01,5 C.S. Forester - Hornblower i Wdowa McCool.pdf - Forester Cecil Scott - Raptor87

Flota Kanaáu páynĊáa wreszcie do miejsca schronienia. Szalone wichury zachodnie powodowaáy tak

silne koáysanie wzdáXĪne, Īe maszty, Īagle i takielunek nie mogáy im siĊ dáXĪej opieraü. DziewiĊtnaĞcie

okrĊtów liniowych i siedem fregat pod dowództwem admiraáa lorda Bridporta, którego flaga powiewaáa

nad okrĊtem JKM „Victory", odstąpiáo na pewien czas od blokady Brestu utrzymywanej od szeĞciu lat.

OkrĊty opáywaáy Berry Head i stawaáy na kotwicach w zaciszu zatoki Tor. Szczur lądowy wystawiony na

wycie wiatru mógáby mieü zastrzeĪenia co do skutecznoĞci tego schronienia, lecz dla wyczerpanych i

skoáatanych pogodą zaáóg, przez tyle czasu páywających po burzliwych wodach Zatoki Biskajskiej i

usiáujących trzymaü siĊ z dala od skalistego wybrzeĪa Bretanii, to biaáe od piany kotwicowisko wydawaáo

siĊ rajem. MoĪna byáo nawet wysáDüáodzie do Brixham i Torquay po pocztĊ i sáodką wodĊ; na wiĊkszoĞci

okrĊtów oficerowie i czáonkowie zaáóg przez trzy miesiące obywali siĊ bez jednego i drugiego. Mimo

cháodu zimowego dnia wielką fizyczną przyjemnoĞü sprawiaáo otwarcie ust i wlanie do nich áyku sáodkiej,

czystej wody, tak róĪnej od cuchnącej, zielonkawej cieczy, jeszcze wczoraj wydzielanej skąpo przy

asyĞcie straĪnika.

0áodszy oficer okrĊtu JKM „Renown", opatulony w ciĊĪkie ubranie sztormowe, przechadzaá siĊ po

pokáadzie okrĊtu, który stojąc na kotwicy przewalaá siĊ z boku na bok. Oczyma ázawiącymi od

przenikliwego wiatru máody porucznik nieustannie patrzyá przez swoją lunetĊ. Jako oficer sygnaáowy byá

odpowiedzialny za szybkie odczytywanie i przekazywanie sygnaáów, a teraz wáDĞnie naleĪDáo siĊ

spodziewaü rozkazów dotyczących chorych i zaopatrzenia, pogawĊdek miĊdzy kapitanami i admiraáami,

wzajemnych zaproszeĔ na obiad, a nawet nowin, jakie naleĪDáo podaü do ogólnej wiadomoĞci.

Patrzyá, jak od francuskiego pryzu, wziĊtego ubiegáego dnia przez flotĊ w drodze w górĊ Kanaáu,

ruszyáa áódĨ w kierunku ich okrĊtu. Z „Renown" posáano na pryz máodszego oficera Harta, Īeby objąá nad

nim dowództwo. JakimĞ cudem odbyá on pomyĞlnie ryzykowną podróĪ i teraz, zakotwiczywszy

bezpiecznie pryz miĊdzy jednostkami floty, wracaá na okrĊt, Īeby záRĪ\ü raport. Oficerowi sygnaáowemu

fakt ten nie wydaá siĊ szczególnie interesujący, ale Hart wyglądaá na podnieconego. Zaraz po wejĞciu i

bardzo zwiĊ]áym zameldowaniu siĊ oficerowi wachtowemu poĞpieszyá pod pokáad z tym, co przywiózá. I

oto zaledwie kilka minut póĨniej oficer sygnaáowy miaá peáne rĊce roboty.

Na pokáad wyszedá bowiem w towarzystwie Harta sam kapitan Sawyer, Īeby dopilnowaü przekazania

nowiny.

— Panie Hornblower!

— Sir!

— ProszĊáaskawie nadaü ten sygnaá.

Sygnaá byá od kapitana do samego admiraáa. Początek byááatwy, tylko dwa rzuty flag, by przekazaü:

„«Renown» do flagowego". Takie terminy jak „pryz", „francuski" czy „bryg" teĪ nie byáy trudne do

nadania, ale potem száy nazwiska, które trzeba byáo dokáadnie literowaü. „Pryz to francuski bryg

«Esperance» z Barrym McCoolem na pokáadzie".

— Panie James! — krzyknąá Hornblower. Midszypmen sygnaáowy czekaá u jego boku, ale do

midszypmenów zawsze naleĪDáo zwracaü siĊ podniesionym gáosem, szczególnie gdy robiá to ĞwieĪo

upieczony porucznik.

Hornblower podaá bez namysáu liczby i sygnaá powĊdrowaá na nok rei. Linki sygnaáowe wibrowaáy

mocno wskutek wiatru gwaátownie szarpiącego chorągiewkami. Kapitan Sawyer czekaá na pokáadzie na

odpowiedĨ, sprawa musiaáa byü waĪna. Hornblower ponownie przeczytaá wiadomoĞü, którą dotąd

traktowaá jako coĞ, co po prostu miaáo zostaü nadane. Lecz nawet teraz nie umiaá odgadnąü, dlaczego

przekazana informacja miaáaby byü waĪna. Wróciwszy trzy miesiące temu z Hiszpanii, gdzie przebywaá

dwa lata jako jeniec, miaá luki w znajomoĞci niedawnych wydarzeĔ. Nazwisko Barry McCool nic mu nie

mówiáo.

Wyglądaáo natomiast, Īe admiraáowi mówiáo bardzo duĪo, bo gdy tylko upáynąá czas niezbĊdny na

przekazanie wiadomoĞci do jego kajuty, na noku rei „Victory" pojawiáo siĊ zapytanie:

„Flagowy do «Renown». — Hornblower odczytywaá chorągiewki, w miarĊ jak siĊ rozwijaáy, tak Īe od

razu mógá podaü dalszy ciąg sygnaáu: — Czy McCool Īyje?".

— Odpowiedzieü potwierdzająco — poleciá kapitan Sawyer.

Ledwie wciągniĊto sygnaá potwierdzający, a juĪ na „Victory" zatrzepotaá nastĊpny rzut flag.

„Sprowadziü go natychmiast na pokáad. OdbĊdzie siĊ sąd wojenny".

6ąd wojenny! Kim, u licha, jest ten McCool? Dezerterem? Schwytanie zwykáego dezertera nie byáoby

sprawą interesująFą dla gáównodowodzącego. Zdrajcą? Byáoby rzeczą dziwną, by zdrajcĊ sądziá sąd

wojenny floty. Lecz tak wáDĞnie miaáo byü. Na sáówko rzucone przez kapitana Hart wskoczyá do áodzi i

ruszyá po tajemniczego wiĊĨnia, a z „Victory" száy jeden po drugim sygnaáy zwoáujące sąd wojenny na

„Renown".

Hornblower miaá peáne rĊce roboty z odczytywaniem sygnaáów, tak Īe mógá rzuciü tylko przelotne

spojrzenie na Harta i wiĊĨnia wciąganego po burcie wraz z jego marynarskim kuferkiem. Byá to

PĊĪczyzna o máodzieĔczym wyglądzie, wysoki i szczupáy, z rĊkami związanymi na plecach — to dlatego

trzeba go byáo windowaü na pokáad. Nie miaá nakrycia gáowy i wiatr rozwiewaá jego dáugie rude wáosy.

Ubrany byá w granatowy mundur z czerwonymi wyáogami, przypominający mundur francuskie] piechoty.

Nazwisko, mundur i rudy kolor wáosów — Hornblower zaczynaá wreszcie orientowaü siĊ w sytuacji.

McCool jest na pewno Irlandczykiem. Hornblower wiedziaá, Īe w czasie, gdy on sam siedziaá w wiĊzieniu

w Ferrol, w Irlandii miaáa miejsce krwawa rebelia. Irlandczycy, którzy uciekli, poszli masowo na sáXĪEĊ

Francji. WiĊzieĔ bez wątpienia byá takim zbiegiem, lecz to w dalszym ciągu nie wyjaĞniaáo, czemu,

zamiast wáadz cywilnych, miaáby go sądziü admiraá.

Hornblower musiaá czekaü godzinĊ na wyjaĞnienie, aĪ o drugiej szklance nastĊpnej wachty podano

obiad w mesie máodszych oficerów.

— Jutro rano bĊdzie Ğliczna maáa uroczystoĞü — odezwaá siĊ chirurg Clive. PrzyáRĪ\á dáRĔ do szyi

gestem, który Hornblower uznaá za wstrĊtny.

— Mam nadziejĊ, Īe rezultat bĊdzie uzdrawiający — zauwaĪ\á drugi oficer Roberts. Koniec stoáu,

gdzie siedziaá Roberts, staá siĊ chwilowo miejscem honorowym, gdyĪ pierwszy oficer Buckland byá zajĊty

przygotowaniami do sądu wojennego.

— Ale dlaczego my mielibyĞmy go wieszaü? — spytaá Hornblower.

Roberts obróciá na niego spojrzenie.

— Dezerter — rzek! i dodaá: — Ach, przecieĪ pan jest tu od niedawna. Ja sam, osobiĞcie,

zamustrowaáem go na ten okrĊt w dziewiĊüdziesiątym ósmym. Hart od razu go poznaá.

— Sądziáem, Īe jest rebeliantem. ?

— Rebeliantem teĪ — odrzeká Roberts. — W dziewiĊüdziesiątym ósmym najszybszą drogą

wydostania siĊ z Irlandii — faktycznie jedyną — byáo wstąpienie do siá zbrojnych.

— Rozumiem — powiedziaá Hornblower.

— Tamtej jesieni dali nam setkĊ ludzi — dorzuciá inny porucznik, Smith.

I nie pytano ich o nic, pomyĞlaá Hornblower. Jego ojczyzna, walcząca o Īycie, potrzebowaáa

marynarzy jak topielec powietrza i byáa gotowa robiü ich z kaĪdego surowego materiaáu, jaki siĊ nawinąá.

— McCool zdezerterowaá którejĞ ciemnej nocy, kiedy staliĞmy unieruchomieni ciszą opodal Penmarks

— wyjaĞniaá Roberts. — Wydostaá siĊ przez dolną furtĊ strzelniczą, zabierając ze sobą greting, Īeby miaá

na czym páynąü. MyĞleliĞmy, Īe siĊ utopiá, ale potem z ParyĪa przyszáa wiadomoĞü, Īe jest tam i Īe wróciá

do swoich dawnych sztuczek. Przechwalaá siĊ, czego to on dokonaá, i stąd dowiedzieliĞmy siĊ, Īe to nasz

O'Shaughnessy — takie podaá nazwisko u nas na okrĊcie.

— Wolfe TonĊ teĪ miaá na sobie mundur francuski — dodaá Smith. — I powiesiliby go, gdyby

przedtem nie podciąá sobie gardáa.

— Mundur tylko pogarsza sprawĊ w wypadku dezertera — powiedziaá Roberts.

Hornblower miaá nad czym rozmyĞlaü. Przede wszystkim ta przyprawiająca o mdáRĞci myĞl, Īe rano

odbĊdzie siĊ egzekucja. NastĊpnie odwieczny problem irlandzki. Im dáXĪej zastanawiaá siĊ nad tym, tym

wiĊkszy zamĊt miaá w gáowie. Gdyby braáo siĊ pod uwagĊ tylko nagie fakty, nie byáoby w ogóle

problemu. W obecnej sytuacji na Ğwiecie Irlandia mogáa wybieraü jedynie miĊdzy zwierzchnictwem

Anglii albo Francji. W Ğwiecie uwikáanym w wojnĊ inna moĪliwoĞü nie istniaáa. Wydawaáo siĊ teĪ nie do

pomyĞlenia, Īeby ktoĞ mógá chcieü wydostaü siĊ spod panowania angielskiego — nie biorąc oczywiĞcie

pod uwagĊ wáDĞcicieli ziemskich mieszkających za granicą i maáo co wartych katolików — po to, aby

popaĞü w niewolĊ chciwoĞci, okrucieĔstwa i korupcji republiki francuskiej. Ryzykowanie Īyciem dla

takiej zamiany byáoby czymĞ absolutnie nielogicznym, lecz logika, zakonkludowaá smĊtnie Hornblower,

nie ma wpáywu na patriotyzm, a nagie fakty są czynnikami najmniej branymi pod uwagĊ.

A równie dobrze moĪna byáo poddaü krytyce metody angielskie. Nie ulega wątpliwoĞci, Īe Irlandczycy

uwaĪają Wolfe'a Tone'a i Fitzgeralda za mĊczenników i Īe w tym samym Ğwietle bĊGą widzieü McCoola.

Nic bardziej skutecznie nie uszlachetnia i nie oĪywia sprawy, jak kilku mĊczenników.

Powieszenie McCoola doleje tylko oliwy do ognia, który Anglia stara siĊ ugasiü. Dwa narody

powodowane najsilniej dziaáającymi motywami — instynktem samozachowawczym i patriotyzmem —

Ğcierają siĊ w walce, która jeszcze dáugo nie moĪe mieü zadowalającego zakoĔczenia.

:áDĞnie w tej chwili do mesy máodszych oficerów wszedá pierwszy oficer Buckland. Z

zaabsorbowanym wyrazem twarzy, zwykáym u pierwszych oficerów dĨwigających ciĊĪar

odpowiedzialnoĞci na swoich barkach, przesunąá spojrzeniem po obecnych. Wszyscy máodsi oficerowie,

czując, Īe groĪą im jakieĞ przykre obowiązki, starali siĊ moĪliwie dyskretnie uniknąü napotkania jego

wzroku. Jak moĪna byáo przewidzieü, z ust Bucklanda padáo nazwisko najmáodszego oficera.

— Panie Hornblower — powiedziaá.

— Sir! — odpará Hornblower, czyniąc wszystko, by nie daü poznaü rezygnacji po swoim gáosie.

— Zamierzam uczyniü pana odpowiedzialnym za wiĊĨnia.

— Sir? — rzeká Hornblower ze zmienioną intonacją gáosu.

— Hart ma skáadaü zeznania na sądzie wojennym — wyjaĞniá Buckland. Byáa to oznaka wielkiej

áaskawoĞci, Īe w ogóle raczyá coĞ wyjaĞniaü. — Pan wie, Īe dowódca Īandarmerii to tĊpak. ChcĊ, Īeby

McCool stanąá przed sądem wojennym caáy i zdrowy i chcĊ, by caáy i zdrowy pozostaá takĪe po

rozprawie. Powtarzam, panie Hornblower, wáasne sáowa kapitana.

— Tak jest, sir — odrzeká Hornblower, bo nic innego nie mógá powiedzieü.

— ĩadnych sztuczek z McCoolem w rodzaju Wolfe'a Tone'a — dodaá Smith.

Wolfe Tone podciąá sobie gardáo w noc przed powieszeniem i umará w mĊkach tydzieĔ póĨniej.

— Gdyby pan czegoĞ potrzebowaá, panie Hornblower, proszĊ zwracaü siĊ do mnie — dorzuciá

Buckland.

— Tak jest, sir.

— Cháopcy burtowi! — rozlegáo siĊ nagle woáanie na pokáadzie nad ich gáowami, i Buckland oddaliá

siĊ spiesznie. Przybycie wysokiego rangą oficera oznaczaáo, Īe sąd wojenny zacząá siĊ zbieraü.

Hornblower zwiesiá gáowĊ. ĩycie jest twarde i bezlitosne, a on jest oficerem w najciĊĪszej, najbardziej

bezlitosnej sáXĪbie na Ğwiecie, sáXĪbie, w której nie wolno byáo odpowiedzieü ani „nie mogĊ", ani „bojĊ

siĊ".

— Masz pecha, Horny — odezwaá siĊ Smith z zaskakująFąáagodnoĞcią i ze wszystkich stron stoáu

rozlegáy siĊ pomruki wspóáczucia.

— Rób, co ci kaĪą, máodzieĔcze — rzeká spokojnie Roberts.

01,5 C.S. Forester - Hornblower i Wdowa McCool.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: