Arnold_Judith_Nadal_jestem_twoja_zona.pdf

JUDITH ARNOLD

NADAL JESTEM

TWOJĄ ŻONĄ

Tytuł oryginału: Married to the Man

Rozdział 1

Jane znalazła Cody'ego Sinclaira w pokoju bilardowym

nowoorleańskiego baru. Prawdę powiedziawszy, nie była

wcale zdziwiona.

Chyba przez minutę stała w drzwiach, lustrując główną

salę wypełnioną dość prymitywnie zbitymi stołami i prostymi

krzesłami, obudowaną z trzech stron „lożami" z niskich

przepierzeń, dającymi niejakie wrażenie prywatności. Całą

długość czwartej ściany zajmował blat baru. Powietrze było

gęste od dymu, z zawieszonego pod sufitem telewizora

dobiegał skrzek głosów, w nozdrza bił zapach skwaśniałego

piwa i męskiego potu. Tkwiąc w tym mało przejrzystym

półmroku zdała sobie sprawę, że jest tu jedyną kobietą.

Nie, nie jedyną! Dalsza obserwacja ujawniła, że potężnej

budowy barman jest w rzeczywistości barmanką. Tak, barman

to kobieta o wytatuowanych ramionach i potężnych łapskach,

włosach przystrzyżonych na jeża i tubalnym głosie. Wydawała

się być w doskonałym nastroju i z ożywieniem gwarzyła z

dwoma osobnikami rozpartymi na wysokich, barowych

stołkach. Jane sądziła, że są to miejscowi dokerzy.

W odróżnieniu od barmanki, Jane nie była w dobrym

humorze. Powinna była załatwić całą sprawę

korespondencyjnie albo - jeszcze lepiej - zlecić komuś jej

załatwienie.

Ale mimo zdenerwowania, mimo wszystkich lęków, które

powodowały, że wilgotniały jej dłonie, była aż nadto

świadoma, że z Codym trzeba porozmawiać osobiście, by

cokolwiek osiągnąć. Wbrew paraliżującemu strachowi i

wrodzonej niechęci do stawiania czoła trudnym problemom,

zawsze doskonale wiedziała, co należy, a czego nie należy

robić. W tym przypadku należało spotkać się osobiście z

Codym. Nie mogła wysłać nikogo w zastępstwie, nie mogła

skryć się za niczyimi plecami. Jeśli przed dwunastoma laty

pozwoliła mu wstrząsnąć posadami swego życia, to chyba

teraz nie zabraknie jej odwagi, by odbyć z nim cywilizowaną

rozmowę.

Dwanaście lat! Czy go rozpozna? Jemu to się z pewnością

nie uda. Te dwanaście lat przemieniły nieodpowiedzialną i

niemądrą romantyczkę w spokojną i rozsądną, stąpającą

twardo po ziemi kobietę. Była zawsze dobrze uczesana,

doskonale ubrana, dłonie miała Zadbane. Dzięki Cody'emu

zrozumiała, że słuchanie głosu serca jest niebezpieczne. Teraz

wolała słuchać głosu rozsądku.

Raz jeszcze przyjrzała się wnętrzu mrocznego baru, potem

odetchnęła głęboko i wstąpiła w opary dymu. W sali nie było

tłoczno. Kilka osób siedziało przy stolikach, parunastu

mężczyzn - na barowych stołkach. No ale dochodziła dopiero

szósta. O tej porze amatorzy alkoholowej podniety dopiero

opuszczają miejsca pracy albo też biorą coś na ząb, żeby

pojawić się w knajpie z właściwym podkładem. Gdy szła w

stronę baru, towarzyszyło jej kilka natrętnych spojrzeń. Miała

nadzieję, że żadne z nich nie należy do Cody'ego, gdyż

właściwie mógłby nim być każdy z obecnych. Ciekawe, jak on

teraz wygląda? Kobieta, z którą rozmawiała w redakcji

„Sentinela", była pewna, że Cody jest właśnie tu.

- O tak, on zawsze chodzi o tej porze do Gussie. Pani wie,

w Dzielnicy Francuskiej. Tam go pani na pewno znajdzie.

Który to jest? - zastanawiała się, patrząc na głowy i

twarze. Ciekawość walczyła w niej z lękiem. Brzuchaty

mężczyzna koło szafy grającej? Ciskający złe spojrzenia

osobnik z jakby szarpaną blizną na policzku? Jegomość z

motocyklowego gangu w czarnej skórzanej kurtce?

- Czym mogę pani służyć? - spytała barmanka dość

miłym, choć chrapliwym barytonem.

Jane otworzyła usta, ale nie wyszedł z nich żaden dźwięk.

Odchrząknęła, zebrała się w sobie i wykrztusiła:

- Szukam Cody'ego Sinclaira. Powiedziano mi, że tu go

mogę znaleźć.

- To pani przyjaciel?

Jane znalazłaby niemało słów, by określić, czym Cody i

ona byli dla siebie przed dwunastoma laty, ale na liście tych

słów nie znalazłoby się jednak określenie „przyjaciele".

- Jestem... jego dawną znajomą - wybąkała.

- Kto wie, może pan Sinclair tu jest - przyznała barmanka

śpiewnym, południowym akcentem, przyglądając się Jane z

dużym sceptycyzmem. - A po jakiemu to pani mówi? Co to za

akcent?

- Jestem z Bostonu - odparła Jane i wewnętrznie się

skuliła, oczekując złośliwego uśmieszku lub uwagi, często

następujących po tym, kiedy przyznawało się do pochodzenia

ze wschodnich stanów, mało popularnych w sercu głębokiego

południa.

I rzeczywiście barmanka zaklęła, ale głos jej miał niemal

przyjazną barwę.

- A co się stało? Odłączyła się pani od wycieczkowej

grupy?

Jane pomyślała sobie, choć tej złośliwej uwagi nie

wypowiedziała, że lokal Gussie nie jest wymieniony w

żadnym przewodniku jako miejsce, które koniecznie należy

odwiedzić w Nowym Orleanie. Nie znajduje się także przy

żadnej z eleganckich, uczęszczanych przez turystów ulic, nie

cieszy się również sławą egzotycznego przybytku. A

okalających go domów tylko przez litość nie należało

nazywać slumsami.

Jednakże uśmiech, jakim barmanka obdarzyła Jane, był

uśmiechem sekretnego porozumienia dwóch kobiet,

samotnych istot tej samej płci, które mogą utonąć, powalone

przewalającą się falą męskiego testosteronu. Jane czuła także,

że żaden mężczyzna przy zdrowych zmysłach nie zadarłby z

taką jak barmanka przedstawicielką płci słabej.

- Więc pani powiada, że w dawnych dobrych czasach

Cody panią znał?

Barmanka zapaliła papierosa i wypuściła kłąb dymu. Jane

nie miała najmniejszej ochoty dyskutować na temat dawnych

czasów i tego, czy były dobre, więc odparła pytaniem:

- Czy on tu jest?

Barmanka przyglądała jej się jeszcze przez długą chwilę,

nim przyznała:

- Owszem.

Jane ukradkiem rozejrzała się po sali, po czym,

pochyliwszy się nad kontuarem, spytała:

- Który to?

- Nie poznaje pani dawnego znajomego?

Jane rozejrzała się ponownie. To nie ten. To nie może być

tamten. To chyba nie on. Ani nie ten paskudny, ziejący złością

typek w odległym rogu. Nie, nie, to na pewno nie on.

- Od bardzo dawna go nie widziałam. Barmanka ni to

beknęła, ni warknęła, a miał to być śmiech.

- To żaden z tych życiowych przegrańców, moja droga.

Powiedziała to tak głośno, by „przegrańcy" usłyszeli. Jane

przylgnęła do barowego blatu, jakby się szykowała do obrony

przed którymś z obrażonych mężczyzn, gdyby się, nie daj

Boże, zerwał z wyciągniętym nożem. Właściwie wszyscy

obecni sprawiali wrażenie zdolnych do tego rodzaju czynów.

- Cody jest tam!

Barmanka wskazała otwarte drzwi w głębi sali.

Jane odetchnęła nie tylko dlatego, że byłoby jej żal, gdyby

Cody upadł tak nisko, ale także z radości, że może opuścić tę

salę. Wyprostowała się i z udawaną pewnością siebie poszła

zygzakiem przejściem między stolikami, unikając kontaktu

wzrokowego z przyglądającymi się jej mężczyznami. Z jakąż

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: