Czystość planu zdjęciowego.doc

Czystość planu zdjęciowego.

Autor- Paweł Duma

Każde zdjęcie skomponowane jest z mniejszej lub większej ilości detali, połączonych wzajemnymi relacjami, które składają się na cały obraz. Zdarza się, że na jednym zdjęciu takich elementów jest dużo, albo wręcz za dużo - czasem o jeden, czasem o więcej. Niekiedy jest to jakiś drobiazg, z którego istnienia nie zdawaliśmy sobie sprawy podczas fotografowania, a czasem połowa lub więcej objętości zdjęcia.

Spójrzmy na pierwszą parę ilustracji. Zdjęcie wykonano teleobiektywem. Pierwsze zawiera   zbędne szczegóły: plamę śniegu i barierkę wchodzącą w kadr. Wystarczy tylko niewielka korekta

położenia zooma i nieznaczne przesuniecie się fotografa, aby uzyskać czytelniejszy obraz, pozbawiony niepotrzebnych elementów, rozpraszających widza.

W kadrowaniu staranność jest bardzo ważna. Każdy zbędny element odwracający uwagę od głównego tematu powinien zostać zauważony przez fotografa i usunięty z kadru. Czasem będzie to wymagać zmiany: miejsca, z którego wykonywane jest zdjęcie; obiektywu; ogniskowej w zoomie. Należy jednak pamiętać, że zoom nie zastąpi nam nóg :-) Mogą też zdążyć się sytuacje, kiedy zrezygnujemy z wykonania zdjęcia. I trzeba umieć się z tym pogodzić.

Wiele osób może w tej chwili powiedzieć, że można później zdjęcie przekadrować w komputerze, a zbędne elementy wyretuszować. Fakt, można, tylko po co tracić na to czas? Po co go spędzać na kadrowaniu i ratowaniu źle skomponowanych fotografii, skoro można od razu zrobić je dobrze? Zresztą, jeżeli zdjęcie na etapie fotografowania zostanie źle skomponowane, to reanimacja i tak nie da efektu, jaki można osiągnąć, kiedy wszystko odbywa się przed naciśnięciem spustu migawki. Retusz zdjęć, czyli usuwanie zbędnych "śmieci" z kadru to już poważna ingerencja w obraz. O ile jest to usuwanie drobiazgów z gatunku „niedopałek papierosa na chodniku”, trudno mieć zastrzeżenia. Ale usuwanie elementów obrazu, które prowadzą do powstania czegoś, co nie istnieje w rzeczywistości, np. fragmentu budynku, to już poważna sprawa - początek fotografii przetworzonej, osobnej kategorii zdjęć. Takiej fotografii nie należy przedstawiać jako tradycyjnej.

Kolejna para zdjęć przedstawia fragment dachu. Lewe, przy brzegu kadru zawiera drobne,

niepotrzebne elementy. Często się zdarza, że fotografując zwracamy uwagę tylko na główny temat zdjęcia. Cała reszta w momencie fotografowania nie istnieje. Dopiero gdy oglądamy gotowe odbitki lub przeglądamy zdjęcia na komputerze zauważamy elementy, które nagle "powyłaziły" zza krawędzi kadru. Fotografując należy oprócz dobrego umieszczenia motywu głównego, przejrzeć całą powierzchnię kadru. Szczególnie należy zwracać uwagę na brzegi, tam najczęściej zdarzają się niespodzianki. Tak jak na pokazanym przykładzie.

Kolejne zdjęcia przedstawiają bardziej zauważalny detal, który można uznać za zbędny - jasną plamę światła nad głównym motywem. Zdjęcie zostało wykonane w środku dnia. Prześwit pomiędzy kamienicami tonął w cieniu, a za nim był widoczny fragment oświetlonego podwórka.
Dokonując pomiaru na światła udało się prawidłowo naświetlić podwórko, natomiast pozostała

część zdjęcia zaginęła w cieniu, tworząc coś w rodzaju naturalnego obramowania kompozycji.
Właśnie obramowanie zostało zaburzone przez wchodzące od góry światło. Oświetlony ceglany mur konkuruje o widza z motywem przewodnim - drzewkiem na tle ściany.

Kolejny przykład pokazuje możliwości jakie daje płynna zmiana ogniskowej w zoomach. Korygując kat widzenia, fotograf spowodował wykadrowanie z całego otoczenia małego fragmentu

uliczki. Efekt ciasnej kompozycji daje zdecydowanie lepsze zdjęcie niż fotografia przedstawiająca wszystko. Często należy rozważyć, czy obecność nieba jest konieczna na zdjęciu. Tak jak tu, było ono zupełnie niepotrzebne. Co więcej, jako jednorodna jasna plama bardzo rozpraszało i odciągało uwagę od zasadniczego tematu. Dodatkowo przycięcie samochodów znajdujących się na pierwszym palnie spowodowało, że stały się mało istotnymi szczegółami zamykającymi kompozycję.

Niekiedy zdarzają sie sytuacje przypadkowe. Poniższe zdjęcie wykadrowano tak, aby nie było na nim zbędnych szczegółów. Jednak w czasie ekspozycji, sprzecznie z wolą fotografa, w kadrze pojawiła się osoba. Jak to się stało? Ekspozycja zdjęcia trwała kilka sekund. W celu uniknięcia

poruszenia, przy wyzwalaniu migawki użyty został samowyzwalacz z opóźnieniem 5 sekund. W tym czasie, na tej klatce schodowej jeszcze nikogo nie było. Dopiero podczas naświetlania pojawiły się osoby, z których jedna załapała się na zdjęcie. Chwilę potem zdjęcie zostało powtórzone. Takie sytuacje zdarzają sie nie tylko podczas fotografowania ze statywu i w czasie długich ekspozycji. Kolejne zdjęcie przedstawia scenkę uliczną, robioną z ręki.
Fotograf skupiony na równym trzymaniu aparatu tuż przed wyzwoleniem migawki nie zwrócił uwagi, na pojawienia się osoby. Wkroczyła w obszar cienia, co dodatkowo ją zamaskowało. Po wykonaniu zdjęcia natychmiast została zauważona i fotografię powtórzono. Warto stosować zasadę, że podczas fotografowania z ręki, że nie dorywamy oka od wizjera dopóki zdjęcie nie zostanie wykonane. Dopiero po upewnieniu się, że w kadrze wszystko jest w porządku, odrywamy aparat od oka.

Pojawianie się elementów zbędnych w kompozycji zdjęcia to jeden z mankamentów nękających fotografów. Nie mniejszy problem stanowi niedokładne kadrowanie.
Fotografując często nie zwracamy uwagi na to, co dzieje sie wokół motywu głównego. Dopiero na odbitce lub ekranie komputera widać wszystkie mankamenty kompozycji. Poniższy przykład pokazuje taką właśnie sytuację. Oba zdjęcia przedstawiają jesienną scenkę z Bieszczad. Są pozornie

identyczne, jednak w odbiorze znacznie się różnią czystością zagospodarowania planu zdjęciowego. Drobiazgi, które stanowią o różnicy to dwie plamy światła na lewej fotografii, które powodują  odwrócenie uwagi widza od motywu głównego. Lekkie przekadrowanie w prawo i obniżenie położenia motywu głównego sprawia, że oglądający nie ma wątpliwości, co jest tematem zdjęcia, gdyż nic nie odwraca jego uwagi.

Nie zawsze możliwe jest takie skadrowanie sceny, aby zdjęcie było całkowicie udane. Zdarzają się sytuacje, gdy klasyczne proporcje boków standardowej klatki się nie sprawdzają. Przykładem jest zdjęcie panoramiczne. Można je zrobić najprościej - ucinając górę i dół zdjęcia. Niepotrzebne pasy i

tak są fotografowane, ale już w momencie robienia zdjęcia wiemy, że będziemy je ciąć do panoramy. Czym innym jest wykonywanie panoram polegających na łączeniu szeregu zdjęć na zakładkę. Tym tematem zajmiemy się jednak w jednym z kolejnych odcinków.

Przy zdjęciach wieloplanowych często główny motyw znajduje się na drugim lub kolejnych planach. Ważną wtedy rzeczą jest aby temat zdjęcia nie został zdominowany przez inne elementy. Sprowadza się to do zadbania o tytułową "czystość" pierwszego planu. Kolejne przykłady pokazują takie sytuacje.

Pierwszy przedstawia fragment centrum Warszawy. Zrobiono je ze znacznej odległości. Zdjęcie ma dość spłaszczoną perspektywę,  a fotografowany fragment wycięto

obiektywem o wąskim kącie widzenia. Na pierwszym planie jest pusta jezdnia, co gwarantuje czytelność zdjęcia. Trudność jego wykonania polegała na wyczekaniu momentu, gdy na pierwszym odcinku jezdni nie będzie żadnego samochodu, a na kolejnych pojazdu w kolorze, który mógłby odwrócić uwagę widza.  W ten sposób uzyskano spokojne zdjęcie przedstawiające centrum dużego miasta.

Podobna sytuacja jest na zdjęciu poniżej. Pusta droga gwarantuje, że widza nie rozproszą zbędne

elementy. Skupi się na temacie głównym, czyli budynku i jego otoczeniu w wieczornym oświetleniu. W celu wykonania tego zdjęcia, z terenu drogi i miejsc parkingowych usunięto wszystkie samochody, a fotografię wykonano z wysokości kilku metrów obiektywem szerokokątnym.

Innym sposobem na ukrycie elementów, które mogą potencjalnie zepsuć zdjęcie jest schowanie ich w cieniu. Fotografowanie przy oświetleniu słonecznym wymaga pojawienia się na planie zdjęciowym o określonej porze. Przykład to zdjęcie jednej z lwowskich kamienic z wbudowanym

w ścianę bankomatem. Nowoczesne urządzenia zupełnie nie pasowało do klimatu scenki. Na szczęście słońce świeciło pod takim kątem, że cień zamaskował bankomat.

Następne zdjęcie przedstawia kadr w dość ostrym świetle słonecznym. Cień został wykorzystany do precyzyjnego rozdzielenia zieleni i ściany budynku. Znaczą część zdjęcia ukryto w cieniu, ale

dzięki temu jest ono ciekawsze i bardziej czytelne.

Teraz przykład odwrotny – zdjęcia, gdzie dodanie elementów poprawia ich atrakcyjność. Pierwsze przedstawia łąkę w promieniach porannego słońca. Światło blikuje na kroplach rosy i tworzy 

interesujący efekt, a mimo to zdjęcie jest monotonne. Wersja druga przedstawia tę sama łąkę, ale z fragmentami drzew. Moim zdaniem ta wersja jest bardziej atrakcyjna wizualnie.

Na koniec kilka przykładów zdjęć, których atutem jest czystość planu zdjęciowego. Każde z nich zawiera minimalną ilość elementów.