W. Uszkujnik - Paradoksy historii.pdf - Historia(3) - bogg

Paradoksy historii

W. Uszkujnik

Tytul

Paradoksy historii

Autor

W. Uszkujnik

Miejsce wydania

Gdańsk

Wydano w roku

1996

ISBN

83-85143-09-2

Wydawnictwo

Unia Nowoczesnego

Humanizmu

Adres wydawnictwa

80-952 Gdańsk

skr. poczt. 257

Tel:

Fax:

Adres wydawnictwa w

internecie

Elektroniczna wersja

ksiazki

Fragmenty książki

Morze krwi zdążyło już przepłynąć pod mostem historii od dnia, w którym zbuntowana

kompania batalionu rezerwowego WOŁYŃSKIEGO PUŁKU GWARDYJSKIEGO

przyłączyła się do tłumu i wywołała powstanie w Sankt Petersburgu. Mało znaczący

sam w sobie "bunt chlebowy", który mógł być łatwo zlokalizowany gdyż niczego

groźnego początkowo nie stanowił, przekształcił się w olbrzymią eksplozję. Nikt i

nigdy nie przypuszczał w owych odległych czasach, że "dzika, opuszczona, biedna i

despotyczna Rosja" była "kamieniem węgielnym", na którym opierał się pokój, ład i

pomyślność wszystkich narodów naszej małej kuli ziemskiej. Wielu ludzi nie rozumie,

bądź nie chce zrozumieć do dnia dzisiejszego tej prostej rzeczywistości. Mgła

wymyślonych wypaczeń i zniekształceń tak gęsto spowiła historię Rosji. Bo nie tylko

cudzoziemcy, lecz i sami Rosjanie już dawno utracili wszelką orientację i nie rozumieją

istoty tak przeszłych jak też i obecnych wydarzeń. Mimo ustawicznych zmian

gabinetowych i wszelkich innych nieporządków, bezładu i niespójności rosyjskiego

mechanizmu państwowego, zwycięstwo Rosji i jej sojuszników nad Niemcami i Austrią

było w końcu 1916 r. zupełnie pewne, gdyż armia była dobrze wyposażona i

zaopatrywana, całkowicie spokojna i pewna - od generała do szeregowca - zbliżającego

się zwycięstwa. Rewolucja spotkała się początkowo z dużymi oporami, ale

jednocześnie z wielkim entuzjazmem, szczególnie w stolicach Imperium. Ludność

ozdobiona czerwonymi kokardami wyśpiewywała głośno proste piosenki: "Chwała

tobie wolności. Tra-la-la-la-la! Wszak z rosyjskiego narodu tyś ciężar zdjęła!" nie

rozumiejąc w swoim naiwnym entuzjazmie, że ten "ciężar" był niezbędnym dla okrętu

balastem, który nadawał mu stateczność i odporność na burze. Okręt pozbawiony

balastu traci stateczność i tonie... "Wielka bezkrwawa" rewolucja nie była, jak

wszystkim wiadomo, rewolucją agrarną ani proletariacką. Analizując ten okres

rosyjskiej historii, można łatwo wyciągnąć fałszywy wniosek, że władze carskie

doprowadziwszy kraj do progu zwycięstwa "nagle" osłabły, nie znalazły w sobie siły do

przestąpienia tego progu i oddały ster rządów w ręce przypadkowych "amatorów". Po

wielu latach całkowitego milczenia, wyczerpujące wyjaśnienie tej kwestii dał Żyd

Grigorij Aronson w długim artykule wydrukowanym w październiku 1959 roku w

gazecie Nawoje Russkije Słowo. W tym nadzwyczajnym co do ważności i

prawdziwości artykule, Aronson bez jakichkolwiek zastrzeżeń i otwarcie stwierdził, że

rewolucja lutowa w Rosji była dziełem rąk rosyjskich tajnych lóż masońskich,

afiliowanych do żydowsko-francuskiego "Wielkiego Wschodu". Kiereński, który

jeszcze w tym czasie żył, nie tylko w pełni potwierdził słowa Aronsona, ale dodał, że

będąc związany "masońską przysięgą", nie miał prawa zabierać głosu w tej sprawie.

Jak podaje Aronson, wszyscy członkowie Rządu Tymczasowego byli masonami.

Innymi słowy "zwycięscy" mieli pod ręką wcześniej przygotowane kadry, które od razu

przejęły władzę. Działalność lóż masońskich w Rosji po pierwszej rewolucji była

zupełnie niezauważalna dla przeciętnego obywatela, jednakże obejmowała ona szerokie

kręgi, szczególnie wśród grup, które miały wpływ na funkcjonowanie aparatu

państwowego. Uważano, że przynależność do masonerii jest czymś bardzo

postępowym, modnym i niewątpliwie korzystnym w sensie awansu w służbie i

zdobywaniu różnych dóbr materialnych. Masoni zajmowali wiele czołowych stanowisk

w aparacie administracyjnym imperium rosyjskiego i mieli decydujący wpływ na

przebieg wydarzeń. Nie było żadnych tajemnic państwowych, które nie byłyby

natychmiast znane rosyjskim masonom i niezwłocznie przekazywane przez ich

kierownictwo do Paryża, do loży macierzystej. Jakie sekrety mogły umknąć ich

uwadze, jeśli nawet bliski krewny cara, W. Ks. Mikołaj Michajłowicz, znany historyk,

mający dostęp do wszystkich ważnych archiwów w kraju, był członkiem jednej z

rosyjskich lóż masońskich? W swoich pamiętnikach W. Ks. Aleksander Michajłowicz,

brat Mikołaja Michajłowicza, wspomina o nadzwyczaj ważnym fakcie, mało znanym

szerszym kręgom. Autor stwierdza, że dla stłumienia ewentualnych rozruchów car

rozkazywał przesunąć z frontu do Piotrogrodu trzynaście gwardyjskich pułków

kawalerii. A dalej Wielki Książę pisze tak: "Później dowiedziałem się, że zdrajcy

znajdujący się w kwaterze głównodowodzącego pod wpływem liderów Dumy

Państwowej, ośmielili się ten rozkaz zmienić." A zatem masoni zasiadający w Dumie

polecili swoim braciam masonom, zajmującym wysokie stanowiska w kwaterze

głównodowodzącego, zmienić rozkaz cara i tym samym otworzyli drogę rewolucji

lutowej i wszystkim tym "dobrodziejstwom", które przyniosła ona Rosji i całemu

światu. Słowa cara zanotowane w jego dzienniku, że "wokół zdrada, tchórzostwo,

kłamstwo", odnoszą się prawdopodobnie i do tego epizodu zmieniającego cały bieg

historii i gubiącego w ostatecznym rachunku samego imperatora, całą jego rodzinę oraz

wielu zdrajców włącznie z W. Ks. Mikołajem Michajłowiczem. Masoni, ci niewidzialni

wrogowie rosyjskiego imperium, rozpoczęli swoją działalność w początkach ubiegłego

stulecia, kiedy to powracającą z Francji carska gwardia przyniosła do kraju ziarna, z

których wyrosła rewolucja lutowa. Rzecz jasna, że loże masońskie zaistniały w Rosji

również i wcześniej, jednak działalność ich nie miała wówczas znaczenia.

Organizowanie się i tworzenie nowych lóż na północy i południu kraju można odnieść

do lat 1815-1820. W grudniu 1825 roku, kiedy nie ogłoszone zrzeczenie się tronu przez

W. Ks. Konstantego wywołało zamieszki w Petersburgu, masoni doszli do wniosku, że

czas dokonania przewrotu już nastąpił i wyprowadzili niektóre jednostki gwardyjskie

na Plac Senacki. Jak wiadomo, źle przygotowane powstanie zostało zdławione głównie

dzięki osobistym, energicznym działaniom cara Mikołaja I. Organizacja masońską

została rozgromiona i zeszła do podziemia. Ukryci w mroku i otoczeni tajemnicą

masoni nieustannie kontynuowali swoją destabilizującą działalność zgodnie z dewizą

"im gorzej (dla Rosji) tym lepiej (dla masonów)". W osobie P. A. Stołypina,

administracyjnego talentu, człowieka wyjątkowo silnej woli i odwagi masoni widzieli

swojego śmiertelnego wroga. Rozumieli oni doskonale, że dopóki Stołypin jest u

władzy, dopóty żadnych "wielkich wstrząsów" być nie może. Polowali na niego jak na

dzikiego zwierza. Stołypin został zamordowany w Kijowie l września 1911 roku.

Adwokat przysięgły Mordka Bogrow, syn bardzo zamożnych kijowskich Żydów, w

tajemniczych okolicznościach zwerbowany do policji jako tajny agent, wyznaczony

został też - do ochrony cara i Stołypina. Podczas spektaklu w teatrze kijowskim

Bogrow podszedł do siedzącego na parterze Stołypina i ranił go śmiertelnie wystrzałem

z pistoletu. Na przesłuchaniu Bogrow nikogo nie wydał i został wkrótce powieszony.

Żydom groził pogrom ze strony zbulwersowanych mordem mieszkańców Kijowa i

tylko energiczne działanie władz, które ściągnęły do miasta trzy pułki Kozaków,

zapobiegło nieszczęściu. Jak później wyjaśniono rankiem w dniu zamachu Bogrow

spotkał się z Bronsztejnem (Trocki) w jednej z kijowskich kawiarni, niewątpliwie w

celu otrzymania szczegółowych instrukcji. Należy zaznaczyć, że w początkach swojej

publicznej kariery Trocki był masonem 9 stopnia wtajemniczenia. Do ponurych myśli

skłania fakt wyznaczenia tak podejrzanej osoby jak Bogrow do ekipy ochrony cara i

Stołypina. Niewątpliwie było to działanie świadomie uknute. Łopachin, naczelnik

departamentu policji, był masonem. Zabójstwo Stołypina było pierwszym uderzeniem

dzwonu zapowiadającego światu rychły koniec carskiej Rosji. Bardzo możliwe, że

Stołypin, który rozumiał lepiej od innych niebezpieczeństwo wojny dla Rosji, mógłby

jej zapobiec, gdyby żył latem 1914 roku, kiedy inne - lub te same! - "ciemne siły"

organizowały zabójstwo austriackiego następcy tronu w Sarajewie. Jak potwierdzili w

późniejszym czasie terroryści "Czarnej ręki", do której należał Gawrył Pryncyp,

zabójcy Franciszka Ferdynanda byli związani z lożami masońskimi

Europy. Piotrogrodzki "masoński przewrót" był całkowitym zaskoczeniem dla

walczącej armii. Większa jej część przyjęła go z niedowierzaniem, zdumieniem i obawą

o przyszłość. W pierwszych dniach po rewolucji armia była wprost ogłuszona tą

nieoczekiwaną nowiną i czuła instynktownie, że w niedalekiej przyszłości wszystkich

czeka coś strasznego. Niewielu wybranych rozumiało to dobrze. Inni przeczuwali tylko

nadejście wielkich nieszczęść, ale nie wyobrażali sobie ich skali. Nawiasem mówiąc,

jeszcze na długo przed Aronsonem, w 1955 roku Katarzyna Kuskowa, blisko związana

z masońskimi kręgami w Rosji, wskazała na ich wpływ na rewolucję. W

gazecie Rossija 30 lipca 1971 roku napisała: "Masoneria odegrała ogromną rolę w

przygotowaniu rewolucji przez swoje wpływy w wyższych sferach społeczeństwa i w

wojsku". Przygotowanie prowadzone było systematycznie i permanentnie. Jako główny

obiekt wybrano nieszczęsną cesarzową, na którą wylewano kubły najbardziej brudnych

pomyj, przedstawiających sobą - jak później udowodniono - plugawe kłamstwa.

Jadowite plotki puszczane przez masonów w sferach wyższych szybko przechodziły w

masy i przygotowywały ich moralny rozkład. Kulminacyjnym punktem tej walki

przeciw dynastii było podstępne zabójstwo Rasputina przez Księcia Josupowa i jego

wspólników. Nie może być jednak żadnych wątpliwości, że Książę Josupow będąc

ożeniony z siostrzenicą masona W. Ks. Mikołaja Michajłowicza, należał do

najwyższych sfer rosyjskiej arystokracji. Nie mógł nie wiedzieć o działalności

masonerii w Rosji, a także o tym, jakie zadania ona realizuje. Obecnie, po upływie

ponad sześćdziesięciu lat trudno sobie wyobrazić, jaki "psychologiczny szok" wywarła

na szerokich masach ludności rosyjskiej ta zbrodnia dokonana przez ludzi, którzy

dzięki swojej wysokiej pozycji społecznej mogli liczyć na bezkarność. Większość ludzi

oceniało to morderstwo "starca" jako wyraźny sygnał, że kraj stoi na skraju przepaści

za sprawą jakichś wewnętrznych wrogów otaczających cesarzową i że "patrioci"

doprowadzeni do ostateczności, byli zmuszeni dla dobra kraju usunąć ze sceny jednego

z tych wrogów. Szary lud rosyjski zrozumiał to morderstwo jeszcze prościej: "Skoro

najznakomitsi panowie zaczynają w Pitrze zabijać ludzi według własnej woli, co jest

skończonym łajdactwem, więc chyba wszystko przepadło, prawa już nie ma - i

wszystko wolno." Wściekłe napady na władzę ze strony lewicowych delegatów do

Dumy Państwowej a szczególnie samego Kiereńskiego, rozdmuchiwane przez

"postępową prasę", w której prawie wszyscy pracownicy w tym okresie byli Żydami,

miały również swój wpływ na rozkład mas. Głównym czynnikiem, który wpłynął na

rozkład aparatu państwowego w stolicy imperium, był masoński jad, systematycznie

sączony do wszystkich organów administracji, które wprost odmówiły działalności w

najbardziej krytycznym momencie i całkiem świadomie dopuściły do małego buntu o

"kromki chleba", który przekształcił się we wszechrosyjską i wszechogarniającą

rewolucję. Masoni jej oczekiwali i byli w pełni do niej przygotowani, na co wskazuje

sam fakt składu "Rządu Tymczasowego", do którego weszli tylko i wyłącznie

masoni. Nie wolno było dalej zwlekać: wygrana wojna na froncie zewnętrznym

stanowiłaby śmiertelną klęskę dla wewnętrznych wrogów imperium i zniwelowałaby

do zera ich destrukcyjną działalność trwającą już około stu lat. W 1917 roku nastąpiły

zakłócenia w transporcie mąki do miast. Powód był wprawdzie blachy, ale czas nie

czekał. Zwycięska Rosja byłaby w krótkim czasie pierwszym państwem świata i

wszystkie miliony wydane przez "obce siły" na jej rozpad i dezorganizację, trzeba

byłoby spisać na straty. Znany amerykański bankier żydowski Jakow Szyr często

chwalił się tym, że upadek carskiej Rosji to w głównej mierze robota jego rąk

(raczej kieszeni). Ze strony rosyjskiej, główny udział w rozpadzie imperium brały

wyższe kręgi społeczeństwa i wojska, akurat te elementy, które dobrobyt a także

beztroskie życie zawdzięczały carskiemu imperium, a więc ludzie, którzy byli z tym

ustrojem związani. Paradoksalne to, ale fakt! Wiele lat temu hrabia Roztopczyn

odnotował to w swoim epigramie tak: "W Europie szewc, żeby zostać magnatem

buntuje się - zrozumiała rzecz! U nas rewolucję robi arystokracja... Dla szewców,

którzy jej chcieli?" Jak wiadomo, zadaniem Rządu Tymczasowego - na czele którego

stał próżny, zarozumiały, samowładny gaduła Kiereński -było doprowadzenie do

utworzenia zgromadzenia ustawodawczego. Byłoby bardziej poprawnie nazwać to

zgromadzenie nie "ustawodawczym", ale "rozbiorowym", bowiem według

zakreślonego wcześniej planu, podtrzymywanego przez masonów, separatyści różnej

maści mieli głosować za podziałem imperium na jego części składowe. Znany

amerykański polityczny komentator. Żyd Weital stwierdził pewnego razu na szpaltach

tygodnika Newsweek całkiem wyraźnie, że pokój, tj. oczywiście pokój żydowski, nie

może być zapewniony dopóki Rosja nie zostanie rozbita. To, co w Ameryce nazywają

"establishmentem", a co w istocie jest "rządem światowym", uzyskało dzięki rosyjskim

masonom kontrolę nad tym ogromnym, największym pod względem obszaru państwem

świata. Jest samo przez się zrozumiałe - niestety, nie dla wszystkich - że we własnym

interesie tego "rządu światowego" należało utrzymać ten kraj w całości, nie narażając

go na jakiekolwiek niebezpieczne socjalistyczne eksperymenty. Miano zamiar

przekształcić Rosję w szereg małych, "demokratycznych" oczywiście (!), republik i

spokojnie kierować nimi z zewnątrz z dużą korzyścią i wygodą dla tego "rządu", ale jak

to często bywa w naszym życiu, powstało całkiem nie to, co przewidywano... Masoni,

posiadający ogromne doświadczenie w tajnej i wywrotowej działalności w burzeniu

swojej ojczyzny, nie mieli żadnego pojęcia o twórczym, konstruktywnym działaniu i o

tej dyscyplinie wewnętrznej, która powinna łączyć w jedno całą administracyjną

strukturę państwa. W swoim upojeniu "wolnością" całkowicie zapomnieli o istnieniu

wspaniałego "chłopa kamaryńskiego", który wkrótce wkroczył na scenę i pokazał się w

całej krasie. Mówiono, że sam Kiereński w ostatnich tygodniach swoich rządów

rozpaczliwie wołał, że dopiero teraz zrozumiał jakie doświadczenieadministracyjne

posiadał rząd carski, który potrafił utrzymać ład i porządek w całej Rosji. Jak należało

oczekiwać, jednym z pierwszych aktów rządów masońskich w Rosji było nadanie

pełnych praw obywatelskich wszystkim Żydom, zamieszkałym w tych czasach na

obszarze kraju, których liczebność dochodziła do 3% wszystkich mieszkańców

imperium. Oprócz tego powołano natychmiast specjalną komisję, składającą się prawie

wyłącznie z samych Żydów, dla wyszukania tych osób ze składu administracji, którzy

według od dawna zakorzenionej w całym świecie "żydowskiej legendy" byli

odpowiedzialni za organizowanie żydowskich pogromów na południu Rosji. Nastąpiła

konsternacja. Takich ludzi nie znaleziono i sprawa szybko została zatuszowana. Lecz

legenda, tak jak i też inne legendy z tego samego źródła, jest bardzo żywotną i niekiedy

pojawiała się w ostatnim czasie na szpaltach zachodnich gazet. Obecnie w obiegu jest i

drugi wariant historii rosyjskiej. Lutowa masońska rewolucja, która nadała Żydom

pełne prawa obywatelskie, wykreślona została całkowicie z kronik historii przez

niektórych amerykańskich "ekspertów do spraw rosyjskich". Natomiast czynny udział

Żydów w przewrocie komunistycznym tłumaczy się w ten sposób, jakoby Lenin i

spółka pierwsi nadali w Rosji wszystkie prawa obywatelskie Żydom i tym samym

zdobyli ich wdzięczne serca. To, co tworzyło się w ciągu wieków, masoni z pomocą

kamaryńskich chłopów zdołali zrujnować w ciągu półwiecza. Nieznany rosyjskiemu

organizmowi bakcyl komunizmu nie miałby żadnych szans na odniesienie sukcesu,

jeśliby masoni tego nie pragnęli i nie przygotowali dla niego najbardziej odpowiedniej

gleby, czegoś w rodzaju sztucznej pożywki, na jakiej rozwijają się mikroorganizmy w

laboratorium. Także według oświadczenia samego Lenina, nawet w tych najbardziej dla

nich sprzyjających warunkach, bolszewicy nie mieliby żadnych szans na zwycięstwo,

gdyby nie znaleźli całkowitego poparcia wśród setek tysięcy małomiasteczkowych

Żydów, ewakuowanych w czasie I wojny światowej z zachodnich guberni do centralnej

Rosji. Ich kadry utworzyły tam szkielet administracji, który uratował komunizm w

najbardziej krytycznym okresie jego istnienia i zapewnił jego ostateczne zwycięstwo. Z

taką samą pełną otwartością jak Aronson o udziale masonów w Rewolucji Lutowej

pisał inny Żyd, profesor Samuel Goldelman o tym, jak Żydzi z małych miasteczek

podtrzymali i obronili rewolucję Lenina oraz jaką czarną niewdzięcznością

spadkobiercy Lenina odpłacili im za to. (Biuletyn "Instytutu Naukowego-Badawczego

ZSSR", Nr 4/32, 1959, Monachium). W artykule tym przytoczone zostały niżej

przedstawione słowa Lenina wypowiedziane do jego przyjaciela Żyda

Dimansztajna. Artykuły profesora Goldelmana i dziennikarza Aronsona są "kluczowe"

i takie rzadko pojawiają się na szpaltach współczesnej prasy. Na mgnienie oka jak

wybuch magnezu oświetlają one ciemne zakątki historii. Ale błysk jest krótki, oczy

publiczności przywykły do mętnej mgły i wszystko zostało zapomniane. Zadaniem

autora niniejszej pracy było odnalezienie w tych błyskach światła jakiegoś spójnego

obrazu. Można mieć nadzieję, że w ten sposób wiedza o pewnych faktach lepiej

zachowa się w pamięci potomnych. Słowa Lenina przytoczone w znakomitym artykule

Goldelmana były takie: "Te żydowskie elementy były mobilizowane przeciw

sabotażowi Rosjan i w ten sposób Żydzi mieli możność obrony rewolucji w tym.

krytycznym okresie. My zaś mogliśmy przejąć aparat administracyjny tylko dlatego, że

mieliśmy pod ręką taką rezerwę mądrej i wykształconej siły roboczej." Wszystko jest

jasne i dokładnie tak było. Nieliczni jeszcze pozostali przy życiu, którzy widzieli na

własne oczy dni rewolucji w Rosji, dobrze pamiętają tę "siłę" i jak ona rozprawiała się

W. Uszkujnik - Paradoksy historii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: