03 Prawie idealnie - Ortolon Julie - Zbyt idealnie.pdf - ROMANSE!!! - BLaCkk_LaDy

Julie Ortolon

Zbyt idealnie

Przełożyła Małgorzata Strzelec

Rozdział 1

Wielkie dokonania często zaczynają się od prostego marzenia.

Jak wieść idealne życie

Z iścił się najgorszy koszmar Amy Baker. Statek odpłynął bez niej. Ugrzęzła na

tropikalnej wyspie i nie miała jak wrócić do domu. A przynajmniej nie w taki

sposób, który okazałby się upokarzający.

Poprzedniego dnia, gdy patrzyła, jak statek wycieczkowy, którym

podróżowała, odpływa ku zachodzącemu słońcu - bez niej - gorączkowo

zastanawiała się, co zrobić. Pozostanie na wyspie stanowiło tylko połowę

problemu. Podróżowała ze starszą parą jako niania ich wnucząt i tuż przed tym,

jak odpłynęli, została zwolniona z pracy.

Oczywiście to była jej wina. Zabrała dzieci na brzeg francuskiej wyspy St.

Barthelemy i wzięła taksówkę, żeby dojechać na plażę. Jak w czasie innych

wycieczek na ląd, zaczęła bawić się z dziećmi w jedną z jej zabaw: wyobrazili

sobie, że są piratami szukającymi ukrytego skarbu. Po udawanej walce na

szpady na białych piaskach plaży zerknęła na zegarek i zdała sobie sprawę, że

straciła poczucie czasu. Znowu! Spóźniała się już godzinę - a miała przywieźć

dzieci na statek na popołudniowy posiłek z dziadkami.

Ze względu na nadwątlone zdrowie dziadka, to był jedyny moment w ciągu

dnia zaplanowany tak, żeby mógł spędzić chwilę z dziećmi.

Amy przyjechała umęczona i chora ze zdenerwowania. W porcie na trapie

czekała już wściekła babcia, tupiąc nogą ze zniecierpliwieniem. Oczywiście

trójka dzieci - które świetnie bawiły się przez cały dzień - akurat w tym

momencie musiała zacząć jęczeć: „Jesteśmy zmęczone. Chcemy jeść. Mamy

dość tej podróży".

Gdyby Amy nie zdarzyło się już kilka podobnych przewinień, być może ten

epizod poszedłby w końcu w niepamięć. W tej sytuacji jednak starsza pani miała

wszelkie prawo zmyć Amy głowę na oczach kilku pasażerów, jednocześnie

ładując dzieci na łódkę, która przewoziła ludzi między statkiem a brzegiem.

Amy ze wstydu zaczerwieniła się aż po podeszwy tenisówek. Odwróciła się i na

oślep uciekła z portu - i udało jej się zgubić.

Zważywszy, że Gustavia, stolica wyspy, to mikroskopijne miasteczko,

uznała, że tylko ona zdołałaby tam zabłądzić.

Nim udało jej się trafić z powrotem na nabrzeże, ostatnia łódka już odpłynęła

do statku. Amy stała na końcu portu i patrzyła z niedowierzaniem, jak słońce

zanurza się w morzu, a statek maleje na horyzoncie. Chociaż potwornie bała się

powrotu na pokład, pozostanie na wyspie było tysiąc razy gorsze.

Miała przy sobie tylko plażową torbę z odrobiną pieniędzy na wszelki

wypadek, do połowy pełną tubkę kremu do opalania, przekąskę dla dzieci,

egzemplarz poradnika Jak wieść doskonałe życie z autografem i mokry,

zapiaszczony ręcznik plażowy. Nie pakowała żadnego ubrania ani bielizny na

zmianę, żeby móc zdjąć kostium kąpielowy, który nosiła pod koszulką i

szortami. Wszystkie inne rzeczy zabrane w podróż, łącznie z kartami

kredytowymi i paszportem, płynęły właśnie na St. Thomas.

Telefon do babci, żeby przesłała jej pieniądze, sprowokowałby tylko kolejny

wykład na temat roztrzepania. Nie mogła też prosić o pomoc przyjaciółek:

Maddy i Christine. Poruszyłyby dla niej góry, ale Amy przegrałaby zakład, z

powodu którego zdecydowała się na tę podróż.

Nie zamierzała być jedyną z trójki, która nie wypełniła zadania

wyznaczonego niemal rok wcześniej. Maddy stawiła czoło lękowi przed

odrzuceniem i zaniosła swoje prace do galerii, Christine pokonała lęk

wysokości, żeby pojechać na narty. Teraz Amy miała przezwyciężyć obawę

przed samodzielnym wyjazdem w obce miejsce. Jak na razie udało jej się to w

połowie. Pojechała gdzieś sama. A teraz musiała wrócić - też bez niczyjej

pomocy.

Im dłużej się nad tym zastanawiała, tym bardziej zdawała sobie sprawę, że jej

wyprawa okazałaby się porażkę nie tylko dlatego, że poprosiłaby przyjaciółki o

pomoc, ale przecie wszystkim dlatego, że wróciłaby o tydzień wcześniej z

podkulonym pod siebie ogonem. Musiała wymyślić coś, aby wypełnić całe

wakacje. No dobrze, właściwie to była wakacyjna praca, ale i tak te dwa

tygodnie stanowiły odmianę w jej bezpiecznym, przewidywalnym życiu.

Oto prawdziwe wyzwanie, prawda? Spędzić całe dwa tygodnie z dala od

domu. Stawić czoło lękom i poradzić sobie z nimi. Musiała to zrobić, bo w

przeciwnym razie straciłaby szacunek do samej siebie.

Jednak gdy tej nocy leżała w hotelowym pokoju, na opłacenie którego wydała

większość swoich skromnych zasobów, kompletnie nie widziała rozwiązania.

Nie dość, że ugrzęzła na jakiejś wyspie, to jeszcze na St. Barts - jednej z

najdroższych wysp Karaibów. Nawet jeśli uda jej się załatwić duplikaty kart

kredytowych, jakim cudem będzie ją stać na tygodniowy pobyt tutaj? Dlaczego

nie mogła załatwić tego rozsądniej i nie zgubiła się na wyspie z tanim

hotelikiem przy plaży i tanim supermarketem, gdzie mogłaby kupić sobie trochę

ubrań? Nie, ona oczywiście musiała wylądować na eleganckiej wysepce, gdzie

na dodatek miejscowi mówili po francusku!

Łzy napłynęły jej do oczu, ale wtedy przypomniała sobie, jak matka zawsze

powtarzała, że poddawanie się rozpaczy donikąd nie prowadzi.

- Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło - powtarzała jej matka. -

Tylko czasem trzeba tej dobrej strony poszukać.

Amy przełknęła gulę rosnącą w gardle, zamknęła oczy i zaczęła się modlić o

takie dobre wyjście z sytuacji.

Następnego ranka znalazła agencję turystyczną, która pomogła jej

skontaktować się ze statkiem, i załatwiła sprawy tak, aby jej rzeczy spakowano i

przesłano do domu. To wydawało się rozsądniejszym rozwiązaniem niż

przesłanie ich na St. Barts, zwłaszcza że Amy nie wiedziała, jak długo

pozostanie na wyspie. Agencja rozwiązała także jej problem z kartami

kredytowymi i paszportem. W ciągu kilku minut w lokalnym banku wypłacono

jej nieco pieniędzy.

Następny na liście był ogromny kłopot ze znalezieniem miejsca, w którym

mogłaby się zatrzymać i na które rzeczywiście byłoby ją stać. I wtedy właśnie

znalazła odpowiedź na swoje modlitwy.

Kiedy stała na ulicy, rozważając różne możliwości, jej wzrok padł na

ogłoszenie w oknie biura pośrednictwa pracy: „Gospodyni potrzebna od zaraz.

Zapewnione mieszkanie i wyżywienie".

Aż jej dech zaparło, gdy zobaczyła to idealne rozwiązanie. No dobrze, może

to nie w porządku zgłaszać się do pracy, wiedząc, że za kilka dni zrezygnuje, ale

pomysł przypadł jej do gustu. A poza tym, tak naprawdę, musiała wracać do

domu dopiero za cztery tygodnie.

Cztery tygodnie. Na Karaibach.

To przerażające. I ekscytujące.

Cztery tygodnie. Naprawdę mogłaby to zrobić?

Wiecznie zamartwiająca się część jej osoby walczyła z częścią, która od

zawsze marzyła o wolności - aby móc jeździć po świecie i zwiedzać.

Zdusiła niepokój, bo wiedziała, że owszem, w domu wszystko zorganizowała

jak trzeba i mogłaby tu zostać na cztery tygodnie. Mogłaby pracować przez dwa

- zakładając, że ją zatrudnią - i dać wymówienie z dwutygodniowym

wyprzedzeniem. Wróciłaby do domu na tydzień przed wieczorem panieńskim,

który urządzały przed podwójnym ślubem Maddy i Christine, wypadającym

dokładnie w rocznicę ich zakładu.

Amy weszła do biura pośrednictwa pracy, drżąc z podniecenia i niepokoju.

Godzinę później szła już na rozmowę o pracę.

Samopoczucie poprawiało jej się z każdym krokiem, gdy wspinała się

ścieżką, która prowadziła z Gustavii do dworku, który przysiadł na klifie z

widokiem na zatokę. Matka miała rację, doszła do wniosku. Zamiast katastrofy,

życie zafundowało jej przygodę. Prawdziwą przygodę, a nie taką wymyśloną,

jakie zwykle przeżywała z fantazjach.

Musiała złapać oddech, więc zatrzymała się i rozejrzała, ocieniając dłonią

oczy. Och, co za widok!

Kilkadziesiąt żaglówek i wspaniałych jachtów kołysało się na kotwicach w

zatoce, podczas gdy ich właściciele bawili się w tropikalnym raju. Nieco dalej

statek wycieczkowy przysiadł jak ogromny, luksusowy hotel, sunący po

roziskrzonej wodzie Morza Karaibskiego. Niebo i woda miały wszelkie odcienie

błękitu: od lazuru do indygo, a delikatna bryza szemrała w liściach palm wokół

Amy.

Jak to często zdarzało się w czasie tej wyprawy, Amy żałowała, że jej matka

nie może tego wszystkiego zobaczyć. Karaiby to było jedno z wielu miejsc,

które tysiące razy odwiedzały w wymyślanych wspólnie historiach, kiedy

podróżowały morzem lub w przestworzach w ich zaczarowanym latającym

statku. Widzisz to, mamo? Jest jeszcze piękniej, niż to sobie wyobrażałyśmy.

Słodki ból wspomnień wypełnił jej serce.

Przestraszyła się, że się rozpłacze, jeśli postoi tam chwilę dłużej, więc zaczęła

iść dalej. Co pewien czas dostrzegała fragmenty kamiennych ścian

przebłyskujących między gęstymi, tropikalnymi zaroślami. Gdy się zbliżyła,

nowe zmartwienie sprawiło, że jej entuzjazm przygasł. Budowla na końcu

ścieżki nie wyglądała jak dom. To był raczej stary fort, który w czasach piratów

mógł bronić wyspy.

Nim zaczęła snuć fantazje na temat piratów rodem z powieści płaszcza i

szpady, zastanowiła się, czy przypadkiem nie pomyliła drogi. Zerknęła na

okładkę druczku podania o pracę, który wypełniła. Opis pracy i wskazówki

napisano po francusku, ale kobieta w agencji zdecydowanie wskazała właśnie tę

ścieżkę i powiedziała jej po angielsku, żeby tędy weszła na sam szczyt. Chociaż

Amy miała wybitny talent do mylenia drogi, nawet ona nie mogła źle skręcić.

Prawda?

Zanurkowała pod ostatnią kurtyną liści palmowych i wylądowała przed

bardzo wysokim, porośniętym paprociami kamiennym murem. Kiedy zagapiła

się w górę na blanki, prawie zakręciło jej się w głowie. W narożniku

najbliższym morza jeszcze wyżej wznosiła się kwadratowa wieża.

Jakie to fascynujące. Jak starożytne ruiny w jakimś ustroniu lasu

deszczowego z dala od cywilizacji.

Ścieżka rozdzielała się na dwie: jedna biegła w górę i w głąb lądu, druga

skręcała ku brzegowi. Wybrała ścieżkę otwierającą się na morze i zaczęła

wyobrażać sobie, jak by to było badać zapomniane ruiny: Nieustraszony

archeolog Amelia Baker przedziera się przez dżunglę, aby rozwikłać zagadkę

tajemniczej fortecy. Co pozostało po żołnierzach, którzy niegdyś krążyli po

umocnieniach? Czy ich duchy nadal nawiedzają stare kamienne mury?

Cudowny dreszczyk przebiegł jej po plecach.

Znalazła drzwi u podstawy wieży, ale była pewna, że to nie jest główne

wejście, więc ruszyła dalej klifem, mając zatokę przed oczyma daleko w dole.

Kiedy okrążyła wieżę, aż wytrzeszczyła oczy z zachwytu. Część zewnętrznych

murów usunięto, otwierając wewnętrzny dziedziniec na morze.

Znajdujący się wewnątrz ogród zdziczał. Tropikalne kwiaty eksplodowały

feerią barw, walcząc o przestrzeń i wylewając się poza rabaty. Bugenwilla

wspinała się po pniach ogromnych palm, a bromelie i orchidee zwieszały się,

wychodząc im na spotkanie. Małe ptaki śpiewające i motyle wzbogacały widok

śpiewem i ruchem. Przez gęstwinę Amy dostrzegła galerię na piętrze z

kilkunastoma żaluzjowymi drzwiami. Najwyraźniej wiele lat temu ktoś zamienił

03 Prawie idealnie - Ortolon Julie - Zbyt idealnie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: