Emil - Jędrzej Fijałkowski.pdf - ✘ Literatura Współczesna - dominika13nika

Słówko przed...

Może to wszystko będzie trochę nie po kolei.

Może będzie w tym trochę chaosu. Ale na począt-

ku zawsze był chaos. Jeśli człowiek staje przed

sytuacją, w której dotąd nie uczestniczył i ona go

prawie przerasta (no bez przesady, dopiero jak sta-

nie na dwóch łapach), nie należy się dziwić, że czu-

je się chwilowo zagubiony.

Nie jest to w końcu dziennik, w którym dokład-

ne oddanie każdego milimetra dnia powszedniego

uznawane jest za kronikarską zaletę. Jeśli ktoś nie

może żyć bez chronologii, niech zacznie czytać od

rozdziału trzeciego. Myślę jednak, że tego, co zwią-

zane jest z emocjami, nie zawsze da się opisać po

kolei. Stałoby się wówczas uładzone, przemyślane,

nie do zniesienia grzeczne i wyperfumowane. A nie

zaczęło się od zapachu.

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytaæ ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj .

Niniejsza publikacja mo¿e byæ kopiowana, oraz dowolnie

rozprowadzana tylko i wył¹cznie w formie dostarczonej przez

NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym mo¿na

nabyæ niniejszy tytuł w pełnej wersji . Zabronione s¹

jakiekolwiek zmiany w zawartoœci publikacji bez pisemnej zgody

NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania siê jej

od-sprzeda¿y, zgodnie z regulaminem serwisu .

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym Ksiêgarnia Internetowa E-ksiazka24.pl .

Rozdział I

Pachnidło

stajni, obory czy czegokolwiek, do czego czło-

wiek, w jakiś tam sposób, jest przyzwyczajony

i potraﬁ po dwóch czy trzech głębszych wdechach

rozpoznać i oswoić albo przynajmniej tymczasowo

zaakceptować. Tymczasowo. Tu jednak zanosi-

ło się, że będzie śmierdział przez najbliższe sześć

godzin, choćbyśmy mieli otworzyć wszystkie okna

samochodu w drodze z Wejherowa do Warszawy.

Śmierdząc więc, jak śmierdzi sfermentowana bie-

da ze śmietniska, wlazł na tył, za kratką, gdzie było

tyle miejsca, że mógł się położyć i leżeć. Bez moż-

liwości przekręcenia się choćby na drugi bok. Nie

zatrzymaliśmy się ani razu po drodze, humanita-

ryzmu nie mając za grosz, bo i skąd pewność, że

on wlezie z powrotem albo, że ja będę miał siłę,

aby go tam wepchnąć. Ważył prawie tyle, co worek

cementu!

Było mi wszystko jedno, co zrobi w tym bagaż-

niku. Całkowicie wszystko jedno. Samochód i tak

pójdzie do odkażenia razem z naszymi ubraniami.

Zachował się jednak, jak gentleman, z wyższo-

ścią stosowną do wzrostu i świadomością przewagi

swoich gabarytów. Co zrobimy jednak na miejscu,

kiedy wysiądziemy przed domem? Jak wprowa-

dzę to śmierdzidło do domu? Tego się potem ni-

jak nie pozbędzie! Oczami wyobraźni widziałem

świątecznych gości w garniturach i sylwestrowych

kiecach, którym rozdaję wachlarze i zapewniam,

że gdy tylko wyjdą — wszystko minie. Wyobraźni

mi nie brakuje: kolejna odsłona ukazywała plajtę

— 9 —

Ś mierdział nie do opisania. Nie był to zapach

ﬁrmy, skrzętne omijanie mnie przez dotąd zaprzy-

jaźnione osoby, towarzyski ostracyzm i śmierć cy-

wilną pod czterema śmierdzącymi łapami.

Na szczęście dziewczyny, które nas w ten pasz-

tet wplątały, podniosły słuchawkę prawie natych-

miast, kiedy zadzwoniłem, i wyraźnie były prze-

jęte, gdy na ostatnim oddechu, świszcząc przez

wydmuchane wiatrem gardło, oznajmiłem docie-

ranie do rogatek miasta. Ich zainteresowanie, jak

łatwo się domyśleć, nie dotyczyło stanu, w jakim

dojeżdżamy, a jedynie, czy śmierdziuch czuje się

dobrze.

— On czuje się świetnie — stwierdziłem. — My

gorzej i błagam was na wszystko, zróbcie coś, że-

bym mógł go wykąpać, nim wejdzie do domu.

W słuchawce zaległa cisza, potem jakieś odległe

pomrukiwania świadczące o wymianie zdań przy

jednoczesnym tłumieniu dłonią mikrofonu, wresz-

cie za chwilę:

— Oddzwonimy za parę minut.

— Matko, ile to będzie kosztować? — panika

w oczach mojej towarzyszki podróży, przy okazji

i życia.

— Choćby pięćset, to i tak mało w porównaniu

z tym, co trzeba będzie zrobić, jeśli ten śmierdziel

przekroczy próg mieszkania.

Sobota wieczór, ciemno, na drodze ruch jak

cholera, z przeciwka walą po oczach światłami, na

horyzoncie Pałac Kultury, w radiu „Chwila relak-

su”, w bagażniku smród, w gardle popiół, w nosie

katar. Dzwonią.

— 10 —

Emil - Jędrzej Fijałkowski.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: