Foley Gaelen -Cykl Książę 02 - Diaboliczny lord.pdf - Cykl Książę - chomciomania

Polecamy również

GAELEN

FOLEY

Adrienne Basso

Uwieść aroganta

Rexanne Becnel

Lęk przed miłością

Diaboliczny Lord

Connie Brockway

Bal maskowy

Nicole Byrd

Dama w czerni

Jane Feather

Nieproszona miłość

Amanda Quick

Fascynacja

w przygotowaniu

Przekład

Maria Wojtowicz

Peggy Waide

Potęga uroku

Londyn 1814

Jakiś potwór tu nadchodzi...

Makbet, akt IV, scena 1, przekład Józefa Paszkowskiego

Cienie wokół wysubtelniały i uwypukliły wyrazisty profil Luciena, gdy

spoglądał na zatłoczoną salę balową z wyżyn mrocznej galerii. Jego wysoka

wytworna postać w migotliwym blasku płonącej w kinkiecie świecy zdawa

ła się to znikać, to znów się materializować - jakby nie był człowiekiem,

lecz zjawą. Rozedrgane światło tworzyło refleksy w kruczoczarnych wło

sach i podkreślało czujny, przebiegły wyraz srebrzystych oczu.

Cierpliwości. Wszystko przebiega zgodnie z planem. Ostateczny rezultat

zależy przede wszystkim od umiejętnego przygotowania, on zaś opracował

wszystko niezwykle skrupulatnie.

Pogrążony w zadumie lord Lucien Knight podniósł do ust kryształowy

kielich; zanim wypił łyk burgunda, rozkoszował się przez chwilę niezrów

nanym bukietem wina.

Nie znał jeszcze nazwisk ani twarzy swoich przeciwników, wyczuwał jed

nak obecność tej bandy szakali. Podkradali się blisko, coraz bliżej... Znako

micie! Był gotowy. Zastawił pułapkę, postarał się o niezawodną przynętę.

Takiemu połączeniu występku i zmysłowości nie oprze się żaden szpieg!

Pozostawało już tylko uważnie obserwować i czekać.

Ciągnąca się od dwudziestu lat wojna zakończyła się wreszcie ostatniej

wiosny klęską Napoleona, jego abdykacją i osadzeniem go pod strażą na

Elbie, jednej z wysp Morza Śródziemnego. Teraz była już jesień i europej

scy władcy zebrali się w Wiedniu, by ustalić ostatecznie warunki pokoju.

Ale przecież każdy z odrobiną oleju w głowie powinien sobie uświadamiać,

że póki Bonaparte nie zostanie przetransportowany w inne, lepiej strzeżone

miejsce (choćby pośrodku Atlantyku), koniec wojny nie jest wcale taki pewny!

Elba leży o dwa kroki od włoskiego buta! No i nie brak tych, którym pokój

wcale nie odpowiada: albo nie widzą żadnej osobistej korzyści w przywró

ceniu władzy Burbonów we Francji, albo wzdychają do powrotu Napole

ona. Jako jeden z asów wywiadu Korony Brytyjskiej, Lucien otrzymał od

ministra spraw zagranicznych, wicehrabiego Castlereagha, wyraźne rozka

zy: dopóki pokój nie zostanie ostatecznie ratyfikowany, ma nieustannie czu

wać jako obserwator i obrońca ojczystej ziemi. Nie dopuścić, by wrogie,

kryjące się w cieniu siły przenikały do Anglii i wywoływały tu niepokoje

i zamieszki.

Lucien wypił znów nieco wina. W jego srebrzystych oczach pojawiła się

żądza walki. Niech tylko spróbują! Odnajdzie ich, schwyta i zniszczy tak

samo, jak pokonał i zlikwidował wielu innych! Nie zamierzał biernie cze

kać. Sam ich do siebie zwabi!

Nagle w dole pod nim rozległy się wiwaty; przez salę balową przeleciały

gromkie brawa. No, no! Otóż i nasz bohater!

Lucien wychylił się z galerii, opierając łokcie o balustradę, z cynicznym

uśmiechem przyglądał się, jak triumfalnie wkracza na salę jego brat bliźniak

- pułkownik lord Damien Knight, olśniewający w szkarłatnym mundurze,

surowy i dostojny niczym archanioł Michał, który właśnie rozprawił się ze

smokiem. Blask bijący od złotych epoletów i paradnej szpady tworzył wokół

niego coś w rodzaju aureoli. Nawet przysłowiowa już kamienna powaga

pułkownika nie zniechęcała roju urzeczonych niewiast, gorliwych adiutan

tów, młodszych oficerów i wszelkiej maści pochlebców, którzy natychmiast

skupili się wokół swego bożyszcza. O tak, Damien zawsze był wybrańcem

losu!

Lucien pokręcił głową, karcąc samego siebie. Mimo że jego usta wygięły

się w ironicznym uśmiechu, za pogardliwym spojrzeniem taił się ból. Jakby

nie dość było tego, że nieustraszone męstwo na polach bitew zapewniło

Damienowi sławę i zjednało mu ogólny podziw, bohaterski pułkownik nie

bawem miał zostać hrabią! Zaszczyt ten wynikał z ostatecznego rozstrzyg

nięcia zagmatwanej kwestii pochodzenia obu braci... A kto na tym skorzy

stał? Oczywiście starszy z bliźniaków!

Jednakże Lucien cierpiał nie z powodu zazdrości o brata. Dręczyła go sa

motność. Czuł się jak dzieciak odtrącony przez najwierniejszego przyjaciela

i sprzymierzeńca. Przecież tylko Damien naprawdę go rozumiał. Przez więk

szość swego życia (mieli teraz po trzydzieści jeden lat) bliźniacy byli nieroz

łączni. W burzliwych latach wczesnej młodości zostali ochrzczeni przez

koleżków Lucyferem i Demonem, a zatrwożone mamuśki debiutantek ostrze-

gały swoje pociechy przed tą parą diabłów. Ale tamte beztroskie dni wspól

nych uciech i serdecznej zażyłości skończyły się raz na zawsze, gdy Lucien

sprzeniewierzył się rycerskim zasadom wyznawanym przez brata.

Damien nigdy w pełni nie zaaprobował decyzji Luciena, który dwa i pół

roku temu porzucił armię i dołączył do grona tajnych agentów, działających

pod przykrywką funkcji dyplomatycznych. Oficerowie liniowi, tacy jak Da

mien, z reguły uważali szpiegów za podłe gady. Starszy z bliźniaków był

urodzonym bohaterem. Każdy, kto ujrzał go w bitewnym zamęcie, z twarzą

umazaną prochem i krwią, nie miał co do tego wątpliwości. Ale ów heros nie

odniósłby aż tylu triumfów bez nieustannego dopływu informacji, których

dostarczał mu Lucien wbrew regulaminowi i z narażeniem własnego życia.

Dotyczyły one lokalizacji sił wroga, ich sprawności bojowej, liczebności

oraz przewidywanej taktyki. Z pewnością cierniem w boku niezrównanego

dowódcy była świadomość, że nimb jego sławy prezentowałby się znacznie

skromniej, gdyby nie pomoc braciszka nędznego szpiega.

To mu nie zaszkodzi! - myślał cynicznie Lucien. Nadal potrafił zręczniej

od innych ukłuć nadętego wojennego bohatera.

- Lucien! - rozległ się za jego plecami nieco zdyszany głosik.

Odwrócił się i ujrzał w drzwiach ponętną postać Caro.

- A, moja najdroższa lady Glenwood! powiedział aksamitnym głosem,

wyciągając do niej rękę.

Uśmiechnął się przy tym tajemniczo. Ciekawe, czy Damien bardzo się

wścieknie?

- Wszędzie cię szukałam! Długie loki, zwisające jak u lalki po obu stro

nach jej uróżowanej twarzy, zakołysały się, gdy podbiegła do niego z szeles

tem czarnej atłasowej sukni. Uśmiechnęła się figlarnie, ukazując wdzięczną

szparkę między dwoma górnymi ząbkami, wzięła go za rękę i nie zaopono

wała, gdy przytulił ją mocno do siebie. - Damien już tu jest...

- Kto? mruknął z roztargnieniem, muskając wargami jej wargi.

Jęknęła cichutko i stopniała w jego objęciu. Czarny atłas jej sukni ocierał

się zmysłowo o biały brokat jego kamizelki. Ubiegłej nocy okrywała ich

tylko nagość.

Mimo że dwudziestosiedmioletnia baronowa nosiła żałobę po zmarłym mężu,

Lucien bardzo wątpił, czy przelała po nim choćby jedną łzę. Dla kobiet pokro

ju Caro mąż stanowił tylko zawadę w pogoni za uciechami życia. Stanik czar

nej jak noc sukni był tak skąpy, że obfity biust w każdej chwili mógł wyzwolić

się z tej uwięzi. W zestawieniu z czernią atłasu karnacja baronowej wydawała

się jeszcze bielsza, wręcz alabastrowa. Usta natomiast dorównywały szkarłatem

różom wpiętym we włosy o barwie czekolady, zaczesane do góry z wyjątkiem

wspomnianych loków. Po chwili Caro z niejakim trudem przerwała pocału-

nek, odpychając się obiema dłońmi od piersi Luciena.

Kiedy odsunęła się od niego, spostrzegł jej triumfalną minę, zarumienione

policzki i zwycięskie błyski w brunatnych jak rodzynki oczach. Powściągnął

bezczelny uśmieszek, gdy Caro z przesadnie skromną minką przesłoniła oczy

rzęsami i pogładziła klapy jego czarnego fraka (był dziś w pełnej gali dyplo-

matycznej). Nie ulegało wątpliwości: sądziła, że dokonała tego, co nie udało

się żadnej z jej rywalek - usidliła obu bliźniaków i będzie mogła teraz wy-

grywać jednego Knighta przeciw drugiemu dla zaspokojenia własnej próż-

ności. Nic z tego, moja pani, czeka cię nie lada niespodzianka!

Lucien wiedział, że nie postępuje fair, ale nie oparł się pokusie zakpienia

z zarozumiałej ślicznotki. Oblizał sugestywnie wargi, nie odrywając wzroku

od Caro, po czym zerknął wymownie na tonącą w mroku ścianę galerii.

- Nikt nas tu nie zobaczy, najdroższa. Masz ochotę?

Parsknęła gardłowym śmiechem.

-Ach ty... zbereźniku! Dostaniesz znacznie więcej... we właściwej po-

rze. Teraz mam ochotę spotkać się z Damienem.

Lucien uniósł brew. Grał swą rolę z ogromną wprawą.

- We trójkę?

- Właśnie. Niech wie, że nie mamy nic do ukrycia! Rzuciła mu spod rzęs

przebiegłe spojrzenie i wygładziła jego biały jedwabny fular. - Musimy za-

chowywać się całkiem swobodnie!

- Spróbuję, ma cherie - mruknął.

- Doskonale! No to chodźmy. - Wzięła go pod ramię i pociągnęła w kie-

runku krętych schodków, prowadzących na salę balową. Szedł potulnie, co

nie wróżyło nic dobrego i powinno było dać jej do myślenia. - Możesz przy-

siąc, że nic mu nie powiedziałeś?

- Ależ, mon ange, jak bym mógł powiedzieć choć słowo?

Nie uznał za stosowne wyjaśnić, że między identycznymi bliźniętami sło-

wa nie są wcale potrzebne do wymiany informacji. Spojrzenie czy uśmiech

wystarczały za całe tomy. Doprawdy strach pomyśleć, że ta rozpustna mała

intrygantka o mały włos nie wydała się za Damiena! Na szczęście dla tego

herosa, jego braciszek podły gad - pospieszył mu znów na ratunek i zaraz

przekaże informację najwyższej wagi: Caro nie zdała egzaminu.

Lucien nachylił się do jej ucha.

- Mam nadzieję, że tak czy owak wybierzesz się ze mną do Revell Court,

jak się umówiliśmy?

Rzuciła mu niespokojne spojrzenie.

- Prawdę mówiąc, kochanie... nie jestem tego pewna.

- Co takiego?! - Zatrzymał się i spojrzał na nią z gniewem. - Czemu nie?

Chcę, żebyś pojechała!

Rozchyliła lekko wargi i miała taką minę, jakby jego natarczywe żądanie

omal nie przyprawiło jej o orgazm.

-Ach, Lucienie...

- No więc, Caro? - odparł równie nagląco.

Istotnie zależało mu na jej obecności - z tej prostej przyczyny, że każda

piękna kobieta była na wagę złota w jego superpułapce na szpiegów konku-

rencji.

- Nic nie rozumiesz! - powiedziała, dąsając się. - Bardzo bym chciała z tobą

pojechać, tylko... Dostałam dziś list od panny Skromnisi. Pisze mi, że...

- Od kogo?! przerwał jej i popatrzył na Caro podejrzliwie.

O ile pamięć go nie myliła, tak nazywała się bohaterka jednej z klasycz-

nych opowieści dla dzieci pióra 01ivera Goldsmitha.

- Od mojej szwagierki Alice. - Caro wymówiła to imię z irytacją i lekce-

ważąco machnęła ręką. - Może będę musiała pojechać do Glenwood Park,

bo mój dzidziuś jest podobno chory. Jeśli nie wrócę do domu i nie zajmę się

nim, Alice urwie mi głowę! Chociaż ja się ani trochę nie znam na dzieciach

- użaliła się nad sobą. - Harry nic tylko krzyczy i krzyczy!

- Jest chyba jakaś niańka? - spytał Lucien z niesmakiem.

Wiedział, że Caro ma trzyletniego synka, pamiątkę po zmarłym mężu, choć

ona przeważnie o tym zapominała. Dzieciak był jednym z powodów, dla

których Damien tak się nią zainteresował. Nie licząc dziwacznego instynktu

opiekuńczego w stosunku do dziecka, którego na oczy nie widział, Damien

pragnął żony, która już udowodniła, że potrafi rodzić synów. Jak się jest

hrabią, trzeba zadbać o spadkobiercę tytułu. Niestety Caro okazała się nie-

godna tego zaszczytu, ulegając z entuzjazmem uwodzicielskim zabiegom

Luciena. Damien z początku będzie się ciskał, jego duma nieco na tym ucierpi,

ale Lucien nie mógł przecież pozwolić, by jego brat ożenił się z kimś, kto nie

darzy go bezgraniczną miłością. A kobieta godna Damiena z pewnością nie

wpadłaby w jedwabne sieci jego bliźniaka!

- Oczywiście, że ma niańkę, ale Alice twierdzi, że on potrzebuje... mnie

odparła wyraźnie skonsternowana Caro.

- Ale ja też cię potrzebuję, cherie\

Rzucił jej przymilny uśmieszek. Ciekawe, czyjego własna, nieżyjąca już

matka ulegała od czasu do czasu podobnym rozterkom?

O, to dopiero był dobry numer, ta budząca powszechne zgorszenie księżna

Hawkscliffe! Nie przepuściła co najmniej połowie mężczyzn, którzy się jej

nawinęli! Weźmy choćby jego i Damiena. Nie urodziła ich swemu ślubnemu

mężowi, tylko kochankowi, który adorował ją wiernie przez całe lata. Potęż-

ny i tajemniczy markiz Carnarthen zmarł niedawno, pozostawiając Lucieno-

wi większość swego majątku oraz swą osławioną willę Revell Court, poło-

żoną około dwudziestu kilometrów na południowy zachód od Bath.

Wpatrując się w Caro, Lucien uświadomił sobie nagle, czemu tak mu zale-

żało na wybiciu bratu z głowy tego małżeństwa. To jasne: nie mógł pozwo-

lić, by Damien ożenił się z kobietą podobną jak dwie krople wody do ich

matki! Odwrócił się raptownie i ruszył korytarzem, pozostawiając Caro tam,

gdzie stała.

- Rób, co chcesz! - burknął. - Wracaj do domu, do swego dzieciaka. Znajdę

sobie kogoś innego.

- Ale ja naprawdę chcę z tobą pojechać! zaprotestowała i pobiegła za

nim, szeleszcząc atłasową suknią.

Szedł dalej korytarzem, patrząc prosto przed siebie.

- Twój synek cię potrzebuje. Dobrze o tym wiesz.

- Wcale nie! - Zabrzmiało to tak żałośnie, że Lucien zerknął na nią z uko-

sa. - On mnie nawet nie zna. Kocha tylko Alice.

- Tak ci się zdaje?

- Nic mi się nie zdaje, to prawda. Nie nadaję się na matkę!

Lucien pokręcił niecierpliwie głową i westchnął z irytacją. Jeśli Caro woli

się okłamywać, to w końcu nie jego interes.

- No to chodź. Damien czeka!

Podał jej ramię i sprowadził na salę balową, gdzie miał się rozstrzygnąć jej

los.

Rozświetlona blaskiem kryształowych żyrandoli wielka sala sprawiała

wrażenie całkiem wytwornego wnętrza na tych, którzy nie znali niczego lep-

szego. Lucienowi jednak wystarczyło spojrzeć na marmurową posadzkę

w czarne i białe kwadraty, przypominającą gigantyczną szachownicę. Uważ-

nie obserwował zebrany na sali tłum, nie wypadając z roli dekadenta i syba-

ryty, którą opracował do perfekcji. Zmysły miał wyostrzone, gdyż w każdej

chwili coś mogło wprawić w ruch jego system alarmowy. Ponieważ nic nie

było oczywiste, świadomie narzucił sobie sposób reagowania zbliżony do

objawów manii prześladowczej: nie wierzył niczemu i nikomu. Wiedział z do-

świadczenia, że większość najbardziej groźnych i zdradzieckich wrogów

wygląda pospolicie, niczym nie wyróżnia się z otoczenia. Dziwolągi były

zazwyczaj nieszkodliwe. Prawdę mówiąc, Lucien miał pewną słabość do

tych, którzy nie dawali się wcisnąć w żelazną, ujednolicającą formę obowią-

zujących reguł. Owe znajomości z rozmaitymi odmieńcami, wykpiwanymi

i wyobcowanymi z racji swych nietypowych upodobań, z urodzonymi bun-

townikami, z geniuszami-abnegatami, z ekscentrykami wszelkiego kalibru

były przydatne do jego celów. Całe to bractwo witało go teraz ukradkowym

skinieniem głowy, będącym dowodem najwyższego szacunku.

No, no! Moje pupilki nie mogą się doczekać, kiedy wrócą znów do Revell

Court, żeby zaszaleć! - pomyślał Lucien, przyjmując te dyskretne hołdy ze

zblazowanym uśmieszkiem. Mrugnął do mocno wymalowanej damy, która

pozdrawiała go zza rozłożonego wachlarza.

- Wasza diabelska mość... - szepnęła z niedwuznaczną zachętą w głosie.

Lucien w odpowiedzi lekko skłonił głowę.

- Bon soir, madame. - Dostrzegł, że Caro wpatruje się weń jak zafascyno-

wana, lekko rozchyliwszy wargi. - O czym tak dumasz, kochanie?

Baronowa zmierzyła wzrokiem odziane w aksamity podejrzane typki, któ-

re kłaniały się Lucienowi, po czym spojrzała mu w oczy z chytrym uśmiesz-

kiem.

- Zastanawiałam się, jaką minę zrobiłaby na twój widok panna Skromni-

sia! Ciekawam, czy zdołałbyś zdeprawować to niewiniątko?

- Zabierz ją kiedyś ze sobą. Zrobię, co w mej mocy.

Uśmiechnęła się wzgardliwie.

- Pewnie by zemdlała, świętoszka, gdybyś na nią lubieżnie zerknął!

- Takie z niej dziecko?

- Żadne dziecko: ma dwadzieścia jeden lat. - Caro się zastanowiła. - Wąt-

pię, czy nawet ty zdobyłbyś tę fortecę. Dajmy temu spokój!

Spojrzał na nią spode łba.

- No, zrób mi tę przyjemność!

Caro wzruszyła ramionami, jej usta wygięły się w szyderskim uśmieszku.

- Czy to warto, mój drogi? Tyle zachodu! Alice jest tak cnotliwa jak ty

jesteś niecnotliwy.

Uniósł brew i przez chwilę rozważał sprawę. Uznał, że warto ciągnąć da-

lej ten temat: był wyraźnie zaintrygowany.

- Naprawdę taki z niej ideał?

- Jeszcze jaki! Aż mnie mdli, gdy o tym myślę prawiła najcichszym szep-

tem, wymieniając równocześnie ukłony ze znajomymi. Nie plotkuje. Nie

kłamie. Nie da powiedzieć marnego słowa o najgorszym czupiradle. Nie ma

w sobie za grosz próżności. A co niedziela, jak w zegarku, łazi do kościoła.

Foley Gaelen -Cykl Książę 02 - Diaboliczny lord.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: