Ecclesia in Asia.pdf

Jan Paweł II,

Posynodalna Adhortacja Apostolska Ecclesia in Asia

Słowo wstępne

Adhortacja apostolska Jana Pawła II Ecclesia in Asia stanowi papieskie podsumowanie obrad specjalnego

Synodu Biskupów poświęconego Azji, który odbył się w dniach 18 IV - 14 V 1998 r. W dokumencie tym

papież przypomina, że Chrystus i Kościół stanowi nierozerwalną część złożonego kontekstu azjatyckiego.

Bóg w Jezusie Chrystusie stał się Azjatą. Kościół założony przez Jezusa już od pierwszych dziesięcioleci

rozwijał się w Azji Mniejszej, w Azji Środkowej szerzej od IV i V w., w Indiach już po 52 r., a w Chinach

już od V w. I chociaż dzisiaj katolicy stanowią zaledwie 3% ludności tego kontynentu, na którym mieszka aż

85% całej światowej populacji niechrześcijan, to jednak Azja jest kontynentem przyszłości dla

chrześcijaństwa. W ostatnich słowach Jan Paweł II napisał m.in.: „W Manilii miałem przed oczyma całą

Azję. Ilu chrześcijan i ileż milionów ludzi, którzy na tym kontynencie nie znają jeszcze Chrystusa! Ogromną

nadzieję wiążę z dynamicznym Kościołem na filipinach i w Korei. Azja: oto nasze wspólne zadanie na

trzecie tysiąclecie!”.

W ostatnich kilkudziesięciu latach, a zwłaszcza w latach po Soborze Watykańskim II, w Kościołach Azji

dokonały się wielkie przemiany. Przede wszystkim Kościoły te stały się same podmiotami działalności

misyjnej. Pojawiły się w nich nowe teologie misji, teologie religii i teologie kontekstualne. Powstało obecnie

wiele ważnych fakultetów teologicznych, seminariów, ośrodków duszpasterskich, liturgicznych i

formacyjnych, zarówno dla duchowych, jak i świeckich (zwłaszcza w Indiach, Indonezji, na Filipinach i w

Korei Południowej). Poczyniono znaczny postęp. W Kościołach Azji pojawiły się liczne rodzime

zgromadzenia zakonne męskie i żeńskie, instytuty dla osób świeckich, towarzystwa misyjne i ruchy dla

świeckich.

W Ecclesia in Asia Jan Paweł II wskazuje na potrzebę głoszenia na tym kontynencie Chrystusa, jedynego

Zbawiciela. To właśnie Jezus Zbawiciel jest największym darem, jaki Kościół ma do zaoferowania Azji.

Jezus jest darem i zarazem wyzwaniem dla kultur azjatyckich, które niejednokrotnie spychają na margines

społeczności, tak umiłowanych przez Jezusa ubogich, „nieczystych”, dzieci czy zmarłych. Do dzisiaj Jezus

jest prawdziwym „skandalem” dla kultury zdominowanej przez system kastowy, przez strach przed śmiercią,

przez pogoń za „sukcesem”. Osoba Chrystusa budzi też kontrowersje przez ukazywanie prawdy, iż przez

niego człowiek może w pełni zjednoczyć się z osobowym Bogiem - dobrym Ojcem. Podczas obrad Synodu

Biskupów poświęconego Azji zwracano często uwagę na różnice kulturowe między Wschodem a Zachodem,

które są źródłem wielu nieporozumień i braku akceptacji chrześcijaństwa w Azji. Stąd też w adhortacji

posynodalnej Jan Paweł II zwrócił szczególną uwagę na problem inkulturacji Ewangelii w Azji. Papież

przypomniał iż poszukiwania inkulturacyjne nie mają się zwracać tylko ku przeszłości (posługiwać się

znakami dawnych tradycji), ale winny być otwarte na aktualną sytuację i potrzeby poszczególnych narodów

azjatyckich (nr 22).mówiąc o inkulturacji w teologii papież przypomniał, że ojcowie Synodu zasugerowali

nowe tytuły chrystologiczne, wiele znaczące dla mentalności azjatyckiej i pozostające w ścisłej łączności z

tradycją biblijną (Jezus jako „Mistrz Mądrości”, „Uzdrowiciel”, „Wyzwoliciel”, „Przewodnik Duchowy”,

„Oświecony”, „Współczujący”). Te tytuły wyrażają poszukiwanie „azjatyckiego oblicza Jezusa” i odwołują

się do uniwersalnego wymiaru zbawienia, przyniesionego przez Jezusa.

Azja, jak wielokrotnie podkreśla adhortacja, jest kontynentem wielu podziałów społecznych. Ta

rzeczywistość domaga się podjęcia przez Kościół różnych wymiarów solidarności, począwszy od

solidarności pomiędzy poszczególnymi Kościołami, po pomoc młodym Kościołom oraz Kościołom

cierpiącym i prześladowanym (nr 28). Bezpośrednio papież wspomina Kościół w Chinach Ludowych.

Wymienia też Kościół Korei Północnej (aby Północ i Południe pojednały się) oraz Kościół jerozolimski (aby

zapewniał „pokój i integralność” miasta). Zachęca także do działalności na polu społecznym, gdyż kryzys

ekonomiczny, kultura śmierci i zjawisko marginalizacji pomnażają ilość biednych ludzi, dzieci

wykorzystywanych do pracy, zniewolonych kobiet, migrantów, itp. Troska o przestrzeganie praw ludzkich w

takim kontekście jest wielkim wyzwaniem, którego Kościół „nie może odrzucić lub uniknąć” (nr 33).

W ostatnim rozdziale adhortacji, zatytułowanym „Świadkowie Ewangelii”, kierując zaproszenie di

zgromadzeń i instytutów misyjnych oraz diecezji, Jan Paweł II zachęca do wzmożenia wysiłku misyjnego na

rzecz Azji. Papież podkreśla wielką rolę świeckich - zwłaszcza młodych - w dziele misyjnym (nr 46). Wśród

ważnych narzędzi ewangelizacji papież wymienia m.in. środki społecznego przekazu. Jednak ponad

wszystkimi środkami wspomina „wielką liczbę świadków wiary”, męczenników którzy są „nowym

posiewem w każdym zakątku kontynentu” (nr 49).

W niniejszej publikacji po raz pierwszy został zaprezentowany polskojęzyczny tekst adhortacji Ecclesia In

Asia. Tuż po nim przedstawiono główne idee teologiczne adhortacji, umieszczone w kontekście

miejscowego Kościoła. Następnie przedstawiono wybrane aspekty życia Kościoła w Chinach i Azji

Środkowej, zaangażowanie polskich misjonarzy w Azji oraz wietnamską wspólnotę katolicką w Polsce.

Kolejny blok tematyczny obejmuje problemy związane z dialogiem międzyreligijnym w Azji. Ostatnia część

omawia przeszłość i współczesność sytuacji religijnej w Japonii.

Publikacja ta została przygotowana na sympozjum Ecclesia in Asia. Wybrane problemy Kościoła w Azji w

świetle posynodalnej adhortacji apostolskiej Jana Pawła II”, organizowane 17 XI 2004r. przez Sekcję

Misjologii (Wydział Teologiczny UKSW) oraz Papieskie Dzieła Misyjne w Polsce. Sympozjum to wpisuje

się w coroczny, jesienny cykl sympozjów poświęconych sytuacji Kościoła na poszczególnych kontynentach.

Jest też ono jubileuszowym, 25. sympozjum misjologicznym, zorganizowanym przez Sekcję Misjologii

ATK/UKSW, od początku jej istnienia, to znaczy od 1969 r.

ks. dr hab. Jarosław Różański OMI (red.), Ecclesia in Asia, Wybrane problemy Kościoła w Azji w świetle

posynodalnej adhortacji Jana Pawła II, Misio - Polonia. Warszawa 2004

Posynodalna Adhortacja Apostolska Ecclesia in Asia Ojca świętego Jana Pawła II

Do biskupów

Do kapłanów i diakonów

Do zakonników i zakonnic

Oraz do wszystkich wiernych świeckich

O Jezusie Chrystusie Zbawicielu

oraz Jego misji miłości i służby w Azji

„...aby mieli życie i mieli je w obfitości” (J 10, 10)

Wprowadzenie

Cud Bożego planu w Azji

1. Kościół w Azji wznosi pieśń chwały do Boga, który jest „naszym zbawieniem” (PS 68, 20), za wybranie

ziemi azjatyckiej, aby na niej rozpocząć swój plan zbawienia, przez mężczyzn i kobiety tego kontynentu. To

właśnie w Azji Bóg od początku objawiał i wypełniał swój zbawczy zamiar. Prowadził patriarchów (por. Rdz

12) i wezwał Mojżesza, aby wywiódł Jego lud na wolność (por. Wj 3, 10). Mówił do narodu wybranego

przez wielu proroków, sędziów, królów i kobiet głębokiej wiary. Gdy „nadeszła pełnia czasu” (Ga 4, 4),

posłał swego Jednorodzonego Syna, Jezusa Chrystusa Zbawiciela, który stał się człowiekiem jako Azjata.

Kościół w Azji, radując się z dobrodziejstwa ludów, kultur i żywotności religijnej kontynentu, a z drugiej

strony będąc świadomy niepowtarzalnego daru wiary, który otrzymał dla dobra wszystkich, nie może

przestać wołać: „Dziękujcie Panu, bo jest dobry, bo łaska Jego trwa na wieki” (PS 118, 1).

Ponieważ Jezus urodził się, żył, umarł i zmartwychwstał w Ziemi Świętej, ta cząstka Azji Zachodniej stała

się ziemią obietnicy i nadziei dla całej ludzkości. Jezus znał i kochał tę ziemię. Historię, cierpienia i nadzieje

jej ludzkości przyjął jako swoje. Ukochał ten lud, przejmując jego żydowskie tradycje i dziedzictwo. Bóg

faktycznie wybrał ten naród od dawna i objawiał mu się, przygotowując go na przyjęcie Zbawiciela.

Również z tej ziemi wyruszył Kościół, by głosząc Ewangelię w mocy Ducha Świętego czynić „uczniami

wszystkie narody” (Mt 28, 19). Wraz z Kościołem na całym świecie, kościół w Azji przekroczy próg

trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa, podziwiając to wszystko, co Bóg uczynił od tamtych początków aż po

dzień dzisiejszy, z mocnym przekonaniem, że „podobnie jak w pierwszym tysiącleciu krzyż wrósł w ziemię

europejską, a drugim w amerykańską i afrykańską, możemy się modlić, by w tzrcim tysiącleciu

chrześcijaństwa wielkie żniwo wiary zostało zebrane na tym rozległym i żywotnym kontynencie”

Przygotowanie zgromadzenia specjalnego

2. W Liście apostolskim Tertio millennio adveniente wyznaczyłem program dla Kościoła, z którym ma on

wejść w trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa. Plan ten koncentruje się na wyzwaniach nowej ewangelizacji.

Ważnym jedo punktem było zwołanie synodów kontynentalnych, aby biskupi mogli wypowiedzieć się na

temat ewangelizacji zgodnie ze specyficzną sytuacją i potrzebami każdego kontynentu. Ta seria synodów,

których tematem łączącym była nowa ewangelizacja, okazała się ważną częścią przygotowań Kościoła do

Wielkiego Jubileuszu Roku 2000.

W tym samym liście, odnosząc się do Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego Azji,

zauważyłem, że w tej części świata „w szczególny sposób uwydatnia się problem spotkania chrześcijaństwa

z prastarymi kulturami i religiami lokalnymi. Jest to wielkie wyzwanie dla ewangelizacji, jako, że systemy

religijne takie jak buddyzm czy hinduizm mają wyraźny charakter soteriologiczny”. Jest doprawdy

tajemnicą, dlaczego Zbawiciel świata, narodzony w Azji, do tej pory w zdecydowanej większości pozostaje

nieznany ludności tego kontynentu. Synod miał stanowić opatrznościową okazję dla Kościoła w Azji, aby

dokonać refleksji nad tą tajemnicą i odnowić zaangażowanie na rzecz misji, by wszyscy lepiej poznali Jezusa

Chrystusa. Dwa miesiące po publikacji Tertio millennio adveniente, przemawiając do VI Zgromadzenia

Plenarnego Federacji Konferencji Episkopatów Azji w Manili na Filipinach, podczas pamiętnych obchodów

X Światowego Dnia Młodzieży, przypomniałem biskupom: „Jeśli Kościół w Azji ma zrealizować swój

opatrznościowy cel, jego absolutnym priorytetem musi być ewangelizacja, czyli radosne, cierpliwe i

skuteczne głoszenie zbawczej śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa”.

Pozytywny oddźwięk biskupów i Kościołów partykularnych na projekt zwołania Specjalnego Zgromadzenia

Synodu Biskupów poświeconego Azji był widoczny już w fazie przygotowawczej. Biskupi wyrażali swoje

życzenia i opinie na każdym etapie z otwartością o głęboką wiedzą o kontynencie. Czynili to z pełną

świadomością więzów komunii łączących ich z Kościołem powszechnym. Idąc po linii pierwotnej myśli

Tertio millennio adveniente oraz pochylając się do propozycji Komisji Przedsynodalnej, która podsumowała

głosy biskupów i Kościołów partykularnych kontynentu azjatyckiego, jako temat Synodu wybrałem słowa:

Jezus Chrystus Zbawiciel oraz Jego misja miłości i służby w Azji: „Aby mieli życie i mieli je w obfitości” (J

10, 10). Poprzez takie sformułowanie tematu miałem nadzieję, że Synod będzie mógł „ukazać jasno i

głęboko prawdę o Chrystusie jako o jedynym pośredniku między Bogiem a ludźmi i jedynym Odkupicielu

świata, odróżniając Go wyraźnie od założycieli innych wielkich religii”. W miarę jak zbliżamy się do

trzeciego tysiąclecia, Kościół w Azji musi być zdolny głosić z nową mocą: Ecce natus est nobis Salvator

mundi, „Oto narodził się nam Zbawiciel świata”, narodził się w Azji!

Celebracja Zgromadzenia Specjalnego

3. Za łaską Bożą, Specjalne Zgromadzenie Synodu Biskupów poświęcone Azji odbyło się w Watykanie w

dniach 18 IV - 14 V 1998 r. Zostało zwołane po Zgromadzeniach Specjalnych dla Afryki (1994 r.) i Ameryki

(1997 r.), a poprzedziło obradujące pod koniec roku Zgromadzenie Specjalne poświęcone Oceanii (1998 r.).

przez niemal miesiąc Ojcowie synodalni i inni uczestnicy, zgromadzeni wokół Następcy Piotra, dzieląc dar

hierarchicznej komunii, stali się wyrazicielami i konkretnym głosem Kościoła w Azji. Był to doprawdy czas

szczególnej łaski!. Do przygotowania Synodu oraz powstania atmosfery głębokiej kościelnej i braterskiej

komunii przyczyniły się wcześniejsze spotkania biskupów azjatyckich. Szczególnie cenne znaczenie w tym

względzie miały zgromadzenia plenarne i seminaria organizowane przez federację Konferencji Episkopatów

Azji oraz jej urzędy, które okresowo gromadziły dużą liczbę biskupów azjatyckich, umacniając osobiste i

ministerialne więzy między nimi. Dane mi było uczestniczyć w niektórych z tych spotkań i przewodniczyć

uroczystym celebracjom eucharystycznym na ich rozpoczęcie bądź zakończenie. Przy tych okazjach mogłem

bezpośrednio obserwować spotkanie w dialogu Kościołów partykularnych, również Kościołów Wschodnich,

w osobach ich pasterzy. Te i inne zgromadzenia regionalne biskupów Azji służyły opatrznościowo jako

dalsze przygotowanie Zgromadzenia Synodalnego.

Właściwa celebracja samego Synodu potwierdziła wagę dialogu jako charakterystycznego sposobu życia

Kościoła w Azji. Szczerze i uczciwe dzielenie się doświadczeniami, ideami i propozycjami okazało się drogą

do prawdziwego spotkania w duchu, do komunii umysłów i serc, która w perspektywie miłości, szanuje i

przekracza różnice. Szczególnie poruszające było spotkanie Kościołów nowych ze starożytnymi, których

początki sięgają apostołów. Przeżyliśmy niezrównaną radość, widząc biskupów Kościołów partykularnych

Myanmaru, Wietnamu, Laosu, Kambodży, Mongolii, Syberii i nowych republik środkowej Azji siedzących

obok współbraci, którzy przez długi okres czasu pragnęli doświadczyć spotkania i dialogu z nimi. Jednakże

smutkiem napawał fakt, iż nie mogli być obecni biskupi z Chin kontynentalnych. Ich nieobecność była

stałym przypomnieniem heroicznych ofiar i cierpień, które Kościół nadal ponosi w wielu częściach Azji.

Spotkanie w dialogu biskupów i Następcy Piotra, który otrzymał zadanie utwierdzenia braci (por. Łk 22, 32),

było rzeczywiście umocnieniem w wierze i misji. Dzień po dniu aula synodalna i sale spotkań były

wypełnione świadectwami głębokiej wiary, pełnej poświęcenia miłości, niewzruszonej nadziei,

zaangażowania wymagającego długotrwałych cierpień, wytrwałej odwagi i miłosiernego przebaczenia, z

których wszystkie wyraźnie objawiały prawdę słów Jezusa: „Ja jestem z wami po wszystkie dni” (Mt 28,

20). Synod był czasem łaski. Ponieważ stanowił spotkanie ze Zbawicielem, który niezmiennie jest obecny w

swoim Kościele przez moc Ducha Świętego w braterskim dialogu życia, komunii i misji.

Owoce Zgromadzenia Specjalnego

4. W niniejszej posynodalnej adhortacji apostolskiej pragnę podzielić się z Kościołem w Azji i na całym

świecie owocami Zgromadzenia Specjalnego. Dokument ten ma na celu przekazanie bogactwa owego

wielkiego duchowego doświadczenia komunii i kolegialności biskupów. Synod był celebracją pamięci o

azjatyckich korzeniach chrześcijaństwa. Ojcowie synodalni wspominali pierwszą wspólnotę chrześcijańską,

pierwszy Kościół - małą trzódkę Jezusa na tym olbrzymim kontynencie (por. Łk 12, 32). Ogarnęli pamięcią

to, co Kościół otrzymał i usłyszał od początku (por. Ap 3, 3) i wspomniawszy, celebrowali „wielką dobroć”

Boga (PS 145, 7), która nigdy nie zawodzi. Synod był również okazją do uznania starożytnych tradycji i

cywilizacji religijnych oraz głębi filozofii i mądrości, które ukształtowały dzisiejsze oblicze Azji. Nade

wszystko pamiętano o samych narodach azjatyckich jako o prawdziwym skarbie i nadziei na przyszłość tego

kontynentu. Jako uczestnicy Synodu, byliśmy świadkami nadzwyczaj owocnego spotkania między starymi i

nowymi kulturami oraz cywilizacjami Azji, tak cudownie prezentującymi się w swojej różnorodności i

zbliżeniu, zwłaszcza podczas rozpoczynającej i kończącej liturgii eucharystycznej, kiedy to symbole, pieśni,

tańce i kolory harmonijnie połączyły się wokół jednego Stołu Pańskiego.

Motywem tej celebracji nie była duma z ludzkich osiągnięć, lecz świadomość tego, co Wszechmocny

uczynił dla Kościoła w Azji (por. Łk 1, 49). Synod przypominając skromną pozycję wspólnoty katolickiej,

jak również słabości jej członków, stanowił także wezwanie do nawrócenia, aby Kościół w Azji mógł stawać

coraz bardziej godny łask nieustannie ofiarowywanych mu przez Boga.

Synod był nie tylko wspomnieniem i celebracją, lecz również żarliwym potwierdzeniem wiary w Jezusa

Chrystusa Zbawiciela. Ojcowie synodalni wdzięczni za dar wiary, nie znaleźli lepszego sposobu

celebrowania tego daru jak potwierdzenie wiary w jej integralności oraz rozważanie jej w relacji do

kontekstu, w jakim powinna być głoszona i wyznawana we współczesnej Azji. Często podkreślali, że na

kontynencie azjatyckim wiara jest już ogłaszana z nadzieja i odwagą, nawet pośród wielkich trudności. W

imieniu tak wielu milionów mieszkańców Azji, którzy swoją ufność pokładają jedynie w Panu, Ojcowie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: