sw_Jan_Bosko.pdf

ADORACJA MIŁOŚCI I MIŁOSIERDZIA

JEZUSA

Patron

Św. Jan Bosko

Pieśń: Przyjdź Duchu Kościoła

P anie Jezu dziękujemy, że nas tu zgromadziłeś.

Wierzymy, że Ty dla każdego z nas

przygotowałeś ten czas, i chciałeś abyśmy byli tu

z Tobą. Nasza obecność nie jest przypadkowa, jest to dar Twojej Miłości i

Miłosierdzia. Prosimy Cię Panie, byś pomógł nam otworzyć serce na twoją

obecność i na dar Twojego Ducha Świętego. Oddajemy Ci Panie cały ciężar

naszego życia, ciężar codzienności. Prosimy Cię, abyś wyciszył nasz umysł, abyś

Ty był tu i teraz najważniejszy. Zabierz również Panie wszelkie pokusy, które

przeszkadzają nam w przeżywaniu tego czasu.

Maryjo, kochana Mamusiu, prosimy abyś była tutaj obecna. Otocz nas

płaszczem Twojej ochrony i opieki. Użycz nam Twojego Serca na czas tej

adoracji, byśmy umieli wpatrywać się w Jezusa tak jak Ty, by nasze oczy i serce

były zwrócone na Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie. Prosimy Cię

niech Twoja czuła i matczyna miłość spocznie w sercach nas wszystkich tutaj

zgromadzonych.

Bądź z nami święty Janie Bosko, patronie tej adoracji. Spójrz łaskawym

okiem na zgromadzonych tutaj młodych ludzi, Ty, który tak ukochałeś młodzież.

Wyproś nam łaskę, byśmy byli Twoimi naśladowcami i z radością kroczyli za

naszym Panem, w myśl Twoich słów: „smutny święty, to żaden święty”. Chroń

nas przed zasadzkami złego ducha, sam powiedziałeś, że „szatan boi się ludzi

radosnych”.

Pieśń: Napełniamy się radością Pana nr 431

Jan Bosko urodził się 16 sierpnia 1815 roku w ubogiej wiejskiej rodzinie

niedaleko Turynu. Jego rodzicami byli Franciszek i Małgorzata. Matka Jasia była

kobieta energiczną, pracowitą i religijną.

Jan Bosko bardzo wcześnie doświadczył pierwszej w swoim życiu poważnej

straty - gdy miał dwa lata zmarł jego ojciec zostawiając żonę i trzech synów.

Niewątpliwie doświadczenie to pozwoliło mu później lepiej zrozumieć sytuację

bezdomnej młodzieży Turynu, która podświadomie szukała postaci - ideału

ojca.

Kiedy Janek miał zaledwie 9 lat, Bóg w tajemniczym widzeniu sennym

objawia mu jego przyszłą misję. Oto jak sam wspomina to wydarzenie : "(...)

Byłem niedaleko domu, na dużym podwórzu, na którym bawiło się wielu

chłopców. Jedni się śmiali, inni grali w coś, wielu przeklinało. Słysząc to,

rzuciłem się między nich i przy pomocy słów i pięści usiłowałem ich uciszyć.

W tym momencie pojawił się przede mną majestatyczny, pięknie ubrany

mężczyzna, cały spowity białym płaszczem. Jego twarz jaśniała takim blaskiem,

że nie mogłem na nią patrzeć. Nazwał mnie po imieniu i kazał stanąć na czele

tych chłopców. Dodał: "Będziesz musiał pozyskać ich przyjaźń dobrocią

i miłością, a nie pięściami. (...)" .

Od tego momentu, mimo bardzo jeszcze młodego wieku, Janek robił

wszystko, aby wypełnić powierzone mu zadanie. Od kuglarzy i cyrkowców

nauczył się wielu sztuczek, którymi potem chętnie popisywał się przed

mieszkańcami swojej wioski, a pokazy przeplatał modlitwą i pobożnym

śpiewem. Postanowił też zostać księdzem, ale niestety matka chłopca była zbyt

uboga, by łożyć na jego naukę. Dlatego opuścił dom rodzinny i pracował w

różnych zawodach.

Kiedy ukończył gimnazjum, wraz z kolegami założył swe pierwsze

stowarzyszenie, któremu nadał nazwę Towarzystwo Wesołości, ponieważ jego

program opierał się na dwóch zasadach: pierwszej - dobrze wypełniać

obowiązki chrześcijańskie i uczniowskie oraz drugiej - być wesołym.

Panie Jezu, Ty przez Świętego Jana Bosko pokazujesz

nam jak ważne jest to, abyśmy potrafili rozpoznawać i

przyjmować Twoją wolę w naszym życiu. Uczysz nas

również z gorliwością i radością wypełniać powierzone

nam obowiązki. Naucz nas Panie, iść przez życie z

radością i odwagą, mimo wielu niepowodzeń i

upadków. Ty, Jezu bądź fundamentem naszego życia,

naszą siłą, odwagą i radością.

Pieśń: Panie przepasz Mnie nr 198

do seminarium duchownego. Po otrzymaniu święceń kapłańskich chciał nadal

pogłębiać swoją wiedzę teologiczną i wstąpił do Konwiktu kościelnego

św. Franciszka z Asyżu w Turynie na kolejne trzy lata nauki, w trakcie których

miał okazję poznać sytuację młodzieży żyjącej w mieście. Był przerażony tym,

co zobaczył. Młodzi włóczyli się po ulicach bez pracy i wykształcenia, pełni

agresji i nieszczęśliwi. Niektórzy pracowali za cenę nadludzkiego wysiłku,

a mimo to nie mieli pieniędzy nawet na mieszkanie i jedzenie. Wielu z nich, nie

mając za co żyć, schodziło na drogę przestępstwa. Ksiądz Bosko miał okazję ich

poznać w trakcie odwiedzin miejscowego więzienia. Spotkania te dały mu wiele

do myślenia. Wiedział, że chłopcy ci zostali aresztowani, gdyż byli wcześniej

pozbawieni opieki. Powoli dojrzewało w nim poczucie, że to właśnie on musi

pomóc tym biednym, pozbawionym warunków do prawidłowego rozwoju

chłopcom i uchronić ich przed losem więźniów. Chciał zgromadzić ich w jakimś

miejscu, by móc ich uczyć i zająć pożytecznie wolny czas.

Świętemu Janowi udało się zrealizować swoje marzenie i wstąpić

Po skończeniu nauki, ksiądz Bosko podjął pracę jako kapelan sierocińca

założonego przez działaczkę społeczną i charytatywną. W tym czasie stanął

przed koniecznością podjęcia decyzji wobec alternatywy, którą przedstawiła mu

jego dobrodziejka: albo pracuje w jej dziełach, otrzymując za to pensję, albo

zajmuje się nadal „brudną” młodzieżą i opuszcza zajmowane miejsce. Decyzja

była dla niego oczywista. Wybrał swoich chłopców, uważanych powszechnie

za wyrzutków społecznych i kandydatów do więzienia.

Panie Jezu, tak bardzo potrzeba, aby w świecie pełnym ciemności, zła i

grzechów, byli ludzie tacy jak święty Jan Bosko – to znaczy potrafiący

sprzeciwiać się złu i „zło dobrem zwyciężać”. Spraw, Panie, abyśmy byli

naśladowcami Świętego Jana, byśmy byli światłem dla świata, świadkami

świadczącymi o Tobie żywym i obecnym w naszym życiu. Daj nam gotowość i

odwagę być światłem i solą tej ziemi.

Prosimy Cię Ojcze nasz, byś dał nam miłosierne serca, byśmy każdego

potrafili pocieszać, podnosić na duchu dobrym słowem, uśmiechem, modlitwą.

Prosimy Cię także, aby każdy z nas tutaj zgromadzonych doświadczył dzisiaj

Twojej Ojcowskiej miłości, która może przemienić nasze serca i nasze życie.

Spójrz na każdego z nas tak, jak na młodzieńca z ewangelii na którego

spojrzałeś na z MIŁOŚCIĄ.

(chwila ciszy)

Pieśń: Bo góry mogą ustąpić nr 404

Od tej pory błąkał się ksiądz Bosko ze swoją młodzieżą, grał z chłopcami

w piłkę, spowiadał ich i rozmawiał z nimi. Wszędzie tam, gdzie rozpoczynał

swoją działalność spotykał się ze sprzeciwem ze strony tamtejszych lokatorów,

gdyż przeszkadzała im obecność hałaśliwej młodzieży i trzeba było szukać

kolejnego schronienia.

Nie przeprowadzki stanowiły jednak największy problem księdza Bosko. Była

to raczej niechęć ludzi, a także trudności ze strony władz, i to zarówno

cywilnych, jak i kościelnych. Wykorzystywał każdą sposobność, by troszczyć się

o zbawienie dusz.

Po półtorarocznej tułaczce, udało im się nareszcie znaleźć siedzibę

w budynku, który nazwano szopą Pinardiego i której stan wymagał wielu

remontów, ale był tak bardzo wyczekanym i wymodlonym miejscem.

Tu właśnie miało „powstać, wzrastać i rozszerzać się na świat Zgromadzenie

Salezjańskie, zrodzone z łez, nędzy i serca jednego pokornego księdza”.

Jan Bosko prowadził niezwykle pracowite życie. Obok nauczania,

katechizowania, zabawy i przebywania z chłopcami oraz obowiązkami księdza,

który musi zarobić na swoje utrzymanie, pisał i publikował wiele podręczników.

Tworzył przede wszystkim dla ludzi prostych, mając na celu ich religijne

wykształcenie i wyjaśnienie nauki katolickiej.

Życie Jana Bosko było naznaczone ciężką pracą wynikającą z troski o życie

doczesne i przyszłe swoich bliźnich, jak również z przekonania, że „największym

wrogiem człowieka jest bezczynność”. Niemniej jednak nadmiar obowiązków,

które przyjął na siebie, spowodowała, że bardzo podupadł na zdrowiu i był

bliski śmierci. Wychowankowie jego podjęli wówczas ogromnie wiele

wyrzeczeń, modląc się i poszcząc o zdrowie swojego księdza. Zostali

wysłuchani, aby przez szereg jeszcze lat cieszyć się jego pomocą i przyjaźnią.

Panie, w Świętym Janie Bosko widzimy wzór pokory, męstwa,

wytrwałości

w dążeniu do świętych celów.

Czy ja potrafię rezygnować z siebie, swoich planów, wizji

własnego życia, aby realizować Boży plan, aby angażować się

w Boże dzieła, do których Pan mnie powołuje? Czy potrafię

z cierpliwością i ofiarnością znosić wszelkie trudności i

przeciwności, jakie mnie spotykają na drodze za Panem? Czy mam na tyle wiary

i ufności w Bogu, aby iść za Nim, mimo nieraz wielu przeciwności i cierpień?

Panie Jezu, dajesz nam przykład swoich Świętych, byśmy widzieli, że to,

co nieraz wydaje się nam niemożliwe, z Tobą jest do osiągnięcia. Pokazujesz

nam Panie, szczególnie w tym czasie Wielkiego Postu, że i Ty nie byłeś wolny

od przeciwności oraz lęku przed cierpieniem. Ty w Ogrodzie Getsemanii

oddałeś się całkowicie Woli Ojca, ufając Mu do końca, a siłą do dźwigania

ciężaru Krzyża, była twoja Miłość do Ojca i do dusz.

(chwila ciszy)

Pieśń: Miłość ukrzyżowana

Nieustający w pracy Jan Bosko nie ograniczał swej działalności do troski

o istniejące już dzieło. Zainicjował w Turynie nową formę apostolstwa, jaką było

głoszenie rekolekcji dla młodzieży. Nie zaniechał również spotkań z więźniami,

które rozpoczął jeszcze w latach Seminarium. Mimo tego jednak,

nie zdecydował się nigdy na stworzenie zakładów wychowawczych dla młodych

kryminalistów, gdyż miał głębokie przeświadczenie, że został posłany przez

Boga po to, by prowadzić młodych do świętości, a nie w celu odzyskiwania

przestępców dla społeczeństwa. Chociaż pomagał tym, którzy z powodu

ubóstwa materialnego, kulturalnego, moralnego, emocjonalnego i duchowego

mogli zejść na złą drogę i odrzucić chrześcijańskie zasady moralne.

Wiedział jednak, że sam niewiele może dokonać, gdyż potrzeby były

ogromne. Potrzebował współpracowników gotowych do pomocy teraz

i kontynuujących pracę po jego śmierci. Pierwszego z nich znalazł wśród swoich

wychowanków - Michał Rua złożył śluby zakonne na ręce księdza Bosko i stał

się pierwszym salezjaninem, a po śmierci Założyciela - jego następcą, jako

przełożony generalny Zgromadzenia Salezjańskiego. Oficjalne zatwierdzenie

nowego zgromadzenia przez Stolicę Apostolską otrzymało nazwę od

św. Franciszka Salezego, który stanowił dla Jana Bosko wzór łagodnego

duszpasterza troszczącego się o zbawienie dusz.

Pod wpływem rad przyjaciół i przy pomocy św. Marii Dominiki powstała

druga gałąź Rodziny Salezjańskiej - Zgromadzenie Córek Najświętszej Maryi

Panny Wspomożycielki, powołanych do pracy wśród dziewcząt. Natomiast

cztery lata później, przy poparciu Stolicy Apostolskiej, św. Jan Bosko powołał

do życia świeckie ogniwo Zgromadzenia - Stowarzyszenie Salezjańskich

Pomocników Kościoła, których zadaniem miało być odtąd wspieranie dzieł

i zadań podejmowanych przez kościoły lokalne.

Panie Jezu, Ty który jesteś w nas „sprawcą chcenia i działania”. Prosimy

Cię, abyś rozpalał w naszych sercach święty niepokój, który będzie skłaniał nas

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: