2012_02.pdf

Gromadźcie skarby w niebie

Andrzej Poręba

Wojna domowa w Syrii trwa już około roku, a skutki jej

to zniszczony kraj i tysiące zabitych i rannych. Społecz‑

ność międzynarodowa ma poważne trudności, by dojść

do porozumienia w sprawie wygaszenia tego ognia niena‑

wiści i przemocy, bo są kraje, które na wojnie robią dobre

interesy i blokują takie działania. Nie jest to przypadek

odosobniony, kiedy na konliktach zbrojnych niektórzy

decydenci zarabiają wielkie pieniądze, sprzedając broń

i sprzęt wojskowy, dając pracę wielkim korporacjom. Tak

często w tym świecie bogactwo i wpływy polityczne stają

się większą wartością niż zdrowie i życie człowieka.

A jak to wygląda w środowisku ludzi wierzących?

Czy wierzący może się bogacić? Jakie mamy priorytety?

Bogacenie się samo w sobie nie jest grzechem, ale się nim

staje, kiedy jest powiązane z krzywdą i wyzyskiem innego

człowieka, kiedy się zaniedbuje rodzinę i służbę dla Boga,

gdy zapomina się o uczciwości i rozsądku. Jeśli wszelki

wolny czas jest przeznaczany na robienie interesów i po‑

jawia się niepohamowana chęć ciągłego pomnażania zy‑

sków, sygnalizuje to poważny problem duchowy w życiu

takiej osoby. Wierzący człowiek powinien pamiętać o Bo‑

żym ostrzeżeniu zawartym w liście apostoła Pawła do Ty‑

moteusza, że pożądający bogactwa narażają się na różne

niebezpieczeństwa: A ci, którzy chcą być bogaci, wpadają

w pokuszenia i sidła, i w liczne bezsensowne i szkodliwe

pożądliwości, które pogrążają ludzi w zgubę i zatracenie.

Albowiem korzeniem wszelkiego zła jest miłość pieniędzy;

niektórzy, ulegając jej, zboczyli z drogi wiary i uwikłali się

sami w przeróżne cierpienia (I Tym. 6, 9–10).

Jeśli ktoś zgromadził majątek w prawy sposób, nie sto‑

sując zasady, iż cel uświęca środki, może nie tylko sam

z niego korzystać, ale też innym pomóc w potrzebie,

wnosząc Boże błogosławieństwo. O takiej wielkodusz‑

nej postawie pierwszych chrześcijan czytamy w Dzie‑

jach Apostolskich. Choć dzisiejsze realia są nieco inne,

ale nadal to Boże polecenie skierowane do Zboru w Efe‑

zie poprzez list pisany do Tymoteusza również i dla nas

jest obowiązujące: Bogaczom tego świata nakazuj, ażeby

się nie wynosili i nie pokładali nadziei w niepewnym bo-

gactwie, lecz w Bogu, który nam ku używaniu wszystkiego

obicie udziela, ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre

uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się z innymi, groma-

dząc sobie skarb jako dobry fundament na przyszłość, aby

dostąpić żywota prawdziwego (I Tym. 6, 17–19).

Tak czyniły niektóre bogate niewiasty, wspierając swy‑

mi majętnościami misję Pana Jezusa i apostołów (zob.

Łuk. 8, 1–3). Biblia pokazuje nam wielu bogatych sług

Bożych, jak choćby Hiob (zob. Hiob 1, 1–8), którym nawet

szczycił się Bóg, czy jak Abraham nazwany ojcem wiary,

od którego imienia rozpoznawano Boga Wszechmogą‑

cego, Stwórcę całego wszechświata (zob. I Mojż. 13, 2;

II Mojż. 3, 15). Byli to ludzie mądrzy, którzy umieli ko‑

rzystać ze swego bogactwa.

Przy okazji tych rozważań chcę się odnieść do pewnej

nauki, zwanej „ewangelią sukcesu”; w Polsce jest ona dość

głośna od kilkunastu lat. Podkreśla się w niej potrzebę

dążenia do sukcesu, ponieważ, jak twierdzą jej zwolen‑

nicy, jest wolą Boga, aby człowiek wierzący był zawsze

bogaty i zdrowy. Brak zdrowia i powodzenia material‑

nego jest jakoby rzeczą świadczącą o braku Bożego bło‑

gosławieństwa. Takiej ewangelii ja nie wyznaję. Biblia

pokazuje nam wielu ludzi bogatych i zdrowych żyjących

bez Boga – i wielu ubogich, cierpiących i doświadczają‑

cych szczególnej Bożej łaski.

Pieniądz nie może być celem nadrzędnym, ale środ‑

kiem dobrze wykorzystanym w naszym życiu i służbie

dla Pana. Czasami może być i tak, że osoby zaliczane

do ubogich mogą przejawiać skąpstwo i umiłowanie rze‑

czy materialnych. Również tacy mogą zbaczać z drogi

wiary, niszczeni przez miłość do pieniędzy. Sam stan po‑

siadania nie jest tak groźny, jak nieodparta pożądliwość

bogacenia się.

Słyszałem taką opowieść, która ilustruje, jak wielki wpływ

na naszą przyszłość w wieczności może mieć nasz stosu‑

nek tu, na ziemi, do rzeczy materialnych, do bogactwa.

Pewien bogaty człowiek, jak głosi ta opowieść, dostał się

do nieba i był prowadzony do swego miejsca wiecznego

pobytu. Idąc, zauważył piękny pałac, ale on nie był dla

niego, również także następny piękny budynek. Prowa‑

dzący go aniołowie zatrzymali się dopiero przy trzecim,

małym i mizernym, jakby niedokończonym domku.

Na pytanie, dlaczego do takiego ubogiego mieszkania

traił, usłyszał: „Myśmy budowali z tego, co wy przysła‑

liście z dołu”. Niech to opowiadanie skieruje naszą uwagę

na słowa Pana Jezusa i niech to Słowo będzie podsumo‑

waniem tego krótkiego rozważania: Nie gromadźcie so-

bie skarbów na ziemi, gdzie je mól i rdza niszczą i gdzie

złodzieje podkopują i kradną; ale gromadźcie sobie skarby

w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzie-

je nie podkopują i nie kradną. Albowiem gdzie jest skarb

twój – tam będzie i serce twoje (Mat. 6, 19–21).

Spis treści

Gromadźcie skarby w niebie............................................................................ 3

Wieczerza Pańska.............................................................................................. 5

Cena posiadania Chrystusa (cz. 2)................................................................. 7

Życiowy egzamin............................................................................................... 9

Jakub walczył o Boże błogosławieństwo ...................................................... 10

Chrześcijanin kocha Boga.............................................................................. 13

Gdy się modlisz................................................................................................14

I list do znużonych świętym życiem ............................................................ 15

Świadectwo siostry Olgi Szkimby ................................................................. 16

Dzieci w oczach Bożych.................................................................................. 18

Czas ...................................................................................................................26

Co z tą telewizją, czyli za kulisami szklanego ekranu (cz. 2).....................28

Wpływ mediów na młodzież i dzieci ............................................................ 31

Słowa prawdy i zimne serca ........................................................................... 31

Czytanie Biblii było kiedyś zakazane ...........................................................32

Świadectwo Doroty ......................................................................................... 33

Zapraszamy do udziału w konkursie!...........................................................34

Nie ma innego jak Jezus..................................................................................34

Zmartwychwstanie .........................................................................................34

Spoza granic naszego kraju............................................................................36

DPŻ

droga Prawda życie

dwumiesięcznik chrześcijański

ISSN 1899–8143, nakład 500 egz.

Rada Redakcyjna:

Roman Jawdyk (roman.jawdyk@interia.pl) ,

Andrzej Nazimek (zimeryt@interia.pl) ,

Andrzej Poręba (pandre@poczta.onet.pl)

RedaktoR naczelny:

Andrzej Poręba

RedaktoR WydanIa:

Jan Stypuła (jansty@o2.pl)

WydaWca:

Chrześcijańska Wspólnota

Zielonoświątkowa,

ul. Sudecka 3, 59–220 Legnica

adRes RedakcjI:

ul. Czechowa 1,

41–807 Zabrze

PRojekt okładkI:

Robert Bartlewski (robert@bartlewski.pl)

Wkładka dla dzIecI:

Marek Nowak (keramnn@wp.pl)

Wkładka dla MłodzIeży:

Jarosław Domieniuk (jarosław.domieniuk@chwz.com.pl)

dzIał „z życIa WsPólnoty”:

Dawid Dragan (pentekost@o2.pl)

skład I łaManIe:

Robert Bartlewski

koMPuteRoPIsanIe:

Mirosława Poręba (mirpor@onet.pl) ,

Andrzej Flis (anli@vp.pl)

Redakcja tekstu:

Andrzej Poręba, Małgorzata Kubacka ,

Joanna Domieniuk , Anna Kwiatkowska

zdjęcIe na okładce:

Jan Stypuła (Zbór ChWZ-u w Legnicy)

cena PRenuMeRaty:

Prenumerata roczna wynosi 42,00 zł,

cena jednego egzemplarza 7,00 zł.

Poczta e–MaIl:

dpz@chwz.com.pl

InteRnetoWe aRchIWuM:

Tadeusz Moś (tadeuszm@autograf.pl)

Archiwum: http://dpz.chwz.com.pl

Dział młodzieżowy

Międzynarodowa Konferencja Młodzieżowa – Legnica 2012 ............. 21

Akcja Paczkowa w Walimiu ......................................................................22

Ferie na Piekarach, czyli jak zorganizować półkolonie w zborze ........ 23

Z życia Wspólnoty

Synod Wyborczy ChWZ‑u ....................................................................... 35

Wspólna Wieczerza Zborów z południowo‑zachodniej Polski ........... 35

Życzenia

Wszyscy jak owce zbłądziliśmy,

każdy z nas na własną drogę zboczył,

a Pan Jego dotknął karą za winę

nas wszystkich

(Iz. 53, 6)

Kopiowanie i powielanie dozwolone pod warunkiem dru-

ku tekstu w całości z podaniem tytułu oraz numeru pisma.

WIeRzyMy W:

Jedynego Wszechmogącego Boga: Ojca, Syna

i Ducha Świętego.

Pismo Święte jako Słowo Boże, natchnione przez

Ducha Świętego, jako najwyższy autorytet w spra-

wach: prawdy, wiary i życia chrześcijańskiego.

Jam jest zmartwychwstanie i żywot;

kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie

(Jan. 11, 25)

Jezusa Chrystusa – Syna Bożego, który przyszedł

w ciele na ten świat rodząc się z Marii dziewicy, jako

jedynego Pośrednika i Orędownika, zbawiającego

grzeszników dzięki swej męczeńskiej śmierci i zmar-

twychwstaniu.

Zbawienie z łaski przez wiarę jako dar Bożej

miłości. Wiara w Jezusa Chrystusa jest całkowitym

zaufaniem Bogu i potwierdzona zostaje dobrymi

uczynkami wypływającymi z tej wiary. Taka wiara

jest czynna w miłości.

W dniach pamiątki Ukrzyżowania i Zmartwychwstania

Pana Jezusa Chrystusa życzymy Wam,

drodzy Czytelnicy, radości i Bożego błogosławieństwa,

pozdrawiając słowami

Zmartwychwstałego Pana: Pokój Wam!

Nowonarodzenie z wody i Ducha, jako bezwzględny

warunek wejścia do Królestwa Bożego.

Chrzest Duchem Świętym, w Jego prowadzenie

i dary (charyzmaty).

Konieczność przyjęcia chrztu wodnego przez

zanurzenie, Wieczerzy Pańskiej pod postacią chleba

i wina wraz z umywaniem nóg.

Kościół jako ciało Jezusa Chrystusa, którego głową

i budowniczym jest Jezus Chrystus.

Powszechne zmartwychwstanie wszystkich ludzi

i sąd Boży oraz życie wieczne zbawionych i wieczne

potępienie niezbawionych.

R e d a k c j a

ver. 20110411

Wieczerza Pańska

Roman Jawdyk

Swego czasu w imperium egipskim spotkały się dwa na‑

rody. Pierwszy to naród egipski, korzystający z całego

łańcucha przywilejów, jakich tylko można było dozna‑

wać w ówczesnym świecie, a drugi to naród żydowski,

żyjący pod panowaniem Egipcjan, naród ciemiężony

i cierpiący, zanoszący błagania do Boga Abrahama, Iza‑

aka i Jakuba. W odpowiedzi na modlitwy swego narodu

Pan Bóg wybrał Mojżesza, przez którego postanowił

udzielić miłosierdzia i wyprowadzić potomków Jakuba

z niewoli. Zainteresowanych szczegółami tego potężne‑

go Bożego działania odsyłam do II Księgi Mojżeszowej.

Teraz chciałbym skupić naszą uwagę na 12 rozdziale tej

księgi, a szczególnie na 7 wierszu, mówiącym o składa‑

niu oiary z baranka oraz pomazaniu odrzwi i nadproży

krwią tego baranka. Dokonanie tego obrzędu pozwoliło

zachować każdego pierworodnego w narodzie izraelskim

przed śmiercią.

Zabity baranek i jego krew nabrały wymiaru ponad‑

czasowego, gdyż stały się praobrazem wskazującym

na doskonałą oiarę złożoną przez Pana Jezusa. Ta wła‑

śnie oiara ma moc uwolnić człowieka z niewoli szatana

i uchronić go przed wieczną śmiercią, udzielając wszel‑

kich przywilejów dostępnych Bożym dzieciom przez wia‑

rę. Apostoł Piotr wynosił moc tej oiary ponad wszystko,

pisząc: Wiedząc, że nie rzeczami znikomymi, srebrem

albo złotem, zostaliście wykupieni z marnego postępowa-

nia waszego, przez ojców wam przekazanego, lecz drogą

krwią Chrystusa, jako baranka niewinnego i nieskalanego

(I Piotra 1, 18–19). Skorzystajmy jeszcze z jednego miejsca

Biblii, mówiącego o naszym Zbawicielu Jezusie: wszedł

raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców,

ale z własną krwią swoją, dokonawszy wiecznego odku-

pienia (Hebr. 9, 12).

Pan Jezus, będąc świadomym swego posłannictwa,

bardzo jednoznacznie wskazywał na źródło swego na‑

uczania i postępowania, stwierdzając, że czegokolwiek

naucza lub cokolwiek czyni, nie robi tego od siebie,

ale wiernie przekazuje to, co usłyszał i czego nauczył się

u swojego Ojca. Tak więc bez wątpienia możemy przyjąć,

że ustanowiona przez Pana Jezusa nowotestamentowa

Pascha, czyli Wieczerza Pańska, jest absolutnie zgodna

z planem Niebiańskiego Ojca.

Przejdźmy zatem do Ewangelii Łukasza, gdzie znajdu‑

jemy następującą wypowiedź Pana Jezusa: I rzekł do nich:

Gorąco pragnąłem spożyć tę wieczerzę paschalną z wami

przed moją męką (Łuk. 22, 15).

Użyty tu zwrot „gorąco pragnąłem” wskazuje na coś

niezwykle istotnego, wnoszącego duchowe wartości w ży‑

cie uczestnika tej wieczerzy paschalnej! A przecież Pan

Jezus nie pierwszy raz był uczestnikiem Paschy! Jednak

było w niej coś niezwykle ważnego, co sprawiło, że tak

gorąco jej pragnął.

Świadomość własnej śmierci i mocy płynącej z tej

oiary była powodem ustanowienia Wieczerzy Pańskiej,

wnoszącej tak wielkie błogosławieństwo w życie dziecka

Bożego.

Zgodnie z pragnieniem serca, Pan Jezus wraz z apo‑

stołami obchodził to wielkie żydowskie święto.

Do tej uroczystości każdy dom i każdy Żyd w szcze‑

gólny sposób się przygotowywali. To przygotowanie do‑

tyczyło między innymi oczyszczenia domu i pokarmu,

a cała uwaga była zwrócona na sposób przyrządzenia

baranka wielkanocnego. Każdy człowiek musiał spełnić

pewne Boże oczekiwania, które miały jeden cel: oczysz‑

czenie z brudu (grzechu) i przygotowanie do udziału

w wieczerzy paschalnej.

Bardzo interesujący fakt odnotował ewangelista Jan,

opisując zaskoczenie uczniów postawą Pana Jezusa, który

wstał od wieczerzy, złożył szaty, a wziąwszy prześcieradło,

przepasał się. Potem nalał wody do misy i począł umywać

nogi uczniów i wycierać prześcieradłem, którym był prze-

pasany (Jan 13, 4–5).

Wśród uczniów nastąpiła konsternacja. Cóż On czyni?

Przecież jesteśmy czyści i przygotowani do Paschy! – zda‑

wali się myśleć uczniowie. Apostoł Piotr nawet otwarcie

się sprzeciwił, mówiąc: – O Panie! Ty nigdy nie będziesz

mi umywał nóg! Uważam, że w Piotrze zadziałał w tym

momencie także bardzo głęboki szacunek do Pana Je‑

zusa i nie umiał on sobie wyobrazić tego, by jego Mistrz

miał mu umywać nogi. Kto jak kto, ale na pewno nie Ty,

Panie!

Jezus natomiast, przepełniony pokojem, odpowiedział

Piotrowi: – Jeżeli nie umyję ci nóg, to nie będziesz miał

działu ze mną (por. Jan 13, 8).

W tym miejscu nastąpiło ponowne zaskoczenie.

Czyżby w tym akcie umycia nie chodziło tylko o czy‑

stość cielesną? Jakie jest głębsze znaczenie tego aktu? Pan

Jezus powiązał go ze społecznością ze sobą, na co Piotr

błyskawicznie zareagował, mówiąc: – Panie, jeżeli to ma

zaważyć na mojej społeczności, jeżeli od tego jest uzależ‑

niony dział z Tobą, to nie tylko umyj moje nogi, ale także

i ręce i głowę!

Pan Jezus kontynuował nauczanie: Jeśli tedy Ja, Pan

i Nauczyciel, umyłem nogi wasze, i wy winniście sobie na-

wzajem umywać nogi. Albowiem dałem wam przykład,

byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem (Jan 13, 14–15).

Widzimy tu ponownie coś nowego w nauczaniu Pana

Jezusa: nie tylko Ja umyłem wam nogi, ale i wy winni‑

ście wzajemnie obmywać sobie nogi. Dlaczego? Ponie‑

waż podczas obmywania nóg Pan Bóg udziela swego

błogosławieństwa: Jeśli to wiecie, błogosławieni jesteście,

gdy zgodnie z tym postępować będziecie (Jan 13, 17). Tak

więc umywanie nóg jest przywilejem dziecka Bożego,

oznaką posłuszeństwa Ewangelii, działem w Chrystusie,

otwieraniem się na Boże błogosławieństwa, praktyczną

oznaką uznania za wyższego swojego brata czy siostry,

a także gestem miłości i gotowości do usługiwania. Po‑

nadto stanowi też jedną z czynności przygotowujących

do udziału w Wieczerzy Pańskiej. Po umyciu nóg uczniom

Pan Jezus ponownie zajął miejsce przy stole.

Dla uczniów ten wyjątkowy wieczór był pełen nie‑

spodziewanych wydarzeń, gdyż niedługo ujrzeli, jak

Pan Jezusa bierze chleb: A gdy oni jedli, wziął Jezus chleb

i pobłogosławił, łamał i dawał uczniom, i rzekł: Bierzcie,

jedzcie, to jest ciało moje. Potem wziął kielich i podzięko-

wał, dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy; albowiem

to jest krew moja nowego przymierza, która się za wielu

wylewa na odpuszczenie grzechów (Mat. 26, 26–28).

Chciałbym także skierować naszą uwagę na Ewangelię

Jana, w której znajdujemy nauczanie na temat błogosła‑

wieństwa spożywania chleba. Jezus przypomina uczniom

wydarzenia z życia Mojżesza, stwierdzając, że to nie Moj‑

żesz dał Izraelitom chleb z nieba, ale sam Bóg Ojciec daje

prawdziwy chleb z nieba. Reakcja apostołów była jedno‑

znaczna: skoro tak jest, to dawaj nam, Panie, zawsze tego

chleba! Odpowiedź Jezusa na moment ich osłupiła, gdyż

usłyszeli: Ja jestem chlebem żywota; kto do mnie przycho-

dzi, nigdy łaknąć nie będzie (Jan 6, 35a).

W dalszej części zacytowanej wypowiedzi Pan Jezus

zaczął wyliczać spływające błogosławieństwa:

uwagę na Słowo Boże: Przemawiam jak do rozsądnych:

Rozsądźcie sami, co mówię. Kielich błogosławieństwa,

który błogosławimy, czyż nie jest społecznością krwi

Chrystusowej? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest spo-

łecznością ciała Chrystusowego? (I Kor. 10, 15–16; podkr.

moje – R. J.).

Na podstawie nauczania Pana Jezusa i apostoła Pawła

zrozumiemy także Boże ostrzeżenie mówiące o rozsądze‑

niu samego siebie i odpowiednim duchowym przygoto‑

waniu. Tak jednoznacznie brzmią słowa apostoła Pawła

wypowiedziane w autorytecie Ducha Świętego: Przeto,

ktokolwiek by jadł chleb i pił z kielicha Pańskiego nie-

godnie, winien będzie ciała i krwi Pańskiej. Niechże więc

człowiek samego siebie doświadcza i tak niech je z chleba

tego i z kielicha tego pije. Albowiem kto je i pije niegodnie,

nie rozróżniając ciała Pańskiego, sąd własny je i pije (I Kor.

11, 27).

1. Gwarancja wiecznego życia:

•

Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, kto wierzy

we mnie, ma żywot wieczny. Ja jestem chlebem

żywota (Jan 6, 47–48);

•

Na to rzekł im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę po-

wiadam wam, jeśli nie będziecie jedli ciała Syna

Człowieczego i pili krwi jego, nie będziecie mieli

żywota w sobie (Jan 6, 53);

•

Jak mię posłał Ojciec, który żyje, a Ja przez Ojca

żyję, tak i ten, kto mnie spożywa, żyć będzie prze-

ze mnie (Jan 6, 57).

2. Ratunek od śmierci i wskrzeszenie z martwych:

•

Kto spożywa ciało moje i pije krew moją, ten ma

żywot wieczny, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecz-

nym (Jan 6, 54).

Idźmy dalej. Skoro Pan Jezus wykorzystał i wybrał

moment obchodzenia Paschy do ustanowienia Wieczerzy

Pańskiej, podczas gdy na stole były tylko przaśne chleby,

to – jeżeli chleb po modlitwie ma społeczność ciała Pana

Jezusa (zob. I Kor. 10, 16 b) – także i nas powinno to ob‑

ligować do przygotowania przaśnego chleba specjalnego

na tę okoliczność. Brak kwasu w chlebie symbolizuje czy‑

stość i gotowość na spotkanie z Panem. Ciekawie ujmuje

to nasz Najwyższy Kapłan – Jezus: A gdy się zgromadziły

niezliczone rzesze ludu, tak iż nawzajem się deptali, zaczął

mówić najpierw do uczniów swoich: Strzeżcie się kwasu

faryzeuszów, to jest obłudy (Łuk. 12, 1) oraz: Nie macie

się czym chlubić. Czy nie wiecie, że odrobina kwasu cały

zaczyn zakwasza? (I Kor. 5, 6).

3. Doświadczanie społeczności z Panem, przebywa‑

nie w Jezusie:

•

Kto spożywa ciało moje i pije krew moją, we mnie

mieszka, a Ja w nim (Jan 6, 56).

4. Jedność Kościoła:

•

Ponieważ jest jeden chleb, my, ilu nas jest, sta-

nowimy jedno ciało, wszyscy bowiem jesteśmy

uczestnikami jednego chleba (I Kor. 10, 17).

Apostoł Paweł, w mocy Ducha Świętego, jednoznacz‑

nie określa wartość spożywanego chleba i wina. Zwróćmy

Godny uwagi jest także fakt, że z baranka paschalne‑

go nic nie mogło pozostać na następny dzień. Wszystko

musiało być od razu spożyte. Dokładnie tak powinno być

też przy Wieczerzy Pańskiej – zarówno chleb, jak i wino

mające społeczność ciała i krwi Pańskiej powinny zostać

spożyte w całości i nic z tego nie powinno pozostać.

Apostoł Paweł określa też tematy do usługiwania pod‑

czas nabożeństw z obchodzeniem Wieczerzy Pańskiej,

pisząc: Albowiem, ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego

pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie (I Kor.

11, 26). Nabożeństwo powinno zatem być poświęcone

tematyce odkupienia człowieka przez śmierć i zmar‑

twychwstanie Pana Jezusa Chrystusa.

Można zadać jeszcze jedno pytanie: Kto może brać

udział w Wieczerzy Pańskiej? Z Biblii wynika jasno,

że uczestnikami Stołu Pańskiego mogą być osoby, które

zawarły przymierze z Panem Bogiem poprzez chrzest

wodny i rozsądziły swoje życie, korzystając z ułaskawie‑

nia Pana Jezusa, oraz nie są zawieszone lub wyłączone

z grona członków Kościoła Pana Jezusa.

Pomyśl więc, Drogi Czytelniku, czy i Ty możesz po‑

wtórzyć za swoim najwyższym Kapłanem: gorąco pragnę

tych chwil, w których mogę umyć nogi mego brata (sio‑

stry), a następnie wyciągnąć rękę po chleb i wino mające

społeczność ciała i krwi Pana Jezusa, przelanej za mój

grzech na Golgocie.

Czy umiesz docenić, jak wielkie i wspaniałe są łaski

spływające na Ciebie, gdy oczyszczony krwią Pana Jezusa

godnie przystępujesz do Stołu Pańskiego, spełniając tym

samym wolę swego Nauczyciela, w którym jest zawarte

życie wieczne i zmartwychwstanie?

Mam ogromną nadzieję, że Twoja odpowiedź będzie

pozytywna. Jeśli jednak masz jakieś wątpliwości – sięgnij

do Słowa Bożego i pozwól Duchowi Świętemu, aby udzie‑

lił Ci światła na zrozumienie tej wspaniałej prawdy!

Niech Cię Pan Bóg błogosławi!

Cena posiadania Chrystusa (cz. 2)

David Wilkerson

Chrystusową. Daj mi wszystkie swoje dobre uczynki,

wszelkie starania przypodobania Mi się, a Ja dam ci Chry‑

stusową świętość osiągalną jedynie przez wiarę.

Oddaj Mi wszystkie swoje cele, ambicje, plany i nadzie‑

je, a dam ci samego Chrystusa, który będzie żył w tobie

i objawiał się poprzez ciebie. Jego pragnienia staną się

twymi. Poznasz radość i zaznasz szczęścia, jakich nigdy

nie mogłoby ci przynieść żadne dokonanie.

Daj mi swój najlepszy czas. Daj mi całą swoją ufność

i wszystkie troski. Wtedy zdobędziesz Chrystusa. Po‑

siądziesz Jego mądrość i wejdziesz z Nim w zażyłość,

a wszystko to bez pieniędzy. Powiedz, czy zdobycie Chry‑

stusa jest dla ciebie warte tych wszystkich wyrzeczeń?”.

Paweł rzeczywiście zdobył Chrystusa. Wrócił z pusty‑

ni jako posiadacz wielkiego skarbu i teraz mógł zaświad‑

czyć: „Stary Paweł nie żyje. Teraz żyje we mnie Chrystus.

Wszystkie moje ambicje zanikły, podobnie jak wszystko,

co chciałem osiągnąć – zostawiłem to na pustyni. Znala‑

złem skarb mego życia i on jest dla mnie wszystkim. Jezus

jest wszystkim, czego potrzebuję”.

Zapytacie zapewne: „Gdzie w tym podobieństwie

jest ta ukryta tajemnica? Jaki sekret jest tutaj zakopany?”.

Paweł odpowiada, że tę właśnie tajemnicę głosi: Tajem-

nicę, zakrytą od wieków i od pokoleń, a teraz objawioną

świętym jego. Im to chciał Bóg dać poznać, jak wielkie

jest między poganami bogactwo chwały tej tajemnicy, którą

jest Chrystus w was, nadzieja chwały (Kol. 1, 26–27).

Krótko mówiąc, tajemnicą jest sam Chrystus w was.

Największy skarb niebios żyje w was, będąc w waszym

posiadaniu.

Kto zakopał skarb na roli?

Nasz Stwórca i Ojciec posiada wszystko, w tym rów‑

nież pole, na którym został zakopany skarb. To oznacza,

że to On go tam zakopał. Wiedział o tym, że człowiek,

który zaczął kopać w poszukiwaniu skarbu, był ubo‑

gi – przecież bogacze nie zajmują się pracą izyczną, bo

nie muszą. W takim razie musiał on pójść do właściciela

pola i dokonać handlu wymiennego.

Wiemy, że nie można kupić duchowych dóbr za pie‑

niądze. Jakże więc można kupić cokolwiek od naszego

błogosławionego Ojca? Prorok Izajasz odpowiada: Pójdź-

cie, kupujcie i jedzcie! Pójdźcie, kupujcie bez pieniędzy

i bez płacenia wino i mleko! (Iz. 55, 1b). Innymi słowy,

Bóg powiada: „Jaką to wszystko przedstawia dla was

wartość? Nie myślcie jednak w kategoriach pieniędzy –

porozmawiajmy o dobrach i służbie, które możecie dać

w zamian”.

Przez wiele wieków bogacze próbowali osiągnąć życie

wieczne, oddając w zamian swoje majątki. Porzucali zam‑

ki, ziemie, bogactwa, ogromne stada, klejnoty, wspaniałe

szaty – wszystko w celu zdobycia Chrystusa. Stawali się

biedakami, jedli co popadło i odziewali się w zwierzęce

skóry. Lecz nikomu nigdy nie udało się znaleźć Jezusa

w taki sposób.

Uważam, że Paweł spędził kilka miesięcy w Arabii,

dokonując handlu wymiennego z Ojcem. Wyobrażam

go sobie, jak pyta: „Panie, w jaki sposób mogę posiąść peł‑

nię bogactw Chrystusowych? Co będę musiał za to dać?”.

A Ojciec odpowiada: „Powiem ci, Pawle. Daj mi wszelką

własną sprawiedliwość, a Ja dam ci za to sprawiedliwość

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: