Zelenski-Boy Tadeusz - Slowka.pdf

(742 KB) Pobierz
9848376 UNPDF
BOY
SŁÓWKA
Wydanie nowe
przedmową i komentarzem
opatrzył
dr Tadeusz Żeleński
1
Copyright by Tower Press
Wydawnictwo „Tower Press ”
Gdańsk 2001
2
OD AUTORA
Kiedy nakładca zwrócił się do mnie z tym, że Słówka znowu, jak co parę lat, są na
wyczerpaniu i że trzeba pomyśleć o ich przedruku, zafrasowałem się nieco. Uczucie to miałem
już przy paru ostatnich wydaniach. Miałem świadomość, że trzeba by coś zrobić, coś
przewietrzyć, przebrać, przesiać przez sito, że sporo już w tej książeczce jest rzeczy
niezrozumiałych dla publiczności. Ale po namyśle zmieniłem zamiar. Niech zostanie wszystko,
jak było: właśnie takie Słówka, jak są, mogą być dokumentem chwili, miejsca i okoliczności,
które je wydały i od których nie da się ich oderwać. Raczej należałoby opatrzyć rzecz jakimś
komentarzem, mniej lub więcej historycznym. Tak szybko życie nasze zmienia się dziś w
historię... Sposobność nastręcza się bodaj i dlatego, że wydanie niniejsze schodzi się z d a t ą j u
b i l e u s z o w ą, a wszak jubileusze to moja słabość. W jesieni 1930 upłynęło dwadzieścia pięć
lat od powstania „Zielonego Balonika”. Wprawdzie Słówka , to nie „Zielony Balonik” – w
każdym razie nie całe Słówka – ale geneza ich jest ściśle z tą wesołą instytucją związana.
Kusiłoby mnie tu napisać monografię tego pierwszego „kabaretu” artystów, ale na to nie
starczy miejsca. Trzeba by wprzódy podjąć to, co – bardzo szkicowo, co prawda – czyniłem 1
gdzie indziej: podmalować tło dawnego Krakowa, tej jedynej w swoim rodzaju maleńkiej
stolicy; pokazać te stare mury, te wąskie ulice, jesienią i zimą tonące w lepkim błocie, licho
oświetlone, wczesnym wieczorem puste, bez ruchu, nie dające żadnej strawy młodzieńczemu
głodowi wrażeń; nabożeństwa majowe i pasterki w mrocznych, przesyconych zapachem
kadzideł kościołach jako surogat erotycznych przeżyć; dewocje, sodalicje, sutanny, św.
Wincenty à Paulo, matrony o tłustych lub kościstych rękach, czarne mantyle, dobroczynne
hrabiny z ich cudzoziemską polszczyzną, a często polską francuszczyzną, więdnące pannice w
oczekiwaniu na męża, latami oprowadzane przez matki „po Plantach”; obchody, pogrzeby, linia
A–B, lejtnanci, handelki, pilzner i bryndza, bryndza, bryndza...
W tym historycznym mieście wszystko było historyczne. Gdy w Warszawie wrzała walka
około pozytywizmu i postępu, w Krakowie terenem jej były retrospektywne spory o rok 1863.
Na obchody jedni kładli kontusze, drudzy przeciwstawiali im czamary. Gdy w kościele ci
intonowali Boże, coś Polskę , tamci przekrzykiwali ich śpiewem Z dymem pożarów. Ale nam,
malcom, wszyscy kazali śpiewać „Przy Cesarzu mile włada Cesarzowa pełna łask...”
Mówię tu oczywiście o bardzo dawnym Krakowie, z epoki mojej ławy szkolnej; a mówię o
nim dlatego, że ta rozpaczliwa młodość zaciążyła na całej naszej generacji. Szkoła trzymała nas
zresztą jak pod brudnym kloszem, spod którego nie widziało się świata. Nie dawała nic, nawet
tego ucisku, który rodzi bunt i mocne podziemne życie. Ot, rośliśmy, młodzi durnie, kując
gramatykę i stękając Odę do młodości . Jako wyżycie się fizyczne – ślizgawka kilkanaście razy
do roku; jako nasycenie romantycznego głodu – przyglądanie się „facetkom” wychodzącym w
niedzielę ze mszy u Kapucynów.
Było coś chorowitego w ówczesnym Krakowie, z jego nienaturalnie rozdętą głową na
maleńkim korpusie. Można by ówczesny jego symbol widzieć w anachronicznie „hetmańskiej”
głowie na małym ciałku hrabiego Stanisława Tarnowskiego, wielokrotnego rektora uniwersytetu
i prezesa Akademii. Ten papież dawnego Krakowa trzymał rękę na wszystkim i wszystko
naginał do katechizmu grzecznych dzieci: profesor literatury, który później jeszcze, w epoce
1 Brewerie , Ludzie żywi , Plotki, plotki... , Pijane dziecko we mgle , Marzenie i pysk , Słowa
cienkie i grube , Znaszli ten kraj?...
3
Przybyszewskiego, Wyspiańskiego, Kasprowicza, dąsał się na nich, przeciwstawiając im Rydla;
któremu Litka z Rodziny Połanieckich wydawała się nie dość dobrze wychowana; który po
ukazaniu się tomu poezyj Kazimierza Tetmajera pytał w „Przeglądzie Polskim”: „Co by
powiedział pan Tetmajer, gdyby ktoś, przejąwszy się jego hasłami, oblał naftą kościół Mariacki i
podpalił?”
Zabawna figura, powie ktoś. Ale wówczas to nie było zabawne. Bo koteria, której
szczytowym punktem byt „Szlak” (pałac Tarnowskiego), skupiała całkowitą i bezwzględną
władzę. Miała nieoficjalny wpływ na „rząd”, którego każdorazowy „delegat” był na jej usługi;
obsadzała urzędy starostów; miała mandaty poselskie dzięki systemowi kurialnemu; miała w
ręku Wydział Krajowy i Radę Szkolną; kler i banki; „Floriankę” i „Zachętę”; miała wpływ na
wszystkie instytucje, obsadzała swoimi ludźmi uniwersytet, trzymała za łeb Akademię i
wszystko, co się z nią wiązało w postaci nagród, stypendiów, podróży. Dla grzecznych dzieci
były wszystkie ciasteczka, krnąbrnym, groził absolutny post.
Dodajmy do tego osobisty prestige tej kasty. W maleńkim Krakowie, który w epoce, gdy ja
chodziłem do szkół, miał mało co ponad 50 000 mieszkańców, nie było przemysłu, handlu,
finansów; nie było nic, co by się mogło przeciwstawić tej sile społecznej. „Arystokracja” –
często dość samozwańcza – była zarazem plutokracją w tym ubożuchnym mieście; ona bywała
za granicą, znała świat, miała powozy, strojne kobiety, salony. Miała w swoich najlepszych
egzemplarzach rzetelną kulturę; ich malował Matejko, im przygrywała księżna Czartoryska,
uczennica Szopena, ich bawił dowcipem znakomity Kazimierz Morawski, dla nich błaznował
niewysłowiony ksiądz Pawlicki. Tak więc kasta ta miała wszystkie środki władania duszami i
nigdy może władza nie była tak kompletna. Bo cóż mogło przeciwstawić tylu splendorom
zahukane „miasto”? Chyba pocieszną bałucczyznę swoich „domów otwartych”...
Nie chcę tu popełniać niesprawiedliwości. Bardzo być może, że ówczesny Kraków nie byłby
się mógł zdobyć na nic innego i że byłby jeszcze mizerniejszą mieściną bez tej „śmietanki”, w
której pływało zresztą kilkunastu istotnie wartościowych ludzi. Ale faktem jest, że ta przewaga,
w połączeniu z wpływami Tow. Jezusowego, zanurzała ów dawny Kraków w letniej wodzie
„dobrze myślącej” martwoty. To była epoka, w której dosłownie nie było młodzieży, w której
dwudziestoparoletni ludzie byli rozsądni, ograniczeni i – mierni.
To wszystko trzeba by pokazać. Trzeba by dalej w owym szkicu nakreślić, jak w owej
martwocie zbudziło się nowe życie: jak wtargnęło w ten cichy pański folwarczek, jak nastała
nagle doba „renesansu”, jak nagle Kraków stał się miastem, na które zwróciły się oczy całej
Polski. Teatr, malarstwo, rzeźba, literatura, polityka, cyganeria... Szczęśliwym zbiegiem zeszło
się kilka faktów, spotkało się kilka indywidualności. Otwarcie nowego teatru, Pawlikowski.
Przemiany w szkole sztuk pięknych i napływ nowych sił (zwłaszcza Stanisławski); przyjazd
Przybyszewskiego w momencie przesilenia w założonym przez Ludwika Szczepańskieeo i
Gabrielę Zapolską „Życiu”; wreszcie Wyspiański. Z drugiej strony, na innej płaszczyźnie, działy
się znamienne rzeczy: pierwsze procesy polityczne młodzieży o socjalizm (a także „o symbolizm
i dekadentyzm, i inne prądy wywrotowe”, jak brzmiał w jednym takim procesie prokuratorski
akt oskarżenia), potem Daszyński, młody walczący socjalizm, odświeżający stęchliznę
galicyjskiej polityki. Zarazem coraz gęściej napływał do Krakowa element młodzieży zmuszonej
opuszczać Warszawę, co – zwłaszcza w r. 1905 – stało się masowym zjawiskiem.
Rzecz osobliwa: właśnie w tym dramatycznym roku 1905 powstał „Zielony Balonik”.
Przypadek? Nie sądzę. Mimo że wyda się to paradoksem, bardzo być może, że właśnie ów
dreszcz, jaki wznieciły wypadki warszawskie, spowodował tę nieoczekiwaną reakcję. Blut ist ein
ganz besondrer Saft, jak powiada Goethe. Jedna tylko istnieje rzecz stała: energia; natomiast
transmisje jej i wędrówki podlegają najosobliwszym kaprysom.
„Zielony Balonik” był „kropką nad i ” przeobrażenia starego Krakowa; był niby ową małą
4
farsą, jaką niegdyś w dawnym teatrze dawano po pięcioaktowej dramie. Czerpał soki z
wszystkich owych spraw, które się rozegrały w artystycznym światku Krakowa w
poprzedzającym go dziesięcioleciu.
Znamienną rzeczą jest, że „Zielony Balonik” był pierwotnie pochodzenia malarskiego raczej
niż literackiego, narodził się przy „stoliku malarskim” w kawiarence opodal Akademii Sztuk
Pięknych. Bo też przemiana, która się dokonała w świecie malarskim, była najbardziej
dotykalna. Przedtem, na schyłku życia Matejki, panował w tej uczelni malarskiej też swojego
rodzaju terror, terror genialnej, ale zamkniętej w sobie indywidualności. Gdy z Zachodu szły już
nowinki o „plenerze”, słońcu, impresjonizmie, w szkole były wciąż gipsy i draperie, i
historyczne „kobyły” epigonów Matejki. Ci, którzy rwali się do pejzażu, do natury, kryć się
niemal musieli przed Mistrzem. Naraz – zupełna zmiana. Słońce i powietrze w miejsce brudnych
pracownianych „sosów”; zamiast Monachium – Paryż, koleżeńska swoboda zamiast dystansu i
respektu.
Paryż! To czarodziejskie miasto coraz bardziej stawało się wówczas celem tęsknot. Przedtem,
gdy malarze jeździli nagminnie do Monachium, intelektualiści wędrowali do Lipska, do Berlina,
do Heidelberga. Bohater Kisielewskiego W sieci marzy o... Zurychu, ale sam Kisielewski w parę
lat potem przybywa do Krakowa już z Paryża. Coraz więcej młodych tam śpieszy. Czy nie z
Paryża, tego buntowniczego miasta, powiała na Kraków szczęśliwa fala nieuszanowania?
Tak powstał „Zielony Balonik”. Nie będę tu powtarzał tego, co gdzie indziej opowiadano o
organizacji tego „kabaretu” i jego dość nielicznych zresztą manifestacjach, które w ciągu kilku
lat odbywały się, zachowając charakter raczej towarzyski niż widowiskowy. Nie było tam
właściwie ścisłego rozdziału między estradą a salą, między dostawcami a odbiorcami zabawy;
piosenkarz bywał nieraz redaktorem intencyj całej grupy. Gdyby obecny jubileusz „Zielonego
Balonika” mógł zgromadzić wszystkich jego weteranów, zasiadłoby u stołu kilku dzisiejszych
dyrektorów teatru, kilku czołowych publicystów, sporo wybitnych ludzi w różnym zakresie, no i
zatrzęsienie tęgich malarzy i rzeźbiarzy, dziś profesorów, rektorów, laureatów. Ta mała, setkę
osób zaledwie licząca salka „Jamy Michalikowej” była naładowana elektrycznością. Było coś
radosnego w tej maleńkiej biesiadzie wszystkich sztuk, w tym misterium duchowej wolności,
było jakieś zbawcze odprężenie dziesiątków lat zakrzepłej żałoby, frazesu, celebry, załgania.
Toteż ten wybuch śmiechu, jaki poszedł na całą Polskę, miał energię większą, niżby pozwalał
wnosić drobny krąg zdarzeń, z których się urodził. Bo oto minęło ćwierć wieku, a wciąż jeszcze
zdaje się, że to ten nabój śmiechu raz po raz eksploduje. Ile i jak oddziałał na formy naszego
nowego życia, nie moją rzeczą robić tego bilans; może bardziej, niż się niejednemu buchalterowi
literatury wydaje.
I „Balonik” nie uniknął wszakże tego losu, który groził wszelkim krakowskim poczynaniom:
znów ta duża głowa na małym tułowiu! Wszystko można było w Krakowie zmienić, ale nie to,
aby przestał być małym, zabiedzonym miasteczkiem, w którym się „nic nie działo”. Mieliśmy
ostre zęby, nie bardzo mieliśmy co gryźć. Ówczesne życie galicyjskie było tak mizerne... To, co
było w sferze teatru, sztuki, literatury, ogryźliśmy do kostki. Zbiorowy a bezinteresowny wysiłek
zmontowania – na raz jeden, bo każdy wieczór był tam premierą! – nowego programu
przychodził organizatorom coraz ciężej, wieczory „Balonika” stawały się co rok rzadsze.
Co do mnie, odczuwałem to bardzo dotkliwie. Miałem już trzydziestkę, kiedy zabłąkałem się
do „Balonika”; byłem od lat kilku lekarzem, asystentem kliniki, mordowałem się nad pracą
habilitacyjną, jako że szanujący się człowiek nie mógł zostać w Krakowie czym innym jak
profesorem uniwersytetu. Gdyby nie „Balonik”, męczyłbym się z pewnością całe życie w
fałszywie obranym zawodzie, nigdy nie dowiedziałbym się o swym istotnym powołaniu. Ale od
czasu, jak mnie ono nawiedziło, męczyłem się inaczej. Byłem jak mamka, która ma za dużo
pokarmu. Wstrzymany tak długo zmysł pisania rozpierał mnie; skąpe okazje wieczorów
5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin