7. Merrick.pdf

Anne Rice

Merrick

Tłumaczyła Małgorzata Kicana

Dla

Stana Rice’a

oraz

Christophera Rice’a

oraz

Nancy Rice Diamond

TALAMASCA

Detektywi Zjawisk Paranormalnych

Obserwujemy

i zawsze jesteśmy w pobliżu

LONDYN * AMSTERDAM * RZYM

W STĘP

Nazywam się David Talbot.

Może niektórzy z was pamiętają mnie jako Głównego Przełożonego Talamaski, Zakonu

detektywów obdarzonych nadnaturalnymi zdolnościami, których mottem jest: „Obserwujemy i

zawsze jesteśmy w pobliżu”?

To motto ma w sobie jakiś dziwny urok, nieprawdaż?

Talamasca istnieje od ponad tysiąca lat.

Nie wiem, jak powstał nasz Zakon. Tak naprawdę nie znam też wszystkich jego sekretów.

Wiem jednak, że służyłem mu przez większą część mego śmiertelnego życia.

Właśnie w Domu Zakonnym Talamaski, w Anglii, wampir Lestat pokazał mi się po raz

pierwszy. Pewnej zimowej nocy zjawił się w moim gabinecie i kompletnie mnie zaskoczył.

Bardzo szybko przekonałem się, że co innego czytać i pisać o rzeczach nadprzyrodzonych, a

zupełnie co innego widzieć je na własne oczy.

To jednak było bardzo dawno temu.

Teraz żyję w innym ciele.

A ciało to uległo przemianie pod wpływem mocy wampirzej krwi Lestata.

Żyję pomiędzy najgroźniejszymi wampirami świata i jestem jednym z tych, do których mają

największe zaufanie. Nawet ostrożny z natury wampir Armand opowiedział mi historię swego

życia. Być może czytaliście biografię Armanda, którą spisałem i opublikowałem.

Kiedy ta historia dobiegała końca, Lestat obudził się w Nowym Orleanie z drugiego snu,

zasłuchany w piękną, uwodzicielską muzykę.

Ta sama muzyka ponownie ukołysała go, kiedy skrył się w budynku klasztornym i ułożył do

snu na zakurzonej, marmurowej posadzce.

W tamtych dniach w Nowym Orleanie było wiele wampirów — włóczęgów, szaleńców,

naiwnych młodzików, którzy przybyli do miasta, by zobaczyć Lestata pogrążonego w pozorach

bezbronności. Dręczyli mieszkających tam śmiertelników. Irytowali najstarszych spośród nas,

którzy pragnęli jedynie prawa do polowania w spokoju.

Teraz tych intruzów już nie ma.

Niektórzy zostali unicestwieni, inni jedynie przegnani. Najstarsi zaś, którzy przybyli

ofiarować pocieszenie śpiącemu Lestatowi, ruszyli własnymi drogami.

Historia ta rozpoczyna się, gdy pozostało nas w Nowym Orleanie tylko trzech — śpiący Lestat

i jego dwóch wiernych towarzyszy — Louis de Pointe du Lac i ja, David Talbot, narrator

niniejszej opowieści.

R OZDZIAŁ PIERWSZY

— Dlaczego mnie o to prosisz?

Siedziała naprzeciwko mnie, przy stoliku z marmurowym blatem, plecami zwrócona do

otwartych drzwi kawiarenki.

Patrzyła na mnie, jak na cudowne zjawisko, lecz moja prośba odwróciła jej uwagę. Nie

patrzyła już na mnie, lecz z napięciem wpatrywała się w moje oczy.

Była wysoka, a ciemnobrązowe włosy przez całe życie nosiła długie i swobodnie

rozpuszczone; skórzaną klamerką spinała grzywkę z tyłu głowy tak, żeby nie opadała jej na

czoło. W małe uszy wpięła złote koła kolczyków; zwiewne, letnie, białe ubranie miało zaś w

sobie coś cygańskiego, może z powodu czerwonej szarfy, którą było przepasane.

— I zrobić coś podobnego dla takiego stworzenia? — spytała ciepło. Nie była na mnie zła,

wcale nie… lecz tak poruszona, że nie mogła nawet zapanować nad swym łagodnym,

urzekającym głosem. — Wywołać ducha, który może być wypełniony złością i chęcią zemsty?

Chcesz, abym to uczyniła… i to dla Louisa de Pointe du Laca, który sam już dawno przestał żyć?

— Kogóż innego miałbym o to prosić, Merrick? — odparłem. — Któż inny mógłby to

uczynić? — Wypowiedziałem jej imię zwyczajnie, z amerykańskim brzmieniem, choć wiele lat

temu, gdyśmy się dopiero co poznali, pisała je „Merrique” i wypowiadała z lekkim francuskim

akcentem.

Od strony kuchennych drzwi rozległ się chropawy dźwięk, po czym zaskrzypiały zawiasy. Do

naszego stolika, szurając po zakurzonych kamiennych płytach podłogi, podszedł zasuszony

kelner w brudnym fartuchu.

— Rum — rzekła. — St. James. Przynieś całą butelkę.

Zamruczał coś w odpowiedzi, czego nie pochwyciłem nawet przy moim wyczulonym

wampirzym słuchu. Odszedł, szurając nogami, i znowu zostawił nas samych w marnie

oświetlonym pokoju z wysokimi, otwartymi na oścież drzwiami wychodzącymi na Rue St. Anne.

Ta mała kawiarenka była kwintesencją wszystkiego, co nowoorleańskie. Wiszące pod sufitem

wiatraki obracały się leniwie, a podłoga nie była zamiatana od wieków.

Powoli zapadał zmierzch, powietrze zaś wypełnione było zapachami Kwatery i słodyczą

wiosny. Jakież to cudowne, że wybrała właśnie takie miejsce i to tak przedziwnie puste o tej

czarownej porze.

Wpatrywała się we mnie uważnie, choć w jej wzroku nie można było dostrzec nic poza

łagodnością.

— Teraz Louis de Pointe du Lac chce zobaczyć ducha — powiedziała wolno, jakby z

namysłem. — Jakby nie dość się już wycierpiał.

Nie tylko w jej słowach znać było współczucie; wyczuwałem je także w niskim, poufnym

tonie jej głosu. Współczuła mu.

— Oczywiście — powiedziała, nie dając mi dojść do głosu. — Współczuję mu i wiem, jak

bardzo chce zobaczyć twarz tego wampirzego dziecka, które tak gorąco kochał. — Uniosła brwi

w zamyśleniu. — Przychodzisz do mnie i wypowiadasz imiona, które są już jedynie legendą.

Przychodzisz z tajemniczego świata, przychodzisz ze świata nadprzyrodzonego, podchodzisz do

mnie tak blisko, i na dodatek masz prośbę.

— W takim razie, uczyń to, Merrick, jeśli tobie nie uczyni to krzywdy — poprosiłem. — Nie

chcę ściągać ci na głowę nieszczęść. Boże w niebiosach, dopomóż. Wiesz o tym doskonale.

— A co z nieszczęściem, które może dotknąć Louisa? — spytała wolno, z namysłem

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: