Kongregacja ds. Duchowieństwa
ADORACJA EUCHARYSTYCZNA
W INTENCHJI UŚWIĘCENIA KAPŁANÓW
ORAZ DUCHOWE MACIERZYŃSTWO
2007
Tytuł oryginału:
Congregatio pro Clericis, Adorazione eucaristica per la santificazione dei Sacerdoti e maternità spirituale, Roma 8 XII 2007
Odpowiedzialny za publikację:
J.E. Abp Mauro Piacenza
arcybiskup tytularny Vittoriany
Sekretarz Kongregacji ds. Duchowieństwa
Pizza Pio XII, 3 – 00193 Roma
Tel. 06 698 84151 – 06 698 84178
Fax 06 698 84845
www.clerus.org
www.bibliaclerus.org
Przekład z j. włoskiego:
O. Kazimierz Lubowicki OMI
List, który Kongregacja wysyła w celu poparcia i rozwijania adoracji eucharystycznej
w duchu wynagrodzenia i uświęcenia Duchowieństwa
Ekscelencjo, czcigodny Księże Biskupie!
Jest naprawdę tyle do zrobienia dla prawdziwego dobra Duchowieństwa oraz dla owocności posługi duszpasterskiej w dzisiejszej sytuacji. Jednak właśnie dlatego – zachowując mocne postanowienie, że będziemy stawiać czoła tym wezwaniom nie uciekając od trudności i koniecznych trudów a także świadomi, że działanie jest konsekwencją tego, kim się jest, oraz że duszą wszelkiego apostolatu jest zażyłość z Bogiem – pragniemy zainicjować ruch duchowy, który uświadamiając coraz bardziej związek ontyczny między Eucharystią a Kapłaństwem oraz szczególne macierzyństwo Maryi wobec wszystkich Kapłanów, zrodziłby łańcuch wieczystej adoracji w celu zadośćuczynienia za słabości oraz dla uświęcenia duchowieństwa, pobudzając do zaangażowania dusze kobiet konsekrowanych, które zechciałyby – na wzór Najświętszej dziewicy Maryi, Matki Najwyższego i Wiekuistego Kapłana oraz Współpracowniczki w Jego dziele Odkupienia – przyjąć poprzez duchową adopcję Kapłanów, aby pomagać im poprzez ofiarę z samych siebie, modlitwę i pokutę.
Według niezmiennej Tradycji, misterium i rzeczywistość Kościoła nie ogranicza się do struktury hierarchicznej, do [zewnętrznego udziału w] liturgii, do [formalnego przyjmowania] sakramentów i do zarządzeń prawnych. W rzeczywistości bowiem najgłębszej natury Kościoła i pierwszego źródła jego skuteczności uświęcającej należy szukać w mistycznym zjednoczeniu z Chrystusem.
Według doktryny i samej struktury konstytucji dogmatycznej Lumen Gentium nie można sobie wyobrazić tego zjednoczenia w oderwaniu od tej, która jest Matką Słowa Wcielonego i którą Jezus pragnął, aby była jak najściślej z Nim zjednoczona dla zbawienia całego rodzaju ludzkiego.
Nie jest zatem przypadkiem iż tego samego dnia, w którym została promulgowana Konstytucja Dogmatyczna o Kościele – 21 listopada 1964 roku – Paweł VI ogłosił Maryję „Matką Kościoła”, to znaczy matką wszystkich wiernych i wszystkich pasterzy.
Sobór Watykański II – odnosząc się do Błogosławionej Dziewicy Maryi – mówi w ten sposób: „Poczynając Chrystusa, rodząc Go, karmiąc, ofiarując Go w świątyni Ojcu i współcierpiąc z Synem swoim umierającym na krzyżu, w szczególny zaiste sposób współpracowała Ona z dziełem Zbawiciela przez wiarę, nadzieję i miłość żarliwą, aby odnowić życie nadprzyrodzone w dusz ludzkich. Dlatego też stała się nam matką w porządku łaski” (LG 61).
Nic nie dodając ani nie ujmując jedynemu pośrednictwu Chrystusa, Maryja Dziewica jest uznawana i wzywana w Kościele jako Orędowniczka, Wspomożycielka, Pomoc, Pośredniczka. Jest Ona wzorem miłości macierzyńskiej, która musi ożywiać tych, którzy współpracują – poprzez misję apostolską Kościoła – w odrodzeniu całej ludzkości (zob. LG 65).
W świetle tego nauczania, które należy do eklezjologii Soboru Watykańskiego II, wierni kierując wzrok na Maryję – świetlany przykład wszelkich cnót – są wezwani naśladować tę Pierwszą Uczennicę i Matkę, której w Janie – u stóp Krzyża (zob. J 19,25-27) – został powierzony każdy uczeń, stając się w ten sposób Jej dzieckiem i ucząc się od Niej prawdziwego sensu życia w Chrystusie.
W ten sposób – właśnie wychodząc od miejsca i roli Najświętszej Dziewicy w Historii Zbawienia – zamierza się w szczególny sposób zawierzyć Maryi, Matce Najwyższego i Wiekuistego Kapłana, wszystkich Kapłanów, budząc w Kościele ruch modlitewny, który postawi w centrum adorację eucharystyczną trwającą dwadzieścia cztery godziny na dobę, aby ze wszystkich stron Ziemi wznosiła się zawsze do Boga nieprzerwana modlitwa adoracji, dziękczynienia, uwielbienia, prośby i wynagrodzenia, której pierwszym celem będzie wzbudzić wystarczającą liczbę świętych powołań do stanu kapłańskiego, a równocześnie towarzyszyć w sposób duchowy – w ramach Ciała Mistycznego – poprzez swego rodzaju duchowe macierzyństwo, tym, którzy zostali już powołani do kapłaństwa służebnego i są ontycznie upodobnieni do jedynego Najwyższego i Wiekuistego Kapłana, aby coraz lepiej służyli Jemu i braciom jako ci, którzy pełnią swój rząd równocześnie „w” Kościele i „wobec” Kościoła uobecniając Chrystusa i reprezentując Go jako Głowę, Pasterza i Oblubieńca Kościoła (zob. PdV, 16).
Uprasza się zatem wszystkich biskupów diecezjalnych, którzy w szczególny sposób zdają sobie sprawę ze specyfiki posługi kapłańskiej oraz z tego, że niemożliwe jest zastąpić ją w życiu Kościoła, oraz czują, jak pilne jest wspólne działanie na rzecz kapłaństwa służebnego, aby zaangażowali się w popieranie – w różnych środowiskach powierzonego im Ludu Bożego – prawdziwych wieczerników, gdzie duchowni, osoby zakonne i świeccy zjednoczeni między sobą i w duchu prawdziwej komunii, poświęcać się będą modlitwie w formie stałej adoracji eucharystycznej, zarówno w duchu wynagradzającym jak też rzeczywistego i autentycznego oczyszczenia.
W załączeniu przekazuje się broszurę, która pomoże lepiej zrozumieć ducha tej inicjatywy oraz formularz, który proszę odesłać do naszej Kongregacji, jeżeli Ekscelencja zamierza – do czego bardzo zachęcamy – przyłączyć się w duchu wiary do przedstawionego projektu.
Maryja, Matka Jedynego, Wiecznego i Najwyższego Kapłana, niech błogosławi tej inicjatywie i oręduje u Boga, wypraszając autentyczną odnowę życia kapłańskiego w oparciu o jedyny możliwy wzór: Jezusa Chrystusa, Dobrego Pasterza!
Z serdecznymi wyrazami szacunku, złączeni więzią komunii eklezjalnej, z uczuciami silnej miłości braterskiej
Klaudio Kard. Hummes
Prefekt
+ Mauro Piacenza
Sekretarz
Watykan, 8 grudnia 2007 roku Pańskiego
Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP
NOTA WYJAŚNIAJĄCA,
ABY ROZWINĄĆ W DIECEZJACH
(PARAFIACH, KOŚCIOŁACH REKTORALNYCH, KAPLICACH, KLASZTORACH, WSPÓLNOTACH ZAKONNYCH, SEMINARIACH)
PRAKTYKĘ STAŁEJ ADORACJI[1]
W INTENCJI WSZYSTKICH KAPŁANÓW ORAZ POWOŁAŃ KAPŁAŃSKICH
W adhortacji apostolskiej Sacramentum Caritatis Ojciec Święty Benedykt XVI skonkretyzował niezmienne nauczanie Kościoła o centralnym miejscu adoracji eucharystycznej w życiu eklezjalnym, kierując do wszystkich Pasterzy – Biskupów i Kapłanów – oraz do Ludu Bożego wezwanie do wieczystej adoracji: „Dlatego wraz ze zgromadzeniem synodalnym żywo polecam Pasterzom Kościoła oraz Ludowi Bożemu praktykę adoracji eucharystycznej, czy to osobistej, czy wspólnotowej[2]. Wielką korzyścią będzie tu odpowiednia katecheza, która wyjaśni wiernym [wielkie] znaczenie tego aktu kultu, który pozwala głębiej i [owocniej] przeżywać samą celebrację liturgiczną. Następnie, na ile to możliwe, [przede wszystkim] w ośrodkach [bardziej] zaludnionych, byłoby stosowne wyznaczyć kościoły oraz oratoria przeznaczone [w szczególny sposób] na wieczystą adorację. Ponadto polecam, aby w ramach formacji katechetycznej [], szczególnie w trakcie [itinerarium] przygotowującego do Pierwszej Komunii Świętej, [wprowadzać dzieci] w znaczenie i piękno [trwania w obecności] Jezusa i podtrzymywać ich zdumienie wobec Jego obecności w Eucharystii» (Sacramentum Caritatis, 67).
Odpowiadając na apel Ojca Świętego, Kongregacja ds. Duchowieństwa, w ramach powierzonej jej troski o Kapłanów, proponuje, aby:
1. Każda Diecezja wyznaczyła Kapłana, który zaangażuje się – o ile to możliwe – na pełny etat w promocję adoracji eucharystycznej i będzie koordynował tę bardzo ważną posługę w diecezji. Angażując się wspaniałomyślnie w tę posługę, on sam będzie miał możliwość żyć tym szczególnym wymiarem życia liturgicznego, teologicznego, duchowego i duszpasterskiego, w miejscu – w miarę możliwości – specjalnie przeznaczonym do tego celu, wybranym przez jego biskupa, gdzie wierni będą mogli korzystać z wieczystej adoracji eucharystycznej. Tak samo, jak istnieją sanktuaria maryjne z rektorami wyznaczonymi do tej szczególnej posługi, odpowiadającej na szczególne wymagania, będą mogły istnieć jakby „sanktuaria eucharystyczne” z kapłanami odpowiedzialnymi, którzy będą rozwijali i szerzyli szczególną miłość Kościoła do Najświętszej Eucharystii, godnie celebrowanej i ciągle adorowanej. Taka posługa, w gronie prezbiterium, będzie przypominało wszystkim kapłanom diecezjalnym, jak to powiedział Benedykt XVI, że «właśnie w Eucharystii znajduje się sekret ich uświęcenia (…). Prezbiter musi być przede wszystkim tym, który adoruje i kontempluje Eucharystię» (Anioł Pański, 18 IX 2005).
2. Wyznaczy się szczególne miejsca do stałej adoracji eucharystycznej. W tym celu zachęca się proboszczów, rektorów i kapelanów, by wprowadzili w ich wspólnocie praktykę adoracji eucharystycznej, zarówno indywidualnej jak wspólnotowej, według możliwości każdego a zarazem we wspólnym wysiłku, by umocnić życie modlitwy. Nie zaniedba się zaangażowania w tę praktykę wszystkich żywotnych środowisk, poczynając od dzieci, które przygotowują się do Pierwszej Komunii.
3. Diecezje zainteresowane tą propozycją mogą odpowiedniej pomocy do zorganizowania stałej adoracji eucharystycznej szukać w seminariach, parafiach, rektoratach, oratoriach, sanktuariach, klasztorach, konwentach. Opatrzność Boża pozwoli z pewnością znaleźć także dobrodziejów, którzy wesprą dzieła potrzebne do realizacji tego projektu odnowy eucharystycznej Kościołów lokalnych, jak na przykład: budowę czy przystosowanie miejsc kultu do adoracji, wewnątrz wielkich kościołów; zakup ozdobnej monstrancji i godnych paramentów liturgicznych; dofinansowanie promujących adorację publikacji liturgicznych, duszpasterskich i z duchowości;
4. Inicjatywy skierowane do lokalnego duchowieństwa, przede wszystkim te związane z jego formacją ustawiczną, muszą zawsze być przepojone klimatem eucharystycznym. Podkreślać to będzie odpowiedni czas przeznaczony na adorację Najświętszego Sakramentu. Chodzi o to, aby adoracja, razem z Mszą Świętą, stanowiła źródło siły dla wszelkiego zaangażowania indywidualnego i wspólnotowego.
5. Sposób adoracji eucharystycznej w różnych miejscach może być różny, zależnie od konkretnych możliwości. Na przykład:
§ Adoracja eucharystyczna wieczysta, przez 24 godziny na dobę;
§ Adoracja eucharystyczna od wczesnych godzin rannych aż do wieczora;
§ Adoracja eucharystyczna od godziny… do godziny… każdego dnia;
§ Adoracja eucharystyczna od godziny… do godziny… w jeden dzień albo w kilka dni tygodnia;
§ Adoracja eucharystyczna z racji szczególnych wydarzeń, jak święta bądź rocznice
Kongregacja ds. Duchowieństwa wyraża wdzięczność Ordynariuszom, którzy zechcą być animatorami tego projektu, który z pewnością przyczyni się do duchowej odnowy Duchowieństwa oraz Ludu Bożego w Kościołach lokalnych.
Aby móc śledzić z bliska rozwój tego, czego pragnie Ojciec Święty, prosimy Biskupów Ordynariuszy zainteresowanych tą inicjatywą, by poinformowali naszą Kongregację jak rozwija się stała adoracja eucharystyczna w ich diecezji, wskazując przede wszystkim kapłanów i miejsca, które zostały zaangażowane w ten ważny apostolat eucharystyczny.
Kongregacja ds. Duchowieństwa nie omieszka, w razie potrzeby, udzielić ewentualnych wyjaśnień związanych z tym, tematem.
„PROŚCIE PANA ŻNIWA, ABY POSŁAŁ PRACOWNIKÓW!”
„Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników!” To znaczy: żniwo dojrzało, ale Bóg chce posłużyć się ludźmi, aby dotarło do spichrza. Bóg potrzebuje ludzi. Potrzebuje osób, które powiedzą: Tak, jestem gotowy stać się robotnikiem na Twoim żniwie, jestem gotowy pomagać, aby to żniwo dojrzewające w sercach ludzi mogło rzeczywiście znaleźć się w spichrzu wieczności, wejść do wiekuistej Bożej wspólnoty radości i miłości. „Proście Pana żniwa!” To znaczy także: nie możemy po prostu „produkować” powołań. One muszą pochodzić od Boga. Nie możemy — jak dzieje się to może w innych zawodach — za pomocą celnej propagandy i odpowiednio dobranych, by tak powiedzieć, strategii po prostu „rekrutować” ludzi. Powołanie wychodzi z Serca Boga i musi zawsze znaleźć drogę do serca człowieka. A właśnie po to, aby mogło dotrzeć do ludzkich serc, potrzebna jest także nasza współpraca. Prosić o to Pana żniwa znaczy niewątpliwie modlić się o to, poruszać Jego Serce, mówić do Niego: „Uczyń to, prosimy Cię! Rozbudź ludzi! Spraw, by Ewangelia napełniała ich entuzjazmem i radością! Spraw, aby zrozumieli, że jest to skarb cenniejszy niż wszelkie inne skarby, a kto go odkrył, winien go przekazywać innym!”.
My poruszamy Serce Boże. Ale modlitwa do Boga to nie tylko słowa prośby; wymaga także przemiany słów w czyny, aby w naszych rozmodlonych sercach zrodziła się iskra Bożej radości, radości z Ewangelii, i wzniecała w innych sercach gotowość powiedzenia „tak”. Jako ludzie modlitwy, przepełnieni Bożym światłem, docieramy do innych i obejmując ich naszą modlitwą, wprowadzamy w przestrzeń obecności Boga, który następnie dokona swojego dzieła. W tym duchu chcemy wciąż na nowo prosić Pana żniwa, poruszać Jego Serce i razem z Bogiem docierać w naszej modlitwie także do serc ludzi, ażeby On sprawiał, zgodnie ze swoją wolą, że będzie w nich dojrzewać ich własne „tak”, dyspozycyjność, stałość pośród zamętu doczesności, oraz by zarówno w pogodny dzień, jak i wśród mroku nocy, wiernie trwali w służbie, z niej właśnie czerpiąc nieustannie świadomość, że ten wysiłek — choć uciążliwy — jest piękny, jest pożyteczny, ponieważ prowadzi ku temu, co istotne: aby ludzie otrzymali to, na co czekają — światło Boże i miłość Bożą.
Benedykt XVI
Spotkanie z kapłanami i diakonami we Fryzyndze, 14 IX 2006, LOp 11/2006, s. 33.
Duchowe macierzyństwo wobec kapłanów
„Powołanie do duchowego macierzyństwa wobec kapłanów jest zbyt mało znane, słabo rozumiane a przez to rzadko przeżywane, mimo jego życiodajnego i fundamentalnego znaczenia. To powołanie – często ukryte, niewidoczne dla ludzkich oczu – ma na celu przekazywać życie duchowe. B...
Nefer71