195200405.pdf

Nr 195

Maj 2004

W STĘP

W HISTORII narodów czytamy, że kiedy ich wa-

atak zbrojny lub ekonomiczne zdławienie, one bez

trudu mogą odtworzyć swoją strukturę w innych kra-

jach sympatyzujących z ich szkodliwymi filozofiami.

Niedawny druzgocący atak na pociągi pasażer-

skie w Madrycie i forsowne ataki przeciw siłom koali-

cyjnym w Iraku, są zaledwie dwiema głowami terro-

rystycznej hydry i następują w długiej serii ataków

skierowanych przeciw krajom zachodu ze strony róż-

nych grup w czasie kilku ostatnich dziesięcioleci.

Ze wszystkich dokuczliwych punktów zapalnych

współczesnego świata, nie ma prawdopodobnie nic

bardziej niebezpiecznego niż wrzący kocioł, którym

jest izraelsko-palestyński konflikt. Izrael, kiedyś bę-

dący obiektem sympatii świata, w ciągu ostatnich 20

lat stracił wiele z życzliwości, którą przedtem zyskał ja-

ko słabsza strona, zdecydowanie walcząca z przytła-

czającymi siłami wrogów. Politycznie większość

państw sprzymierzyła się przeciw Izraelowi. Jak na ra-

zie, on spotyka się jedynie z niewielkim zbrojnym

oporem – ponieważ jego napastnikom, takim jak Ha-

mas, brakuje broni niezbędnej do prowadzenia regu-

larnej wojny z państwem. Częsta surowa taktyka Izra-

ela w stosunku do Palestyńczyków – obecnie postrze-

ganych za uciskanych, dla których Izrael jest okupan-

tem – przyniosła potępienie ze strony wielu środo-

wisk na całym świecie.

Jak dotąd, tradycyjna przewaga Izraela i jego po-

zycja mocarstwa nuklearnego oraz poparcie ze strony

Stanów Zjednoczonych, powstrzymuje wojskowy

atak na Izraela na szeroką skalę. Lecz Pismo Święte

mówi nam, że to się zmieni. W pewnym momencie

naród izraelski zostanie „otoczony” – nie mamy po-

wiedziane jak – i zagrożony narodową zagładą. Lecz

z tego zagrożenia Bóg ich wybawi, nie przez ich wła-

sną sprawiedliwość – gdyż Izrael jest poddany tym sa-

mym wadom, jakie nękają inne narodowości – lecz

„przez wzgląd na ich ojców” (Rzym. 11:26-29).

Ten numer Sztandaru Biblijnego analizuje tę kwe-

stię i wskazuje, że nad ciemną chmurą, która obecnie

wisi nad światem, jest promień słońca.

runki życia stawały się nie do przyjęcia, ludzie

szukali innych rozwiązań. Zawsze zakładano,

że można znaleźć jakieś możliwości. W najgorszym

wypadku, kiedy naród lub nawet imperium traciło

swą pozycję i zmierzało do upadku, ludzie z zewnątrz

przekraczali jego granice i zajmowali je. Choć dla nie-

których to było trudne do zniesienia, zawsze istniała

alternatywa, a wraz z nią, nadzieja dla naszego ro-

dzaju.

Intrygującą, a często zatrważającą myślą, dzisiaj

nieustannie przejawianą, jest, że dla świata naszych

czasów szybko wyczerpują się – o ile już się nie wy-

czerpały – możliwości. Obecnie nie ma już ludzi „z ze-

wnątrz”, którzy zmieniliby jego bieg, ponieważ od

pewnego czasu wszystkie narody są angażowane w

jeden światowy model przez takie wpływy jak po-

stęp współczesnej techniki, ogólnoświatowy przepływ

informacji i komunikacji oraz zmianę charakteru kor-

poracyjnego biznesu i przedsięwzięć finansowych, z

narodowego na globalny. Całe narody są niespokojne,

nie będąc już w stanie kierować sprawami wewnątrz

swych granic. W istocie rzeczy, rządy nie są panami

swego losu. One czują, że coraz bardziej są narażone

na niebezpieczne sytuacje i skutki wymykającego się

spod kontroli kryzysu, który w ostatnich latach obej-

muje różne dziedziny i wychodzi poza tradycyjne

granice, aby opanować cały świat.

Pomimo swej ogromnej siły, Stany Zjednoczone,

które stoją na czele akcji kontroli rozprzestrzeniania

się niebezpiecznej broni i powstrzymywania różnych

grup wrogich wobec ich globalnych interesów, obec-

nie same są zagrożone – jest to stosunkowo niedaw-

ne zjawisko. Jest mało prawdopodobne, aby bez sku-

tecznej międzynarodowej współpracy „wojna z terro-

rem” zakończyła się sukcesem. Grupy uzbrojonych

fanatyków gromadzą się i ćwiczą w odległych regio-

nach, popierane przez nieuczciwe rządy, które przy-

mykają oko na ich działalność. Sprawne i elastyczne w

swych operacjach, takie grupy są w stanie przeciwsta-

wić się zawiłym planom osaczenia ich, a jeśli grozi im

„P ODNIEŚCIE S ZTANDAR DO N ARODÓW ” – Izaj. 62:10

Spis Treści —

Maj 2004

Wstęp - 66

Jedyny wśród narodów - 67

Analiza Syjonizmu - przeszłego,

obecnego i przyszłego.

Pytania Biblijne - 74

•Żydowi najpierw - dlaczego?

• Główne cele Wieku Żydowskiego

Sługa Boga i człowieka - 76

Harriet Tubman

Moje sumienie jest czyste ... ? - 78

Jak możemy być pewni, co jest właściwe,

w społeczeństwie o wypaczonych

wartościach?

Niebo na ziemi - 79

Dla młodych czytelników - 80

Płonący krzak

Sz tandar Biblijny i Zwiastun Chrystusowego Królestwa (ISSN 1732–0089) Miesięcznik – Wydawany przez Świecki Ruch Misyjny

„Epifania” w Nowym Dworze Mazowieckim. Redaktor: Ralph M. Herzig, Pa. 19425 - 2700, USA, Redaktor odpowiedzialny w Polsce:

Piotr Woźnicki, ul. Zdobywców Kosmosu 17, 05-100 Nowy Dwór Mazowiecki. Witryna internetowa: http://epifania.pl

e-mail: srme@epifania.pl Cena: pojedynczego numeru – 2 zł; prenumerata roczna (12 numerów) – 24 zł.

J EDYNY W ŚRÓD N ARODÓW

„Syjonizm, ogólnie rzecz biorąc, jest stałym i niesłabnącym pragnieniem

zrealizowania narodowej i powszechnej wizji proroków Izraela.”

Yigal Allon, Minister Spraw Zagranicznych Izraela,

Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych,

30 września 1975 roku.

W BREW TEMU złowrogiemu nastawieniu, na

świata ludzkości, zamyka się w jednym, dla wielu anta-

gonistycznym słowie – Syjonizm. Jest nawet napisane:

„Uciechą wszystkiej ziemi jest góra Syjon ... miasto Kró-

la wielkiego.” „I pójdzie wiele narodów, mówiąc: Pójdź-

cie, a wstąpmy na górę Pańską, to jest do domu Boga Ja-

kubowego, a będzie nas nauczał dróg swoich, i będzie-

my chodzili ścieżkami jego; bo zakon z Syjonu wyjdzie,

a słowo Pańskie z Jeruzalemu. I ... nie podniesie miecza

naród przeciwko narodowi ani się więcej ćwiczyć będą

do boju” (Psalm 48:3; Micheasz 4:2,3).

Początki

Minęło cztery tysiące lat odkąd Abraham, po śmier-

ci swego ojca Tarego, wyruszył z Haranu do Chanaanu,

gdzie miał zapewnione i zagwarantowane przez Boga

błogosławieństwa przyznania jemu i jego nasieniu ziemi

Chanaan jako wiecznego dziedzictwa (1 Mojżeszowa

12:1-4; 17:1-8). Później, na górze Moria, z Abrahamem zo-

stało zawarte jednostronne przymierze, zapieczętowane

przez Boga przysięgą, objawiające Boski cel w powoła-

niu go i gwarantujące, że w nasieniu Abrahama wszyst-

kie narody ziemi będą błogosławione (1 Mojżeszowa

22:15-18).

Tym samym podstawy Syjonizmu zostały założone

jeszcze 1,000 lat przed wejściem tego słowa do języka

hebrajskiego. Ta idea trwała w zarodkowej formie i

przejawiła się w pełnej wiary prośbie Józefa, aby jego

kości zabrano do Chanaanu, Ziemi Obietnicy (1 Mojże-

szowa 50:24,25); lecz „narodziny” były długo odwleka-

ne. Od dni Józefa minęło 200 lat zanim rozpoczęły się

bóle porodowe w powrocie Mojżesza do Egiptu, w cza-

sie nocy paschalnej i wyjściu Izraela z tej ziemi uciśnie-

nia. Te bóle wzmogły się wraz z udzieleniem Prawa

Zakonu i Przymierzem na górze Synaj oraz w 40-letniej

wędrówce z Przybytkiem pod przewodnictwem Mojże-

sza. Potem nastąpiły narodziny, jako Izrael, po przepra-

wie przez rzekę Arnon w celu zdobycia ziem na wschód

od Jordanu, krótko po tym pod przywództwem Jozu-

ego przeszli przez Jordan, którego wody rozstąpiły się

przed nimi, aby zdobyli Chanaan, Ziemię Obietnicy.

SYJON POWSTAJE

Jednak jego narodziny były bezimienne. Kraj, w któ-

rym rządzili sędziowie był naprawdę Ziemią Obietnicy,

lecz to jeszcze nie był Syjon. Upłynęło pięćset lat zmien-

nych wydarzeń, zanim przyszedł Dawid, mąż według

serca Bożego (1 Samuelowa 13:14). On dokonał oblęże-

nia i wziął szturmem z rąk Jebuzejczyków twierdzę na

górze Syjon i usunął tę hańbę wpośród ziemi (Jozue

15:63; Sędziów 1:21). On nazwał to miejsce Miastem Da-

wida, lecz jego fortecą był Syjon i pozostał aż do dnia dzi-

przekór wszelkim przewidywaniom i prawdopo-

dobieństwu, wydarzenie o prawdziwie historycz-

nych rozmiarach wtargnęło na światową scenę. Zgroma-

dzenie rozproszonego ludu Izraela do ich dawnej ojczy-

zny, ze wszystkich krajów, do których byli wypędzeni

oraz ich nieoczekiwane, dramatyczne powstanie do sta-

tusu państwowego i wpływ na sprawy świata, jest wy-

jątkowym wydarzeniem w światowej historii.

Nadzieja wśród Żydów pojawiła się w czasie, gdy

nadzieja świata pogańskiego słabnie, a jej miejsce zajmu-

je niepewność, strach i rosnąca rozpacz. Narodowi przy-

wódcy z obu biegunów politycznych poglądów jak rów-

nież ekonomiczni guru z politycznych i ekonomicznych

płaszczyzn porozumienia, eksperymentują rozmaite

programy, aby zdobyć i zachować ekonomiczną i poli-

tyczną stabilność oraz zapewnić przyszły dobrobyt. Za-

tem mądrzy tego świata, za pomocą nowych środków

ekonomicznych, szukają nowych form przemysłowego

wzrostu, nowych społecznych wzorców, nowych poli-

tycznych dewiz i sojuszy, nowych technologii, gigan-

tycznych fuzji w handlu i finansach, i wszelkimi innymi

środkami starają się ustabilizować oraz sprawować kon-

trolę nad warunkami wewnątrz swych krajów i na świe-

cie. Lecz codzienne wiadomości są przygnębiającą serią

ich niepowodzeń.

PRZESZŁOŚĆ KLUCZEM DO PRZYSZŁOŚCI

Wbrew ich pojmowaniu, odpowiedź – jedyna odpo-

wiedź – na problemy świata, nie tkwi we współczesnych

programach i filozofiach, lecz jest pogrzebana w przeszło-

ści, gdzie niedoceniane prawdy zostały utracone – ukryte

w ruchu i zgiełku spraw naszej obecnej cywilizacji.

Jest istotne, aby Żyd, a w szczególności izraelski Żyd

rozumiał, że te niedoceniane prawdy są jego. W obec-

nym czasie, kiedy wiele pogańskich narodów traci zaufa-

nie w wartość swych tradycji, instytucji i wynalazków

mających na celu powstrzymanie rozpadu, Izrael po-

wstaje ze swej burzliwej historycznej i religijnej przeszło-

ści do wizji przyszłości rozświetlonej obietnicą i proroczą

nadzieją – choć obecnie przysłoniętą przez konflikty i

chaos nękający Bliski Wschód. Atakowany przez terro-

rystów, zagrożony ze strony wojskowych sił dysponują-

cych bronią masowego rażenia; otoczony przez wrogów

zewnętrznych znacznie przewyższających go liczebnie;

wewnętrznie rozdarty przez polityczne, religijne i et-

niczne frakcje, gdzie ma tę nadzieję?

Najlepsza i prawdopodobnie jedyna możliwa od-

powiedź na tak kłopotliwe pytanie jest prosta. Nadzie-

ja Izraela, która z kolei jest wspaniałą nadzieją całego

M AJ 2004

siejszego, każdemu wierzącemu Żydowi uosabiając jego

niezbywalne prawo do Ziemi Obietnicy.

Przez następnych 300 lat występujących na prze-

mian klęsk i powodzenia, odpowiednio do ich zachowy-

wania lub lekceważenia Boskiego prawa, oni zajmowa-

li całą ziemię, lecz nie jako jeden naród. Po śmierci Salo-

mona, syna Dawida, 10 pokoleń zbuntowało się i założy-

ło oddzielne, północne Królestwo Izraela. Tam odstępcy,

rządzeni przez wybranych przez siebie królów nie będą-

cych z linii Dawidowej, od Jeroboama do Ozeasza, pomi-

mo ostrzeżeń proroków degenerowali się, aż ostatecznie

zgodnie z Boskim wyrokiem, zostali zabrani do niewoli

przez asyryjskich najeźdźców i popadli w zapomnienie

(2 Królewska 17:20-23).

Na południu kraju, u-

stanowieni przez Boga kró-

lowie z linii Dawida (2 Sa-

muelowa 7:12-17; Psalm 89:

4,5) pozostawali na judzkim

tronie i chociaż przetrwali

następne sto lat, nie powo-

dziło im się dużo lepiej.

Królowie rządzili w pysze,

lud zapominał o swym

Przymierzu i grzeszył. W

rezultacie tego kraj upadał

i był uciskany przez cudzo-

ziemców.

Klęski

Pomimo apeli i zło-

wieszczych przewidywań

Jeremiasza, oni nie zacho-

wywali przykazań Pana. W

końcu, król babiloński wraz

z wielką armią zaatakował

ich i zniszczył Jeruzalem.

Król razem z ludem, śla-

dem swych północnych

braci, poszli do niewoli (Je-

remiasz 18:15-17), lecz nie w to samo historyczne zapo-

mnienie, bo chociaż Bóg karał swój lud, On z pewnością

o nich nie zapomniał (Izajasz 49:15). Wśród jeńców, wier-

ni byli pogrążeni w smutku, że Bóg zapałał sprawiedli-

wym gniewem przeciw swemu ludowi. Wygnani do zie-

mi za wielką rzeką Eufrat, płakali kiedy wspominali Syj-

on (Psalm 137:1).

li z radością wraz z Zorobabelem i jego niewielką gru-

pą, mając pozwolenie króla perskiego na powrót do

ich ziemi, aby odbudować zburzoną świątynię. Jednak

kto zdobył się na tę podróż wiary i nadziei? Zaledwie

50 000 ze wszystkich tych, którzy byli rozproszeni w

ogromnym imperium; a większość z nich pochodziła

tylko z dwóch pokoleń, Judy i Benjamina. Znalazły się

wśród nich niektóre kobiety z dziećmi i trochę star-

szych osób, które pragnęły złożyć na spoczynek swe ko-

ści wraz z Józefem w ich ziemi, nieliczni wierni spośród

zapominalskiego ludu (Ezdrasz 3:12).

We właściwym czasie po namowach Ezdrasza, lud

odbudował świątynię, aczkolwiek we wciąż zdewasto-

wanym i zaniedbanym

mieście oraz opuszczonej

ziemi (Ezdrasz 8:1-36).

IZRAEL OBECNIE

* Ludność: 6,4 miliona (dane ONZ, 2003)

* Siedziba rządu: Jeruzalem, chociaż większość za-

granicznych ambasad ma siedzibę w Tel Avivie

* Podstawowe języki: hebrajski, arabski

* Główne religie: Judaizm, Islam

* Średnia długość życia: mężczyźni 77 lat, kobiety

81 lat (ONZ)

* Jednostka monetarna: 1 nowy izraelski szekiel

(NIS) = 100 nowych agorot

* Główne towary eksportowe: oprogramowanie

komputerowe, sprzęt wojskowy, produkty che-

miczne i rolnicze

* Średni roczny dochód: 16 750 $ (Bank Światowy,

2001)

* Zasięg internetu: wszystkie dziedziny

* Międzynarodowy numer kierunkowy: +972

Następnie powrócił

wierny Nehemiasz, za-

opatrzony w królewskie

listy. On podniósł lud na

duchu. Za jego czasów,

pomimo pogańskiej opo-

zycji odbudowano mury

miasta, a jego bramy zo-

stały bezpiecznie umoc-

nione. Jeruzalem i Syjon

stanął ponownie, aby do-

dawać otuchy wiernym,

ganić i ostrzegać niewier-

nych i aby ogłaszać świa-

tu, że Boskie obietnice są

pewne i że On nigdy nie

porzuci swego ludu –

Izraela.

Mimo to, Jeruzalem

nie było jeszcze wolne. W

odpowiednim czasie per-

ski władca ustąpił drogi

Grekom, a później Rzy-

mianom, zgodnie ze schematem Boskiego sądu poda-

nym u Ezechiela 21:26,27. Tak minęło następnych 400 lat

w czasie których, chociaż mieli miasto, świątynię, kapła-

nów i proroków, Prawo Zakonu znowu przez wielu

nie było przestrzegane.

W końcu, ponownie oblężone, tym razem przez ar-

mię rzymską, miasto poddało się, a świątynia została zbu-

rzona. Rzymscy generałowie, Wespazjan i Tytus, ode-

grali krótką, lecz krwawą rolę w zniszczeniu Jeruzalem i

twierdzy w Masadzie, kiedy kolejny raz żydowskie aspi-

racje zostały zdruzgotane przez pogańskie siły. Tym ra-

zem nadeszły lata wielkiego zmierzchu, kiedy Żydzi ucie-

kli ze Świętej Ziemi i dołączyli do swych braci z żydow-

skiej diaspory. Rewolta Bar Kochby około 60 lat później,

na krótko wzbudziła nadzieję, lecz dwuletnie tłumienie

jej, z poważnymi stratami po obu stronach, spowodo-

wało jedynie zwiększenie rygorów wygnania, ponieważ

w następstwie tego Żydom zabroniono nawet wstępu

do Świętego Miasta. Odtąd Syon stał się jedynie słowem

na modlących się wargach i pragnieniem serc wiernych

z wygnanego ludu; tym razem nie na 70, lecz na 1800 lat.

Jednak nawet w tej sytuacji z pewnością nasuwa się

pytanie – jak wielu płakało? Płakali, lecz naprawdę nie-

liczni. A ilu wkrótce zaabsorbowało się ziemskimi zaję-

ciami, dążąc do asymilacji w korzystnych pogańskich

warunkach, zapominając o swej duchowej lojalności wo-

bec Jeruzalem? To była zdecydowana większość.

Wyzwolenie

Po 70 latach wygnania przyszedł wielki król Cy-

rus, założyciel imperium medo-perskiego i zdobywca

Babilonu. Wiele lat wcześniej, kiedy królestwem Judy

rządził Ezechiasz, on został nazwany przez proroka

Izajasza jako ten, który przyniesie wyzwolenie z tej

niewoli (Izajasz 44:28; 45:1). Ci, którzy płakali, wyruszy-

S ZTANDAR B IBLIJNY

Bez miejsca spoczynku

Kto może opisać nieszczęścia Izraela od tamtego cza-

su? Nie było już świątyni z ołtarzem w świętym miejscu.

Przeminęło kapłaństwo. Nie było cielców w Dniu Pojed-

nania. Upadło starodawne miasto, jego lud został roz-

proszony a ziemia opustoszała (Izajasz 64:9-12).

W wielu krajach, do których się udali, Żydzi znaj-

dowali czasami przejściowe, lecz nigdy trwałe wy-

tchnienie od gorzkich prześladowań ze strony religij-

nej bigoterii. Udręczeni i prześladowani z miasta do

miasta, z kraju do kraju, będący obiektem wszelkich

zniewag i wygodnym kozłem ofiarnym do znoszenia

wszelkich zarzutów; historia ich traktowania okrywa

wstydem ich wielkiego oszczercę i ciemiężyciela,

chrześcijaństwo. Jednak pomimo tego wszystkiego,

żydowski intelekt rozbłyskał tu i ówdzie w przytłacza-

jących ciemnościach średniowiecznej Europy, jedynie

po to, aby po nich następowały dalsze okresowe gra-

bieże, przemoc i skazania na wygnanie.

Kiedy ich ojczyzna była pustoszona pod następują-

cymi po sobie rządami Arabów, Krzyżowców, Kurdów,

Mameluków i Turków, umysły żydowskich intelektu-

alistów w różnych krajach w dużej mierze były zaabsor-

bowane Kabałą i Talmudem. Przewodnie światło Tory

(Psalm 119:105) przyświecało, lecz słabo przez misty-

cyzm, ćwiczenia intelektualne i nie kończące się komen-

tarze, które zostały napisane w tych mrocznych dniach.

Jednak siła każdej nowej fali gorzkich prześladowań

przedzierała się przez marną zasłonę spowitą przez ludz-

ki intelekt, aby wykazać jego bezwartościowość (Izajasz

55:8,9) i znów Abrahamowe Przymierze i Tora skupiały

ich uwagę jako jedyna pewna podstawa ich nadziei. Z

każdym nowym atakiem, coraz bardziej dostrzegając

prawdziwe potrzeby i los Izraela, wielu wiernych woła-

ło do swego Mesjasza i lud znowu zwracał swe serca i

umysły do Jeruzalem, do Syonu.

Tymczasowe wytchnienie

Przesądy ciemnych wieków wycofywały się przed

postępowym myśleniem Renesansu i większość Europy

zmieniła się pod wpływem reformacyjnych wstrząsów.

Kiedy Europa zaadaptowała zmienione religijne mode-

le, wówczas nadeszła nowa wolność dla ludzi, nowe

swobody, z których duża część żydowskiego społeczeń-

stwa w pełni skorzystała. Chasydyzm w Europie

Wschodniej przywiązywał dużą wagę do pobożności,

tradycji i języka jidysz, lecz w innych krajach bardziej li-

beralne umysły Haskali przyjmowały zasady europej-

skiego Oświecenia i zachodniej kultury. Szczególną ko-

rzyścią było duchowe wyzwolenie, które po raz pierw-

szy pojawiło się w Statucie Wolności Religijnej Wirginii,

przyjętym w 1786 roku przez nowo tworzone Stany

Zjednoczone Ameryki. W tym samym czasie rosnący

ruch reform Judaizmu, łącznie z większymi możliwo-

ściami asymilacji w bardziej tolerancyjnych krajach, spo-

wodował jeszcze większy wzrost istoty żydowskości w

społeczeństwach zachodnich.

Pierwsza „Alija”

Bardziej gwałtownymi wybuchami antysemityzmu

były pogromy ( pogrom – zniszczenie) w XIX i na począt-

Podczas gdy wielu z tego

zapominalskiego ludu szukało

szybkiej drogi do dobrobytu i często

dążyło do asymilacji z bogatym i

wpływowym społeczeństwem

pogańskim, nieliczni wierni szukali

swej opuszczonej ziemi wraz z

obietnicą sprzed wieków.

ku XX wieku w Rosji, które sprowadzały terror na miesz-

kającą tam ludność żydowską i prowadziły do kolejnych

masowych migracji. Chociaż wielu szukało swobód w

krajach o utrwalonym dobrobycie i w których Żydzi mo-

gli czuć się wyzwoleni, to inaczej było z nielicznymi

wiernymi.

Grupy takie jak Bilu (hebrajskie inicjały ze słów „Do-

mu Jakuba przyjdź i pozwól nam iść”) i Hibbat Zion

(hebr. „Miłość Syjonu”) promowały powrót do Ziemi

Świętej i opracowywały plany osadnictwa w niej, a rok

1882 oglądał w Palestynie początek fali imigracji, kiedy

przedostała się tam pierwsza „Alija” (dosł. wspinanie się

do góry).

I tak, podczas gdy wielu z tego zapominalskiego lu-

du szukało szybkiej drogi do dobrobytu i często dążyło

do asymilacji z bogatym i wpływowym społeczeństwem

pogańskim, nieliczni wierni szukali swej opuszczonej

ziemi wraz z obietnicą sprzed wieków. Na opustoszałej,

kamienistej ziemi, prymitywnymi narzędziami, garstka

ludzi z wiarą oczyszczała, kopała, nawadniała i zasiewa-

ła pola. I dzięki nim Syjonizm zaczął się zwracać od nie-

drożnej przeszłości w kierunku obietnicy świetlanej no-

wej ery. Nadszedł czas, aby Bóg błogosławił Syjon. „Ale

Ty, PANIE! Trwasz na wieki, a pamiątka Twoja od naro-

du do narodu. Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syjo-

nem; bo czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przy-

szedł czas naznaczony. Albowiem upodobały się słu-

gom Twoim kamienie jego, i nad prochem jego zmiłują

się” (Psalm 102:13-15).

WSPÓŁCZESNY RUCH

Ruch syjonistyczny został zbudowany na niezmiennej

podstawie żydowskiej tęsknoty do ojczyzny. Od począt-

ków XVIII wieku „Rebe”, charyzmatyczni przywódcy i

rabini wśród posługujących się językiem jidysz Chasy-

dów, wspomagani przez nastrój znużenia, ciągłe zagro-

żenie prześladowaniami i skrajne ubóstwo swej trzody

na wschodnich terenach wygnania, utrzymywali żywą

nadzieję Powrotu.

W ten sposób pobudzani, od czasu do czasu nielicz-

ni podejmowali odważne, lecz w znacznym stopniu bez-

skuteczne wysiłki przesiedlenia się do swej dawnej zie-

mi; lecz to były początki. „Czas naznaczony” (Psalm

102:14) należał jeszcze do przyszłości i ten religijny na-

kaz o wyraźnie chasydzkim źródle, nie mając żadnego

wspierającego zaplecza, nie dokonał wielkiego postępu

M AJ 2004

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: