Tajny agent.pdf

DIANA PALMER

TAJNY AGENT

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Bez dokumentów identyfikacyjnych i niewielkiego pistoletu, który ostatnio nosił

zawsze przy sobie, Lang Patton czuł się dziwnie nieswojo. Sam podjął decyzję o tym, by

porzucić CIA i zatrudnić się w prywatnej agencji ochrony w San Antonio. Miał nadzieję, Ŝe

nie będzie Ŝałował tego wyboru.

Z płócienną torbą na ramieniu rozglądał się teraz po hali lotniska w poszukiwaniu

swojego brata, Boba.

Lang Patton był męŜczyzną wysokim i barczystym. Uwagę obserwatorów przyciągała

wyrazista twarz i czarne, pogodne oczy. Bob Patton, znacznie drobniejszej budowy, podszedł

teraz do Langa, trzymając za rękę sześcioletniego chłopca. Szczerbaty malec uśmiechnął się

radośnie na widok wuja.

- Cześć, wujku Lang, strzelałeś ostatnio do chuliganów? - zapytał na tyle głośno, by

zwrócić uwagę stojącego nie opodal ochroniarza.

- Ostatnio nie, Mikey. - Lang uścisnął dłoń brata, a potem uniósł wysoko chłopca. -

Jak leci, wspólniku?

- Wspaniale! Dentysta powiedział, Ŝe wyrośnie mi nowy ząb, ale za mojego mleczaka

dostałem od wróŜki całego dolara!

- Mówiąc między nami - wtrącił ściszonym głosem Bob - wróŜka jest podobno bliska

bankructwa.

- Czy mógłbym obejrzeć twój rewolwer, wujku?

Rozmawiający ze stewardesą straŜnik uniósł w górę brwi, a potem ruszył w ich stronę.

Lang jęknął, postawił na ziemi bratanka i odruchowo juŜ odchylił klapę marynarki.

MęŜczyzna przyglądał się temu zdziwiony. - Demonstruje pan muskuły czy nową koszulę?

- Pokazuję, Ŝe nie mam broni - mruknął Lang.

- Ach. tak. Nie interesuje mnie to. Pan nazywa się Lang Patton?

- Tak - potwierdził zaskoczony Lang.

- Nikt więcej nie pasuje do podanego opisu - wyjaśnił straŜnik z niepewnym

uśmiechem. - Dzwoniła pani Patton, prosząc, by po drodze w sklepie z częściami

samochodowymi kupił pan dla niej nowy gaźnik do forda mustanga 65.

- Nie, nie ma mowy - mruknął Bob. - Mówiłem jej Ŝe ten remont nie ma sensu, ale nie

chce mnie słuchać. Postanowiła udowodnić, Ŝe nie mam racji, albo, co gorsza, ma zamiar

równieŜ ciebie w to wciągnąć — dodał, widząc szeroki uśmiech brata.

- Jego Ŝona, moja bratowa, to prawdziwa czarodziejka - tłumaczył Lang pracownikowi

lotniska. - Potrafi naprawić wszystko, co jeździ. Ale on - wskazał palcem wyraźnie

niezadowolonego brata - uwaŜa, Ŝe nie jest to wystarczająco kobiece zajęcie.

- Na jakim on świecie Ŝyje 7 - zdziwił się straŜnik - Moja Ŝona naprawia naszą pralkę i

lodówkę. Oszczędzamy w ten sposób fortunę. Trzeba umieć docenić swoje szczęście. Czy pan

wie, ile teraz kosztuje jakakolwiek naprawa?

- Tak, wiem - odparł kwaśno Bob. - Moja Ŝona jest mechanikiem. WciąŜ oglądam ją w

drelichowych spodniach, umazaną olejem i smarami. Mnie zaś przypada zaszczytna rola

niańki.

Lang wiedział, jaka jest przyczyna niezadowolenia Boba. Razem z bratem przez całe

dzieciństwo musieli wyręczać w obowiązkach domowych pracującą matkę.

- Wiesz przecieŜ, Ŝe Connie cię kocha - stwierdził Lang. - Ty sam masz znakomity

zawód, jesteś świetnym rzeczoznawcą - dodał, kiedy zostali sami. - Któregoś dnia Mikey

pójdzie w twoje ślady. Prawda, Mikey? - zapytał chłopca.

- Ja? Nie ma mowy. Chcę być usmarowaną małpką, tak jak mama!

Bob spojrzał wymownie w niebo i ruszył do przodu, nie czekając na brata i syna.

Pattonowie mieszkali we Floresville, na zachód od San Antonio. Monotonną scenerię

łagodnych wzniesień urozmaicał jedynie gdzieniegdzie widok pasącego się bydła lub

samotnie stojący budynek stacji benzynowej. PrzejaŜdŜka przez tę wciąŜ jeszcze rolniczą

część Teksasu przypomniała Langowi szczęśliwe chwile dzieciństwa, gdy wraz z Bobem

odwiedzali ranczo wuja, by pojeździć konno z kowbojami. W domu atmosfera była znacznie

mniej radosna.

- Czas mija tak szybko - zauwaŜył Lang.

- Nawet nie wiesz, jak szybko - potwierdził Bob, a potem zerknął na brata. - Któregoś

dnia spotkałem w mieście Kirry.

Serce Langa zabiło szybciej. Nie spodziewał się usłyszeć jej imienia. Przez pięć lat

starał się zapomnieć o tej dziewczynie. Nagle znów opadły go wspomnienia o zielonookiej

blondynce, w której oczach zawsze widział miłość i oddanie. Pamiętał równieŜ, jak zalana

łzami dziewczyna błagała na próŜno, by zechciał jej wysłuchać. Zastał kiedyś Kirry rozebraną

w towarzystwie swojego najlepszego przyjaciela. Ogarnięty zazdrością uwierzył w najgorsze i

dopiero sześć miesięcy później poznał prawdę. Jego przyjaciel specjalnie zaaranŜował tę

scenę, gdyŜ pragnął Kirry dla siebie.

- Próbowałem ją kiedyś przeprosić. Bob doskonale znał całą historię.

- Do dziś nie chce o tym rozmawiać - odpowiedział cicho. - Jest bardzo uprzejma, ale

kiedy wspominam o tobie, zawsze szybko zmienia temat.

- Natychmiast potem wyjechała na uniwersytet - stwierdził Lang.

- Który skończyła z wyróŜnieniem. Jest teraz wiceprezesem jednej z największych

agencji reklamowych w San Antonio. Zarabia doskonale i duŜo podróŜuje.

- Czy przyjeŜdŜa czasami do domu? - dopytywał się Lang. Bob potrząsnął głową.

- Unika Floresville niczym zarazy. Jej matka sprzedała farmę, więc Kirry nic juŜ tutaj

nie ciągnie.

- Bob spojrzał na brata. - Musiałeś ją wtedy bardzo zranić.

Kiedy Lang odpowiadał, w jego słowach słychać było pogardę dla samego siebie.

- Nie wiesz nawet, jak bardzo.

- To wydarzyło się tuŜ po tym, jak zostałeś przyjęty do CIA.

- Zgłosiłem się tam pół roku wcześniej - przypomniał bratu. - To nie była nagła

decyzja.

- Nikt z nas jednak o tym nie wiedział.

- Wiedziałem, Ŝe nie spodobałby się wam mój pomysł. Teraz wróciłem cały i zdrowy

z mnóstwem ekscytujących wspomnień - stwierdził Lang.

- Równie samotny jak w dniu, w którym wyjeŜdŜałeś.

- Bob wskazał głową synka. Chłopiec, rozłoŜony wygodnie na tylnym siedzeniu, z

wypiekami na twarzy przeglądał komiks. - Gdybyś się oŜenił, sam miałbyś do tej pory takiego

brzdąca.

Oczy Langa pociemniały, kiedy spojrzał na Mikeya.

- Brak mi twojej odwagi - odparł szorstko. Bob zerknął na brata.

- I to ty przestrzegałeś mnie, bym nie wspominał przeszłości.

Lang wzruszył ramionami.

- Czasami nachodzą mnie wspomnienia. Znacznie rzadziej niŜ wówczas, gdy stąd

wyjeŜdŜałem.

- WciąŜ jeszcze nie potrafisz zaakceptować tego, co się stało. Starzejesz się, Lang.

Któregoś dnia zapragniesz mieć Ŝonę i dzieci.

Lang nie mógł zaprzeczyć, Ŝe z chęcią oŜeniłby się juŜ teraz. Mniej entuzjazmu

wzbudzała w nim myśl o dziecku.

- Ostatnio duŜo myślałem o swoim Ŝyciu i nie byłem zachwycony wnioskami, do

których doszedłem. Kiedy więc dawna znajoma wspomniała o moŜliwości pracy tutaj,

postanowiłem przyjąć jej propozycję.

- Czy to ktoś, kogo znam?

- Być moŜe.

- I wciąŜ interesuje się - tobą?

- Lorna zrezygnowała ze mnie juŜ wiele lat temu, jeszcze zanim zacząłem chodzić z

Kirry. Teraz pomyślała po prostu, Ŝe mógłbym mieć ochotę na pewną odmianę - wyjaśnił. -

Nie ma w tym nic romantycznego.

Bob nie odpowiedział nic, lecz spojrzenie, jakim obdarzył brata, było wielce

wymowne.

- Dobrze, zamykam dochodzenie w tej sprawie. Gdzie więc będziesz pracował?

- W korporacji o nazwie Lancaster Inc., w San Antonio. Będę odpowiedzialny za

bezpieczeństwo we wszystkich oddziałach tej firmy.

Z gardła Boba wydobył się dziwny, zduszony dźwięk.”

- Co to takiego? - zdziwił się Lang. Bob zakaszlał gwałtownie.

- Nie, nic, nie wiem, o czym mówisz. - Uśmiechał się szeroko. - Mam nadzieję, Ŝe

lubisz naleśniki, bo tylko to potrafię usmaŜyć. Connie nie będzie do wieczora. Zwykle, kiedy

wraca, przyrządzam jej omlet. - Zacisnął palce na kierownicy. - Nienawidzę mechaników!

- Kiedy Ŝeniłeś się z Connie dziesięć lat temu, wiedziałeś, co ją pasjonuje.

- Ale nie wiedziałem, Ŝe planuje otworzyć własny warsztat. Przez ostatnie pół roku

Ŝyję właściwie jak ojciec samotnie wychowujący dziecko! Robię wszystko przy Mikeyu, a jej

nigdy nie ma w domu!

Lang uniósł w górę brwi.

- Czy zatrudnia jakiegoś pomocnika?

- Twierdzi, Ŝe jej na to nie stać - mruknął ponuro Bob, zatrzymując się przed bramą

rozłoŜystego, wiktoriańskiego domu. Z tyłu błyszczała nowa metalowa budowla, z której

dochodziły charakterystyczne trzaski i stukoty.

Sąsiadka Boba, podlewająca właśnie kwiaty w ogrodzie, uśmiechnęła się szeroko na

ich widok.

- Jak to miło, Ŝe wróciłeś, Lang - powiedziała. - Mam nadzieję, Ŝe to nie pragnienie

ciszy i spokoju sprowadza cię - do domu, gdyŜ tego z pewnością tu nie znajdziesz!

- Dlaczego krzyczysz, Marto? - spytał Bob.

- Muszę mówić głośno, Ŝeby przekrzyczeć hałas, który dochodzi stamtąd dzień i noc! -

odparła siwowłosa dama. - Czy nie mógłbyś sprawić, Ŝeby twoja Ŝona kończyła pracę o

przyzwoitej porze?

- Bądź dzisiaj moim gościem - zaprosił ją Bob.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: