Dixie Browning - Wypatrywanie burzy.pdf - ● B - sashakiev500

DIXIE BROWNING

WYPATRYWANIE BURZY

ROZDZIAŁ 1

Willy mogła wymyślić tuzin powodów, dla których powinna wstać i wziąć się do

roboty, a tylko dwa, dla których mogła jeszcze zostać w hamaku. Ubiegłej nocy przypływ

zabrał jej znowu trochę piasku, w zlewie na pierwszym piętrze leżały talerze z dwóch dni.

fotografie lotnicze, za które tyle zapłaciła, rozrzucone na stoliku do kawy i czekały na

przejrzenie - czekały już tak prawie od tygodnia.

Z drugiej jednak strony, jak często w samym środku sierpnia można ochłodzić się na

północno - wschodnim wietrze? A poza tym musiała pilnować samolotu, prawda?

Zerknęła ukosem na stado wron, które przysiadły na rosnącym nieopodal dębie, aby

dalej prowadzić swoją kłótnię.

Czy rzeczywiście dosłyszała dźwięk nadlatującego samolotu?

- Zamknijcie się, dobrze?

Wrony zerwały się gniewnie, urażone tak rzadko okazywaną przez Willy irytacją. To

był samolot. I wcale nie samolot inspekcyjny.

Willy niechętnie spuściła swe smukłe, piegowate nogi z szerokiego hamaka. No cóż,

jeszcze jeden dzień, jeszcze jeden dolar.

W tym przypadku jednak chodziło o czas dłuższy niż jeden dzień i o zdecydowanie

poważniejszą sumę niż jeden dolar. Kluczyki miała w samochodzie, a buty stały na ganku.

Założyła je po drodze. Gdyby przylatywali ludzie z Audubona, nie zawracałaby sobie głowy

butami, ale tym razem spodziewała się jednego z tych tajemniczych typów z Departamentu

Stanu. Mógł to być każdy - od członka gabinetu poczynając, kończąc zaś na jakimś osobistym

sekretarzu senatora. Nigdy tego nie wiedziała i nigdy nie pytała. Kiedy jej lokatorem był jakiś

facet z Waszyngtonu, starała się wyglądać szacownie, przynajmniej przez kilka pierwszych

dni.

Bainbridge Scott odczekał, aż lekki samolot zatrzyma się całkowicie, zanim rozpiął

pasy i sięgnął po laskę. Miał za sobą koszmarny dzień, w czasie którego musiał wypisać się

ze szpitala, wykonać ostatnie telefony, wymknąć się natrętnemu reporterowi i zamknąć na

lato mieszkanie.

No i musiał dotrzeć aż tutaj. Podróż zorganizowano mu od początku do końca - musiał

jedynie wrzucić trochę swoich rzeczy do torby. Poleciał samolotem wojskowym aż do

Langley i ta część drogi nie była wcale zła, ale potem został wpakowany do czteroosobowej

Cessny 172. Ból w nodze doprowadzał go do szaleństwa.

Do diabła, niepotrzebnie dał się namówić Thatcherowi na ten wyjazd. Równie dobrze

mógł parę miesięcy rekonwalescencji spędzić w Aleksandrii. Albo pozostać w szpitalu. Łóżko

było wygodne, jedzenie znośne. Teraz, kiedy przestał być użyteczny, nie mógł oczekiwać od

Departamentu ingerencji za każdym razem, kiedy jakiś natrętny młody dziennikarz spróbuje

zarobić dolara, roztrząsając pod innym kątem wczorajsze nowości.

Dobra, żadnych reporterów, telefonów ani rozmów w ciągu całych dwóch miesięcy.

Tylko dużo wypoczywać, codziennie spacerować milę albo więcej i próbować doprowadzić

do porządku nerwy. Departament Spraw Wewnętrznych miał w różnych miejscach wiele

ustronnych kryjówek do dyspozycji rozmaitych szych, potrzebujących krótkiego

wypoczynku. Scotta trudno było jednak uznać za taką szychę, a i okres pobytu musiał być

nieco dłuższy. Thatcher, przez którego kontaktował się z IAA, musiał uruchomić rozmaite

sprężyny, żeby wynająć mu dom, załatwić transport i wszelkie niezbędne udogodnienia.

Teraz Scott musiał jedynie pozbyć się skurczów w nodze i zapomnieć, że cokolwiek słyszał o

ideologicznej przepychance w Ameryce Środkowej.

- Czy ktoś ma na pana czekać? - Pilot postawił podniszczoną, skórzaną walizkę na

asfalcie.

- Agent, od którego będę wynajmował dom. - Bain wziął teczkę i spróbował unieść się

z fotela. Mięśnie uda schwycił gwałtowny skurcz. Zaklął krótko, widząc jak duża odległość

dzieli go od ziemi.

- Spokojnie, kolego, pomogę - pilot wyciągnął rękę, odebrał bagaż, a wtedy Bain

zdołał wydostać się na zewnątrz.

- Dzięki - mruknął, rzucając w stronę pilota spojrzenie, w którym mieszały się ból,

złość i zakłopotanie. Lotnik dostrzegł w niemal młodzieńczej twarzy oczy starego człowieka i

to potwierdziło jego przypuszczenia. Bain uśmiechnął się do niego chłodno, a potem

odwrócił, słysząc dźwięk nadjeżdżającego pojazdu.

- Oto pański środek lokomocji - stwierdził lakonicznie pilot. - Gdybym się nie

obawiał, że palnę głupstwo, mógłbym przysiąc, że to przerobiony mercedes.

Bain, opierając się mocno na lasce przyjrzał się krótkiemu samochodzikowi

plażowemu na grubych, balonowych oponach, który zatrzymał się koło pasa startowego.

Choć zabiegi wykonane za pomocą palnika acetylenowego zatarły oryginalne linie karoserii,

to jednak było w tym aucie coś, co zdradzało bardzo szacowny rodowód.

Kiedy kierowca ruszył spokojnym krokiem w ich stronę, uwaga obu mężczyzn

natychmiast przeniosła się z pojazdu na osobę, która go prowadziła. Była to bardzo piegowata

młoda kobieta o sennych, zielonych oczach, rozjaśnionych słońcem blond włosach i figurze

sprawiającej, że bawełniana spódniczka i podkoszulek wyglądały, jakby pochodziły od

Fredericksa z Hollywoodu.

Ale nie tylko jej wygląd spowodował, że przymrużyli z podziwu oczy. Fascynujący

był również jej sposób chodzenia - leniwy i rozluźniony. Dzięki temu proste zadanie przejścia

od punktu A do punktu B przekształcało się w idealnie zharmonizowaną symfonię ruchu.

- Rany boskie, nawet przeguby na łożyskach kulkowych nie byłyby w stanie pracować

tak bezbłędnie jak jej nogi - westchnął z podziwem pilot.

Wykonawczyni tej subtelnej kadencji rytmów bez najmniejszego zakłopotania

zatrzymała się tuż przed nimi.

- Pan Scott? - zapytała. - Jestem Willy Faulkner, pańska gospodyni. Mam nadzieję, że

miał pan dobrą podróż.

- Witam, panno Faulkner - odparł krótko Bain. Było mu gorąco, czuł się zmęczony i

obolały, koszula lepiła mu się do ciała i nie miał najmniejszej ochoty na wymianę

uprzejmości.

W czasie gdy Bain i jego gospodyni stali, patrząc na siebie badawczym wzrokiem,

pilot zaniósł obie torby do samochodu. Uśmiechając się pod nosem, wspiął się do Cessny i

zasalutował im niedbale na pożegnanie. Nie zauważyli tego.

- Powodzenia, kolego - zawołał. .

Bain odwrócił się gwałtownie i skierował w stronę wozu, kulejąc o wiele bardziej, niż

mu się to zdarzało w ciągu minionych tygodni. Powiedziano mu, że w miejscu zamieszkania

będzie miał własny środek transportu, ale jeżeli to miał być egzemplarz okazowy, to

wygodniej będzie kuśtykać na piechotę albo nie ruszać się wcale.

Zerknął podejrzliwie na kobietę, która twierdziła, że jest jego gospodynią, poszukując

najmniejszego choćby objawu współczucia. „Nie znalazł go i poczuł zupełnie bezsensowny

przypływ irytacji. Do diabła, czy nic jej to nie obchodzi? A może nawet nie zauważyła, że

utyka jak trzynogi bawół? Wprawdzie po pobycie w szpitalu miał już dosyć kobiet, które

wciąż się nad nim roztkliwiały, ale to wcale nie oznaczało, że nie mogłaby choć odrobinę

zainteresować się jego stanem. Przecież nie jest jeszcze starcem, jest w kwiecie wieku, na

litość boską!

- Będziemy w domu za pięć minut - Willy poinformowała swego pasażera, zapinając

pas bezpieczeństwa.

Po drugiej stronie skrzyżowania drogi z lotniska z szosą znajdował się niewielki

sklepik. Na parkingu przed nim stały najrozmaitsze pojazdy, z których sterczały wędki albo

deski surfingowe. Bain obrzucił zawistnym spojrzeniem zdrowych osobników stojących

przed sklepem. Byli to przeważnie surferzy. Ich muskularne ciała i wypłowiałe od słońca

włosy sprawiły, że poczuł się, jakby miał nie trzydzieści siedem lat, lecz przynajmniej dwa

razy tyle.

- Hej, chłopcy - zawołała przez szosę Willy, zmieniając biegi i zakręcając. -

Potrzebuję paru worków piasku.

- Nie ma sprawy, Willy - odparł chór nierównych głosów.

- Będziemy, jak się ściemni - zawołał chłopak o dziecięcej buzi i ramionach chyba na

metr szerokich.

- Dziękuję, Maurice.

Skierowali się na północ. Bain podziwiał jej umiejętność przyspieszania bez narażania

jego niepewnej równowagi. Minęły już dwa miesiące od chwili, kiedy przewieziono go

samolotem do szpitala w Stanach, dwa miesiące rozmaitych operacji i zabiegów. Wciąż

jednak czul koszmarny lęk, że przy wstawaniu mógłby upaść prosto na twarz.

- O ile wiem, w umowie o wynajem domu przewidziany jest również środek

transportu?

- Jeep z napędem na cztery koła. - Willy miała ochotę kopnąć się w kostkę, gdy tylko

to powiedziała. Spojrzała na niego przepraszająco, zastanawiając się jednocześnie, co u licha

będzie mogła zaoferować człowiekowi z chorą nogą. Miała dwa samochody, ale żaden z nich

nie był wyposażony w automatyczną skrzynię biegów. - Mogę zresztą pana wozić -

zaproponowała.

Bain przełknął przekleństwo cisnące się na usta i rzucił:

- Mniejsza o to. I tak powinienem dużo chodzić. Thatcher pewnie dlatego urządził

wszystko w taki sposób, żeby mnie zmusić do spacerów.

Willy skręciła na piaszczystą drogę prowadzącą pod drzewami, w stronę dwóch

domów stojących samotnie na siedemdziesięciu pięciu akrach ziemi. Obydwa należały do

niej, mieszkała w jednym, a wynajmowała drugi. Dwa razy do roku umieszczała ogłoszenia w

biuletynie obserwatorów ptaków. Dzięki przyjacielowi jej zmarłego męża, Franklinowi

Smithowi, urzędnikowi państwowemu niższego szczebla, znajdowała się na

wyselekcjonowanej liście osób dostarczających umeblowane mieszkania dla rządowych

dygnitarzy, którzy potrzebowali tygodnia albo dwóch samotności.

O tym człowieku nigdy dotąd nie słyszała, Bainbridge Scott? Nazwisko nic jej nie

mówiło, Ale to i tak było bez znaczenia. Nie słyszała o połowie osób, które Frank jej

przysyłał. Powiedziano jej tylko, że Scott jest osobą prywatną, wyświadczył rządowi pewne

usługi, został ranny i potrzebuje miejsca na paromiesięczny pobyt.

Dixie Browning - Wypatrywanie burzy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: