Henry Kuttner
ŻERCA DUSZ
Powiadali w mieście BelYarnak , w nieziemskim języku, że okrutną głębię Szarej PrzepaściYarnak zamieszkiwała zrazu złośliwa i potworna bestia.
Nie znajdziesz BelYarnak na Ziemi ani na żadnej z planet, jakie wirują wokół gwiazd naszego nieba, za to zaBetlegezem , za Olbrzymami, na zielonym i wesołym globie, wciąż jeszcze promieniejącym młodością, błyszczały wieże i srebrne minarety owego miasta. Mieszkańcy BelYarnak w niczym nie przypominali ludzi, a jednak w długie ciepłe noce rozpalali ogień w dziwacznych kominkach. A tam gdzie ogień, jak kosmos długi i szeroki, nie brak też opowieści i wiernych słuchaczy, przynoszących radość sercu bajarza.
*
Sindararządził dobrotliwie, lecz dawnymi laty strach i zagłada niczym całun spowiły ziemię, a w Szarej PrzepaściYarnak rozsiadł się upiorny potwór. Dziwny czar zmroził nieboskłon i pociemniałą mgłą przesłonił trzy księżyce. Stwór zaspokajał swój zły głód na ziemi, a mieszkańcy BelYarnak nazwali goŻercą Dusz. Nie poznali jego wyglądu, gdyż żaden go nie widział na tyle dobrze, by o tym opowiadać. Stwór tkwił w otchłani, a gdy głód mu już dobrze dopiekł, słał bezgłośne wezwanie, po którym z tawern i świątyń, od ognisk i z mroku nocy wolno wychodziły postacie naznaczone martwym piętnem śmierci i szły do BelYarnak w stronę Szarej Przepaści. Nikt nie wracał. Mówiono, że ów potwór był pół-demonem, pół-bogiem i że dusze pomordowanych pełniły przy nim wieczną służbę, wypełniając złowieszczą misję w mrocznej przestrzeni za gwiazdami.
Zdaniemhydromantów , stwór przybył z ciemnego słońca, gdzie został poczęty przez Starszych,krążących między wszechświatami i szukających wsparcia u Błyszczącego Mrokiem o nieznanej przeszłości. Nekromanci twierdzili co innego, lecz ze względu na powszechnie znaną niechęć, jaką żywili do potężniejszychhydromantów , na ogół nie zwracano uwagi na ich wróżby. JedenSindara wysłuchał obu szkół magów i z wysokościchalcedonowego tronu zdecydował, że sam pójdzie do ZatokiYarnak , którą wielu uważało za bezdenną.
Nekromanci wyposażyliSindarę w dziwne akcesoria zrobione z kości zmarłych, a odhydromantów dostał wielce skręconą, przezroczystą tubę z kryształu, pomocną ponoć w walce zŻercą Dusz. Potem nekromanci ihydromanci siedli pospołu u wrót miasta i rozpoczęli swe posępne pienia, aSindara na swymgorlaku , chyżym, lecz ohydnym gadzie, pogalopował na zachód. Po pewnym czasie odrzucił broń, gdyż, jak każdy władca w owych czasach, był wyznawcą kultuVorvadossa . Z bożego nakazu nikt nie mógł czcićVorvadossa próczSindary BelYarnak .Sindara zsiadł zgorlaka i żarliwie zaczął się modlić. Przez dłuższy czas nie było odpowiedzi.
Potem piasek zawirował, zatańczył i buchnął pyłem w górę, oślepiającSindarę . Z wiru dobiegł głos boga, cienki niczym pobrzękiwanie niezliczonych, maleńkich, kryształowych kieliszków.
- Kroczysz ku zagładzie - złowrogo oznajmiłVorvadoss . - Ale syn twój śpi w BelYarnak , zatem kiedy znikniesz, nie zbraknie mi czciciela. Idź bez trwogi, gdyż bóg nie może zniszczyć boga, a tylko człowiek, co go stworzył.
Po tych zagadkowych słowachVorvadoss odszedł, aSindara zamyślił się głęboko, nim ruszył w dalszą drogę. Kiedy przybył nad otchłań, z której, jak powiadali, brał początek najbliższy księżyc, padł zmęczony i osłabiony nad samą jej krawędzią i popatrzył w zamglonąpustkę. Od przepaści ciągnął zimny wiatr, a głębia zdawała się nie mieć końca. Gdzieś w oddali majaczył zarys drugiego brzegu.
Po grubo ciosanych schodach wchodził ten, którego szukałSindara . Piął się szybko, wspierając tułów na licznych mackach. Był biały, włochaty i zadziwiająco wstrętny, a choć niekształtną głową sięgał władcy zaledwie do pasa, pajęcze członki czyniły go pozornie większym. Za nim podążały nieszczęsne dusze, szept niezliczonych głosów uporczywie wibrował w powietrzu, przeplatany jękami i westchnieniami za utraconą nirwaną.
Sindaradobył miecza i ciął wroga.
Po dziś dzień krążą sagi o bitwie, jaka trwała, zda się, bez końca na wąskim skrawku wieczności. W końcuSindara padł, brocząc z ran, a nietknięty przeciwnik zamamrotał złośliwie. Demon gotował się do uczty.
Gdzieś w umyśleSindary zabrzmiał cichy głosVorvadossa :
- Są różne ciała we wszechświecie, jak też inne tworzywa,nie będące ciałem. NakarmŻercę Dusz.
TuVorvadoss opisał ów szczególny posiłek, połączenie dwóch istot, wchłonięcie pośledniego i przemianę, po której z sytego pół-boga ulatywała jękliwa dusza, by dołączyć do służebnego kręgu. Łaska wiedzy spłynęła naSindarę , a wraz z nią ponura ulga. Z rozpostartymi ramionami powitał widmowy uścisk, gdyżVorvadoss podał mu sposób jak zażegnać groźbę zagłady.
Stwór rzucił się na niego, ciało i kości władcy przeszył rozdzierający ból agonii. Twierdza jego jestestwa zakołysała się w posadach, a dusza uciekła z krzykiem w najdalszy kąt schronienia. Tam, na krawędzi Szarej PrzepaściYarnak , dopełniła się monstrualna fuzja, metamorfoza i poród, tak obrzydliwy i groźny, że urągał wszelkiemu pojęciu. Jak bagno wchłania swe ofiary, tak ciałaŻercy iSindary stopiły się wjedno.
Ból agonii był jednak niczym w porównaniu z cierpieniem, jakie odczułSindara , gdy ujrzał piękno ziemi, którą rządził. Pomyślał wówczas, że niczego nie da się porównać z urodą zielonego i wesołego globu, a myśl ta ukłuła go w serce i wypełniła je dziwnym, niezaspokojonym poczuciem straty. Zerknął w złe, czarne oczy potwora, błyszczące kilka cali od jego twarzy, i popatrzył w dół, na straszliwą, szarą i zimną pustkę. Ze łzami i ciężkim sercem wspomniał srebrzyste minarety i wieże BelYarnak , błyszczące nagim pięknem w świetle trzech księżyców. Wiedział, że nigdy więcej ich nie zobaczy.
Raz jeszcze odwrócił głowę i oślepły od płaczu ruszył ku przeznaczeniu. W chwili skoku usłyszał rozdzierający wrzask, a potem jakby przepaść wyszła im na spotkanie. Pół-bóg i władca stoczyli się w głąb otchłani. Jak powiedziałVorvadoss , przez to, i tylko przez to, można było zniweczyćklątwę.
Skalna ściana zaczęła chudnąć, zniknęła w ciemnoszarej mgle, aSindara padł w pusty opar i w ostatnią, nieruchomą ciemność.
KONIEC
StarszyPan