PHILIP K. DICK KLANY KSIĘŻYCA ALFY 1 Zanim wszedł do gabinetu zgromadzenia, Gabriel Baines wysłał przodem klekoczšcego symulakrona, chcšc sprawdzić, czy nie zostanie zaatakowany. Symulakron, tak zręcznie skonstruowany, że przypominał go w każdym szczególe, od kiedy został wyprodukowany przez pomysłowy klan Mansów, robił już wiele rzeczy, ale Baines używał go jedynie dla własnej ochrony. Zapewnienie sobie bezpieczeństwa było jedynym celem jego życia, roszczeniem do członkostwa w enklawie Pare w Adolfville na północnym krańcu księżyca. Baines, rzecz jasna, wielokrotnie bywał poza Adolfville, ale bezpiecznie, czy raczej stosunkowo bezpiecznie, czuł się jedynie tutaj, w obrębie grubych murów miasta Pare. Dowodziło to, iż jego chęć przynależnoci do klanu Pare nie była wynikiem kombinacji, dzięki którym mógł dostać się do któregokolwiek z masywnych, solidnie zbudowanych okręgów miejskich. Baines niewštpliwie był szczery, jeżeli w ogóle kto mógłby mieć co do niego jakiekolwiek wštpliwoci. Na przykład jego wizyta w obskurnych norach Hebów, gdy poszukiwał zbiegłych członków brygady pracowniczej. Byli Hebami, więc prawdopodobnie powrócili do Gandhitown. Problem jednakże polegał na tym, że wszyscy Hebowie, przynajmniej dla niego, wyglšdali identycznie: zgarbione istoty w poplamionych ubraniach, chichoczšce i niezdolne skoncentrować się na jakiejkolwiek skomplikowanej czynnoci. Byli użyteczni jedynie jako siła robocza, nic więcej. Ale w Adolfville, gdzie nieustannie trzeba udoskonalać fortyfikacje przed najazdami Mansów, siła robocza była zawsze potrzebna. A żaden Pare nie zabrudziłby sobie ršk. W każdym razie między rozpadajšcymi się chatami Hebów czuł paniczny strach, jako reakcję tej częci osobowoci, która narażona była na największe wpływy z zewnštrz. Siedlisko Hebów było zamieszkanym mietnikiem pełnym kartonowych domów. Oni jednak nie protestowali, żyli wród własnych mieci w niezmšconej równowadze. Tutaj, na odbywajšcym się dwa razy w roku zebraniu wszystkich klanów, Hebowie oczywicie będš mieli swojego rzecznika. Prawdopodobnie w tym roku znowu będzie to gruba Sarah Apostoles. Baines, przemawiajšc w imieniu Pare, znajdzie się w jednym pomieszczeniu z odpychajšcym - mówišc dosłownie - Hebem. Nie przydawało to godnoci jego zadaniu. Większš jednak obawę budził w nim reprezentant Mansów, ponieważ Baines, jak każdy Pare, panicznie się ich bał. Szokowała go ich bezmylna agresywnoć. Nie mógł jej pojšć, gdyż była bezcelowa. Lubowali się w przemocy, znajdowali wręcz perwersyjnš przyjemnoć w niszczeniu przedmiotów i zastraszaniu ludzi, szczególnie Pare, do których należał. wiadomoć tego, jacy sš Mansowie, niczego nie ułatwiała - cišgle drżał na samš myl o majšcej nastšpić konfrontacji z Howardem Strawem, ich delegatem. Sapišc astmatycznie, symulakron powrócił. Na jego twarzy, imitujšcej oblicze Bainesa, przyklejony był sztuczny umiech. - Wszystko w porzšdku. Szkodliwych gazów nie ma, nie ma też substancji trujšcych w dzbanie z wodš, otworów strzelniczych na karabiny maszynowe i maszyn piekielnych. Nie istnieje też zagrożenie wyładowań elektrycznych. Może pan bezpiecznie wejć - klekotał chwilę aż do całkowitego zatrzymania; potem zamilkł. - Nikt się do ciebie nie zbliżał? - spytał ostrożnie Baines. - Nikogo jeszcze tam nie ma - odparł symulakron. - Z wyjštkiem oczywicie Heba zamiatajšcego podłogę. Baines szybkim ruchem otworzył drzwi i ujrzał Heba. Mężczyzna zamiatał we właciwy sobie sposób, powoli i jednostajnie. Miał zwyczajny, głupi wyraz twarzy, jak gdyby bawiła go ta praca. Prawdopodobnie mógłby jš wykonywać bez znudzenia miesišcami. Hebowie nie męczyli się swoimi zadaniami, gdyż nie pojmowali nawet idei różnorodnoci. Oczywicie - zastanawiał się Baines - w tej prostocie była jaka zaleta. Na przykład duże wrażenie wywarł na nim słynny więty Hebów, Ignatz Ledebur. Emanowała z niego ogromna siła duchowa, kiedy tak wędrował z miasta do miasta, rozsiewajšc ciepło swej niewinnej osobowoci Heba. Ten z pewnociš nie budził uczucia zagrożenia... Hebowie, nawet ich więci, nie starali się nawracać ludzi, jak to czynili mistycy Skitzów. Jedno, czego pragnęli, to żeby pozostawiono ich w spokoju. Ich życie z roku na rok stawało się coraz mniej skomplikowane. Wegetacja na poziomie warzywa była ich ideałem. Po sprawdzeniu swego pistoletu laserowego Baines zdecydował się wejć. Ostrożnie wkroczył do gabinetu zgromadzenia, usiadł, po czym nagle zmienił miejsce na inne. Tamto było za blisko okna - stanowiłby zbyt wygodny cel dla kogo znajdujšcego się na zewnštrz. By zajšć się czym, w oczekiwaniu na pozostałych, postanowił podrażnić się z Hebem. - Jak się nazywasz? - zapytał. - J-jacob Simion - odpowiedział Heb, nie przestajšc zamiatać z tym samym głupim umiechem. Heb nigdy nie zdawał sobie sprawy, że kto mu dogryza, lecz nawet jeżeli o tym wiedział, nie przejmował się. Apatia wobec wszystkiego, to był ich sposób na życie. - Lubisz swojš pracę, Jacob? - spytał Baines, zapalajšc papierosa. - Jasne - odparł Heb i zachichotał. Drzwi otworzyły się i stanęła w nich ładna, pulchna Annette Golding z torebkš pod pachš, delegatka Poly. Jej okršgła twarz była zarumieniona, a zielone oczy błyszczały, gdy chwytała oddech. - Mylałam już, że się spóniłam - powiedziała. - Nie. - Baines podniósł się, podajšc jej krzesło. Obrzucił jš fachowym spojrzeniem. Nic nie wskazywało, że przyniosła ze sobš broń. Mogła jednak mieć miercionone zarodki w kapsułkach ukrytych w ustach. Uznał, że tak było, i przesiadł się, wybierajšc krzesło na dalekim końcu wielkiego stołu. Dystans... to najważniejsze. - Goršco tu - powiedziała Annette, wyranie spocona. - Przebiegłam całe schody. - Umiechnęła się do niego szczerze, jak to zwykli robić niektórzy Poly. Nie uważał, że jest atrakcyjna... chociaż, gdyby trochę schudła... Niemniej jednak lubił Annette i wykorzystał sposobnoć, by trochę się z niš podroczyć. Rozmowa miała delikatne zabarwienie erotyczne. - Annette - powiedział - jeste tak miłš i sympatycznš osobš. Szkoda, że nie masz męża. Gdyby wyszła za mnie... - Tak, Gabe - odparła, umiechajšc się - czułabym się bezpiecznie. Papierek lakmusowy w każdym kšcie, pulsujšce analizatory atmosfery, ekwipunek na wypadek oddziaływania promieniowania maszyn... - Bšd poważna - powiedział Baines zagniewany. Zastanawiał się, ile mogła mieć lat. Z pewnociš nie więcej niż dwadziecia. I, jak wszyscy Poly, wyglšdała dziecinnie. Poly nie dorastali, nie zmieniali się z upływem czasu. Bo na czym polegało bycie Poly, jeżeli nie na sztucznym przedłużaniu dzieciństwa? W końcu wszystkie dzieci, z każdego klanu na księżycu, rodziły się jako Poly, chodziły do wspólnej centralnej szkoły jako Poly i nie zmieniały się do dziesištego czy dwunastego roku życia. A niektóre, jak ona, nigdy nie miały się zmienić. Annette otworzyła torebkę, wyjęła z niej paczuszkę cukierków i zaczęła łapczywie jeć. - Jestem zdenerwowana - wyjaniła - więc muszę jeć. Podała paczuszkę Bainesowi, ale uprzejmie odmówił - w końcu nigdy nic nie wiadomo. Chronił swoje życie przez trzydzieci pięć lat i nie zamierzał go stracić pod wpływem głupiej zachcianki. Wszystko powinno być uprzednio przemylane i zaplanowane, jeżeli chciał przeżyć drugie tyle. - Mam nadzieję, że Louis Manfreti w tym roku ponownie będzie reprezentował klan Skitzów - powiedziała Annette. - Zawsze go lubiłam. Ma tyle interesujšcych rzeczy do powiedzenia. Bestie z ziemi i nieba, potwory, które walczš pod ziemiš... - Zamylona ssała twardego cukierka. - Czy mylisz, że wizje Skitzów sš prawdziwe, Gabe? - Nie - odpowiedział szczerze Baines. - W takim razie, dlaczego wcišż rozmawiajš i mylš o nich? Przynajmniej dla nich sš rzeczywiste. - Mistycyzm - rzekł Baines pogardliwie. Wcišgnšł powietrze i poczuł jaki nienaturalny zapach, co słodkiego. Zdał sobie sprawę, że pochodzi on z włosów Annette i odetchnšł. Może o to włanie chodzi - pomylał nagle, znów czujny. - Masz ładne perfumy - powiedział nieszczerze. - Jak się nazywajš? - Noc dzikoci - odparła Annette. - Kupiłam je od handlarza z Alfa II. Kosztowały mnie dziewięćdziesišt skinów, ale pachnš pięknie, nie uważasz? Miesięczna pensja. - Z jej oczu wyzierał smutek. - Wyjd za mnie - zaczšł znowu Baines, a potem urwał. Pojawił się reprezentant Depów. Stał w drzwiach, a jego wytrzeszczone oczy, w pełnej przerażenia twarzy, zdawały się przeszywać Bainesa na wylot. - Dobry Boże - jęknšł Gabriel, nie wiedzšc, czy współczuć biednemu Depowi, czy żywić dla niego pogardę. W końcu mężczyzna mógłby nabrać werwy, wszyscy Depowie mogliby, gdyby mieli trochę odwagi. Ale odwaga była uczuciem nie znanym mieszkańcom kolonii z południa. Ten rzeczywicie wykazywał całkowity jej brak. Zawahał się przy drzwiach, bojšc się wejć, tak obojętny na swój los, że zrobiłby każdš rzecz, nawet takš, której się bał. Podczas gdy Ob-Com na jego miejscu po prostu policzyłby do dwudziestu, odwróciłby się i uciekł. - Proszę wejć - nakłaniała Annette, wskazujšc krzesło. - Jaki jest sens naszej rozmowy? - zapytał Dep i wszedł powoli, pochylony, zdesperowany. - Zadajemy sobie tylko ból. Nie widzę powodu rozpętywania kolejnych awantur. - Usiadł zrezygnowany z pochylonš głowš i ciasno zwartymi rękami. - Jestem Annette Golding - powiedziała Annette. - A to jest Gabriel Baines, Pare. Ja jestem Poly. Ty jeste Depem, czyż nie? Wnioskuje ze sposobu, w jaki gapisz się w podłogę - zamiała się ze zrozumieniem. Dep nie odpowiedział, nie wymienił nawet swojego imienia. Mówienie (o czym Baines dobr...
minnesota