Harry’emu zaschło w gardle. Wiedział, co Snape zamierza zrobić i nie mógł temu zapobiec... Łazienka zaczęła migać mu przed oczami, usiłował zablokować wszystkie swoje myśli, próbował jak tylko mógł, ale nie potrafił odgonić od siebie myśli o kopi ,,Zaawansowanej Sztuki Tworzenia Eliksirów” Księcia Półkrwi. I wtedy ponownie popatrzył na Snape. W tle widać było zrujnowaną, podmokłą łazienkę. Spojrzał w jego czarne oczy, mając nadzieję, że Snape nie zobaczył tego, o co się boi, ale...
- Przynieś mi swoją szkolną torbę - powiedział Snape łagodnie - i wszystkie swoje książki. Wszystkie. Przynieś mi je tu. Teraz!
Nie było po co się kłócić. Harry odwrócił się wreszcie i z pluskiem wybiegł z łazienki. Na korytarzu zaczął biec w stronę Wieży Gryffindoru. Większość osób, które szły tą drogą, patrzyło na niego, przemoczonego wodą i krwią, ale nie odpowiedział na żadne z pytań zadanych mu podczas biegu.
Czuł się oszołomiony, to było tak, jakby ukochane zwierzątko zamieniło się nagle w dziką bestię. Co Książe sobie myślał, wpisując taki czar do swojej książki? I co się stanie, kiedy Snape to zobaczy? Czy powie Slughornowi — coś przewróciło sie w żołądku Harry’ego — o przyczynie tak dobrych rezultatów na eliksirach przez cały rok? Czy skonfiskuje lub zniszczy książkę, która tak wiele go nauczyła... ta książka stała się dla niego czymś w rodzaju przewodnika lub przyjaciela. Harry nie mógł na to pozwolić... Nie mógł...
- Gdzie byłeś... ? Dlaczego jesteś przemoczony... ? To krew. - Ron stał na szczycie schodów, wyglądając na oszołomionego widokiem Harry’ego.
- Potrzebuję twojej książki - wydyszał Harry - Twojej książki do eliksirów. Szybko... daj mi ją...
- Ale co z Księciem Pół...
- Wyjaśnię ci potem!
Ron wyciągnął swój egzemplarz "Zaawansowanej Sztuki Tworzenia Eliksirów" z torby i wręczył go Harremu; Ten minął go i wrócił do pokoju wspólnego. Chwycił swoją torbę, ignorując ciekawskie spojrzenia kilku osób, które skończyły już swój obiad. Rzucił się przez dziurę za portretem i pospieszył na korytarz na siódmym piętrze.
Zatrzymał się przy gobelinie tańczących trolli, zamknął oczy i zaczął iść. Potrzebuję miejsca, by schować książkę... Potrzebuję miejsca, by schować książkę... Potrzebuję miejsca, by schować książkę...
Trzy razy przeszedł odcinek przy nagiej ścianie. Kiedy otworzył oczy, nareszcie tam były: drzwi do Pokoju Życzeń. Harry otworzył je szarpnięciem, rzucając się do środka i zamykając je z trzaskiem.
Dyszał. Pomimo pośpiechu, paniki, strachu przed tym co zastanie po powrocie do łazienki, nie mógł nic zrobić, ale był przerażony tym na co parzył. Stał w pokoju rozmiarów wielkiej katedry, którego wysokie okna przepuszczały promienie światła w dół. Wygladało to jak miasto z wyniosłych murów, zbudowanych jak się zdawało Harry’emu z rzeczy pozostawionych tu przez uprzednich mieszkańców Hogwartu. Były tam aleje i drogi ograniczone stertami połamanych i zniszczonych mebli, odłożonych na bok, możliwe by schować dowody zaniedbywania magii, albo by nie zmniejszyć dumy zamkowych skrzatów. Były tam setki tysięcy książek, bez wątpienia zakazanych, popisanych albo skradzionych. Były tam latające katapulty i kłujące Frisbi, niektóre wciąż na tyle sprawne, by unosić się ponad górami innych zakazanych przedmiotów, były tam też stłuczone butelki skrzepłych eliksirów, kapelusze, klejnoty, peleryny, które wyglądały jak skorupki smoczych jaj, zakorkowane butelki, których zawartość ciągle migotała złowrogo, kilka zardzewiałych mieczy i wielki, zakrwawiony topór.
Harry pośpieszył do przodu jedną z wielu alei między tymi wszystkimi skarbami. Skręcił w prawo obok gigantycznego, wypchanego trolla, biegnąc krótszą drogą, dalej w lewo przy zniszczonej komodzie, w której w zeszłym roku zaginął Montague, w końcu zatrzymując się przed wielkim kredensem, którego blat był pokryty czymś przypominającym kwas. Harry otworzył jedne ze skrzypiących drzwiczek. Do tej pory to miejsce było używane jako miejsce ukrycia czegoś w klatce, co juz dawno umarło, czegoś, czego szkielet miął pięć nóg. Harry wsunął książkę Księcia Półkrwi za klatkę i zatrzasnął drzwiczki. Przystanął. Jego serce łomotało okropnie, obejrzał się dookoła na cały ten nieład… Czy będzie w stanie znów znaleźć tą rzecz pośród tylu rupieci? Chwycił podniszczone popiersie brzydkiego, starego czarnoksiężnika z sąsiedniej skrzyni i położył je na kredensie, kredensie, w którym była teraz książka, nakładając na statuę jeszcze zakurzoną starą perukę i zmatowiałą tiarę, by trochę bardziej się wyróżniała. Pobiegł z powrotem alejami pełnymi ukrytych gratów, tak szybko, jak tylko mógł, dobiegł do drzwi, wyskoczył na korytarz i zamknął je za sobą, a natychmiast zamieniły się w ścianę.
Harry biegł na najwyższych obrotach w stronę łazienki, piętro niżej, chowając egzemplarz "Zaawansowanej Sztuki Tworzenia Eliksirów" Rona do swojej torby, jak miał zamiar to zrobić. Minutę później stał naprzeciw Snape’a, wyciągającego rękę po torbę Harry’ego. Podał mu ją, dysząc i czując przenikliwy ból w piersi i czekał.
Jedną po drugiej, Snape wyjmował książki Harry’ego i sprawdzał je. W końcu jedyną książką, jaka pozostała była książka do eliksirów, popatrzył na nią bardzo uważnie zanim spytał:
- To twoja kopia ,,Zaawansowanej Sztuki Tworzenia Eliksirów”, Potter?
- Tak - powiedział Harry, ciągle oddychając ciężko.
- Jesteś tego pewny, Potter?
- Tak - odpowiedział Harry, z większym oporem.
- To jest ten egzemplarz "Zaawansowanej Sztuki Tworzenia Eliksirów" który otrzymałeś z Esów i Floresów?
- Tak - rzekł twardo Harry.
- Dlaczego, więc - spytał Snape - na okładce podpisana jest "Roonil Wazlib"?

Serce Harry’ego przestało bić.
- To moje przezwisko - powiedział.
- Twoje przezwisko - powtórzył Snape
- Aha ...tak nazywają mnie moi przyjaciele - powiedział Harry.
- Wiem, co to jest przezwisko - rzekł Snape. Jego zimne czarne oczy znów spoczęły na Harrym, który próbował w nie nie patrzeć. Zamknij swój umysł... Zamknij swój umysł... Ale nigdy się nie nauczył jak zrobić to właściwie...
- Chcesz wiedzieć, co sądzę, Potter? - powiedział Snape, bardzo cicho - Sądzę, że jesteś kłamcą i oszustem i dlatego będziesz miał u mnie szlaban w każdą sobotę do końca semestru. Co o tym myślisz, Potter?
- Ja... nie zgadzam się, proszę pana - odrzekł Harry, wciąż niezdolny, by spojrzeć Snape’owi prosto w oczy.
- Cóż, zobaczymy jak się będziesz czuć po swoich szlabanach - powiedział Snape - Dziesiąta rano. W sobotę, Potter. Mój gabinet.
- Ale, proszę pana... - powiedział Harry, patrząc na niego zdesperowany - Quidditch... ostatni mecz...
- Dziesiąta. - syknął Snape, z uśmiechem ukazującym jego żółte zęby - Biedny Gryffindor... czwarte miejsce tego roku, obawiam się...
Opuścił łazienkę bez słowa, zostawiając Harry’ego wpatrzonego w rozbite lustro, czującego się gorzej, był tego pewny, niż Ron kiedykolwiek w swoim życiu.
- Nie powiem, że nie mówiłam - powiedziała Hermiona, jakąś godzinę później w pokoju wspólnym.
- Przestań, Hermiono - rzekł gniewnie Ron.
Harry nie poszedł na obiad, nie miał apetytu. Dopiero, co skończył opowiadać Ronowi, Hermionie i Ginny co zaszło. Nigdy bardziej ich nie potrzebował. Nowości rozchodziły się bardzo szybko: najwyraźniej Jęcząca Marta odwiedziła każdą łazienkę zamku, by opowiedzieć swą historię. Malfoya w skrzydle szpitalnym odwiedziła Pansy Parkinson, która traciła cały czas na niegodziwości wobec Harry’ego, a Snape powiedział wszystko kadrze pedagogicznej. Harry został wywołany z pokoju wspólnego, by spędzić piętnaście minut z profesor McGonagall, która powiedział mu, że i tak ma szczęście, że nie został wydalony ze szkoły i tylko dzięki wspaniałomyślności Snape’a będzie miał tylko szlaban w każdą sobotę do końca semestru
Hermiona, ewidentnie z siebie zadowolona - I miałam rację, prawda?
- Nie, myślę że nie - odrzekł Harry uparcie.
Czuł się wystarczająco źle, nawet bez pouczającej go Hermiony. Miny zawodników drużyny Gryffindoru, kiedy powiedział im, że nie będzie mógł grać w sobotnim meczu, był najgorszą karą ze wszystkich. Czuł spojrzenie Ginny, ale nie chciał się z nim spotkać. Bał się, że zobaczy w nim rozczarowanie lub gniew. Powiedział jej tylko, że to ona będzie grała jako szukający w sobotę, a Dean powróci do drużyny jako ścigający na jej miejsce. Możliwe, że jeśli wygrają, Ginny i Dean znów się zejdą podczas euforii po meczu... Te myśli przeszyły Harry’ego jak oblodzony nóż...
- Harry - powiedziała Hermiona - jak możesz ciągle obstawać przy tej książce, kiedy to zaklęcie...
- Przestaniesz się w końcu czepiać tej książki?! - przerwał jej Harry - Książe tylko je tam zapisał. To nie tak, jakby kogoś zachęcał by je użył. Jak wszyscy wiemy, robił notatki czegoś, co mogło zostać użyte przeciw niemu!
- Nie wierzę w to - odrzekła Hermiona - aktualnie bronisz...
- Nie bronię tego co zrobiłem! - powiedział szybko Harry - Żałuję, że to zrobiłem, nie tylko z powodu tych szlabanów. Wiesz, że nigdy nie użyłbym takiego czaru, nawet na Malfoyu, ale nie możesz winić Księcia. Przecież nie napisał "użyj tego, to naprawdę dobre" - robił tylko notatki dla siebie, dla nikogo innego...
- Chcesz mi powiedzieć - zaczęła Hermione - że zamierzasz wrócić i...?
-I wziąć książkę? Tak, mam taki zamiar - odpowiedział stanowczo - Słuchaj, gdyby nie Książe, nigdy nie wygrałbym Felix Felicis. Nie wiedziałbym jak uratować Rona od zatrucia. Nigdy nie...
- Nie zdobyłbyś upragnionej reputacji talentu w eliksirach - powiedziała chłodno Hermiona.
- Daj już spokój, Hermiono! - powiedziała Ginny. Harry zdziwił sie, ale był jej wdzięczny. Podniósł wzrok - Czy nie słyszałaś, że Malfoy chciał użyć Zaklęcia Niewybaczalnego, powinnaś być zadowolona, że Harry miał coś w zanadrzu!
- Cóż, oczywiście jestem szczęśliwa, że Harry nie został trafiony klątwą! - powiedziała Hermiona, naprawdę dotknięta - Ale nie możesz nazwać Sectumsempry dobrym czarem, Ginny. Patrz ile narobiła problemów. Myślę też, że przez to co się stało wasze szanse w meczu...
- Och, nie mieszaj do tego Quiditcha - przerwała jej Ginny - umiesz tylko stwarzać problemy.
Harry i Ron wymienili spojrzenia, Hermiona i Ginny, między którymi nie było nigdy większych sprzeczek, siedziały teraz z założonymi rękami, po przeciwnych stronach. Ron spojrzał nerwowo na Harry’ego, potem złapał jakąś książkę i schował się za nią. Jednakże Harry w głębi duszy chciał tego, czując się niewyobrażalnie szczęśliwy, z powodu tego co się stało, nawet jeśli nie odzywały się do siebie przez resztę wieczoru. Lecz błogie uczucie lekkości szybo zniknęło. Musiał wytrzymywać ze Ślizgonami drwiącymi z niego następnego dnia, nie wspominając o złości innych Gryfonów, którzy musieli być niezadowoleni z powodu usunięcia kapitana ich drużyny z finałowego meczu tego sezonu. Sobotniego ranka, tak jak przewidziała Hermiona, Harry z wdzięcznością zamieniłby całe zapasy Felix Felicis na świecie, by móc zejść na Stadion Quiditcha z Ronem, Ginny i resztą. To było dziwne wrażenie, odwrócić się od tłumu uczniów wychodzących na błonia, noszących rozety, czapki, transparenty i szaliki, by udać się po kamiennych schodach do lochów i iść do czasu, gdy dystans był tak wielki, że nie mógł już nic dosłyszeć. Wiedział że to nie możliwe by usłyszał choćby słowo komentarza, wybuch radości lub jęk zawodu.
- Ach, Potter - powiedział Snape, kiedy Harry zapukał i wszedł przez drzwi do nieprzyjaznego, znajomego gabinetu Snape’a, pomimo tego, że teraz uczył on piętra wyżej, nic się tu nie zmieniło. Było tu ciemno jak zawsze, te same oślizgłe martwe stworzenia pływały w eliksirach dookoła ścian. Było tam przerażająco, na stole, przy którym (jak domyślał się Harry) ma siąść, znajdowały się pudła pełne plików, emanujących aurą żmudnej, ciężkiej i uważnej pracy.
- Pan Filch szukał kogoś, kto mógłby przejrzeć jego stare dokumenty - powiedział łagodnie Snape - Są tu akta różnych sprawców zła w Hogwarcie, oraz ich kary. W miejscach, gdzie atrament stał się nikły, lub karty zostały nadgryzione przez myszy, chcielibyśmy abyś przepisał przestępstwo i karę na nowo, będąc pewnym, że są w alfabetycznej kolejności, następnie umieść je z powrotem w pudłach. Nie będziesz używał magii.
- Dobrze, profesorze - odrzekł Harry, z jak największym naciskiem wymawiając ostatnie trzy sylaby.
- Myślę, że możesz zaczynać - powiedział Snape, ze złośliwym uśmiechem na ustach - Zajmij się pudłami od tysiąc dwanaście do tysiąc pięćdziesiąt sześć. Znajdziesz tam parę znajomych imion, które nadadzą temu zadaniu troche ciekawości. Na przykład...
Wyciągnął jedną kartkę z góry pudła szerokim gestem i przeczytał
- James Potter i Syriusz Black. Przyłapani na używaniu nielegalnego zaklęcia na Bertramie Aubreyu. Głowa Aubreya miała podwójny rozmiar. Podwójny areszt - Snape zarechotał - To musi być bardzo komfortowe, wiedzieć, że po ich odejściu, zapisy ich wspaniałych wyczynów pozostały.
Harry poczuł znajomą gorąca sensację w okolicach żołądka. Gryząc się w język by powstrzymać się przed odpowiedzią, usiadł naprzeciw pudeł i przysunął do siebie jedno z nich.
Była to, jak przewidywał Harry, bezużyteczna, nudna praca, przerywana (co Snape dokładnie zaplanował) regularnym wstrząsami w żołądku, co znaczyło że właśnie przeczytał imię swojego ojca lub Syriusza, zazwyczaj trzymających się razem w zwariowanych przedsięwzięciach. Okazjonalnie przyłączali się do nich Remus Lupin lub Peter Pettiegrew. I kiedy przepisywał wszystkie ich zwariowane wyczyny i kary, zaczął zastanawiać się co dzieje się na zewnatrz, gdzie dopiero co rozpoczął się mecz... Ginny grała jako szukający przeciw Cho...
Harry spoglądał co chwilę na wielki zegar, tykający na ścianie. Wydawał się poruszać połowę wolniej niż normalny zegar; może Snape zaczarował go, by poruszał się tak wolno. Nie mógł być tu tylko pół godziny... godzinę... półtora...
Żołądek Harry’ego zaczął burczeć, kiedy zegar wskazał pół godziny po dwunastej. Snape, który nie powiedział ile będzie trwało zadanie Harry’ego, w końcu wrócił dziesięć po pierwszej.
- Myślę, że - powiedział chłodno - zaznaczę miejsce, w którym skończyłeś.Będziesz kontynuował o dziesiątej w następną sobotę.
- Tak, proszę pana
Harry włożył pogięte kartki byle jak do pudła i pośpieszył do drzwi, zanim Snape mógłby zmienić zdanie. Biegnąc w górę po kamiennych schodach, nadstawiał uszy by usłyszeć dźwięki ze stadionu, ale tam panował cisza... a więc, skończyło się...
Wahał się czy wyjść z zatłoczonej Wielkiej Sali, więc pobiegł po marmurowych schodach. Bez względu na to, czy Gryffindor wygrał, czy przegrał, drużyna zwykle świętowała lub rozpaczała we własnym pokoju wspólnym.
- Quid agis? - powiedział niepewnie do Grubej Damy, nie będąc pewnym co zastanie w środku. Jej zachowanie było nieczytelne, gdy powiedziała
- Zobaczysz.
I odsunęła się na bok. Wrzask świętowania wybuchł w przejściu za nią. Harry gapił się, jak ludzie zaczynają krzyczeć na jego widok, wciągając go rękoma do pokoju.
- Wygraliśmy! - wrzasnął Ron, na jego widok podnosząc srebrny puchar - Wygraliśmy! Czterysta pięćdziesiąt do stu czterdziestu! Wygraliśmy!
Harry popatrzył dookoła, Ginny biegła w jego stronę; jej twarz płonęła ale była poważna, kiedy rzuciła mu się w ramiona. I bez zastanowienia, bez planowania czegokolwiek, bez obawy o fakt, że będzie na nich patrzeć pięćdziesiąt osób, Harry pocałował ją.
Po kilku długich chwilach — które mogły trwać pół godziny lub nawet większą część dnia — rozłączyli się. W pokoju zrobiło się cicho. Kilka osób zaczęło gwizdać, zaraz potem nastąpił wybuch nerwowego chichotu. Harry zobaczył za głową Ginny, Deana Thomasa trzymającego w swojej ręce rozbitą szklankę, Romildę Vane, która wyglądał jakby coś upuściła, rozpromienioną Hermionę, ale wzrok Harry’ego szukał Rona. W końcu znalazł go, ciągle trzymającego puchar i wyglądającego na kogoś aprobującego to, że jest bity po głowie. Przez dłuższą chwilę wpatrywali się w siebie, aż Ron dał mu mały znak głową, który Harry zrozumiał jako "Cóż — skoro już musisz..."
Bestia w jego piersi ryknęła triumfalnie. Uśmiechając się do Ginny, wskazał niepewnie na dziurę za portretem. Długi spacer po błoniach wskazywał na to — że jeśli będą mieli czas — będą mogli porozmawiać o meczu.


Tłumaczenie : Spit