Adler Elizabeth - Kobiety rządzą światem.pdf - Adler Elizabeth - ssaaggaa

Elizabeth Adler

Kobiety rządzą światem

Dla mojej najdroższej Mamy, jedynej na świecie Anny Louisy

„Szczęście ma imię kobiety;

jeśli chcesz je zdobyć, nie wahaj się użyć siły”

Książę, NICCOLÓ MACHIAVELLI

Prolog 1937

Mandaryn Lai Tsin poczuł, że jego dni dobiegają kresu. Zabrał Lysandrę w

ostatnią podróż do Hongkongu.

Miał już ponad siedemdziesiąt lat, był drobny i niewysoki. Twarz o

pergaminowej skórze, wystające kości policzkowe i lśniące czarne oczy w kształcie

migdałów nadawały mu wyraz dostojeństwa. Lysandra zaś ukończyła dopiero siedem

lat. Złote włosy opadały jej na ramiona kaskadą zadziornych loków. W delikatnej,

jasnej buzi błyszczały okrągłe szafirowe oczy. Ale Lysandra nigdy nie dziwiła się, że

tak bardzo różni się od dziadka. Zawsze byli parą najlepszych przyjaciół.

Podróż z San Francisco trwała sześć dni. Nocowali w hotelach w sześciu

miastach.

Ten wspólnie spędzony czas mandaryn wypełnił opowieściami o Chinach i

interesach, które tam prowadził. Lysandra słuchała wszystkiego z zainteresowaniem.

- Jestem już stary, Lysandro - powiedział, gdy samolot powoli wznosił się nad

zatoką Manila. Ich podróż dobiegała już końca. - Nie będę miał zaszczytu

towarzyszyć ci w drodze przez życie ani patrzeć, jak stajesz się dorosłą kobietą. Dam

ci wszystko, czego można pragnąć na ziemi - bogactwo i władzę - w nadziei, że

będziesz szczęśliwa.

Nie powiedziałem ci, Lysandro, tylko jednej rzeczy, ale opisałem M ją w liście do

ciebie, który złożyłem w sejfie, w Hongkongu. Możesz go przeczytać tylko wtedy,

gdy ogarnie cię rozpacz albo gdy nie będziesz wiedziała, co uczynić ze swoim

życiem. Wówczas, mam nadzieję, wybaczysz mi, że ukryłem przed tobą moją

tajemnicę, która pomoże ci odnaleźć drogę do szczęścia.

Lysandra w milczeniu skinęła głową. Czasami mandaryn zachowywał się

zagadkowo, ale kochała go tak bardzo, że niezrozumiałe dla niej „tajemnice” nie były

ani w połowie tak ważne jak wspólna podróż.

Z lotniska w Hongkongu od razu pojechali do luksusowej rezydencji nad zatoką

Repulse. Po domu przemykali bezszelestnie chińscy służący. Zachwycali się

jasnowłosą, błękitnooką dziewczynką i wzdychali nad kruchym, przezroczystym

niemal staruszkiem.

Po kąpieli i posiłku mandaryn wezwał eleganckiego rolls-roysa i pojechali do

siedziby firmy Lai Tsin, mieszczącej się w wysokim, wspartym na kolumnach

budynku, łączącym ulice Queens i Des Voeux.

Pokazał Lysandrze strzegące wejścia lwy z brązu, wspaniały hol, wyłożony

kolorowym marmurem, wysokie malachitowe kolumny, rzeźby i mozaiki. Wchodzili

do każdego pomieszczenia i Lai Tsin przedstawiał wnuczkę całemu personelowi,

poczynając od sprzątaczki, a kończąc na zarządzających jego potężnym imperium.

Lysandra grzecznie kłaniała się wszystkim, słuchała uważnie i nie odzywała się

ani słowem.

Pod koniec dnia czuła się już zmęczona, ale jak się okazało, mandaryn

zaplanował jeszcze jedną wizytę.

Wezwał rikszę i przebijali się przez ruchliwe, zatłoczone ulice. Elegancki

samochód sunął za nimi powoli. Rikszarz sprawnie torował sobie drogę przez labirynt

wąskich alejek i wkrótce znaleźli się nad brzegiem morza, zostawiając rolls-?????’? i

kierowcę na plaży. Po długiej jeździe, która zmęczonej Lysandrze wydawała się

wiecznością, zatrzymali się przed obskurnym drewnianym barakiem, pokrytym

cynowym dachem. Dziewczynka spojrzała pytająco na dziadka.

- Chodź, Mała Wnuczko - powiedział spokojnie. - Właśnie to miejsce chciałem ci

pokazać. Stąd wzięła początek fortuna Lai Tsin.

Trzymając się mocno za ręce podeszli do odrapanych drzwi. Chociaż wyglądały

licho, miały jednak solidne metalowe zawiasy i mocne zamki. Z bliska widać było, że

ktoś dba o budynek - w starych ścianach widniały wstawki z nowej cegły i drewna.

Metalowe kraty chroniły wysoko osadzone, małe okna.

- Tylko ogień mógłby zniszczyć magazyny Lai Tsina - powiedział mandaryn

miękkim, spokojnym głosem. - Ale to już nigdy się nie zdarzy. - Staruszek wierzył, że

magazyny nie spłoną, bo zapewniła go o tym wróżka, z którą rozmawiał co tydzień i

ufał jej bez granic. Dawno temu zapewniła go, że ogień już nie zagrozi rodzinie Lai

Tsin.

Mandaryn zapukał dwukrotnie. Po kilku sekundach ktoś otworzył ciężkie zasuwy

i drewniane drzwi powoli uchylały się. Stał w nich uśmiechnięty czterdziestoletni

Chińczyk. Ukłonił się głęboko zapraszając ich do środka.

- Czcigodny Ojcze, wejdź, proszę, z Małą Wnuczką - powiedział.

Mandaryn z radością objął młodszego mężczyznę. Potem odsunęli się i uważnie

popatrzyli sobie w oczy.

- Cieszę się, że znów cię widzę - powiedział mandaryn ze smutkiem, jakby

spotykali się po raz ostatni. - To mój syn, Filip Chen - zwrócił się do Lysandry. -

Nazywam go synem, bo znalazł się w moim domu, gdy był jeszcze bardzo mały,

młodszy niż ty teraz. Nie miał rodziców i zawsze traktowałem go jak własne dziecko.

Teraz jest moim przedstawicielem w Hongkongu. Wierzę mu bez zastrzeżeń.

Lysandra z ogromnym zainteresowaniem wpatrywała się w nowego znajomego

swymi wielkimi błękitnymi oczami. Dziadek ponownie wziął ją za rękę i poprowadził

w głąb pomieszczenia. Magazyn był długi i wąski. Puste, zakurzone półki oświetlała

zawieszona pod sufitem żarówka. Lysandra z lękiem patrzyła w ocienione kąty,

odskoczyła gwałtownie, gdy spostrzegła parę innych oczu. Ale to nie był straszny

smok, tylko mały chłopiec.

Filip Chen odezwał się z dumą.

- Ojcze, mam zaszczyt przedstawić mojego syna, Roberta. Malec ukłonił się

nisko.

- Ostatni raz widziałem cię, gdy miałeś trzy lata - powiedział cicho mandaryn.

- Teraz skończyłeś dziesięć. Niedługo staniesz się mężczyzną. Podobasz mi się -

nie lękasz się patrzeć prosto w oczy. Myślę, że w przyszłości będziemy mogli

obdarzyć cię tak wielkim zaufaniem, jak twego ojca.

Lysandra z ciekawością patrzyła na małego Chińczyka. Był krępy, a z rękawów

białej koszuli wyłaniały się krótkie, muskularne ręce. Miał też na sobie kremowe

szorty i szary blezer ze szkolną tarczą. Mandaryn odwrócił się, a chłopiec

odwzajemnił ciekawe spojrzenie Lysandry, zerkając zza drucianych okrągłych

okularów. Potem ukłonił się jeszcze raz, podszedł do ojca i wspólnie odprowadzili

starca do drzwi.

- Miałem nadzieję, że ugoszczę was w domu - powiedział ze smutkiem Filip. -

Ale widzę, że jesteś bardzo zmęczony, ojcze.

- Wystarczy, że widziałem cię przez parę chwil - odpowiedział Lai Tsin, gdy Filip

położył głowę na jego ramieniu w geście pożegnania. - Mogę ci teraz podziękować,

że zawsze byłeś tak dobrym synem. I prosić, abyś nadal strzegł fortuny Lai Tsin,

nawet gdy mnie już nie będzie.

- Masz moje słowo, czcigodny ojcze - Filip cofnął się o krok. Walczył ze sobą,

aby nie okazać wzruszenia.

- Więc mogę umrzeć spokojnie - odrzekł mandaryn. Wziął za rękę Lysandrę i

poszli powoli w kierunku rikszy.

Kiedy odjeżdżali wąską uliczką, kazał jej odwrócić się i spojrzeć raz jeszcze na

stary, drewniany magazyn.

- Nie wolno nam nigdy zapomnieć, jak skromne były nasze początki - powiedział

miękko. - Zapominając o tym, moglibyśmy uznać, że jesteśmy najmądrzejsi,

najbogatsi i najważniejsi na świecie. Niewykluczone, że wtedy szczęście opuściłoby

naszą rodzinę.

Po powrocie do rezydencji nad zatoką Repulse na Lysandrę oczekiwał cały stos

prezentów od wspólników mandaryna. Z okrzykami zachwytu dziewczynka otwierała

kolejne paczuszki: były w nich piękne perłowe naszyjniki, misternie wyrzeźbione

figurynki, jedwabne sukienki i malowane wachlarze. Mandaryn, przyglądając się

uszczęśliwionej wnuczce, powiedział tylko:

- Pamiętaj, że ci ludzie nie obdarowują cię z czystej przyjaźni. Dostałaś to

wszystko, bo należysz do rodziny Lai Tsin.

Wiele lat ptóźniej Lysandra przekonała się, jak prawdziwe były te słowa.

Adler Elizabeth - Kobiety rządzą światem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: