Pyszczak Melanochromis cyaneorhabdos (Maingano).pdf

Melanochromis cyaneorhabdos - maingano

Przepięknego, kontrastowo ubarwionego melanochromisa cyaneorhabdosa czyli popularnego

„maingano” kupowałem z mieszanymi uczuciami. Obawiałem się posiadać rybę z owianej złą

sławą rodziny melanochromis, gdyż ryby te zazwyczaj są silne i agresywne. Nie do końca

uspokajały mnie opisy przedstawiające „maingano” jako ryby stosunkowo spokojne. Moje

obawy potęgował fakt, że poza rybami z grupy „ MBUNA ” w akwarium pływały jeszcze

aulonocary.

Zakupiłem 10 młodych ryb i wpuściłem do zbiornika o pojemności 450 litrów, w którym

pływały już dorosłe Pseudotropheus socolofi, Pseudotropheus saulosi, Labidochromis

caeruleus oraz AULONOCARA sp. rubin red. Pomimo tego, że rybki miały około 4 cm,

prezentowały się prześlicznie i bardzo ożywiły zbiornik. W blasku świetlówek Power – Glo

wyglądały tak , że wielu znajomych pytało mnie czy to jakaś ODMIANA ... neonów.

Opisywany GATUNEK cechuje się znacznymi różnicami w ubarwieniu w zależności od

nastroju i pozycji w hierarchii stada. Dominujący samiec jest rybą u której na czarnym

korpusie przebiegają dwa niebieskie podłużne pasy, z których górny przebiega od oka po

nasadę płetwy ogonowej a dolny - od płetwy piersiowej po nasadę płetwy ogonowej.

Dodatkowo górne pasy z obu stron łączą się przez czoło ryby. Ubarwienie uzupełniają

niebieskie obrzeżenia i promienie na płetwach. Zdominowane samce i samice wyglądają o

wiele mniej efektownie, brzuch i część głowy są u niech niebieskie a czernie wpadają w

tonację granatową. Jednego dnia ta sama ryba może wyglądać różnie, bądź zbliżając się do

kolorystyki dominującego samca bądź zdominowanej samicy.

Młody osobnik

DYMORFIZM płciowy

Słabo zaznaczony. Rozpoznanie płci u ryb młodych praktycznie niemożliwe. W większym

stadzie pyszczaków będących w jednym wieku , można ( sugerując się pozycją w hierarchii

stada i długością płetw, szczególnie brzusznych ) wytypować samce, ale dotyczy to tylko

sztuk dominujących. Dominujący dorosły samiec jest masywniejszy od samic, ma dłuższe

płetwy i zazwyczaj liczniejsze, wyraźniejsze atrapy jajowe. Nie jest jakimkolwiek

wyznacznikiem płci ubarwienie ryb, gdyż dominujące samice zbliżają się wyglądem do

dominujących samców a zdominowane samce do zdominowanych samic. Ubarwienie jest w

dużo większym stopniu zależne od pozycji w stadzie niż płci. Zachowanie ryb jest

wyznacznikiem płci, jednakże nie jest to tak wyraźne jak w przypadku innych terytorialnych

gatunków. Samiec stara się wyznaczyć swój rewir, ale i samice szukają swojej stałej

kryjówki. Subtelne różnice oczywiście są do wychwycenia, gdyż samiec do swojego rewiru

zwabia samice i odgania inne ryby, natomiast samice ze swojej kryjówki inne ryby po prostu

starają się odgonić. Samce rosną większe, osiągają 12-13 cm, natomiast samice w zależności

od pozycji w stadzie i tego jak często odbywają tarło - od 10 cm do 12 cm.

Samiczka

Samiec

Zachowanie

„Maingano” to pyszczak, którego klasyfikuje się wśród ryb łagodnych lub

średnioagresywnych. Jego temperament w dużym stopniu determinują cechy indywidualne

poszczególnych osobników, wielkość zbiornika oraz towarzystwo innych pyszczaków. Ten

sam samiec może w małym zbiorniku o długości 100 cm ostro dawać się we znaki

współmieszkańcom a już w zbiorniku o długości 150 cm być całkiem łagodną rybą. Zdarzają

się samce łagodne, ale i stosunkowo agresywne a jaki będzie nasz pokaże po prostu czas.

Posiadanie łagodnego samca pozwoli na trzymanie w zbiorniku więcej niż jednego osobnika

tej płci, samiec agresywny nie zaakceptuje konkurenta nawet w zbiorniku o długości 150 cm.

Pyszczak ten może żyć w jednym akwarium zarówno z gatunkami łagodnymi,

średnioagresywnymi, jak i nawet pyszczakami agresywniejszymi. Należy zadbać jednak o to

aby w zbiorniku nie było zbyt wielu ryb, które będą silniejsze niż dominant opisywanego

gatunku, gdyż zdominowany samiec nie prezentuje w pełni swojej urody. Nie ma

wątpliwości, że jest to ryba dynamiczna i waleczna . Zarówno samce jak i samice, które

posiadam potrafią walczyć nawet ze sporo większym przeciwnikiem. Błyskawiczne ataki

stanowią spory problem nawet dla podobnie walczącego dominującego samca

Pseudotropheus socolofi. Zbyt mały zbiornik potęguje agresje tego gatunku. Jest to ryba

terytorialna i lubiąca ukrywać się wśród skał, nadmierna ilość innych ryb na zbyt małej

przestrzeni powoduje, że odczuwający zagrożenie melanochromis ostro atakuje

współmieszkańców. W przypadku, gdy w zbiorniku są silniejsze ryby - jego ataki obracają się

przeciwko niemu i zamiast pięknie wybarwionych „maingano” widzimy tylko ich wystające

pyski ze szczelin skalnych, o ile oczywiście takie kryjówki ryby posiadają. Opisywane

czasami zachowanie tego gatunku jako ryb skrytych i mało widocznych w zbiorniku, nie jest

prawdziwe. Duża ilość kryjówek jest co prawda niezbędna, ale dobrze czujący się

melanochromis cyaneorhabdos przebywa w skałach stosunkowo często w porównaniu do

innych pyszczaków, lecz na pewno nie jest to na tyle intensywne, aby twierdzić, że to ryba

niewidoczna w zbiorniku. W skałach praktycznie cały czas ukrywają się tylko inkubujące

samice lub ryby zagonione.

Akwarium

Dla grupy haremowej składającej się z 1 samca i 3 –5 samic potrzebny jest co najmniej

zbiornik o powierzchni dna 100 cm x 40 cm. Chęć posiadania więcej niż 1 samca wymaga

zakupu zbiornika o długości co najmniej 120 cm i dłuższego, podobnie jak chów tego gatunku

z innymi łagodnymi i średnioagresywnymi pyszczakami. Dokładając te ryby do gatunków

agresywniejszych, gdzie będzie stosunkowo nisko w hierarchii polecałbym zaopatrzyć się w

zbiornik o powierzchni dna co najmniej 150 cm x 50 cm. W akwarium powinno znajdować

się dużo kryjówek, szczególnie szczelin w półkach skalnych, gdzie kryjówki znajdują słabsze

osobniki i inkubujące samice.

Pokarm

Jest pyszczakiem wszystkożernym. Dominującymi składnikami diety powinny być karmy

roślinne - w szczególności „markowe” suche pokarmy z dużą zawartością spiruliny. Dietę

uzupełniamy lekkimi pokarmami zwierzęcymi najlepiej mrożonymi lub żywymi. Pokarmy

żywe powinny pochodzić z pewnego źródła. „Maingano” chętnie spożywa mrożonego

solowca, krylla, MYSIS, wodzenia czy mięso krewetek oraz małży. Jako urozmaicenie

podaję pokarmy roślinne przeznaczone dla ludzi, m.in. ryż, kaszę kukurydzianą, kaszę mannę,

płatki owsiane czy liście sałaty.

Rozmnażanie

Do tarła potrafią przystępować już 5-6 cm samice i około 7 cm samce. INKUBACJA trwa od

20 do 30 dni. Inkubacja jest bliższą górnej granicy gdy samica wypuszcza młode w zbiorniku

ogólnym. Tarło wygląda typowo dla pyszczaków z grupy „mbuna” - samiec zwabia samicę w

swój rewir, którym może być grota, płaski kamień czy wykopany dołek. Tam krążąc wokół

siebie na przemian samiec drażni ruchami pyszczka okolice organów płciowych samicy a ona

podrażnia w następnym obrocie ruchami pyska okolicę atrapy jajowej samca, stymulując go

w ten sposób do wypuszczenia mleczu. Co kilka obrotów samica wypuszcza 1-3 ziaren ikry i

natychmiast chwyta je do pyska. W następnym obrocie doprowadza do zapłodnienia ikry.

Samica gotowość do tarła sygnalizuje wysunięciem wyraźnie odznaczającego się pokładełka.

Tarło zazwyczaj następuje następnego dnia. Inkubujaca samica znika w skałach i zazwyczaj

nie pobiera pokarmu, czasami tylko wychwytując jego małe drobiny w toni. Wylęg następuje

w drugim tygodniu inkubacji. Samica w zależności od wieku i wielkości wypuszcza 10-20

młodych. Młode są dość duże ( 0,9 cm – 1,2 cm ) i w pierwszych dniach są kremowe z

dwoma czarnymi pasami, niebieskie przebłyski pojawiają się jedynie na płetwach. W ciągu 7-

10 dni maluchy stają się wiernymi kopiami swoich rodziców. Wychów nie jest

problematyczny. Młode od początku mogą zjadać rozdrobniony pokarm przeznaczony dla

ich rodziców, można je dokarmiać również żywymi larwami solowca i drobnym planktonem

hodowanym dla tego celu, czy też drobnymi mrożonymi pokarmami zwierzęcymi takimi jak

CYKLOP czy moina.

Tarło

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: