Smith L. J - Świat nocy 02 - Wybrani [Roz. 9-10].pdf - Dokumenty - niezapominajka3205

ROZDZIAŁ 9

K iedy po raz ostatni utożsamił się z człowiekiem? Chyba w dniu, w którym sam przestał

nim być. Nie w tej samej chwili. Początkowo cały gniew skierował na Huntera Redferna...

Przebudzenie się martwym to doświadczenie, którego się nie zapomina. Quinn ocknął się w

domu Redfernów przed kominkiem.

Otworzył oczy i zobaczył nad sobą trzy piękne dziewczęta.

Garnet, z lśniącymi włosami koloru wina, Lily, brunetkę z oczami barwy topazu, i Dove, jego

delikatną Dove, o kasztanowych włosach, z wyrazem pełnej niepokoju miłości na twarzy.

Wtedy właśnie Hunter powiedział mu, że od trzech dni nie żyje.

- Powiedziałem twojemu ojcu, że pojechałeś do Playmouth, nie prostuj tego. I nie

staraj się ruszać, jesteś jeszcze słaby. Wkrótce przyniesiemy ci coś na

wzmocnienie. - Redfern stał za córkami obejmując je ramionami. Wszyscy patrzyli na

Quinna. - Ciesz się. Jesteś teraz jednym z nas.

Ale Quinn czuł tylko przerażenie. I ból. Kiedy dotknął kciukami zębów, zrozumiał, gdzie

tkwiło źródło bólu. Jego kły stały się tak długie jak u dzikiego kota i pulsowały bólem przy

najmniejszym dotyku.

Był potworem. Nieludzką kreaturą, która potrzebowała krwi, by przetrwać. Hunter Redfern

mówił mu prawdę o swojej rodzinie. Teraz przemienił Quinna w jednego z nich.

Quinn, oszalały z wściekłości, podskoczył i usiłował chwycić Huntera za gardło.

Ale Hunter się zaśmiał, z łatwością odpierając atak. Następne, co Quinn pamiętał, to to, jak

biegł leśną ścieżką w stronę domu ojca. A właściwie przedzierał się przez las, potykając się

co chwila. Z trudem znajdował siły, by iść. Nagle tuż za nim znała zła się Dove. Jego mała

Dove, która biegła tak szybko jak wiatr Uspokoiła Quinna, podniosła i przekonała do

powrotu.

Ale Quinn potrafił myśleć tylko o jednej rzeczy; musiał dostać się do ojca. Jego ojciec był

pastorem, wiedziałby, co zrobić, mógł pomóc.

I wtedy Dove zgodziła się iść z nim.

Później zdał sobie sprawę z błędu, który popełnił.

Dotarli do domu Quinna. W tym momencie Quinn najbardziej bał się, że jego ojciec nie

uwierzy w historię o śmierci i pragnieniu krwi. Ale wystarczyło jedno spojrzenie na nowe

zęby Quinna, by go przekonać.

Jak sam oświadczył, potrafił rozpoznać diabła z daleka.

I dobrze wiedział, co musi zrobić. Jak każdy purytanin, czuł się w obowiązku wykorzeniać

zło i grzech, ilekroć się z nimi zetknął.

Chwycił kawał drewna z kominka - sosnową szczapę - i złapał Dove za włosy.

Dopiero wtedy rozległ się krzyk. Quinn nigdy go nie zapomni. Krucha Dove nie zdobyła się

na walkę. Quinn miał zbył mało sił, by ją ocalić.

Starał się. Rzucił się na nią, by osłonić jej ciało przed uderzeniem kołka. Na zawsze pozostała

mu po tym blizna. Ale drewno, które tylko go drasnęło, przeszyło serce Dove. Umarła,

patrząc mu w twarz, a on widział, jak gaśnie światło w jej oczach.

Nastało ogromne zamieszanie. Jego ojciec przeklinał go i płakał, wyrywając zakrwawiony

kołek z ciała Dove. Wszystko skończyło się, gdy w drzwiach stanął Hunter Redfern w

towarzystwie Lily i Garnet. Zabrali Quinna i Dove do domu. Ojciec Quinna pobiegł do

sąsiadów po pomoc, Chciał spalić dom Redfernów.

I wtedy Hunter wypowiedział słowa, które przerwały wszelką więź, jaką Quinn wciąż jeszcze

utrzymywał ze swoim starym światem.

- Była zbyt delikatna, by żyć w świecie ludzi - powiedział Redfern, patrząc na swoją

martwą córkę. - Czy myślisz, że sobie poradzisz?

A Quinn, oszołomiony i wygłodzony, zbyt przerażony, by mówić , uznał, że owszem, on

poradzi sobie lepiej. Ludzie byli wrogami. Nie zaakceptowaliby go niezależnie od tego, co by

robił. Stał się czymś, co potrafili wyłącznie nienawidzić - zdecydował zatem, że stanie się zły.

- Nie masz już rodziny - stwierdził Hunter. - Z wyjątkiem Redfernów.

Od tamtej pory Quinn uważał się wyłącznie za wampira.

Pokręcił głową, po raz pierwszy od wielu dni myśląc dosyć jasno.

Ta dziewczyna go zaniepokoiła. Ta dziewczyna z piwnicy. Której twarzy nigdy nie zobaczył.

Przez te dwa dni, które upłynęły od ich spotkania, myślał wyłącznie o tym, by ją odnaleźć

To, co stało się pomiędzy nimi... Wciąż nic nie rozumiał. Gdyby była czarownicą, uznałby, że

rzuciła na niego urok. Ale byłą człowiekiem. I sprawiła, że zwątpił we wszystko, co myślał na

temat ludzi.

Obudziła w nim uczucia, których nie zaznał, odkąd Dove umarłą w jego ramionach.

Ale teraz... Może to i lepiej, że nie zdołał jej znaleźć. Dziewczyna z piwnicy była łowczynią

wampirów. Tak jak jego ojciec. Jego ojciec, który z szaleństwem w oczach i szlochem na

ustach przebił serce Dove.

Quinn jak zwykle na to wspomnienie poczuł, że jest bliski obłędu.

Jaka szkoda, że musi zabić tamtą dziewczynę z piwnicy.

Nie mógł nic na to poradzić. Łowcy wampirów byli jeszcze gorsi niż zwykli głupi ludzie.

Łowcy wampirów byli złem tego świata, które należało wykorzenić. A świat nocy to jedyne

miejsce, w którym chce żyć.

W tym tygodniu ani razu nie poszedłem do klubu , pomyślał Quinn, odsłaniając zęby. Roześmiał się

głośnym, chropowatym i dziwnym śmiechem . Może lepiej pójdę tam dziś.

Wszystko jest częścią wielkiego tańca , powiedział w myślach do dziewczyny z piwnicy, chociaż

ona oczywiście nie mogła go usłyszeć. Tańca życia i śmierci. Tańca, który toczą się w każdej chwili

na całym świecie, od afrykańskiej sawanny aż po arktyczne lodowce i krzaki w parku miejskim w

Bostonie .

Zabijanie i jedzenie. Polowanie i umieranie. Pająk chwyta muchę, niedźwiedź polarny fokę.

Kojot rzuca się na króliku i tak zawsze wyglądał świat. Ludzie także stanowili jego część, tyle

że pozwalali, by część pracy odwalały za nich rzeźnie. A ofiary spożywali w postaci

hamburgerów z McDonalda.

Wszystko działo się w pewnym porządku. Do tańca potrzeba było łowców i ofiar. Gdy

pojawiały się dziewczyny, które pragnęły ofiarować się mocy ciemności, okrucieństwem było

gdyby Quinn nie dostarczył im owej ciemności.

Wszyscy odgrywali tylko swoje role.

Quinn ruszył w stronę klubu, śmiejąc się w taki sposób, że wystraszył nawet samego siebie.

Klub oddalony był zaledwie o kilka przecznic od magazynu zauważyła Rashel. Rozsądne

rozwiązanie . Wszystko w tej operacji wydawało się niezwykle dopracowane. Rashel

wyczuwała tu rękę Quinna.

Ciekawe, czy płacą mu za dostarczanie dziewczyn na sprzedaż , pomyślała. Słyszała, że Quinn lubi

pieniądze.

- Pamiętaj, kiedy wejdziemy, nie znasz mnie – powiedziała do Daphne - To

bezpieczniejsze rozwiązanie. Jeśli wiedzą, że uciekłaś, nabraliby podejrzeń,

gdybyś teraz zjawiła się w towarzystwie nieznajomej.

- Rozumiem. - Daphne miała podnieconą i lekko wystraszona minę. Pod płaszczem miała

obcisły czarny top i krótką spódniczkę. Czarne pończochy migotały na jej nogach, gdy biegła

do drzwi.

W płaszczu Rashel miała nóż, schowany w szwie. Wykonany był z lingum vitae ,

najtwardszego drewna na ziemi. Pochwa kryła wiele interesujących schowków.

To był nóż wojownika ninja. Sensei, który uczył Rashel sztuk walki, na pewno nie byłby

zadowolony- podobnie jak nie zaakceptowałby faktu, że Rashel ubiera się w kostium

wojownika. Sensei pochodził z rodziny samurajów i uczył ją, by zawsze walczyć honorowo.

Ale Sensei nie znał się na wampirach... Aż było za późno. Dopadły go we śnie, szły po tropie

Rashel.

Czasem honor po prostu nie wystarcza , pomyślała Rashel, wchodząc do klubu. Z wielkim trudem

utrzymywała równowagę na szpilkach. Czasem trzeba walczyć wszystkimi sposobami.

Do Krypty można było wejść przez sfatygowane zielone drzwi z wąskim, zmatowiałym

okienkiem. Budynek wyglądał, jak gdyby kiedyś mieściła się w nim niewielka fabryka. Na

drzwiach wciąż wisiała zardzewiała tabliczka: „Osobom nieupoważnionym wstęp

wzbroniony".

Rashel skrzywiła się lekko i zapukała do drzwi, tuż pod znakiem.

Chwilę później odniosła wrażenie, że ktoś ją sprawdza albo ocenia. .Stanęła z rękami w

kieszeniach płaszcza. Rozchyliła poły, by odsłonić aksamitny kostium. Usiłowała przybrać

wyraz twarzy podobny do miny Daphne.

Po drugiej stronie okienka zapaliło się światło, ponure, fioletowogranatowe, lekko

rozświetlane czerwoną smugą. Rashel zgrzytnęła zębami i czekała cierpliwie.

W końcu drzwi się otworzyły.

- Hej, witaj. Skąd się o nas dowiedziałaś? – wymamrotał z wystudiowaną niedbałością

blondyn, wyciągając dłoń. Chociaż był zgarbiony i sztucznie wyluzowany, w oczach

błyszczało coś wyrazistego. Rashel musiała zapanować nad instynktem żeby natychmiast nie

rzucić się do walki.

To był wampir.

Nie miała najmniejszej wątpliwości. Miał srebrzystobłękitne oczy mordercy.

Mam przyjemność z Iwanem Groźnym , pomyślała Rashel. Podała mu rękę, umyślnie rozluźniając

dłoń.

- Przyjaciółka mówiła mi, że to hiperfajne miejsce - powiedziała z uśmiechem. Użyła

nowego głosu, który w zamierzeniu miał brzmieć melodyjnie i uwodzicielsko. Jak zauważyła

z pewnym żalem, brzmiał raczej jak mruczenie głodnego kota przed pełną miską. - Po prostu

musiałam przyjść, żeby się przekonać. Chciałabym cię bliżej poznać. - Podeszła krok

bliżej i znów się uśmiechnęła. Może powinna mrugnąć?

Ivan był jednocześnie zainteresowany i zaniepokojony.

- Jaka przyjaciółka?

- Marnie Emmons - odparła Rashel, patrząc mu w oczy. Wiedziała, że Marnie nie przyjdzie

tej nocy do klubu.

Iwan Groźny pokiwał głową i gestem zaprosił ją do środku

- Baw się dobrze. No i może spotkamy się później.

- Mam nadzieję - powiedziała Rashel i weszła. Przeszła pierwszy test. Nie wątpiła, że

gdyby nie spodobała się Ivanowi, wylądowałaby na chodniku. Daphne też udało się wejść, co

znaczyło, że wampiry uwierzyły w jej historyjkę.

Wnętrze przypominało piekło. Nawet nie przypominało. To po prostu było piekło. Hades.

Podziemny świat. Światła lśniły jak piekielny ogień, rzucając wygięte fioletowe cienie.

Muzyka, dziwaczna, pełna dysonansów, brzmiała, jak gdyby ktoś puszczał taśmy od tyłu.

Rashel pochwyciła strzępki rozmów:

- potem wybieramy się na śmieci...

- zero kasy, muszę z kogoś ściągnąć...

- powiedziałam mamie, że będę na spotkaniu koła...

Róznorodne towarzystwo , pomyślała.

Wszyscy mieli jednak coś wspólnego: byli młodzi. Najstarszy z dzieciaków mógł skończyć

osiemnastkę. Najmłodsi... kilku dziewczynkom Rashel nie dałaby więcej niż dwanaście lat.

Chciała natychmiast zawrócić i wepchnąć w Ivana jakiś drewniany przedmiot.

Chłodna wściekłość, którą poczuła, gdy po raz pierwszy usłyszała o Krypcie, coraz bardziej

się w niej rozpalała na widok wszystkiego, co tu zobaczyła. To wielka pułapka, gigantyczne

wnyki , pomyślała, zdejmując płaszcz i kładąc go na stertę ubrań lżących na ziemi.

Ale jeśli chciała położyć temu kres, musiała opanować nerwy i trzymać się planu. Przystanęła

przy kolumnie z czystego żelaza i zlustrowała pokój, poszukując wampirów.

Na jego widok Rashel poczuła dziwne ukłucie. Chciała odwrócić wzrok, ale nie potrafiła.

Śmiał się i to właśnie przykuło jej uwagę. Na chwilę upiorne wnętrze rozświetliło się

kolorami tęczy. Ten śmiech promieniował.

Rashel z obrzydzeniem uświadomiła sobie, że ma rumieńce i bardzo szybko bije jej serce.

Nienawidzę go , pomyślała. I naprawdę nienawidziła go za to co z nią robił. Usuwał jej grunt

spod nóg. Czuła się bezbronna i zdezorientowana.

Rozumiała, dlaczego dziewczęta gromadzą się wokół niego, pragnąc oddać się ciemności jak

stado dziewic poświęconych na ofiarę. Co innego można zrobić z takim facetem? - pomyślała.

Zabić go . Rashel nie widziała innego rozwiązania, nawet gdyby Quinn nie był wampirem, co

uświadomiła sobie w przypływie nagłej radości. Dłuższy kontakt z kimś o takim uśmiechu

musiałby ją unicestwić.

Rashel mrugała szybko, usiłując się opanować. W porządku. Skup się na tym, co masz zrobić. W

końcu go zabijesz, ale nie w tej chwili. Teraz musisz dać się wybrać.

Ostrożnie stąpając na szpilkach, zbliżyła się do grupki Quinna

Początkowo nawet jej nie zauważył. Patrzył na Daphne i pozostałe dziewczyny, często się

śmiejąc - zbyt często . Rashel wydał się dziki i trochę rozgorączkowany. Jak diabelski Szalony

Kapelusznik na zwariowanej herbatce.

- ...czułam się tak okropnie, że nie dotarłam na spotkanie... - mówiła właśnie

Daphne.- Chciałabym przynajmniej wiedzieć, co się stało, bo kompletnie nic z tego

nie rozumiem

Opowiada swoją bajeczkę , stwierdziła Rashel. Na szczęście żaden ze słuchaczy nie zdradzał

nawet najmniejszej podejrzliwości.

- Nie widziałam cię tu wcześniej - powiedział głos za nią Należał do uderzająco pięknej

dziewczyny o ciemnych włosach, bardzo bladej cerze i oczach jak bursztyny albo topazy

Trochę jak oczy jastrzębia . Rashel zamarła, napinając każdy najdrobniejszy mięsień, by nie

zmienić wyrazu twarzy.

Kolejny wampir.

Nie miała wątpliwości. Skóra koloru płatków kamelii, światło w oczach... To musiała być ta

wampirzyca, która przynosiła Daphne jedzenie do magazynu.

- Tak, to mój pierwszy raz - powiedziała Rashel, zdobywając się na radosny i

entuzjastyczny ton. - Nazywam się Shelly . - Imię w wystarczającym stopniu przypominało

prawdziwe żeby mogła reagować na nie automatycznie.

- Jestem Lily - powiedziała chłodno dziewczyna, nie przestając świdrować Rashel

spojrzeniem jastrzębich oczu.

Rashel z trudem zachowała równowagę. To Liły Redfern! - pomyślała, rozpaczliwie usiłując się

uśmiechać. Wiem, że to ona. Czy jakaś inna Lily mogłaby pracować z Quinnem?

Stoi przede mną prawdziwy członek klanu Redfernów. Córka Huntera Redferna!

Przez chwilę kusiło ją, by zwyczajnie sięgnąć po nóż. Zabilcie kogoś tak sławnego jak Lily

było niemalże warte porzucenia pomysłu dostania się do enklawy.

Ale z drugiej strony Hunter Redfern należał do umiarkowanego stronnictwa wampirów i

cieszył się wielkimi wpływami w radzie świata nocy. Pomagał trzymać w ryzach inne

wampiry. Atak na jego córkę mógłby go tylko rozwścieczyć i w efekcie skłonić do poparcia

tej części rady, która życzyła sobie masowych mordów na ludziach.

A Rashel straciłaby wszelką nadzieję na to, by dotrzeć do samego serca organizacji handlarzy

niewolników, tam, gdzie kryły się prawdziwe szumowiny.

Nienawidzę polityki , pomyślała Rashel. Ale już uśmiechała się promiennie do Lily, szepcząc

coś tak niewinnie, jak tylko potrafiła.

- Marnie opowiedziała mi, jakie to świetne miejsce, i strasznie cieszę, że

przyszłam, bo podoba mi się jeszcze bardziej, niż myslałam. Napisałam taki

wierszyk...

- Czyżby? Oddam wszystko, żeby nie musieć go słuchać - powiedziała Lily.

Zainteresowanie w jej oczach zgasło, a na twarzy pojawiła się pogarda. Najwyraźniej uznała

Rashel za ostatnią idiotkę i postawiła na niej kreskę. Odeszła, nie odwracając się.

Dwa sprawdziany zdane. Został jeszcze jeden .

- I za to właśnie lubię Lily. Jest tak zupełnie zimna - powiedziała jakaś dziewczyna

obok Rashel. Miała falujące kasztanowe włosy i nabrzmiałe wargi. - Cześć, nazywam się

Huanita - dodała.

Ona mówi serio , pomyślała Rashel, przedstawiając się. Grupa Quinna nareszcie zwróciła na nią

uwagę. Wszyscy podzielali zdanie Huanity. Fascynowała ich chłodna osobowość Lily i jej

nieczułość. Uznawali to za silę.

Tak. Uczucia przynoszą ból. Może także powinnam podziwiać Lily , pomyślała Rashel. Czuła, że ma

z tymi dziewczynami zbyt wiele wspólnego.

- Lily, Księżniczka Śniegu - wymamrotała inna dziewczyna. - Zachowuje się tak, jak

gdyby w ogóle nie pochodzili z Ziemi, tylko z jakiejś innej planety.

- Trzymaj się tej myśli - powiedział nowy głos, roześmiany lekko szalony.

Ten głos wywarł na Rashel kolosalne wrażenie. Zesztywniał jej kark, a po nadgarstkach

przebiegły iskry. Poczuła dławienie w gardle.

W porządku, sprawdzian numer trzy , pomyślała, wykorzystując całe zdyscyplinowanie, którego

nauczyła się, gdy opanowywała sztuki walki. Nie trać zimnej krwi. Spokój, chłód i zdecydowanie.

Dasz radę.

Odwróciła się, by spojrzeć Quinnowi w oczy.

Smith L. J - Świat nocy 02 - Wybrani [Roz. 9-10].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: