178200212.pdf

i Z w i a s t u n C h r y s t u s o w e g o K r ó l e s t w a

„NIECH PORANNE GWIAZDY

RAZEM OGŁASZAJĄ

TWE ŚWIĘTE NARODZINY”

Nr 178

Grudzień 2002

Nr 178

Grudzień 2002

M AŁE M IASTO

B ETLEJEM

były bardzo skromne, a otoczenie miejsca Jego

narodzin wiązało się ze wspomnieniem ciężkiej

pracy i trudności. Mimo to, tej nocy wydawało się,

że Niebiosa promieniowały w ogłaszaniu dobrych

wieści o wielkiej radości, która we właściwym cza-

sie obejmie całą ludzką rodzinę.

Czujni pasterze doglądali swoich stad na po-

lach, gdzie Ruta, praprababka Zbawiciela, zbierała

pokłosie i gdzie Dawid, pasterski chłopiec, pasł

dorosłe owce razem z młodymi. Będąc przejęci i

przestraszeni wizytą specjalnego posłańca Naj-

wyższego, poruszeni do głębi swej istoty, gdy nie-

biański chór aniołów chwalił Boga, ci pokorni męż-

czyźni byli pierwszymi osobami oglądającymi obli-

cze Tego, który miał być Zbawicielem świata.

Chociaż w pełni wierzyli w to, co usłyszeli i uj-

rzeli, na pewno byli zdumieni sposobem Jego przyj-

ścia. Obiecany Mesjasz miał być Wyzwolicielem ich

narodu. Tron Dawida prawnie się Jemu należał i

On miał być uznany jako „Bóg mocny, Ojciec wie-

czności, Książę pokoju.” Jego celem miało być usta-

nowienie sprawiedliwego rządu, który będzie trwał

przez całą wieczność – „dobre wieści o wielkiej ra-

dości” dla wszystkich ludzi (Izaj. 9:6,7; Łuk. 2:10).

Jednak przyszedł nierozpoznany ani przyjęty przez

ogół, objawiony jedynie kilku uprzywilejowanym.

„Jak cicho, jak spokojnie

cudowny dar jest udzielany!”

Książęta przychodzą na świat w królewskich

pałacach, wśród przejawów bogactwa i ziemskich

zaszczytów. Ogłoszenie narodzin Księcia Pokoju

nie było skierowane do otaczającego świata ani na-

wet do oczekującego Izraela, lecz Syna Króla Nie-

bios odnaleźli pasterze, leżącego w żłobie, czyli

miejscu na pokarm dla zwierząt, w oborze skrom-

nego przydrożnego zajazdu. Tutaj pasterze odczuli

ulgę, kiedy opowiedzieli Marii i Józefowi o ich

niezwykłym przeżyciu, a wizyta tych wiernych

mężów z pewnością była błogosławieństwem dla

świętej rodziny tamtej nocy – następnym błogosła-

wieństwem, które Maria szczególnie zachowywała

w sercu, bez wątpienia po to, aby później opowie-

dzieć o nim swemu pierworodnemu Synowi.

„Niech poranne gwiazdy razem ogłaszają

Twe święte narodziny”

Biblijny zapis nie wspomina o imieniu anioła,

który odwiedził pasterzy tamtej nocy. Jest bardzo

prawdopodobne, że to był Gabriel, już zaanga-

żowany w ten doniosły zarys Boskiego Planu,

ponieważ to on został wysłany, aby powiadomić

Marię o zbliżających się narodzinach „Syna

Najwyższego.”

Anioł wysokiej rangi wśród szczególnych Bos-

kich posłańców, z pewnością charakteryzujący się

wspaniałym wyglądem, najpierw pojawił się sam,

aby przekazać pasterzom chwalebne wieści o zba-

wieniu. I nagle – prawdopodobnie na jego rozkaz

– przybyło również „mnóstwo wojsk niebieskich,”

wznosząc swe głosy w wychwalaniu Boga. To

wyglądało, jak gdyby z samego nieba rozlegał się

spontaniczny hymn radości i chwały, zawstydzając

obojętny i niegodny świat takim Darem od

miłującego i miłosiernego Niebiańskiego Ojca.

Pod koniec ziemskiej służby Jezusa, kiedy

rzesze Jego zwolenników naprawdę wołały i rado-

wały się witając Go w Jeruzalem jako swego Króla,

„P ODNIEŚCIE S ZTANDAR DO N ARODÓW „ – Izaj. 62:10

Spis Treści

Grudzień 2002

Małe miasto Betlejem – 134

Cud narodzin Jezusa i jego zdumiewające

znaczenie tworzą wspaniałą historię, której

opowiadanie nigdy się nie zestarzeje.

Abakuk 2:2 – dokończenienie – 139

Ostatni artykuł z naszej całorocznej serii na

temat Boskiego Planu Wieków.

Pytania Biblijne – 142

* Kto ma ducha świętego?

* Kazn. Sal. 1:18

Sz tandar Biblijny i Zwiastun Chrystusowego Królestwa (PL ISSN 1230-1086) Miesięcznik – Wydawany przez Świecki Ruch Misyjny

„Epifania” w Nowym Dworze Mazowieckim. Redaktor: Bernard Hedman Chester Springs, Pa. 19425, USA, Redaktor odpowiedzialny

w Polsce: Piotr Woźnicki, ul. Zdobywców Kosmosu 17, 05-100 Nowy Dwór Mazowiecki. Witryna internetowa: http://epifania.pl

Cena: pojedynczego numeru – 1,50 zł; prenumerata roczna (12 numerów) – 18 zł.

„Nadzieje i obawy wszystkich lat,

tej nocy spotkały się w Tobie”

W ARUNKI , w których urodził się nasz Pan

Faryzeusze prosili, aby ich skarcił. A On odpo-

wiedział: „Powiadam wam, jeśliby ci milczeli, wnet

kamienie wołać będą” (Łuk. 19:40). To był czas, w

którym wielka radość nie mogła być utrzymana w

milczeniu.

„Gdyż Chrystus narodził się z Marii,

... nasz Pan Emanuel”

Pasterze, o których mówimy, rozgłaszali wszę-

dzie wieść o narodzinach Mesjasza. Najwidoczniej

byli to mężowie Boży, trwający w oczekiwaniu na

obiecane „nasienie” Abrahama, które sprowadzi

błogosławieństwa na wszystkie rodziny ziemi. Oni

wierzyli w tę Ewangelię. Tak więc radosne wieści

rozchodziły się na wszystkie strony i wszyscy, któ-

rzy je słyszeli, byli zdumieni dziwnymi wydarzenia-

mi, które miały miejsce tamtej nocy w Betlejem.

Podczas tygodni i miesięcy następujących po

tym wydarzeniu kilka innych osób zostało

uprzywilejowanych szczególnym zrozumieniem.

W zgodzie z Zakonem, ósmego dnia dziecię zostało

obrzezane i otrzymało imię Jezus. Kiedy 40 dni

oczyszczenia Marii dobiegło końca, ona i Józef za-

brali Jezusa do świątyni w Jeruzalem, gdzie prorok

Symeon wziął niemowlę na ręce i chwalił Boga, mó-

wiąc: „Panie ... oczy moje oglądały zbawienie twoje,

któreś zgotował przed obliczem wszystkich ludzi;

światłość ku objawieniu poganom, a chwałę ludu

Twego izraelskiego” (Łuk. 2:21-32). Anna, podeszła

wiekiem prorokini, także dziękowała Bogu za Zba-

wiciela, a potem świadczyła o Nim wszystkim

oczekującym odkupienia w Izraelu (Łuk. 2:38).

„Mędrcy” – być może perscy filozofowie lub

astrolodzy, którzy przybyli w poszukiwaniu Tego,

który narodził się, aby być Królem Żydów, naj-

prawdopodobniej zbliżali się do dworu Heroda w

celu uzyskania informacji na temat Jego pobytu.

Choć nic nie wiadomo na temat ich tożsamości

ani liczby, to jest możliwe, że byli oni członkami 12

pokoleń rozproszonych poza granicami kraju, któ-

rzy zachowali w pamięci trochę ze świętych pism.

Mogli też być szlachetnymi poganami, być może

uczniami Zoroastra, którzy zrozumieli i przyjęli

proroctwa Daniela, książęcego hebrajskiego pro-

roka, przebywającego na dworze babilońskim w

czasie izraelskiej niewoli.

Uznanie tych wschodnich intelektualistów dla

nowo narodzonego Króla zostało przyjęte z zado-

woleniem, a ostrzeżenie ich we śnie przez Boga,

aby nie wracali do Heroda, wskazuje na Boską

aprobatę dla złożonego przez nich hołdu. Tak więc,

nawet w Jego niemowlęctwie, światłość, która mia-

ła oświecać pogan, zaczęła świecić w niektórych

oczekujących i pobożnych pogańskich sercach.

Dla zupełnego zaspokojenia

sprawiedliwości było niezbędne,

aby Ten, który wziął na siebie

Adamową karę za grzech – wyrok

śmierci – był doskonałą ludzką

istotą, jaką pierwotnie był Adam.

Zatem Chrystus narodził się z Marii. W wyzna-

czonym czasie Emanuel ( Bóg z nami ) przyszedł (Iz.

7:14; Mat. 1:23). A święty Paweł później głosił: „A

zaprawdę wielka jest tajemnica pobożności, że

Bóg objawiony jest w ciele” (1 Tym. 3:16).

BÓG Z NAMI

To, że nasz Pan Jezus istniał zanim został

„uczyniony ciałem i zamieszkał między nami” jest

jasno stwierdzone w Biblii, a Jego poprzednia

egzystencja była o wiele bardziej chwalebnej natu-

ry i stanu niż ma doskonała ludzka istota. Apostoł

Jan był widocznie świadkiem modlitwy Jezusa pod

koniec Jego ziemskiej służby: „Ojcze! przyszła

godzina ... Jam Cię uwielbił na ziemi, i dokończyłem

sprawę, którąś mi dał, abym ją czynił. A teraz

uwielbij mię Ty, Ojcze! ... tą chwałą, którą miałem

u ciebie, pierwej niżeli świat był” (Jana 1:14; 17:1,4,5).

Przemiana natury naszego Pana była cudem,

procesem wykraczającym poza granice ludzkiej

myśli. Podobnie jak wszystkie inne cuda, ona zo-

stała dokonana, aby sprostać potrzebie, której ską-

dinąd żadne naturalne prawo nie mogłoby zaspo-

koić. Syn Boży został uczyniony ciałem, aby mógł

oddać to ciało – Jego człowieczeństwo – za życie

świata, a ponieważ przez człowieka (Adama) przy-

szła śmierć, tak przez człowieka (człowieka Chry-

stusa Jezusa) mogło przyjść zmartwychwstanie

umarłych (1 Kor. 15:21). Innymi słowy, On został

przekształcony z duchowej do ludzkiej natury po

to, by oddając swoje życie w celu odkupienia świa-

ta, mógł dostarczyć dokładnego ekwiwalentu za to,

co zostało utracone.

Boski Genetyk

Biblijna nauka o narodzeniu Jezusa z panny jest

często podawana w wątpliwość, nawet przez nie-

których uważających się za chrześcijan, jako ele-

ment mitologiczny w tradycji chrześcijańskiej wiary

raczej, niż stwierdzenie faktu. Lecz przyśpieszony

wzrost wiedzy tak zmienił ludzką myśl i oczeki-

G RUDZIEŃ 2002

135

wania, że odrzucanie narodzin z dziewicy jako

niemożliwych jest dzisiaj bardziej upartym

przesądem niż racjonalnym poglądem. Podczas

gdy uczonym w latach od 1 do 30 naszej ery, trud-

no było uwierzyć nie widząc, to dla naukowców

dnia dzisiejszego wydawałoby się trudne, by nie

uwierzyć, widząc.

Rosnące zrozumienie genetyki i kodu DNA,

praktyka zapłodnień in vitro , embrionalne prze-

niesienie i niepokojąca koncepcja „projektanta

dzieci,” tworzone w celu zaspokojenia

ludzkiego samolubstwa, wszystkie

one są demonstracją możliwoś-

ci, o których poprzednia

generacja nawet nie śniła.

Zatem, jak można

utrzymywać, że Stwo-

rzyciel wszystkich

rzeczy, przez swe-

go świętego du-

cha czyli moc,

nie mógł wsz-

czepić w łono

Marii dosko-

nałego mate-

riału genety-

cznego, czego

rezultatem

było narodze-

nie doskonałe-

go niemowlę-

cia Jezus? Przyj-

mując, że cechy

istoty i zasada ży-

cia Słowa ( Logosa)

mogły zostać prze-

niesione do innej na-

tury przez Wielkiego

Genetyka, staje się jasne,

w jaki sposób Jezus, choć miał

ludzką naturę, nie był synem

Adama, lecz Synem Bożym. I cho-

ciaż matka naszego Pana Jezusa była córką

Adama, to Niebiański Ojciec był zupełnie zdolny

zapewnić, aby na zarodek rosnący w łonie Marii nie

została przeniesiona żadna niedoskonałość Adama.

Dla zupełnego zaspokojenia sprawiedliwości

było niezbędne, aby Ten, który wziął na siebie Ada-

mową karę za grzech – wyrok śmierci – był dosko-

nałą ludzką istotą, jaką pierwotnie był Adam. Lecz

zanim Jezus przyszedł, sytuacja pozostawała taka,

jak wyraził ją Psalmista: „Brata swego nikt żadnym

sposobem nie odkupi, ani może dać Bogu okupu

jego zań” (Ps. 49:8).

Punkt zwrotny w historii ludzkiej rodziny nad-

szedł wówczas, gdy wielka Boska miłość dostar-

czyła okup, kiedy On posłał swego Syna, aby był

naszym Odkupicielem i kiedy nasz Pan Jezus

Chrystus dobrowolnie położył swoje życie za

grzechy świata (Jana 3:16,17; 1 Jana 2:2).

RADOŚĆ I SMUTEK

Betlejem-Efrata, chociaż nazwane miastem

Dawida, w czasie narodzin Chrystusa w rzeczy-

wistości było małą judejską wioską. Jednak żadne

miasto na świecie nie ma tak radosnej

historii czy podniosłego statusu w

sercach i umysłach chrześcijan,

jak to miejsce, którego na-

zwa znaczy „Dom Chle-

ba.” Być może zbyt ro-

mantyczne w ogólnej

ocenie, wydarzenia

związane z naro-

dzeniem Jezusa

nie były pozba-

wione ciemnej

strony.

Znajdując

się tylko 10 km

od Jeruzalem,

mieszkańcy

byli w pełni

świadomi wa-

runków panu-

jących w stolicy

i zawsze przezor-

ni wobec skorum-

powanego przy-

wództwa narodu w

osobie Heroda i jego

dworzan.

Wrodzona ostroż-

ność mogła ograniczyć opo-

wiadanie relacji pasterzy tym,

którym mogli ją powierzyć bez

spowodowania kłopotów. Lecz kłopoty na-

deszły. Być może nie powiadomieni o tym

wydarzeniu aż do późniejszej wizyty Magów i

nieświadomi wrogiej zazdrości Heroda na wiado-

mość o rywalu, „Królu żydowskim,” oni musieli być

świadkami i doznali bólu z powodu okropnego

czynu, który był znany jako „Rzeź niewiniątek” i

prawdopodobnie doświadczyli straty niemowląt w

swych własnych rodzinach.

Jedynie Mateusz zapisał ten okropny czyn, o

którym mówi, że wypełnił proroctwo Jeremiasza

31:15: „Głos w Rama słyszany jest, narzekanie i

136

S ZTANDAR B IBLIJNY

płacz bardzo gorzki; Rachel płacząca synów swoich

nie dała się pocieszyć po synach swoich, przeto, że

ich nie ma” (Mat. 2:18). Wielki płacz udręki wzno-

szący się od matek pozbawionych swoich maleń-

kich synów, nie mógł być uciszony, a wszyscy,

którzy go słyszeli, mogli sobie wyobrazić, że Rachel,

wielki przodek ich rasy, połączyła swój głos z la-

mentem tych, które w nieutulonym żalu opła-

kiwały stratę swych najmłodszych. Jej grobowiec

stał nieopodal drogi prowadzącej do wsi, upamięt-

niając umiłowaną dostojną matkę, która umarła

wydając na świat Benjamina.

NARODZINY JEZUSA

Przez pewien czas to zdumiewające wydarze-

nie zajmowało najważniejsze miejsce w myślach i

rozmowach pasterzy. Najpierw oni liczyli miesiące

i lata, lecz gdy czas mijał, bez żadnego widocznego

postępu zarysów Boskiego Planu, wspomnienia

niewątpliwie zacierały się i tylko od czasu do czasu

dziwiono się im wśród zwykłych życiowych spraw.

Nie zachował się żaden zapis na temat dokła-

dnej daty anielskiej wizyty, przeoczenie, które nie

powinno być przypisywane niedbałości ze strony

pisarzy Ewangelii, lecz które wskazuje, że data na-

rodzin naszego Pana nie miała pierwszorzędnego

znaczenia. Również Nasz Pan, w późniejszym ży-

ciu, nie prosił swoich naśladowców, aby upamięt-

niali Jego narodziny, lecz raczej Jego śmierć. Jest

ogólnie przyjęte, że nasz Pan urodził się przy końcu

września lub na początku października, zatem

twierdzenie historyków wczesnego kościoła, że 25

grudnia pierwotnie był obchodzony jako data

zwiastowania Marii przez anioła Gabriela, w pew-

nym stopniu może być prawdziwe. Również w

tym czasie nasz Pan wyzbył się chwały, którą miał

u Ojca zanim świat został stworzony i wówczas roz-

poczęła się Jego przemiana do ludzkiej natury.

CHWAŁA PANA

Musiało upłynąć trzydzieści lat, zanim Zbawi-

ciel narodzony tamtej nocy, stał się bardziej znany,

a młodzi pasterze musieli dość długo żyć, zanim

mogli stać się Jego uczniami, gdy rozpoczął składa-

nie swojej ofiary w celu błogosławienia wszyst-

kich rodzin ziemi. Ich dobre i uczciwe serca oraz ich

wiara w obietnice dowodziła, że byli „prawdziwy-

mi Izraelczykami” – tak jak Natanael, którego

charakter nasz Pan pochwalił i któremu zostało

udzielone natychmiastowe zrozumienie co do

osoby Jezusa: „Mistrzu! Tyś jest on Syn Boży, tyś

jest on król izraelski” (Jana 1:45-51).

Filip i inni uczniowie prawdziwie rozpoznali

już nowego Nauczyciela jako Tego, o którym mówił

Mojżesz i prorocy, czasem nie bez pewnego

zakłopotania czy nawet obawy. Już po tym fakcie

Apostoł Jan napisał: „A to Słowo ciałem się stało ...

i widzieliśmy chwałę Jego, chwałę jako jednoro-

dzonego od Ojca, pełne łaski i prawdy” (Jan 1:14).

Moc ducha świętego udzielonego w dniu Pięćdzie-

siątnicy przezwyciężyła niedostatki ludzkiego

zrozumienia i nauczyła ich wszelkich rzeczy, jak

Mistrz obiecał podczas szczerej rozmowy z nimi,

pod koniec swej misji.

Podczas Jego ziemskiej służby, szlachetność –

chwała – doskonałego człowieczeństwa niewątpli-

wie była w „Synu człowieczym,” jak Jezus często

siebie nazywał. Jego osobisty urok przyciągał wiel-

kie rzesze słuchaczy, a szacunek, podziw i miłość,

którą wzbudzał u najpospolitszych ludzi, zawdzię-

czał swemu niezwykłemu pokrewieństwu z Ojcem,

Jezus człowiek z pewnością wyglądał jak gdyby był

„chwałą i czcią ukoronowany” (Ps. 8:6; Żyd. 2:7).

Tak więc w osobie Jezusa inny rodzaj „chwały

Pańskiej” opromieniał pokornych pasterzy i in-

nych szczerych Izraelitów, którzy wierzyli, że

przyszedł Zbawiciel, Chrystus Pan.

„Bóg udziela ludzkim sercom

błogosławieństw niebios”

Kiedy ponownie zastanawiamy się nad cudo-

wnym posłannictwem o narodzeniu Pańskim, mo-

żemy radować się, że tej świętej nocy w Betlejem,

los świata został rozstrzygnięty. Lecz mimo

zaawansowanego stadium Boskiego planu odku-

pienia, ciemność wciąż okrywa ziemię, a zaćmienie

narody, jednak możemy mieć ducha radości, po-

nieważ wiemy, że większy i bardziej wspaniały

okres świętowania i radości nadejdzie dla ocze-

kującego świata w Boskim właściwym czasie.

Zatem nasze serca naprawdę są błogosławione,

jeśli pamiętamy o tym, co nasz Pan powiedział

nam: „Jam przyszedł, aby żywot miały, i obficie

miały” (Jan 10:10). Wszystkie Rachele świata będą

się radować, kiedy zobaczą, że ich dzieci powstały

ze stanu śmierci do nadziei wiecznego życia: „Po-

wstrzymaj swój głos od płaczu, a twoje oczy od łez

... one powrócą z ziemi nieprzyjacielskiej ... twoje

dzieci powrócą do swej własnej ziemi” (Jer. 31:16,17).

Obawy wszystkich wieków znikną. Nadzieje

niezliczonych pokoleń staną się rzeczywistością –

w Betlejem i na całej ziemi.

BS ‘02, 134-137

G RUDZIEŃ 2002

137

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: