Konstantin Wołkow Wenus gwiazda zaranna.pdf

WOŁKÓW

SPOLSZCZYŁ TADEUSZ TWAROGOWSKI

NASZA KSIĘGARNIA

WARSZAWA — 1960

ROZDZIAŁ

w którym każdy ze

swego punktu widzenia

ma racją

Mogło się wydawać, że rozmowa toczy się wokół

najzwyklejszych w świecie spraw. Sandomirski

popatrzył w okno tak, jak gdyby rozciągał się za

nim normalny, codzienny moskiewski widok. Tym-

czasem wszystko tu było inne, dziwne i niespo-

tykane.

Kuliste pomieszczenie, z okrągłymi, przypomina-

jącymi iluminatory okrętowe oknami, tonęło w po-

tokach światła. Jednakże choć Słońce rzucało

oślepiające blaski, nie dostrzegało się lazuru, do

którego tak przyzwyczajone są oczy ludzkie. Świe-

ciło ono pośród czarnej, aksamitnej nocy. Czarne

było również niebo, na którym migotały miriady

gwiazd.

Słońce zawisło w przestrzeni kosmicznej. Widać

je było z prawej strony, z lewej zaś ogromną i jak-

by opatuloną srebrzystym nakryciem kulę ziem-

ską. Podobna była do Księżyca tuż po pełni, kiedy

zaczyna go ubywać. Tak, wszystko tu było dziw-

ne, jak we śnie. Tymczasem dwóch ludzi wiodło

od godziny spór na czysto techniczny temat.

Zresztą z chwilą gdy ręce człowieka Stworzyły

pierwszego satelitę i gdy wystrzelona z Ziemi ra-

kieta okrążyła Księżyc, ludzie przestali się w ogóle

czemukolwiek dziwić. Wkroczyli bowiem w okres

urzeczywistnionych baśni i legend. Zaczęli przy-

zwyczajać się do podobnych naukowych osiągnięć.

Mimo to jednak sensacyjne gazety nazywały

KOSMOLOT latającym cudem...

— Nigdy nie zgodzę się na taki nierozsądny

i niebezpieczny eksperyment.

— Mikołaju Aleksandrowiczu, pozwólcie...

— Nić, nie pozwolę. To, co proponujecie, jest

z technicznego punktu widzenia wprost niedo-

rzecznością. Tak, tak. To jest zupełnie bezsensow-

ny pomysł.

— Mikołaju Aleksandrowiczu...

— Z góry wiem, co chcecie powiedzieć. Dzie-

siąty raz będziecie powtarzali jedno i to samo...

Rozmowę tę prowadziło dwóch ludzi: Mikołaj

Aleksandrowicz Sandomirski, kierownik Kosmo-

lotu — pozaziemskiej stacji naukowo-badawczej

lotów kosmicznych, oraz pilot Włodzimierz Iwa-

nowicz Odincow, szczupły dwudziestopięcioletni

młodzieniec w jasnoszarym, przypominającym

strój wojskowy ubraniu.

— Mikołaju Aleksandrowiczu — podjął nie zra-

żony Odincow. — Mikołaju Aleksandrowiczu, kie-

dy zaczniemy wreszcie działać zdecydowanie? Bez

ryzyka nie można...

— Wiem, wiem. Lecz wszelkie ryzyko powin-

no być usprawiedliwione. Zastanówmy się więc

jeszcze raz. Cóż wy proponujecie? Chcecie wysłać

na Ziemię ciężki, nie przystosowany do tego celu

pocisk kosmiczny. Chcecie, by wylądował on na

powierzchni naszego globu. Pytam się: po co to?

— Po co? Po to, ażeby udowodnić, że rakieta

taka, chociaż przystosowana jest jedynie do lotów

bez lądowania, może być wystrzelona w kierunku

Ziemi.

— A komu to potrzebne? Nikomu. Wiecie o tym

tak samo dobrze, jak ja. Dla utrzymania komuni-

kacji z Ziemią istnieją zwykłe statki odrzutowe,

przystosowane dzięki odpowiedniej konstrukcji do

odbywania lotów w atmosferze. Czego więc jesz-

cze chcecie? W jakim celu narażać na ryzyko

ludzi i sprzęt?

— Dobrze, Mikołaju Aleksandrowiczu — odparł

Odincow. — Ale proszę mi w takim razie powie-

dzieć, w jaki sposób będziemy lądowali na innych

planetach, skoro nie opanujemy techniki lądowa-

nia na powierzchni Ziemi?

Rozmowa toczyła się w gabinecie służbowym

kierownika Kosmolotu. Stacja ta, zbudowana

przed kilku laty, była urzeczywistnieniem genial-

nej idei wielkiego uczonego K. E. Ciołkowskiego.

Krążyła posłuszna prawom mechaniki kosmicznej

wokół Ziemi w odległości 35 800 kilometrów. To

nowe, sztuczne ciało kosmiczne przebywało orbitę

dookołaziemską w ciągu dwudziestu czterech go-

dzin. Dzięki temu wisiało stale w zenicie nad rów-

nikiem, nad 85° długości wschodniej. Migotało

wieczorami nad błękitną przestrzenią wód Oceanu

Indyjskiego jak jakaś nowa gwiazda.

Pierwsze próby wysyłania poza atmosferę ziem-

ską niewielkich rakiet przeprowadzono jeszcze

w połowie dwudziestego wieku. Nadając pociskom

tym prędkość około ośmiu kilometrów na sekundę,

usiłowano przekształcić je w stałe, krążące wokół

Ziemi sputniki.

W ten sposób uzyskano krążące wysoko labora-

toria kosmiczne, które dzięki doskonałemu wypo-

sażeniu w przyrządy automatyczne zaczęły prze-

kazywać na Ziemię sygnały komunikujące o wy-

sokości temperatury, intensywności promieni nad-

fiołkowych i kosmicznych, natężeniu pola elektro-

magnetycznego oraz o szeregu innych zjawisk za-

chodzących w przestrzeni międzyplanetarnej.

Dzięki sputnikom zwiększyły się znacznie możli-

wości telewizji. Człowiek mógł obserwować Zie-

mię i inne planety tak, jak gdyby sam znajdował

się gdzieś w przestrzeni kosmicznej, daleko poza

naszym globem.

Badania kosmosu za pomocą pocisków odrzuto-

wych przeprowadzono w wielu 'krajach, ale gdy

inne państwa poprzestały na wysyłaniu rakiet nie-

wielkich rozmiarów i tylko na wysokość nie prze-

kraczającą tysiąca kilometrów, Związek Radziecki

wyrzucił olbrzymie, doskonale wyposażone labo-

ratorium na odległość ,równą sześciu promieniom

Ziemi.

Sandomirski siedział za biurkiem w krześle

z aluminiowych rurek. Był to mężczyzna krępy,

silnie Zbudowany, wyglądający na pięćdziesiąt lat.

Postawa, szczególnie zaś sposób siedzenia zdradza-

ły w nim byłego wojskowego, a trzy duże srebrne

gwiazdki na patkach przy kołnierzu wskazywały

na jego wysoką rangę. Szeroki pas przymocowany

haczykami do oparcia fotela zabezpieczał potężne

ciało kierownika Kosmolotu przed nagłym uniesie-

niem się i uderzeniem głową o sufit kabiny.

W sputniku bowiem przedmioty nie podlegały sile

grawitacji i wystarczył jakiś nieobliczony ruch, iby

unieść się jak dziecinny balonik w powietrze, co

oczywiście, zważywszy wysokie stanowisko kie-

rownika Kosmolotu, nie byłoby na miejscu, tym

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: