ZMARTWYCHWSTANIE UMARŁYCH
"Bo im Jezusa i zmartwychwstanie opowiadał". "A usłyszawszy o zmartwychwstaniu jedni się naśmiewali" (Dz. Ap. 17:18, 32). "Bo jeźlić zmartwychwstania nie masz (...) tedyć daremne kazanie nasze, daremna też wiara nasza (...) i Chrystus nie jest wzbudzony (...) i jeszczeście w grzechach waszych; Zatem i ci poginęli, którzy zasnęli w Chrystusie" (1 Kor 15:13-18).
GDY zapamiętamy, że słowo "zmartwychwstanie" występuje w Nowym Testamencie nie mniej niż 37 razy, poza wieloma innymi słowami o podobnym znaczeniu, i gdy zapamiętamy, że wszystkie znaczniejsze wyznania chrześcijaństwa głoszą wiarę w zmartwychwstanie jako integralną i zasadniczą część biblijnej doktryny i nadziei wiecznego życia, to biorąc pod uwagę fakty i siłę wymowy powyżej cytowanych tekstów, które przez wszystkich chrześcijan są uznane jako natchnione, mogłoby się wydawać dziwnym, gdybyśmy chrześcijanina zapytali: Czy wierzysz w zmartwychwstanie umarłych?
Mimo to, mamy ważne powody, by wątpić, że wiara w zmartwychwstanie umarłych w znacznej mierze przeważa wśród chrześcijan. A ponieważ my wierzymy, że zmartwychwstanie jest bardzo ważną doktryną przez swe pokrewieństwo z innymi doktrynami Pisma Świętego (rzucając światło na inne doktryny), dlatego pragniemy zwrócić uwagę ogółu na ten temat oraz zachęcić do zbadania postawionego pytania w świetle faktów i Pisma Świętego. Mamy nadzieję, że po uważnym rozpatrzeniu tego tematu o wiele więcej jednostek ludu Bożego dojdzie do zgodnej, logicznej i biblijnej wiary w zmartwychwstanie.
Obecnie niewiele jest kazań o zmartwychwstaniu
"Jaki kapłan, taki lud" jest starym przysłowiem, które mówi, że poglądy klasy nauczającej, czyli duchowieństwa, na jakikolwiek temat mogą być śmiało uważane za wskazówkę poglądów jej parafian.
Nie jest trudno ustalić poglądy duchowieństwa wszystkich denominacji na temat zmartwychwstania umarłych, bo chociaż ten temat jest rzadko obierany w wykładach, wyjątek stanowi Niedziela Wielkanocna, to jednakże jest trwale związany z wszelką usługą pogrzebową. A te liczne okazje, wierzymy, w znacznej mierze usprawiedliwiają nas w twierdzeniu, że zarówno duchowieństwo, jak i lud w większości denominacji posiada mało wiary w zmartwychwstanie umarłych lub wcale jej nie posiada.
Istnieje wprawdzie zwyczaj, że na pogrzebach czyta się z Biblii o zmartwychwstaniu jako nadziei chrześcijan, lecz zdaje się to być zwykłym ustępstwem ze strony celebrującego duchownego. On czuje się zobowiązany przeczytać coś na ten temat, lecz jego komentarze dowodzą niezbicie, iż on nie wierzy, by osoba, której zwłoki mają właśnie zostać pogrzebane, już nie żyła, lecz wierzy i poucza swych słuchaczy, by i oni uwierzyli, że zmarły "jest bardziej żywy, niż był kiedykolwiek". Często naprawdę wprost ułatwia się zadanie "spirytualistom" i "scjentystom chrześcijańskim" przez opowiadanie publiczności, że duch ich zmarłego przyjaciela jest w pokoju, unosi się nad nimi i gdyby wolno było mu odezwać się, powiedziałby im "Osuszcie łzy, nie opłakujcie mnie. O wiele lepiej mi się powodzi w chwale".
Śmierć jest złudzeniem czy rzeczywistoscią ?
Istotnie, wielu chrześcijan doszło do przekonania, że śmierć jest złudzeniem, a nie rzeczywistością, że ludzie jedynie zdają się umierać, a nie umierają, że jedynie doznają przemiany do wyższej formy istnienia, że tak zwani "scjentyści chrześcijańscy" mają słuszność, gdy mówią, "Nie ma śmierci".
Ktokolwiek podziela takie poglądy, nie może zgodnie z tym wierzyć w "zmartwychwstanie umarłych", bo jeśli nikt nie umarł, to jak może nastąpić zmartwychwstanie umarłych? Ca za sens miałoby mówienie o zmartwychwstaniu do życia tych, co umarli, skoro oni już żyją dostatniej niż przedtem, zanim na pozór umarli?
Czy zmartwychwstanie ciała?
Tysiące duchownych mogłoby nam odpowiedzieć: "Gdy mówimy o zmartwychwstaniu, to jedynie mamy na myśli zmartwychwstanie ciała. Bowiem, wszystkie ciała, które grzebiemy, mają na powrót wynijść z grobu, a dusze, które rozstały się z nimi w śmierci mają być przywrócone tym ciałom w zmartwychwstaniu. To jest właśnie to, co rozumiemy przez zmartwychwstanie".
No cóż. Któżby się spodziewał takiego braku logiki ze strony tylu uczonych i mających jak najlepsze intencje mężów! Zanim poruszymy biblijną stronę tego zagadnienia, aby wykazać, że takie nadzieje są sprzeczne z Biblią, zbadajmy ich twierdzenie w świetle jego wewnętrznych sprzeczności.
"Zgodności, ty jesteś klejnotem"
(1) Oni mówią nam, że nieboszczykowi "o wiele lepiej się powodzi" przez to, że uwolnił się z "więzów ciała" i że obecnie jego uwolniona dusza szybuje do Boga, dłużej nie krępowana śmiertelnym prochem". Wpadają w ekstazę opisując wielkość, wolność i błogosławioność tych, co umarli, i którzy z racji pozbycia się ciała osiągnęli życie bardziej dostatnie, stokrotną znajomość i błogosławieństwa nie do opisania.
(2) Jednym tchem cytują teksty Pisma Świętego odnoszące się do zmartwychwstania i (zupełnie błędnie interpretując te teksty) mówią nam, że w przyszłości, podczas Powtórnego Przyjścia Chrystusa, te same ciała, które zostały pogrzebane, będą na nowo przywrócone do życia. (Dr Talmage w swym znanym kazaniu przedstawił poranek zmartwychwstania i całe niebo przesłonięte elementami ludzkich ciał przybywających z różnych stron ziemi, gdzie palec, stopa lub ręka zostały utracone skutkiem wypadku, choroby czy amputacji). Zapewniają nas, że wówczas dusze tych osób, które, jak powiadają, opuściły ciała w chwili śmierci, wrócą do nich jako do swego wiecznego mieszkania. Następnie, jako że zmartwychwstanie jest biblijnie przedstawione jako wielki i chwalebny wynik i spełnienie naszego zbawienia, czują się zmuszeni wpadać w ekstazę nad swą błędną prezentacją zmartwychwstania i do poinformowania jaki wielki i wspaniały będzie wynik tego.
Zdają się nie zauważać sprzeczności tych dwóch twierdzeń i spodziewają się, że ich słuchacze podobnie będą niekonsekwentni i nielogiczni. I faktycznie, większość słuchaczy łyka sprzeczności bez trudu. Tak, wielu z nich zdaje się myśleć, że im bardziej nielogiczne i niedorzeczne może być ich wierzenie, tym większy mają powód do pogratulowania sobie, iż posiadają bardzo silną wiarę. Natomiast prawdziwym faktem jest, że posiadają bardzo silną łatwowierność. Lecz oni nie otrzymają żadnej nagrody za wierzenie w niedorzeczności, których Słowo Boże nie naucza, lecz im zaprzecza.
Zmartwychwstanie w takich warunkach byłoby rozczarowaniem
Któż nie może zauważyć, o ile tego pragnie, że jeśli człowiek umierając dostępuje dostatniejszego życia, stokrotniejszej znajomości, zdolności latania, itd., to byłby wielce rozczarowany zmartwychwstaniem, rozczarowany, gdyby ono miało oznaczać dla niego ponowne uwięzienie w mieszkaniu z gliny z fizycznymi i ludzkimi ograniczeniami. W takim razie, jeśli był on przez stulecia "wolną duszą", wędrującą na wolności po całym Wszechświecie, nieskrępowaną ciałem i cielesnymi ograniczeniami, to czy byłoby logiczne ze strony Boga ponowne uwięzienie takiej osoby w ludzkim ciele? I jeżeli istnienie bez ciała jest "zupełnym szczęściem", według stwierdzenia mówcy na pogrzebie, to jak mogłoby być cokolwiek dodane do zupełnego szczęścia przez zmartwychwstanie ciała i ponowne w nim uwięzienie?
Na podstawie powyższych rozważań odczuwamy, że jesteśmy usprawiedliwieni w przypuszczeniu, że olbrzymia większość chrześcijan nie wierzy w zmartwychwstanie - ani w jego biblijny rodzaj ("zmartwychwstanie umarłych"), ani w ten, którego sami nauczają, a mianowicie, w zmartwychwstanie ciała.
Biblijne nadzieje
Z tą przedmową do naszego tematu przechodzimy do Pisma Świętego, aby dowiedzieć się z niego, co oznacza "zmartwychwstanie umarłych", w jaki sposób i dlaczego Pismo Święte mówi o zmartwychwstaniu jako nadziei, jedynej nadziei, błogosławionej nadziei, nie tylko Kościoła, który ma mieć udział w niebieskim zmartwychwstaniu, lecz także świata [ludzkości] w ogóle, który ma mieć sposobność udziału w zmartwychwstaniu sądu, co pewne tłumaczenia Biblii błędnie podają jako "zmartwychwstanie potępienia" (Jan 5:29).
Ktokolwiek uwierzy w biblijną doktrynę o zmartwychwstaniu, musi także uwierzyć w biblijną doktrynę odnoszącą się do śmierci - że śmierć jest śmiercią, ustaniem życia. Wtedy, nie wcześniej, będzie mógł zrozumieć słowa Apostoła z naszego tekstu, "Bo jeźlić zmartwychwstania nie masz (...) Zatem i ci poginęli, którzy zasnęli w Chrystusie".
Ponadto, to oświadczenie nie jest wyjątkiem ani nie różni się od nauk Pisma Świętego podanych gdzie indziej. Jego jednomyślnym świadectwem jest, że umarli są umarłymi, że "w onże dzień zginą wszystkie myśli ich" (Ps. 146:4). O umarłych Pismo Święte dalej oznajmią: "Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie, jeźli też wzgardzeni, on nie baczy", "albowiem niemasz żadnej pracy, ani myśli, ani umiejętności, ani mądrości w grobie, do którego ty idziesz" (Ijob 14:21; Kazn. 9:10).
Komu uwierzymy - Bogu czy szatanowi?
Wyraźny konflikt występuje pomiędzy współczesnymi nauczycielami a natchnionym Słowem, pomiędzy Pismem Świętym utrzymującym, że umarli o niczym nie wiedzą a współczesnymi teologami utrzymującymi, że umarli wiedzą o wszystkim. Biblia twierdzi, że umarli są rzeczywiście umarłymi i rzeczywiście zostali poddani śmierci, zgodnie z Boską karą za grzech wypowiedzianą przeciwko naszej rasie - "śmiercią umrzesz". Oponenci przyjmują oszukańcze oświadczenie szatana skierowane do matki Ewy, "żadnym sposobem śmiercią nie pomrzecie" (1 Mojż. 3:4) i usiłują udowodnić, że umarli nie są umarłymi, że Boska kara za grzech nie doszła do skutku, i że śmierć nie stała się wyrokiem lub przekleństwem ciążącym nad naszą rasą, lecz błogosławieństwem, krokiem naprzód w ogólnym procesie ewolucji. Te dwie teorie są tak dalekie od siebie jak dwa bieguny, a dwoma nauczycielami tych dwu teorii, jak wykazaliśmy, są: z jednej strony Bóg, a drugiej szatan, zwany kłamcą od początku (Jan 8:44). Komu uwierzymy?
Cały Plan Zbawienia jest związany z tym zagadnieniem. Jeśli śmierć nie była karą za grzech, jaką ściągnął Adam, wtedy życie, to bardziej obfitujące, nie jest nagrodą i błogosławieństwem Bożym zabezpieczonym przez zmartwychwstanie Chrystusa. Twierdzenie szatana, tak powszechnie przyjęte przez chrześcijan i wywierające oślepiający wpływ na ich umysły, jest w każdym tego słowa znaczeniu przeciwieństwem Boskiego twierdzenia, że śmierć to przekleństwo lub kara za grzech, i że Chrystus umarł, by uwolnić człowieka od tego wyroku, a to uwolnienie następuje dzięki zmartwychwstaniu umarłych, którzy w przeciwnym razie nie mieliby przyszłego życia, jak to Apostoł stwierdził w naszym tekście. Teoria szatana głosi, że śmierć jest błogosławieństwem, które przynosi pełnię życia, wolność i radość, a ze zmartwychwstania uczyniła przekleństwo, niosące z sobą uwięzienie, trudności, ograniczenia, cierpienie i kłopoty.
Nic dziwnego, że oślepiona przez to oszukaństwo przeciwnika większość wybitnych teologów chrześcijaństwa - i ich liczni zwolennicy - porzuca doktrynę pojednania głoszącą, że "ponieważ przez człowieka (Adama) śmierć, przez człowieka też (człowieka Jezusa Chrystusa) powstanie umarłych", że "jako w Adamie wszyscy umierają, tak i w Chrystusie wszyscy ożywieni będą" (1 Kor. 15:21, 22).
Zmartwychwstanie przeciwne ewolucji
Jeśli zaprzecza się prawdziwości śmierci, to nie trudno jest zaprzeczyć prawdziwości grzechu. Jeśli twierdzi się, że Adam nie został stworzony na obraz i podobieństwo Boże, lecz był stworzony na bardzo dokładny obraz i podobieństwo małpy, to z tego wynika, że na tym niskim poziomie inteligencji nie nadawał się do próby do wiecznego życia. Jest to tylko dalszy krok do zaprzeczenia, by kiedykolwiek podlegał próbie, jej nie sprostał i odpadł od łaski. A jeśli się zaprzecza upadkowi i w zamian wysuwa się twierdzenie, że człowiek rzeczywiście ciągle się rozwija, aż do obecnych czasów - tracąc swe podobieństwo do małpy i wzrastając w podobieństwie do Boga - wtedy także będzie sensownym podjęcie następnego kroku i oświadczenie, że skoro człowiek nie upadł, to i nie potrzebował być odkupiony z upadku.
Stąd, przy wszelkim takim rozumowaniu, opartym na niebiblijnej podstawie, okazuje się logicznym zaprzeczenie często powtarzanemu oświadczeniu Słowa Bożego, że Jezus jest naszym Odkupicielem, i że "On jest ubłaganiem za grzechy nasze (Kościoła); a nie tylko za nasze, ale też za grzechy wszystkiego świata", dając za nas, jako nasz Okup, czyli odpowiednią cenę, Swe własne życie, którym mógł odkupić utracone życie Adama (1 Jana 2:2; 1 Tym. 2:5, 6).
Wielu pod wpływem silnego złudzenia
Tak więc widzimy, że przewodnie światła chrześcijaństwa odrzucają dzisiaj dwie ze znamiennych cech Ewangelii, które Apostoł głosił dawno temu: "Jezusa i zmartwychwstanie opowiadał". Jezusa jako Odkupiciela ludzkości z grzechu i jego przekleństwa - śmierci i zmartwychwstanie jako wspaniały wynik tego dzieła odkupienia, przez które błogosławieństwo będzie zabezpieczone, zastosowane i dostępne dla każdego, kto będzie chciał przyjąć wieczne życie na biblijnych warunkach. Przypominamy sobie tutaj słowa Samego Pana dotyczące niewiary w obecnych czasach, który powiedział: "Ale gdy przyjdzie Syn Człowieczy, izali znajdzie wiarę na ziemi?" (Łuk. 18:8).
Świadectwo naszych zmysłów
Oświadczenia Pisma Świętego dotyczące śmierci są w pełnej zgodzie ze świadectwami pięciu zmysłów, danymi nam jako ludziom przez naszego Stwórcę. To jest to, czego powinniśmy się spodziewać, chociaż należy się liczyć z możliwością przyznania, że nasze zmysły są w błędzie, o ile im zaprzecza Słowo Boże. Lecz jeśli naszym zmysłom przeciwstawia się ludzka teoria, przeciwna biblijnym oświadczeniom, to ta teoria powinna zostać odrzucona, a świadectwo zmysłów uważane za prawdziwe. Gdy jednak Pismo Święte i nasze zmysły łączą się razem w jedno świadectwo, to z pewnością jest złą rzeczą obstawanie przy teorii rozdzielenia duszy od ciała, której zaprzecza Słowo Boże, jak również nasze własne zmysły. I ktokolwiek w ten sposób odrzuca dane mu przez Boga (chociaż przez grzech osłabione) zmysły i Boskie świadectwo, nie może się spodziewać niczego innego jak wprowadzenia w ciemności i w błąd. Dzisiaj, jak dziewiętnaście stuleci temu, ślepi prowadzą ślepych do dołu niewiary i błędu.
Świadectwo naszych zmysłów, jak i świadectwo Słowa Bożego potwierdza, że śmierć oznacza utratę życia a nie zwiększenie życia. Zaobserwuj umierającą osobę i zauważ jak słabną jej siły umysłowe i fizyczne, aż zgaśnie iskra życia. Nie zauważyłeś niczego wychodzącego z niej, nie usłyszałeś niczego, prócz przedśmiertnego rzężenia, wyczuwałeś stopniowe ustawanie pulsu i zauważyłeś przerywany oddech i wszystkie twe zmysły, którymi możesz postrzegać tę osobę mówią ci, że twój przyjaciel, ktoś przez ciebie ukochany, umarł - już dłużej nie żyje. Rozglądasz się wokół siebie, pogrążasz się nad tym w myślach i zapytujesz innych "Co dalej"? Odpowiedzią dla twych zmysłów jest, co następuje: "Następną rzeczą jest rozkład. Gdy uszła iskra życia, zwłoki muszą być pogrzebane; proch do prochu, popioły do popiołów". Zauważ podobieństwo pomiędzy śmiercią twego przyjaciela i ukochanej osoby a śmiercią zwierzęcia. Twoje zmysły nie mogą dostrzec żadnej różnicy pomiędzy tymi śmierciami. A Pismo Święte oświadcza: "Jako umiera ono, tak umiera i ten, i ducha [ducha żywota] jednakiego wszyscy mają" (Kazn. 3:19).
Przewaga człowieka nad zwierzętami
Lecz z pragnieniem przyszłego życia, wszczepionym w twoją naturę przez Stwórcę, zapytujesz, "Czy nie ma żadnej nadziei - czy człowiek nie ma żadnej przewagi nad zwierzęciem"? Pismo Święte odpowiada, że fizycznie rzecz ujmując, "nie ma człowiek nic nad bydlę", niemniej jednak zapewnia nas, że Stwórca zaopatrzył człowieka w to, czego nie dał zwierzętom, mianowicie, życie wieczne. A to zaopatrzenie człowieka w życie wieczne było dokonane przez Boga od początku - nie przez wszczepienie w organizm człowieka cechy nieśmiertelności, lecz przez dostarczenie podtrzymujących życie drzew ogrodu Eden, środków do podtrzymywania życia wiecznie. To zaopatrzenie było jednak warunkowe, uzależnione od posłuszeństwa człowieka wobec swego Stwórcy.
Pismo Święte wskazuje, że nieposłuszeństwo sprowadziło na człowieka wyrok śmierci i że wykonanie tego wyroku zostało spełnione przez wygnanie go z ogrodu, by był z dala od drzew podtrzymujących jego życie. Tak więc, gdy został wypędzony, wyrok "śmiercią umrzesz" zaczął stopniowo dosięgać ojca Adama, który dożył prawie do końca pierwszego tysiącletniego dnia. W miarę jak mijały pokolenia, potomstwo Adama stawało się coraz słabsze (pomimo wielkiego postępu w wiedzy, medycynie i zarządzeniach sanitarnych) i dzisiaj jego wiek wynosi przeciętnie około 35 lat (dane sprzed 1939 r.) - "a jeźli kto dłuższy, lat osiemdziesiąt, a to, co najlepszego w nich, tylko kłopot i nędza, a gdy to pominie, tedy prędko odlatują" i idą do "ziemi nieprzyjacielskiej" - do wielkiego więzienia śmierci, w którym jak się szacuje, znajduje się obecnie przeszło 20 miliardów ludzi naszego rodzaju - "Tam niepobożni przestawają straszyć, i tam odpoczywają zwątleni w siłę" (Ijob. 3:17-19).
Bóg tak umiłował świat
Pismo Święte odpowiada na nasze pytania dotyczące umarłych. Chociaż zapewnia nas o sprawiedliwości Boskiego wyroku śmierci, to niemniej jednak oświadcza, że Stwórca jest Bogiem miłosierdzia i litości i wówczas, gdy nie było nikogo, ktoby się użalił i ramienia, któreby nas wybawiło, Jego Ramię przyniosło nam zbawienie. Pismo Święte ponadto wskazuje na Jezusa jako Ramię Jehowy wyciągnięte, by nam ulżyć w grzechach, chorobach, cierpieniach i kłopotach i by nas wyzwolić z więzienia śmierci, przywracając do wolności i przywilejów Synów Bożych.
W harmonii z Boskim współczuciem było to, że we właściwym czasie Bóg posłał na świat Swego jednorodzonego Syna, w celu odkupienia nas - złożenia za nas ceny Okupu i ostatecznie uzdrowienia tych wszystkich, którzy przyjmą Boskie miłosierdzie, z wszelkich następstw upadku przez zmartwychwstanie umarłych. Lecz Boska Miłość nie mogła unieważnić Boskiej Sprawiedliwości, koniecznym było, by Bóg był sprawiedliwy, jeśli miał usprawiedliwić tych, którzy wierzą w Jezusa. Stąd kara za grzech wymagana przez Sprawiedliwość musiała zostać zapłacona przez naszego Odkupiciela, zanim mogło się rozpocząć dzieło wyzwolenia i restytucji. Tutaj mamy najlepszy dowód tego, co jest karą za grzech, a co nią nie jest. Skoro bowiem Jezus płaci za nas sprawiedliwą karę za grzech, to to, co za nas złożył wskazuje, co było naszą karą. Co On uczynił dla nas? On położył za nas Swoje życie. "Umarł za grzechy nasze", "Cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych", "Wylał na śmierć duszę swoją", "Położywszy ofiarą za [nasz] grzech duszę swą", "Sinością jego jesteśmy uzdrowieni" (Rzym. 5:8; 1 Piotra 3:18; 1 Kor. 15:3; Mat. 26:38; Izaj. 53:4-12).
Wieczne męki nie są karą za grzech
Oczywistym jest, że Jezus nie cierpiał wiecznych mąk jako ceny naszego odkupienia. Dlatego, jeśli ta sprawa wymaga podania dowodu, to mamy tutaj dowód, że wieczne męki nie były karą za nasze grzechy. Przeciwnie, fakt, że Jezus umarł za nasze grzechy i że Ojciec Niebiański przyjął tę ofiarę z Jego życia za nas, dowodzi, że nasze życia zostały utracone przez grzech, że według Boskiego Prawa całkowitą karą dla nas jako rodzaju ludzkiego była utrata życia. Cała ludzkość pod wyrokiem śmierci schodziła do wielkiego więzienia śmierci - grobu, sheolu, hadesu. I tak też nasz drogi Odkupiciel, gdy oddał Swe życie za nas, poszedł też do sheolu, hadesu, grobu. Zajął nasze miejsce i za nas poniósł karę, za nasze grzechy.
Lecz, jak śmierć Jezusa odkupuje człowieka od wyroku śmierci, tak Jego zmartwychwstanie ze śmierci stało się gwarancją usprawiedliwienia tych wszystkich, którzy przyjmują Go i okazują Mu posłuszeństwo. Niebiański Ojciec dał świadectwo, że cena Okupu była całkowicie zadowalająca. A nasz Pan, który był tak posłuszny Ojcu, powstał z umarłych i jako Przedstawiciel oraz Reprezentant Ojca wkrótce rozpocznie dzieło błogosławienia całego świata odkupionego przez Jego drogocenną krew.
Więźniowie śmierci mają być wypuszczeni na wolność
Błogosławienie świata oznacza zburzenie więzienia i uwolnienie więźniów, którzy przez sześć tysięcy lat szli do niego. Z tego powodu nasz Pan jest nazwany Życiodawcą, gdyż Jego wielkim dziełem będzie ponowne udzielenie życia rodzajowi ludzkiemu, tym, którzy życie utracili w Adamie. A wobec tego, iż przywrócenie życia ludzkości będzie oznaczać usunięcie cierpień, chorób i kłopotów, które są częścią procesu umierania, nasz Odkupiciel jest nazwany Wielkim Lekarzem.
Proroctwo, które wzmiankuje o zburzeniu więzienia śmierci i nadaniu wolności jego więźniom (Izaj. 42:7), zastosował, niewątpliwie prawidłowo, nasz Pan do Siebie. Lecz On nie zburzył więzienia śmierci i nie nadał wolności wszystkim więźniom przez zmartwychwstanie, natychmiast po Swoim zmartwychwstaniu. On nas informuje, kiedy to dzieło będzie dokonane, mówiąc (Jan 5:25, 29): "Idzie godzina i teraz jest, gdy umarli usłyszą głos Syna Bożego [Jezusa], a którzy usłyszą [będą Go słuchać we wszystkim, Dz. Ap. 3:22], żyć będą".
Boski główny cel wieku Ewangelii
Nasz Pan w ten sposób pominął pośredni okres Wieku Ewangelii i wskazał na wspaniałe zakończenie Swego dzieła w nadchodzącym Wieku, ponieważ taki był uprzednio nakreślony Plan Ojca. "Ojciec posłał Syna", a Syn ochoczo podjął się dzieła odkupienia w czasie wystarczająco wyprzedzającym "czas naprawienia wszystkich rzeczy", czyli zmartwychwstania i powszechnego błogosławienia świata podczas panowania Mesjasza, a pośredni okres Wieku Ewangelii pozostawił na inną pracę, mianowicie, na wybranie ze świata "Maluczkiego Stadka" - "Królewskiego Kapłaństwa", "Ludu Nabytego", "Narodu Świętego" - aby było współdziedzicem z naszym Panem w zaszczytach Pośredniczącego Królestwa. Ono będzie współdziałało z naszym Odkupicielem w wielkim i chwalebnym dziele zniszczenia księcia ciemności, zburzenia więzienia śmierci i nadania wolności więźniom grzechu, ignorancji i przesądów. Będzie współdziałało w powszechnym wypełnieniu wszystkich postanowień, chwalebnych obietnic Bożych danych Ojcu Abrahamowi, mówiących, iż w jego Nasieniu (w Chrystusie i Jego wybranym Ciele, Kościele) "będą błogosławione wszystkie narody" (Gal. 3:8, 16, 29).
Pierwsze zmartwychwstanie
To przyprowadza nas do biblijnego twierdzenia, że jest pierwsze, główne, czyli szczególne zmartwychwstanie i późniejsze - powszechne. Pierwsze lub pierwszorzędne zmartwychwstanie obejmuje zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa i wybrańców, Kościół, "który jest ciałem Jego" - nie więcej i nie mniej. Błogosławieni i święci są ci, którzy mają udział w Pierwszym Zmartwychwstaniu, albowiem nad tymi wtóra śmierć mocy nie ma, ale będą królami i kapłanami Bogu i będą królować na ziemi - jako klasa Mesjanistycznego Królestwa. Ci, którzy mają udział w tym Pierwszym Zmartwychwstaniu są "przemienieni" z ludzkiej w Boską naturę, najwyższą z duchowych natur, nie ludzką, ani cielesną, ponieważ "ciało i krew królestwa Bożego odziedziczyć nie mogą" (*1). Niektóre z cech ich przemiany są pokazane przez Apostoła jako przemiana ze słabości w moc, z niesławy w chwałę, ze skazitelności w nieskazitelność, z naturalnego [ludzkiego] ciała w duchowe ciało.
Czas pierwszego zmartwychwstania
Biblia wszędzie pokazuje, że to najznamienitsze lub główne zmartwychwstanie nastąpi przy końcu Wieku Ewangelii, gdy Kościół Ewangelii, Ciało Chrystusa, będzie skompletowany. To także obejmuje żyjących członków, których przemiana w duchową naturę jest momentalna, a moment ich umierania jako istot ludzkich jest momentem ich "przemiany" w doskonałość duchowych istot. Tymczasem, Pismo Święte oświadcza, że lud Pański, który umarł jak reszta ludzkości, jest rzeczywiście umarły jako ludzkie istoty i o niczym nie wie. Lecz, skoro Bóg im zgotował zmartwychwstanie, skoro zostali o nim poinformowani i posiadali w nim nadzieję, mówi się o nich jedynie jako o śpiących, odpoczywających od swych zajęć, oczekujących, jak oświadcza Apostoł, na "koronę sprawiedliwości, którą mi odda w on dzień Pan, Sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie" (2 Tym. 4:8).
Zmartwychwstanie świata
Podobnie cala ludzkość, chociaż nawet dotąd nic nie wie o Panu, to jest powiedziane o niej jako o tych, którzy "zasnęli w Jezusie". Tak jak cały świat w czasie wydania wyroku znajdował się z powodu Adama pod potępieniem śmierci, i to bez jego wiedzy lub woli, ponieważ wtedy znajdował się w biodrach swego Ojca Adama, tak teraz, odkąd Jezus złożył S...
Yooshua