zen.pdf

http://www.buddyzm.edu.pl/cybersangha/list.php?c=mag

Buddyzm Zen

Zen jest systemem medytacyjnym nawiązującym do doświadczenia medytacyjnego

historycznego Buddy , który w trakcie 49 dniowej medytacji pod drzewem Bodhi

przekroczył wszelkie uwarunkowania i przebudził się do swojej pierwotnej natury stając się

Buddą (oświeconym). Jest przekazem umysłu Buddy trwającym nieprzerwanie do czasów

współczesnych. Budda przekazał swoje najgłębsze doświadczenie swojemu uczniowi

Mahakaśjapie , od którego w nieprzerwanej linii z mistrza na ucznia pieczęć umysłu

przekazywana jest do dziś. Około 520r naszej ery Bodhidharma - 28 patriarcha przybył

do Chin rozpoczynając w klasztorze Shaolin współczesną historie Zen. Z Chin poprzez

linie mistrzów Zen rozpowszechnił się w całej Azji południowo wschodniej odciskając

swoje piętno na kulturze i filozofii krajów tego regionu. W XX w. Zen zaczął

rozpowszechniać się na całym świecie urzekając swoją prostotą i jasnością

Zewnętrzne formy różnych szkół Zen różnią się nieco miedzy sobą, ale istota ich pozostaje

taka sama. Tą istotą jest wskazanie na umysł , na indywidualne doświadczenie

medytującego prowadzące do bezpośredniego doświadczenia pierwotnego stanu

umysłu . Wtedy następuje przekroczenie umysłu indywidualnego i bezpośrednie

doświadczenie umysłu Buddy.

Zasadnicza praktyką w treningu Zen jest medytacja zazen (siedząca). Istnieją trzy

zasadnicze praktyki medytacyjne wykorzystywane w praktyce Zen: liczenie oddechów,

podążanie za oddechem i Shinkantaza . W istocie jest to ta sama praktyka wykonywana

na rożnych poziomach praktyki i zrozumienia medytacji.

Niektóre szkoły Zen np. koreańska szkoła Kuan Um, japońska szkoła Rindzaj używa

specyficznej charakterystycznej tylko dla Zen metody nauczania tzw. Konganów .

( http://www.zen.pl/kongan.htm)

Koan jest pytaniem na które nie można uzyskać odpowiedzi na drodze rozumowania

czy intelektualnej analizy . Odpowiedz na Koan można uzyskać tylko poprzez głęboki

intuicyjny wgląd w naturę swojego umysłu. Rozwiązanie Koanu równoznaczne jest z

praktycznym zintegrowaniem uzyskanego wglądu z naszym doświadczeniem. Te sama

wiedzę można uzyskać studiując teksty jednak wtedy wiedza ta jest tylko wiedza czysto

intelektualną. Koan daje wiedzę zintegrowaną z naszym życiem, która przejawia się w

naszym działaniu.

Praktyka ZEN

Zazwyczaj rozpoczyna się trening od liczenia oddechów . Praktyka ta może mieć różne

formy od liczenia wdechów i wydechów przez liczenie wydechów do praktyk łączenia

oddechów z różnymi sentencjami. Celem tej praktyki jest rozwinięcie koncentracji i

wyciszenie umysłu. Kiedy rozwinie się te zdolności, lub jeśli ktoś ma je już rozwinięte

może wykonywać praktykę koncentracji na oddechu , na wysokim poziomie

zaawansowania praktykuje się Shinkantaza praktykę która można określić jako

pozostawanie w czystym stanie wyciszonego umysłu.

Niekiedy jako praktykę równorzędną z liczeniem oddechów używa się mantry . W tym

aspekcie praktyki Zen, nie jest istotne znaczenie ani funkcja mantry w istocie może to być

dowolne słowo ponieważ używa się go jak to się mówi do odcięcia myślenia. Niekiedy

używa się w praktyce Zen mantr w celach zdrowotnych lub do rozwinięcia określonej

właściwości wówczas istotna staje się funkcja mantry i dobiera się ją zależnie od celu

któremu ma to służyć. Np. w celu rozwinięcia współczucia jest to mantra OM MA NI PE

ME HUN .

Obok siedzącej medytacji Zazen praktyka formalna Zen obejmuje medytację chodzoną,

medytację śpiewania, pokłony i pracę. Wszystkie te aspekty praktyki służą zintegrowania

nie

rozproszonego stanu umysłu z różnymi aktywnościami.

Jak wygląda medytacja Zen?

Spróbuję to wytłumaczyć. Normalnie nasz umysł cały czas wędruje podążając za myślami

i emocjami i tak naprawdę pozostaje w ciągłym rozproszeniu . Nie posiada zdolności

koncentracji i spoczywania w wyciszeniu. Kiedy próbujemy koncentrować się na liczeniu

oddechów; wdech 1, wydech 2 itd. aż do 10 to mimo iż wydaje się to banalne, okazuje się

to bardzo trudne. Już po kilku minutach możemy spostrzec że ulegliśmy rozproszeniu i

nasz umysł myśli o czymś innym, nie pamiętamy ostatniej cyfry, itp. Gdy tylko to

spostrzeżemy powinniśmy porzucić rozpraszające myśli i zacząć znów od jednego.

Jeśli regularnie wykonujemy tę praktykę po pewnym czasie nasza koncentracja wzrośnie i

będziemy w stanie wykonywać bez rozproszenia tę praktykę przez pewien czas.

Nauczymy się też czegoś znacznie cenniejszego a mianowicie dystansować do naszych

myśli i emocji przestając być ich niewolnikiem . Uzyskujemy zdolność do decydowania

za czym podążyć a za czym nie. Nasz umysł stanie się spokojniejszy i potrafimy

dostrzegać subtelniejsze aspekty naszej mentalnej aktywności.

Istnieje powiedzenie wyrażające znaczenie koncentracji, ze jeśli ktoś opanuje liczenie

do 10 to zasługuje na wielki szacunek, jeśli ktoś opanuje liczenie do stu to nie ma

dla niego rzeczy niemożliwych .

Praktyka obserwowania oddechu wygląda podobnie z tym ze obiekt przykucia uwagi jest

subtelniejszy i utrzymanie świadomości oddechu bez liczenia może być trudniejsze,

pozwala jednak głębiej się wyciszyć i skoncentrować (praktykę tę poleca się też w celu

poprawy zdrowia). Wraz ze wzrostem wyciszenia i stanu nie rozproszenia wzrasta nasza

percepcja i poznanie własnego umysłu, wzrasta nasz wgląd w nas samych . O ile na

początku praktyki utrzymywanie koncentracji wymaga wysiłku i może powodować napięcie

to wraz z jej rozwojem nasza praktyka staje się coraz bardziej zrelaksowana i czysta.

W końcu osiągamy zdolność utrzymywania czystego umysłu bez punktu odniesienia, bez

oparcia jakim jest liczenie czy oddech i możemy praktykować Shinkantaza , które można

określić jako spoglądanie w naturę umysłu. Wraz ze wzrostem tej praktyki wzrasta nasze

zrozumienie siebie, rozpuszczają się nasze uwarunkowania, przywiązanie i iluzje

pojawiają się doświadczenia wglądu, aż w końcu osiąga się zrozumienie swojej natury i

natury wszechświata.

To co tu napisałem jest ogromnym uproszczeniem , ale mam nadzieję ze w pewien

sposób daje pewien ogólny pogląd dotyczący medytacji Zen. Zenu co prawda nie sposób

poznać przez czytanie, może to dać tylko indywidualna praktyka, ale jeśli ktoś chciałby

dowiedzieć się cszegoś więcej to polecam książkę Philipa Kaplau " Trzy Filary Zen " .

Gdy pojawia się "ja"

Francisco Varela

Varela jest biologiem, szefem działu badań w Centre National de Recherche Scientifique,

profesorem cognitive science i epistemologii w paryskiej Ecole Polytechnique. Autor

"Principles of Biological Autonomy" (1979), "Autopoiesis and cognition" (wraz z Humberto

Maturaną, 1980), "Embodied Mind" (z Evanem Thompsonem i Eleanor Rosch, 1982)

Więcej informacji o relacjach buddyzmu ze współczesną nauką na stronie

www.mindandlife.org . Polecamy również książkę "Nieskończoność w jednej dłoni".

Odnoszę nieraz wrażenie, że przez całe życie poszukuję odpowiedzi na jedno i to samo

pytanie. Oto, jak grzyby po deszczu, pojawiają się coraz to nowe, obdarzone tożsamością

byty, które tworzą nowe światy, a właściwie same się nimi stają - jako zbiór komórek,

osoba, grupa. Jak to się dzieje?

Zjawisko pojawienia się tożsamości trwa nieprzerwanie; dzięki niemu co chwila powstają

zupełnie nowe jakości: życie, umysł, społeczeństwo. Jednocześnie to, czego pojawienie

się obserwujemy, tylko pozornie jest konkretnym, namacalnym bytem. Faktycznie bowiem

jego istnienie opiera się na procesach tak niestabilnych, że aż trudno uwierzyć, że mogą

one stanowić podstawę istnienia czegokolwiek trwałego. Jest to paradoks, który moim

zdaniem, leży u podstaw zrozumienia istoty zagadnienia.

Odpowiedzi na pytanie, czym jest tożsamość biologiczna, szukam studiując procesy

będące przedmiotem badań kilku dyscyplin naukowych: neurologii, cognitive science oraz

immunologii. Aby zrozumieć, czym jest tożsamość biologiczna, należy przede wszystkim

zwrócić uwagę na istnienie wyraźnej granicy między poziomem oddziaływań miejscowych,

a poziomem "ogólnym", na którym mamy do czynienia z tożsamością. W przypadku

autopoiesis układem posiadającym tożsamość biologiczną jest ukształtowana struktura

komórkowa. Nie posiadają jej poszczególne cząsteczki, choć istniejące między nimi

oddziaływania dają początek strukturom, a więc stanowią zalążek tożsamości organizmu.

Na niższym poziomie istnieje moment przejścia pomiędzy materią nieożywioną a

ożywioną. Oczywiście, to samo zjawisko przejścia dotyczy układu nerwowego. Między

neuronami istnieją oddziaływania o specyficznym charakterze, związane z

przekazywaniem bodźców między zmysłami a układem motorycznym. Dzięki tym

oddziaływaniom powstaje dynamiczny układ powiązań, który stanowi o zakresie

możliwości świadomego postrzegania. Moim zdaniem, to samo rozumowanie można by

zastosować do umysłu, układu immunologicznego czy wreszcie całego ciała - w każdym

wypadku mamy do czynienia ze zjawiskiem "podskórnych" reakcji, które stanowią

podstawę istnienia konkretu. Ów konkret tworzy zaś tożsamość na danym poziomie

organizacji. Zgodnie z moim rozumowaniem, istnienie owej tożsamości jest ewidentne,

gdyż to ona właśnie jest płaszczyzną oddziaływań. Nie da się natomiast ściśle określić,

gdzie się ona znajduje. W wielu przypadkach może w ogóle nie być umiejscowiona.

Można uznać, że organizmy stanowią splot wielu takich "nie umiejscowionych"

tożsamości. Nikt z nas nie posiada jednej, ogólnej tożsamości, lecz wiele pomniejszych. W

zależności od rodzaju relacji człowieka z otoczeniem, dostrzeżemy istnienie tożsamości

komórkowej, immunologicznej, umysłowej i wielu innych. Każda z nich jest innym obliczem

tej samej osoby (...)

Moja praca nad autopoiesis była wprowadzeniem w te zagadnienia; starałem się ściśle

ustalić, jaka jest minimalna struktura, którą można by określić mianem żywej, a następnie

opracować adekwatne modele automatów komórkowych. Było to na początku lat

siedemdziesiątych, czyli zanim ruszyła lawina badań nad sztucznym życiem. Cały pomysł

opierał się na założeniu, że świadomość biologiczna nie jest bierną reprezentacją świata

zewnętrznego, lecz nieustającą kreacją świata poprzez te same procesy, które stanowią o

istnieniu życia (...)

Chciałbym przekonać wszystkich o istnieniu autentycznych związków między koncepcjami

od dawna znanymi w buddyzmie a badaniami naukowymi. Tradycja zachodnia zawsze

unikała pojęcia niejednorodnej tożsamości, ta sama osoba miała zawsze tylko jedno

wcielenie. Tymczasem brak ego, brak jednolitej tożsamości jest w buddyzmie podstawą.

W ciągu minionych dwóch tysięcy lat buddyści stworzyli wyrafinowaną filozofię,

fenomenologię i epistemologię, a także znaleźli sposoby zręcznego posługiwania się nimi

w praktyce. Nam pozostaje korzystać z ich dorobku, podobnie jak uczeni doby renesansu

interpretowali naukę Galileusza opierając się na myśli filozoficznej starożytnych Greków.

Buddyzm jest praktyką, nie wiarą, każdy buddysta jest w pewnym sensie kapłanem -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: