Nawrocka Małgorzata - Anhar - powieść antymagiczna.pdf - ebook FANTASY - Horrorki

Małgorzata Nawrocka

ANHAR

powieść antymagiczna

ROZDZIAŁ I

Na czarnym, pałacowym dywanie niecierpliwie tupał królewski

pantofel:

- Nie bądź nudziarzem, Gordoneo! Jego Książęca Mość

skończył wczoraj szesnaście lat i ja nie widzę powodu, aby zamykać przed

nim Bramy Ostatecznego Poznania.

- Ale racz zauważyć, panie, że dawniej Bram Ostatecznego

Poznania uchylano wybranym młodzieńcom dwudziestoletnim! Jeżeli

okaże się...

- Już się okazało, Gordoneo! Mój syn jest geniuszem! Tak jak

wszyscy jego przodkowie... I zapewniam cię - niedługo ujrzysz dzień,

kiedy zostanie największym magiem, potężniejszym niż Kode, Brazdenot

i Or. To mój syn przełamie pieczęcie na tajemnicy Gedesa i zdobędzie jej

owoc! A teraz... zejdź mi z oczu!

Mistrz Gordoneo wiedział, jak wiele ryzykuje pozostając chwilę

dłużej w towarzystwie swego władcy, ale, wstrzymując oddech,

postanowił zadać ostatnie pytanie:

- Czy jest możliwe, Magissimusie, abym nadal raz w tygodniu

odbywał lekcje śpiewu z Jego Książęcą Mością, chociaż będzie on - wedle

twego, wszechpotężny, życzenia - świadom Ostatecznego Poznania?

- Lekcje śpiewu? A dlaczegóż to mój syn miałby zaprzestać

zgłębiania tajników jednej z najszlachetniejszych i najbardziej

pożytecznych sztuk? Co ma jedno z drugim wspólnego? Niech... czaruje

również śpiewem! - roześmiał się głośno król, rad ze swego dowcipu -

Nawet dwa, dwa razy w tygodniu, Gordoneo!

Jeszcze na korytarzu dźwięczał w uszach starca królewski śmiech:

huczący i zimny jak śnieżna lawina schodząca co dzień z Gór Północnych.

- Na życie mej matki... - mówił do siebie, przemykając pod

drzwiami Komnaty Straceń - to kwestia tygodni, a w najlepszym razie

miesięcy i on na pewno spróbuje zamienić mnie w jaszczurkę albo jakiś

rodzaj deszczu! Pod warunkiem oczywiście, że te wszystkie bzdury z

zamienianiem, to nie tylko dziecinne bajki...

***

W niewielkiej izbie za pomieszczeniami kuchni płonął w kominku

ogień. Gordoneo opadł zmęczony na starą jak on kanapę i przymknął

oczy. Od ponad pięćdziesięciu lat mieszkał tu wśród ksiąg, map,

szklanych kul, worków suszonych ziół i dziwnych urządzeń, służących

nieskrępowanemu uprawianiu każdego rodzaju magii. Gdyby jednak

jakiś bystry gość dokładnie się wokół rozejrzał, przekonałby się, że poza

jedną księgą - do nauki śpiewu - i grubym notesem oprawionym w złotą

skórę, wszystkie te przedmioty pokrywa tak gruba warstwa kurzu, jakby

od wieków nie były używane, a nawet dotykane.

Dlatego właśnie Gordoneo nie zapraszał gości.

W pałacu uważany za nieszkodliwego dziwaka i nudziarza, siedział

na łaskawym chlebie, ucząc śpiewu gadające ptaki, a ostatnio nawet syna

królewskiego! Pomysł ten podsunięto królowi żartem w czasie jakiejś

biesiady. Był na tyle zabawny, że Magissimus postanowił niezwłocznie

wcielić go w życie. W świecie, w którym wszystko jest możliwe, gdzie

nawet służba używa czarów, kiedy się jej pozwoli - wszelka nowość i

świeżość ma swoją cenę! Jego Wszechmoc pochwalił nawet publicznie

pomysłodawcę... Od tej pory Gordoneo rozpoczął udzielania lekcji śpiewu

młodemu władcy, a to, co miało stać się powodem kpin i hańbą starca,

stało się jego ulubionym zajęciem i zjednało mu przychylność dworu.

Właściwie istniał jeszcze jeden powód, dla którego trzymano

Gordonea w zamku i omijano z daleka, ale tę historię znało dokładnie

tylko kilku najdostojniejszych magów i sam Magissimus... Ponieważ

jednak królowie, jak powszechnie wiadomo, niechętnie spłacają wobec

poddanych długi wdzięczności, należało przypuszczać, że ta kuratela

kiedyś się skończy... Co prawda pieczęć królewskiej przysięgi strzegła

dotąd nietykalności głowy i magicznych przedmiotów Gordonea, jednak

plany, jakie zamierzał zrealizować w najbliższych dniach, na pewno

zwolniłby Najciemniejszego ze wszelkich zobowiązań.

Właśnie o tym rozmyślał czarodziej, leżąc na kanapie z

przymrużonymi oczami.

Za drzwiami zadźwięczał przyciszony gong dzwonka.

- Wejdź, Tereso! - zawołał prawie wesoło, siadając tak gwałtownie,

jakby mu nagle lat ubyło.

„Teresa" - dziwnie to zwyczajne imię brzmiało w pałacu

Najwyższego Maga, gdzie rzeczami zwykłymi i pospolitymi pogardzano

od lat. Może dlatego służba, pokojowe i kucharki nazywały ją „Aseret" -

czytając imię od końca, twierdząc, że tak jest ładniej i... bezpieczniej.

Gordoneo jednak, wbrew zdrowemu rozsądkowi, zawsze, kiedy byli sami,

mówił do niej TERESO, upajając się brzmieniem tego imienia jak

ulubionym naparem z berodea vicus minerale...

Właśnie to imię dziewczyny sprawiło, że zwrócił uwagę na małą

pomywaczkę, którą kiedyś była, i wyjednał u króla pozwolenie, aby

została jego osobistą służącą. W rzeczywistości traktował ją jak córkę,

najtroskliwiej opiekując się nią i chroniąc przed licznymi zasadzkami

pałacu. Jako Wtajemniczony Mag i członek Najwyższej Rady nie miał

bowiem prawa zakładać rodziny, ani - pod przysięgą - wiązać się nigdy

więzami miłości z żadną ludzką istotą. Jego żoną, córką i ostatecznym

przeznaczeniem była zawsze i jedynie magia... Przelał na Teresę zatem

wszystko to, co krył w sobie najlepszego: cały głód nie-ukojonego niczym,

ludzkiego serca.

Nawrocka Małgorzata - Anhar - powieść antymagiczna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: