Jackson Lisa - Przerwać milczenie.pdf - Jackson Lisa - LadyHenrietta

Lisa Jackson PRZERWAĆ MILCZENIE

Książkę tę dedykuję moim synom

Matthew i Michaelowi Crose’om,

którzy są światłem mojego życia.

Dzięki, chłopaki. Jesteście wspaniali!

Rozdział 1

Bad Luck. Teksas

1999

A kry wyschniętej trawy prażyły się w upale. Cienia prawie nie było, a letnie powietrze

przesycał zapach piasku. Nevada Smith wycelował. Przymknął niesprawne oko. Nacisnął

spust.

Bach!

Stary winchester mocno uderzył go w gołe ramię, a zardzewiała blaszana puszka, do której

mierzył, podskoczyła na słupku ogrodzenia i spadła na twardą ziemię. Krowy na sąsiednim

polu nawet nie drgnęły, ale Nevada z satysfakcją wziął na muszkę następny cel: pustą butelkę

po piwie, która za chwilę miała się rozprysnąć na tysiąc kawałków.

Znów podniósł strzelbę. Odwiódł kurek. Zacisnął zęby i zmrużył oczy. Palec przywarł do

spustu, ale Nevada się zawahał.

Wyczuł, że ciężarówka się zbliża, jeszcze zanim hałas dotarł do jego uszu. Wyciągnął szyję

i dostrzegł tuman kurzu wlokący się za słupkami ogrodzenia równolegle do jezdni. W tym

samym momencie usłyszał ryk silnika. Wpatrywał się w ciężarówkę przez zadrapane okulary

przeciwsłoneczne Foster Grant, aż w końcu rozpoznał czerwonego dodge’a Shepa Marsona.

Cholera!

Czego, u diabła, chce ten stary drań? Shep pełnił funkcję zastępcy w Biurze Szeryfa i było

oczywiste, że ten twardziel ma ochotę zostać szeryfem całego okręgu. Postawny, potężny jak

nadmorska sosna, był siostrzeńcem sędziego okręgu i mężem córki niegdyś zamożnego

ranczera, no i mógł liczyć na to, że zostanie wybrany przytłaczającą większością głosów. Co

niechybnie oznaczało wzrost przestępczości w tym zakątku Texas Hill Country.

Nevada miał nerwy napięte jak postronki, i to nie tylko dlatego, że Shep był wrednym,

zakłamanym sukinsynem, który nie miał prawa zapuszczać się aż tutaj, na teren nieobjęty

jego jurysdykcją.

Shep był dalekim kuzynem Shelby Cole, człowiekiem, z którym Nevada kiedyś krótko

pracował i który groził mu bronią. O nie, tych dwóch nie pałało do siebie miłością.

Ze strzelbą w ręku Nevada minął stary ogród różany, gdzie przerośnięte krzaki niedługo

miały wydać nasiona. Chwycił podniszczoną koszulkę, którą zawiesił na słupku ogrodzenia,

zahaczył ją jednym palcem i zarzucił na ramię.

Pod dachem dwupokojowej chatki, którą Nevada nazywał domem, osa pracowicie

szykowała sobie gniazdo. Jego stary, kulawy pies, kundel, raczej border collie niż labrador,

leżał w cieniu zniszczonego frontowego ganku. Na widok pana uderzył ogonem w ziemię,

podniósł łeb i zaszczekał, słysząc warkot dodge’a.

- Cicho. Wszystko będzie dobrze - skłamał Nevada. Bezskutecznie próbował zignorować

ból skacowanej głowy - nie tylko nie ustawał, ale jeszcze się wzmagał - gdy tymczasem

słońce wzeszło już wysoko, a w powietrzu czuć było upał. Kiedy wóz nadjechał z głośnym

warkotem, Nevada poczuł, że coś ściska mu żołądek. Chore oko trochę go bolało i opędzał się

od głupiej końskiej muchy, która najwyraźniej nie wyczuła, że stado znajduje się sto metrów

dalej na zachód, skupione za gąszczem teksańskich dębów i drzew mesquite, tak że każdy

leniwy koń stał z nozdrzami przy zadzie drugiego i oganiał się ogonem od natrętów.

Marson zatrzymał wóz przed starą szopą z narzędziami i zgasił silnik.

Nevada poczuł, że sztywnieje mu kark - zawsze tak reagował na widok przedstawiciela

prawa. Kiedyś sam się do nich zaliczał, teraz był wyrzutkiem.

Shep wygramolił się zza kierownicy. Był zwalistym mężczyzną, z dolnej wargi zawsze

zwisała mu prymka tytoniu. Przeszedł powolnym krokiem obok maski swojego upstrzonego

owadami wozu. Miał buty z wężowej skóry, wytarte dżinsy opięte na brzuchu i koszulę w

stylu western. Ruszył zakurzoną ścieżką w stronę domku. Z grubych palców zwisały mu dwie

półlitrowe puszki coorsa, w plastikowej folii z sześciopaku.

- Smith. - Splunął strużką czarnego soku i doszedł do bramy. - Masz chwilkę?

- Zależy.

- Od czego?

- To jakaś oficjalna sprawa?

- Nie. - Shep otarł usta wierzchem wolnej dłoni. Piegowatą skórę nad jego górną wargą

pokrywał meszek. - Ot, beztroska pogawędka dwóch kumpli.

Nevada nie wierzył mu ani trochę. Nigdy się nie przyjaźnił z Shepem, nawet w czasach, gdy

grali w jednej drużynie. Obaj o tym wiedzieli. Ale trzymał język za zębami. Marson

przyjechał tutaj nie bez powodu. To musiało być coś poważnego.

Shep wyszarpnął puszkę z uchwytu i rzucił ją Nevadzie, a on złapał ją w locie.

- Co za cholerny upał - burknął Shep. Otworzył puszkę i słuchał krzepiącego syku

powietrza. Kiwnął głową, uniósł puszkę i pociągnął duży łyk.

- Tu zawsze jest gorąco - odparł Nevada, otwierając swoje piwo. - Lato w Teksasie.

- Chyba o tym zapomniałem. - Shep zachichotał, ale bez krztyny wesołości. - Chodź,

przysiądziemy na chwilkę. - Kiwnął głową w kierunku frontowego ganku, gdzie dwa

plastikowe krzesła cierpliwie pokrywały się kurzem. Po twarzy ciekła mu strużka potu, od

której błyszczały cienkie, mocno już siwiejące baczki. - Słyszałeś o starym Calebie

Swaggercie? - zagadnął, patrząc na horyzont, gdzie zebrało się kilka chmur, które rozpraszał

lecący na północ samolot.

Nevada poczuł, że jeżą mu się włoski na karku. Oparł się o słupek ganku, gdy tymczasem

Shep sadowił się na jednym z kupionych na wyprzedaży krzeseł.

- Co takiego?

Shep przez chwilę popijał piwo, zerkając na odziedziczone przez Nevadę szkaradne ranczo.

W końcu chrząknął i powiedział:

- Wygląda na to, że stary Caleb niedługo umrze. Rak. Lekarze w Coopersville nie dają mu

nawet miesiąca. - Kolejny długi łyk. Nevada ścisnął palcami swoją puszkę. - I wyobraź sobie,

Caleb twierdzi, że odnalazł Jezusa. Nie chce umrzeć jako grzesznik. Dlatego zamierza

zmienić swoje zeznanie.

Nevada poczuł, jak napinają mu się wszystkie mięśnie. Ledwo poruszając wargami, zapytał:

- To znaczy?

- Że Ross McCallum wyjdzie na wolność. To właśnie zeznania Caleba, Jego i Ruby Dee,

sprawiły, że chłopak wylądował w więzieniu. W tych okolicach wszyscy wiedzą, że Ruby to

kłamliwa dziwka, a teraz wygląda na to, że ona przyzna, że po prostu wrobiła Rossa.

Nevadzie zrobiło się niedobrze. Poczuł na karku lekki wiatr, gorący jak oddech szatana.

Shep jeszcze raz podniósł puszkę i wysączył ją prawie do końca.

- Wiem, że to ty aresztowałeś tego sukinkota, Smith. Ty go posłałeś do mamra, ale

pomyślałem, że powinieneś to wiedzieć: Ross za parę dni wyjdzie na wolność, w zależności

od tego, kto będzie rozpatrywał sprawę, i nie muszę ci mówić, że on łatwo się wkurza. Kiedy

dorastaliście, miał na sumieniu więcej sprawek niż ty. Połowa z tych bójek była z tobą.

Zgadza się, co?

Nevada nic nie powiedział. Shep pokiwał głową i wypił kolejny, duży łyk, opróżniając w

ten sposób puszkę.

- Kiedy wyjdzie z więzienia, będzie się mścił jak zraniony niedźwiedź. - Trzymając puszkę,

wycelował palcem wskazującym w Nevadę. - Na pewno będzie szukał ciebie. - Zgniótł

puszkę grubą pięścią i dodał: - Ja tak sobie myślę, że ostrzeżony to uzbrojony. Wiesz, o co mi

chodzi?

- Tak.

- Dobrze. - Shep cisnął puszkę na przegniłe deski ganku i wstał. - Wiesz, Nevada, ja nigdy

tego za bardzo nie kapowałem. Przecież kiedyś byliście najlepszymi kumplami, nie? On był

rozgrywającym w drużynie futbolowej, a ty skrzydłowym. No, przynajmniej zanim został

wywalony. Ale co między wami zaszło?

Nevada wzruszył ramieniem.

- Ludzie się zmieniają.

- Czyżby? - Shep lekko przygryzł wargę. - Może i tak, kiedy chodzi o kobietę.

- Może.

Shep zszedł po dwóch stopniach z ganku i obrócił się, jakby nagle coś ważnego sobie

przypomniał.

- To jest ta druga nowina, synu - powiedział śmiertelnie poważnym tonem.

- Jaka nowina?

- Krążą plotki, że Shelby wraca do Bad Luck.

Nevadzie serce podeszło do gardła, ale starał się zachować obojętną minę.

- Tak, zgadza się - dodał Shep, jakby rozmawiał z samym sobą. - Słyszałem to od mojej

siostry. Shelby zadzwoniła do niej dzisiaj rano. - No, więc jeśli rzeczywiście się tu zjawi, nie

chcę żadnych kłopotów, rozumiesz? Ty i Ross dosyć się nawarzyliście o nią przed laty.

Pamiętam, jak zaciągałem was obu na posterunek. Byłeś nieźle poharatany. Straciłeś oko.

Wylądowałeś w szpitalu. A Ross po bójce z tobą miał kilka pękniętych żeber i złamaną rękę.

Coś mi się zdaje, że wtedy przysięgał, że cię zabije.

- Jakoś nie miał okazji, żeby to zrobić.

- Aż do teraz, synu. - Shep rozejrzał się po zaniedbanym podwórzu i wyciągnął z tylnej

kieszeni chusteczkę. Otarł twarz i zmrużył oczy, bruzdy wokół nich mocno się pogłębiły. -

Już mówiłem, że nie chcę żadnych kłopotów. W przyszłym roku będę się ubiegał o posadę

szeryfa okręgu Blanco i nie chcę być kojarzony z jakąś chryją.

- Nie widzę takiej możliwości.

- Dobrze. Niech będzie, jak jest. - Ruszył w stronę wozu, a Nevada mówił sobie, że nie

będzie rozgrzebywać dawnych historii, że powinien trzymać język za zębami i udawać brak

zainteresowania. Ale nie wytrzymał.

- Dlaczego Shelby akurat teraz wraca do Bad Luck? - zapytał.

- Hm, dobre pytanie, nie uważasz? - Shep przystanął i w zamyśleniu tarł podbródek. Widać

było plamy potu na koszuli pod pachami. - Cholernie dobre pytanie. Miałem nadzieję, że

może znasz na nie odpowiedź, ale widzę, że się myliłem. - Spojrzał przed siebie i wypluł

długą strużkę tytoniowego soku na wypalone słońcem chwasty rosnące wokół słupka

ogrodzenia. - Może Ross zna odpowiedź.

Nevadę coraz bardziej bolała głowa.

- Nie sądzisz, że to trochę dziwne, że i on, i Shelby będą wracali do miasta w tym samym

czasie? Zbieg okoliczności czy coś w tym stylu?

To coś więcej niż zbieg okoliczności, pomyślał Nevada, ale tym razem nic nie powiedział, a

Shep pomaszerował do swojego wozu. Z tego, co Nevada wiedział, Shelby Cole - piękna i

rozpieszczona jedynaczka, córka sędziego Jerome’a „Reda” Cole’a - nie miała żadnego

powodu, żeby wracać do Texas Hill Country. Absolutnie żadnego cholernego powodu.

Shelby nie oszczędzała pedału gazu wynajętego cadillaca. Ciągle przekraczała prędkość i

czuła, jak szybko krzewy, gałęzie dębów, usychające kwiaty polne i kolczaste kaktusy

gruszkowe ocierają się o jej samochód. Wzdłuż żwirowego nasypu autostrady leżały tu i tam

martwe zwierzęta, głównie pancerniki i zające. Ten widok przypominał jej, że zbliża się do

Bad Luck, małej mieściny na zachód od Austin, miejsca, do którego kiedyś przysięgła sobie

nigdy nie wracać.

Rozsunęła dach samochodu i słońce mocno prażyło ją w głowę. Ze związanych z tyłu

włosów sterczało pasemko rudoblond. Nie przejmowała się tym. Na lotnisku zrzuciła szpilki i

prowadziła samochód boso, skoncentrowana, ze zmarszczonym czołem; do jej świadomości z

trudem przebijały się dźwięki jakiejś starej piosenki Bette Midler.

Skręciła trochę za szybko, opony cadillaca zapiszczały, ale nie zwolniła. Po dziesięciu

latach nieobecności w miasteczku, które ją wyklęło, po dziesięciu latach swobodnego życia w

Seattle, nie mogła się doczekać chwili, kiedy zaparkuje przed stuletnim domem, w którym się

wychowała. Nie miała zamiaru zatrzymać się tam na długo. Chciała tylko załatwić swoje

sprawy i się wynieść.

Zacisnęła palce na kierownicy. Zalała ją fala, wspomnień uwięzionych w innym czasie i

przestrzeni, wspomnień obietnic i kłamstw, seksu podczas wiosennej burzy i konsekwencji

zdrady. Z trudem przełknęła ślinę. Nie chciała przemierzać tej bolesnej ścieżki.

Wyłączyła radio gwałtownym ruchem i wcisnęła na nos okulary przeciwsłoneczne. Nie

chciała słuchać żadnych ckliwych, romantycznych kawałków, a w każdym razie nie dzisiaj. I

chyba w ogóle. Zerknęła na siedzenie obok siebie, gdzie cisnęła neseser. Z bocznej kieszeni

wystawał róg szarej koperty. Był w niej list - anonimowy - ze znaczkiem podstemplowanym

w San Antonio. Właśnie z powodu tego listu poprosiła o urlop okolicznościowy szefa biura

nieruchomości, w którym pracowała, spakowała podręczną torbę, pojechała na lotnisko Sea-

Tac i poleciała pierwszym samolotem do Austin.

W niecałą dobę po otrzymaniu obciążającego listu mknęła przez ulice w centrum

miasteczka, które nazywała domem przez pierwszych osiemnaście lat swojego życia.

Niewiele się tu zmieniło.

Drogeria wyglądała tak samo; zachował się nawet pal do przywiązywania koni wbity przed

bocznymi drzwiami. Uśmiechnęła się ironicznie na wspomnienie dnia, w którym wyryła na

tym właśnie palu swoje inicjały, i zaczęła się zastanawiać, czy mimo upływu czasu wciąż

jeszcze widać tam głupiutkie serduszko, wyznanie miłości do mężczyzny, który ją w sobie

rozkochał:

- Idiotka - mruknęła pod nosem, zatrzymując się przed czerwonym światłem jedynej

sygnalizacji w mieście i czekając, aż przejdzie przez ulicę ciężarna kobieta pchająca

spacerówkę z płaczącym dzieciakiem.

Z chodnika unosił się nagrzany kurz, utrudniał widoczność i Shelby miała wrażenie, że

asfalt zaraz się roztopi. Jezu, ależ tu było gorąco. Zapomniała o tym. Po czole spływał jej pot,

a gorące powietrze zdawało się napierać na jej bawełnianą bluzkę. Skóra pod spódniczką

khaki była wilgotna. Mogła zamknąć ten cholerny dach, zasunąć okna i włączyć klimatyzację,

ale nie chciała tego robić. Pragnęła zachować Bad Luck  w pamięci jako beznadziejne

miejsce. Miasteczko zawdzięczało swoją nazwę, bardzo zresztą odpowiednią, jakiemuś

dawnemu poszukiwaczowi nafty. Rozwijało się powoli i niewielu jego obywateli dobrze

prosperowało - najbardziej spośród nich wybił się jej ojciec. Gdy tylko otrzepała buty z kurzu

Bad Luck, powzięła mocne postanowienie, że jej noga nigdy więcej tu nie postanie.

Ale wróciła.

I nie zamierzała przepraszać za to, że żyje.

Jechała pewnie skąpanymi w słońcu bocznymi uliczkami. Skręciła przy motelu z

cementowych bloków - który reklamował się niskimi cenami, klimatyzacją i telewizją

kablową - a potem minęła rodzinny sklep spożywczy, gdzie na parkingu pobłyskiwały maski

nielicznych samochodów. Dalej, za małymi bungalowami - w niektórych oknach wisiały

wywieszki D o wynajęcia - ulica skręcała obok pomnika Sama Houstona w parku i prowadziła

do dzielnicy mieszkaniowej, gdzie korony rozłożystych drzew dawały ochronę przed

słońcem, a kilka starszych domostw spowijał dziewiętnastowieczny urok.

Z dala od centrum miasteczka, bliżej wzgórz, stały domy bardziej zamożnych obywateli -

nie było ich wiele.

Dom jej ojca w stylu wiktoriańskim, wedle standardów Bad Luck zasługujący na miano

rezydencji, był najokazalszy. Stał na dwuhektarowej posiadłości, wśród spadzistych wzgórz

półtora kilometra od miasta; tuż przy nim, między bardzo starymi drzewami pękań, wiła się

rzeczka. Zbudowana z ciętego kamienia i cegły trzypiętrowa posiadłość była okolona ze

wszystkich stronach szerokimi, zadaszonymi gankami. Wysokie okna i ozdobne kraty

upiększały wiszące kosze fuksji w krzykliwych kolorach. Trawa była przystrzyżona i

zieloniutka, kwitnący żywopłot również starannie utrzymany. Shelby wyobrażała sobie, że

basen na tyłach domu, w kształcie nerki, nadal przypomina lśniące, turkusowe jezioro, a

jednocześnie świadczy o bogactwie, władzy i wpływach sędziego Cole’a.

Shelby zmarszczyła brwi, przypominając sobie szyderstwa, których musiała wysłuchiwać

jako dziecko i nastolatka, szepty wyrażające lęk i pogardę; wtedy starała sieje ignorować.

- Bogata suka.

- Największa farciara na zachód od San Antonio.

- Wyobrażasz sobie? Ma wszystko, czego zapragnie. Wystarczy, że poprosi albo zamruga

swoimi błękitnymi oczętami do tatusia.

- Ciężkie życie, co, kochanie?

Nawet teraz Shelby czuła, że jej policzki płoną z zakłopotania tak samo jak kiedyś, kiedy

zakazano jej bawić się z Marią, córką dozorcy, albo ostrzeżono, że Ruby Dee to „niegrzeczna

dziewczynka”, albo kiedy dowiedziała się, że jej klacz Appaloosa jest warta więcej, niż

zarabia Nevada Smith przez cały rok pracy po godzinach na ranczu bydła jej ojca, trzynaście

kilometrów na północ od miasta.

Nic dziwnego, że stamtąd uciekła. Teraz zahamowała przy garażu, wsunęła szpilki, zgasiła

silnik i wrzuciła kluczyki do neseseru. Mrucząc po cichu: „Daj mi siłę”, do niewiadome kogo,

wygramoliła się z samochodu i, nie bacząc na to, że bluzka przylepia jej się do pleców,

pomaszerowała chodnikiem do domu. Nawet nie podniosła mosiężnej kołatki z dumnie

wygrawerowanym nazwiskiem Cole. Przypomniała sobie obrzydliwą parodię rymowanki,

którą usłyszała w szkole podstawowej:

Stary sędzia Cole

Okropną starą duszę miał,

Wredny był z niego wał.

Stryczkiem albo spluwą groził,

Trzech sługusów z sobą woził.

Frontowe drzwi otworzyły się bez trudu i powitał ją zapach płynu do mebli, potpourii i

cynamonu. Włoski marmur, widoczny przy brzegach kosztownych kilimów, lśnił w słońcu,

które sączyło się przez wysokie, nienagannie czyste okna.

- Hola! Ktoś tam jest? - zabrzmiał znajomy głos z wyraźnym hiszpańskim akcentem i dały

się słyszeć ciche kroki, a kiedy Shelby skręciła w stronę kuchni, omal nie wpadła na Lydię,

gosposię ojca.

Ciemne oczy ją rozpoznały, na twarzy pojawił się uśmiech radości.

- Seńorita Shelby! - Lydia uśmiechała się od ucha do ucha. Jej niegdyś czarne włosy,

starannie splecione i zwinięte w kok nisko na szyi, były teraz poprzetykane siwizną.

Nieliczne, niesforne kosmyki okalały twarz, którą Shelby pamiętała z młodości. Z biegiem lat

talia Lydii trochę się zaokrągliła, ale na twarzy nie było zmarszczek, a skóra o miedzianej

karnacji z meksykańskimi akcentami i typowymi dla Indian wystającymi kośćmi policzko-

wymi wydawała się równie gładka jak kiedyś.

- Dios! - Lydia uścisnęła tę, którą pomagała wychowywać. - Dlaczego nikogo nie

zawiadomiłaś, że przyjeżdżasz do domu?

- Zdecydowałam o tym nagle. - Objęła Lydię i do oczu napłynęły jej niechciane łzy. Czarna

sukienka, biały kołnierzyk, biały fartuch i proste sandały... strój Lydii przez wszystkie te lata,

kiedy Shelby tu nie było, w ogóle się nie zmienił. I wciąż pachniała wanilią, talkiem i

papierosowym dymem. - Jak... jak to dobrze cię zobaczyć.

- I ciebie też, nińa . - Lydia cmoknęła językiem. - Gdybym wiedziała, że przyjeżdżasz,

ugotowałabym wszystkie twoje ulubione potrawy: szynkę i słodkie ziemniaki, a na deser

ciasto z orzechami pękań. Jeszcze dzisiaj je zrobię. Wciąż je uwielbiasz?

Shelby się zaśmiała.

- Tak, ale proszę cię, Lydio, nie rób sobie kłopotu. Nie wiem, ile czasu zostanę.

- Cicho. Nie będziemy mówić o twoim wyjeździe, skoro dopiero co przekroczyłaś próg tego

domu. Ach, nińa! - W oczach starej kobiety zabłysły łzy. Szybko zamrugała powiekami i

szepnęła: - Jesteś jak fantasma , jak duch twojej matki. - Westchnęła, odsunęła Shelby na

długość ręki i dokładnie jej się przyjrzała. - Ale jesteś za chuda. Dios! Czy oni tam na

północy nie umieją gotować?

- Nie. Nikt nie umie - droczyła się z nią Shelby. - W Seattle wszyscy są chudzi jak szczapy.

Tylko piją kawę, kulą się przed deszczem i wspinają na góry. Coś w tym rodzaju.

Lydia zachichotała.

- Z tym sobie poradzimy.

- Później. Teraz chcę się zobaczyć z sędzią - odparła Shelby. Nie zamierzała zmieniać

planów pod wpływem życzliwości gospodyni albo jakiegoś niedorzecznego uczucia nostalgii.

Miała misję do spełnienia. - Czy jest w domu? - Wyswobodziła się z objęć Lydii.

- Si . Na werandzie, ale akurat ma klientów. Powiem mu, że jesteś...

Ale było za późno. Shelby już ruszyła w stronę przeszklonych drzwi balkonowych, które

prowadziły na tyły rezydencji.

- Sama to zrobię. Dziękuję, Lydio.

Przeszła obok błyszczącego mahoniowego stołu - wraz z dwunastoma rzeźbionymi

krzesłami stał w jadalni. Na połyskującym blacie pyszniła się wiązanka rajskich ptaków,

ulubionych kwiatów jej matki. Od ponad dwudziestu lat, jakie minęły od śmierci Jasmine

Cole, co tydzień pojawiała się nowa kwietna kompozycja. Przez szklane panele masywnego

kredensu było widać kryształy i porcelanę, błyszczące i gotowe do użytku w razie

uroczystego przyjęcia.

Shelby doszła do wniosku, że w Bad Luck nic się nie zmienia. Otworzyła przeszklone drzwi

i weszła na wyłożoną kaflami werandę, z której było widać basen. Zamontowane pod sufitem

wentylatory leniwie mełły powietrze, a cień dębów i drzew pękań łagodził letnią spiekotę.

Gorące powietrze unosiło się nad okalającą basen terakotą i odbijało wyrazistymi smugami w

migoczącej, błękitnej wodzie.

Jackson Lisa - Przerwać milczenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: