Pakt Holcrofta.pdf

ROBERT LUDLUM

PAKT HOLCROFTA

Prolog

MARZEC 1945

Okręt podwodny, przypominający z sylwetki spętanego behemota, kołysał się na falach

przycumowany do ogromnych pachołków. Opływowe linie jego dziobu wcinały się łukami w

blask wstającej nad Morzem Północnym jutrzenki.

Baza znajdowała się w zatoce Helgoland, na wyspie Scharhorn, leżącej kilka mil od wybrzeży

Niemiec i ujścia rzeki Elby. Mieściła się tu stacja paliwowa, której nigdy nie udało się

wykryć alianckiemu wywiadowi. Ze względów bezpieczeństwa była mało znana nawet

strategom z s amego Najwyższego Dowództwa hitlerowskich Niemiec. Podwodni korsarze

wpływali tu i wypływali pod osłoną ciemności, wynurzając się i zanurzając w obrębie

kilkusetmetrowego cumowiska. Byli mordercami Neptuna ściągającymi do domu na chwilę

wytchnienia lub wyruszającymi w morze, by dalej nękać wroga.

Jednak tego szczególnego poranka podwodny okręt przycumowany do brzegu ani nie

odpoczywał po odbytych łowach, ani nie szykował się do kolejnego bandyckiego rejsu. Dla

niego ta wojna się skończyła. Zadanie, jakie przed nim stało, wybiegało już swoimi

konsekwencjami w przyszłość, ku początkom następnej wojny.

Na pomoście kiosku stało dwóch mężczyzn. Jeden ubrany był w mundur kapitana niemieckiej

marynarki wojennej, drugi, wysoki cywil, stał w długim, ciemnym płaszczu z kołnierzem

uniesionym dla osłony przed wiatrami Morza Północnego, ale bez kapelusza, jakby na

przekór zimie. Obaj spoglądali w dół na długi sznur pasażerów, który wolno posuwał się ku

trapowi przerzuconemu ze śródokręcia. Przy trapie sprawdzano na liście nazwisko każdego

podchodzącego, po czym wprowadzano lub wnoszono go na pokład okrętu.

Kilkoro szło samodzielnie. Byli to najstarsi, z których część ukończyła dwanaście albo

trzynaście lat. Resztę stanowiły dzieci: niemowlęta niesione na rękach przez wojskowe

pielęgniarki o surowych twarzach, oddawane przy trapie przedstawicielom zespołu lekarzy

marynarki wojennej; przedszkolaki i pierwszoklasiści, ściskający w dłoniach identyczne

worki podróżne, trzymający się za ręce, spoglądający ciekawie na niezwykły, czarny okręt,

który na kilka nadchodzących tygodni miał się stać ich domem.

- Nieprawdopodobne - odezwał się oficer. - Wprost nie do uwierzenia.

- To dopiero początek - powiedział mężczyzna w płaszczu, z zastygłą twarzą o ostrych,

kanciastych rysach. - Zewsząd napływają meldunki. Z portów i górskich przełęczy, z

ocalałych lotnisk rozsianych po całej Rzeszy. Opuszczają kraj tysiącami. Zdążają do

wszystkich części Świata. I wszędzie ktoś na nie czeka. Wszędzie.

- Niezwykłe przedsięwzięcie - stwierdził oficer potrząsając Z podziwem głową.

- To tylko jeden aspekt ogólnej strategii. Cała operacja jest niezwykła.

- Zaszczytem jest gościć pana tutaj.

- Sam chciałem przy tym być. To ostatni transport. - Wysoki cywil nie odrywał wzroku od

rozciągającego się w dole pokładu. - Trzecia Rzesza umiera. One są jej odrodzeniem.

Stanowią Czwartą Rzeszę. Nie są obciążone miernotą i zepsuciem. Sonnenkinder. Rozsiane

po całym świecie.

- Dzieci...

- Dzieci Potępionego - dokończył wysoki mężczyzna. - Są Dziećmi Potępionego, jakimi staną

się miliony. Ale nikt nie będzie taki jak one. A one będą wszędzie.

STYCZEŃ 197...

- Attention! Le train de sept heures a destination de Zurich partira du quai numero douze.

Wysoki Amerykanin w granatowym prochowcu podniósł wzrok ku sklepieniu genewskiego

dworca kolejowego, wypatrując tam ukrytych głośników. Na jego twarzy o ostrych,

kanciastych rysach malowało się zakłopotanie. Komunikat wygłoszony został po francusku.

W języku, w którym znał zaledwie kilka słów, a rozumiał jeszcze mniej. Mimo to wyłowił

słowo Zurich, które było dla niego sygnałem. Odgarnął na bok niesforny kasztanowy kosmyk,

który z denerwującą regularnością opadał mu na czoło, i skierował swe kroki ku północnej

części dworca.

Wokół panował niesamowity tłok. Obok Amerykanina przelewały się we wszystkich

kierunkach tłumy bezimiennych ludzi spieszących ku wejściom na perony, by rozpocząć tam

podróże do dziesiątek rozmaitych miejsc przeznaczenia. Można było odnieść wrażenie, że

nikt nie zwraca uwagi na zgrzytliwe komunikaty przetaczające się echem pod sklepieniem

dworcowej hali z niezmienną metaliczną monotonią. Podróżni na genewskim Bahnhof znali

drogę. Był koniec tygodnia; w górach spadł świeży śnieg, a na zewnątrz panowało rześkie i

mroźne powietrze. Każdy gdzieś jechał, miał jakieś plany, z kimś się umówił, Czas to

pieniądz. Wszyscy się spieszyli.

Amerykanin spieszył się również, też był z kimś umówiony. Zanim jeszcze rozległ się

komunikat, sprawdził, że pociąg do Zurychu odjeżdża z peronu drugiego. Zgodnie z planem

miał zejść rampą na peron, odliczyć sześć wagonów od tyłu składu i wsiąść pierwszym

wejściem do siódmego. Znalazłszy się w środku miał znowu odliczyć, tym razem pięć

przedziałów, i zapukać dwa razy w piąte drzwi. Jeśli się nie pomyli, otworzy mu dyrektor La

Grande Banque de Geneve, co będzie oznaczało uwieńczenie dwunastu tygodni przygotowań

do tego spotkania. Przygotowań obejmujących depesze o niejasnej treści, transatlantyckie

rozmowy telefoniczne prowadzone z aparatów, które szwajcarski bankier uznał za sterylne,

oraz zobowiązanie do zachowania całkowitej dyskrecji.

Nie miał pojęcia, co ma mu do powiedzenia dyrektor La Grande Banque de Geneve, ale

wydawało mu się, że zna przyczynę zachowania tak daleko idących środków ostrożności.

Amerykanin nazywał się Noel Holcroft, ale nie urodził się pod tym nazwiskiem. Przyszedł na

świat latem 1939 roku w Berlinie i w szpitalnej kartotece figurował jako Clausen. Jego ojcem

był Heinrich Clausen, główny strateg Trzeciej Rzeszy, finansowy czarodziej, który

zmontował koalicję z rozproszonych sił ekonomicznych, co umożliwiło Adolfowi Hitlerowi

przejęcie władzy.

Heinrich Clausen podbił kraj, ale stracił żonę. Althene Clausen była Amerykanką, a ściślej

kobietą upartą, kierującą się własnymi normami etycznymi i moralnymi. Szybko odkryła, że

narodowi socjaliści pozbawieni są i jednego, i drugiego; że stanowią zbieraninę paranoików

kierowaną przez maniaka i wspieraną przez finansistów zainteresowanych jedynie zyskami.

Pewnego ciepłego sierpniowego popołudnia Althene Clausen postawiła swemu mężowi

ultimatum: „Wycofaj się. Wystąp przeciw tym paranoikom i ich maniakowi, zanim będzie za

późno”. Nazista wysłuchał jej z niedowierzaniem, roześmiał się i zlekceważył, uznając

ultimatum żony za fochy świeżo upieczonej matki. A może za wypaczony osąd kobiety

wychowanej w słabym, skompromitowanym systemie społecznym, który wkrótce

wmaszeruje na drogę Nowego Ładu. Albo zostanie zmiażdżony pod jego buciorem.

Tej samej nocy młoda matka spakowała się, zabrała dziecko i podejmując pierwszy etap

podróży powrotnej do Nowego Jorku, wsiadła na pokład jednego z ostatnich samolotów

odlatujących do Londynu. W tydzień później napaścią na Polskę Niemcy rozpętały Blitzkrieg.

Tysiącletnia Rzesza wyruszyła w swą nową drogę, która, licząc od pierwszego wystrzału,

miała potrwać mniej więcej tysiąc pięćset dni.

Holcroft minął bramkę prowadzącą na peron, zszedł rampą i znalazł się na długiej, betonowej

platformie. Cztery, pięć, sześć, siedem... Pod oknem, na lewo od otwartych drzwi siódmego

wagonu, widniał symbol w postaci małego, niebieskiego kółka. Oznaczał wagon o

standardzie przewyższającym pierwszą klasę: powiększone przedziały z wyposażeniem

zapewniającym odpowiednie warunki do prowadzenia konferencji podczas jazdy lub

odbywania potajemnych spotkań bardziej osobistej natury. Dyskrecja była gwarantowana;

gdy tylko pociąg ruszał ze stacji, uzbrojeni strażnicy ze służby ochrony kolei zajmowali

posterunki u drzwi po obu stronach wagonu.

Holcroft wsiadł i skręcił w lewo, w korytarz. Minął kilkoro zamkniętych drzwi i zatrzymał się

przed piątymi. Zapukał dwa razy.

- Herr Holcroft? - Głos dobiegający zza drewnianej płyty był zdecydowany, ale spokojny, i

chociaż te dwa sława wypowiedziano w formie pytania, intonacja nie była pytająca. Głos

stwierdzał fakt.

- Herr Manfredi? - spytał w odpowiedzi Noel, uświadamiając sobie nagle, że przez maleńki

wizjer pośrodku drzwi obserwuje go czyjeś oko. Niesamowite uczucie zostało osłabione

komicznym efektem. Uśmiechnął się do siebie na myśl, czy Herr Manfredi nie okaże się

czasem podobny do złowrogiego Conrada Veidta z angielskich filmów z lat trzydziestych.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: