Dicks_Terrance_-_Dr_Who_03_-_Dzień_Daleków.pdf

TERRANCE DICKS

DZIEŃ DALEKÓW

Terror w dwudziestym drugim stuleciu

Moni usiadł na łóżku i ostrożnie rozejrzał się dookoła.

Olbrzymi barak był wypełniony pogrążonymi w śnie ludźmi,

skrajnie wyczerpanymi całodzienną harówką. Niektórzy z nich

wiercili się, mamrotali i przeklinali przez sen.

— Nie, nie, proszę... — krzyknął jakiś mężczyzna, a potem

jego głos zmienił się w niezrozumiały bełkot.

Moni zobaczył, że to Soran. Tego ranka strażnicy pobili go

za to, że nie wypełnił dziennej normy. Soran z każdym dniem

opadał z sił. Chyba już długo nie pociągnie.

Poranne wydarzenie dodało w jakiś sposób Moniemu otu-

chy. Walczył właśnie dla Sorana, dla Sorana i tysięcy jemu

podobnych, którzy zginą w obozach pracy od brutalnych ra-

zów albo nie mogąc podołać wyśrubowanym normom, chyba

że... chyba że...

Moni odrzucił szorstki koc i spuścił stopy na podłogę. Miał

na sobie strój, w którym chodził w ciągu dnia, i nie było w tym

nic nadzwyczajnego. Baraki nie były ogrzewane, więc większość

więźniów w ogóle się nie rozbierała w nocy, chroniąc się w ten

sposób przed chłodem. Moni przypominał sobie słabo, że

kiedyś ludzie mieli specjalne ubrania, w których spali: nazywały

się pi-coś tam... Dobrze nie pamiętał. Podobne luksusy z tru-

dem mieściły mu się w głowie.

Spod poduszki wyjął buty, które schował tam wieczorem.

Były one zrobione z nowego mocnego plastiku, a w obozach

pracy wszelkie wartościowe rzeczy trzymało się w zasięgu rę-

ki. Wsadziwszy je pod pachę, ruszył cicho w stronę drzwi.

Bosymi stopami stąpał bezszelestnie po szorstkiej betonowej

podłodze.

Gdy znalazł się na dworze, zatrzymał się na chwilę w smu-

dze cienia, żeby się obuć, a potem podszedł cicho do zewnę-

trznego ogrodzenia. Zdjął kurtkę, rozwinął opasujący go długi

cienki zwój plastikowej liny, po czym przywiązał jej koniec do

wyjętego z kieszeni prymitywnego haka i zarzucił go na mur.

Nie trafił i hak wylądował z metalicznym brzękiem z po-

wrotem u jego stóp. Moni zamarł z przerażenia. Na pewno

ktoś musiał usłyszeć hałas. Zerknął w stronę baraku straż-

ników. Ze środka dobiegały jednak tylko gardłowe dźwięki

obcej mowy.

Teoretycznie teren obozu powinien być bez przerwy pat-

rolowany, ale strażnicy byli niedbali i leniwi. W chłodne, takie

jak ta, noce siedzieli w swoim baraku, tłocząc się wokół pło-

nących żelaźniaków i pożerając sprasowane kawałki szarej

prymitywnej strawy, którą dostarczali im ich panowie.

Moni zarzucił linę ponownie; tym razem miał więcej szczęś-

cia. Hak zaczepił się o wbite w szczyt muru kolce. Moni

szarpnął mocno linę, a potem wspiął się szybko na górę, trzy-

mając w zębach kurtkę, która miała ochronić go przed kolcami.

Usiadł niezręcznie okrakiem na ogrodzeniu i podciągnął linę,

a następnie zrzucił ją na drugą stronę i skoczył w dół, stękając

głośno przy lądowaniu. Szybko włożył z powrotem kurtkę,

schował pod nią linę i hak, po czym ruszył betonową drogą,

biegnącą przez gruzowisko.

Przebył już kilka dobrych kilometrów, kiedy nagle odwróciło

się od niego szczęście. Skręcał właśnie na skrzyżowaniu, mijając

jeden z wielu wypalonych budynków, kiedy z ciemności wy-

nurzyła się olbrzymia owłosiona łapa, chwyciła go za nogę i

cisnęła nim o resztki ceglanego muru. Moni jęknął głośno i

zamrugał oczyma, widząc zapaloną gałąź, przysuwającą się

niebezpiecznie blisko do twarzy.

Kiedy jego oczy oswoiły się ze światłem, zobaczył niewyraźny

zarys sylwetki swego prześladowcy. W pobliżu paliło się małe

ognisko, wokół którego przysiedli w kucki inni olbrzymi. Moni

przeklinał pecha. Wpadł w łapy jednego z patroli, które obo-

zowały w ruinach.

— Dać go tu! — usłyszał gardłowy głos dochodzący od

ogniska.

Został powleczony niczym szmaciana lalka. Bojąc się o włas-

ne życie, nie stwiał żadnego oporu. Miał jakąś szansę w starciu

z ludźmi, ale ci strażnicy nie mieli z nimi nic wspólnego; to

byli Ogronowie.

Rzucony na ziemię, podniósł wzrok i spojrzał na majaczące

nad nim w świetle ognia zarysy ogromnych postaci. Widział

Ogronów już wiele razy przedtem i zawsze budzili w nim

instynktowny strach. Przypominali krzyżówkę goryla i czło-

wieka; mieli ponad dwa metry wzrostu, kabłąkowate nogi,

masywną pierś i zwisające prawie do samej ziemi długie, silne

łapy. Największe przerażenie mogły jednak budzić ich pyski,

stanowiące zdeformowaną wersję ludzkiej fizjonomii, z płas-

kim jak u małp nosem, małymi, połyskującymi nienawistnie

oczkami i potężnymi szczękami, w których były osadzone

długie żółtawe zęby. Przy całej swej gwałtowności i prymityw-

nej sile Ogronowie mieli jednak pewną cechę, która nawet

teraz dawała Moniemu cień nadziei: byli mianowicie bardzo,

ale to bardzo głupi.

Moni zerwał się na nogi.

— Jestem dowódcą sekcji w obozie pracy numer trzy —

oznajmił, starając się mówić wolno i spokojnie. — Mam za

stąpić dowódcę sekcji w obozie pracy numer cztery, który

zachorował.

Potoczył wzrokiem po otaczających go Ogronach, żeby

stwierdzić, czy wierzą w jego opowieść. Olbrzymi wpatrywali

się w niego zupełnie nieporuszeni. Czy mu uwierzyli? Czy

w ogóle zrozumieli, co do nich mówi?

— Rozkaz dotyczący mojego przeniesienia wydali wasi pa

nowie — powiedział tym samym spokojnym, stanowczym gło

sem. — Jeśli się spóźnię, będą źli. Będą źli na was.

Tym razem jego słowa wywarły pożądany skutek. Widok

malującej się na brutalnych twarzach Ogronów trwogi był

prawie komiczny. Jedyną rzeczą, mogącą wzbudzić w nich

strach, była wzmianka na temat jeszcze bardziej straszliwych

istot, którym służyły.

Kierujący grupą Ogron podniósł wielką owłosioną rękę.

— Ty iść! Iść szybko! — powiedział.

Moni odwrócił się i pobiegł w ciemność.

Dopiero po godzinie trudnej, niebezpiecznej wędrówki dotarł

do celu. W świetle księżyca widać było chwasty wyrastające

z fundamentów zburzonego domu. Moni uprzątnął maskujące

wejście gruzy, podniósł klapę i zeskoczył w dół, w kompletną

ciemność. Wylądował na podeście schodów, po czym ruszył

ostrożnie w dół. Po jakimś czasie spostrzegł wąską smugę

światła pod zamkniętymi drzwiami. Podszedł do nich szybko

i zapukał w umówiony sposób. Po kilku chwilach otworzyły

się ze skrzypieniem. Naprzeciw niego stał z miotaczem w ręku

Boaz.

— W porządku, Boaz, to tylko ja — powiedział Moni.

— Spóźniłeś się... nie wiedzieliśmy, co się stało... — Głos

Boaza zdradzał oznaki silnego napięcia.

— Wpadłem na patrol Ogronów — przerwał mu Moni. —

Udało mi się ich jakoś oszukać. Czy są już tutaj inni?

Boaz kiwnął głową i Moni wszedł za nim do środka piwnicy.

Anat i Shura siedzieli wokół ognia, który płonął w żelaznym

koszu. Moni omiótł szybko wzrokiem całe pomieszczenie. Po

raz pierwszy odwiedzał punkt dowodzenia tej konkretnej ko-

mórki, ale w gruncie rzeczy nie różniły się one tak bardzo od

siebie. W każdym mieście istniały podobne do tego ukryte

pomieszczenia. W nich magazynowano broń i żywność, tu

spotykali się mężczyźni i kobiety, mający jeden cel w życiu —

uwolnienie planety z rąk obcych istot, którym udało się nią

zawładnąć.

Patrole Ogronów stale szukały tych kryjówek. Czasami uda-

wało im się jakąś wykryć, a wtedy buty Ogronów wywalały

drzwi i mała grupa znajdujących się w środku spiskowców

była bezlitośnie likwidowana. Na miejscu każdej rozbitej ko-

mórki pojawiały się jednak następne.

Moni przyjrzał się trzem wpatrującym się w niego w napięciu

osobom. Wiecznie nachmurzonej, ciemnej i skupionej twarzy

Boaza, szaleńczo odważnego, ale zbyt nieobliczalnego, zbyt

często gotowego działać bez zastanowienia. Pełnej gorącego

idealizmu twarzy najmłodszego spośród nich — Shury. Na

koniec popatrzył na dziewczynę. Szczupła, ciemna i silna, z

krótko ostrzyżonymi włosami, Anat była piękna mimo swego

prostego roboczego kombinezonu. Oto materiał na prawdzi-

wego przywódcę, pomyślał Moni. Odważna i nienawidząca

z całej duszy wroga, odznaczała się jednocześnie sprytem i roz-

wagą, które kazały jej zawsze czekać na najbardziej odpowiedni

moment, by zadać cios.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: