Conroy Pat - Książę przypływów.pdf - Ebook - matnow1990

PAT CONROY

KSIĄŻĘ PRZYPŁYWÓW

The Prince of Tides

Tłumaczył Jerzy Łoziński

Z miłością i wdzięcznością książkę tę dedykuję: mojej żonie, Lenorze Gurewitz

Conroy, która sprowadza księżyc, moim córkom: Jessice, Melissie, Megan i Susannah, które

noszą nazwisko Conroy, Gregory’emu i Emily Fleischerom, moim braciom i siostrom: Carol,

Michaelowi, Kathleen, Jamesowi, Timothy’emu i Thomasowi, mojemu ojcu, emerytowanemu

pułkownikowi piechoty morskiej USA, Donaldowi Conroyowi, a także pamięci mojej matki,

Peg, niezwykłej kobiety, która zbudowała ten dom i tchnęła weń ducha.

PODZIĘKOWANIA

Wielu ludziom winien jestem wdzięczność za wyrozumiałość i pomoc, jakich udzielili

mi podczas pisania tej książki. Mój ojczym, kapitan marynarki wojennej USA, John Egan,

traktował moją rodzinę i mnie z wielką miłością, kiedy moja matka umierała na białaczkę.

Przez cały czas pisania tej książki Turner i Mary Bellowie pozwalali mi korzystać ze swego

domku w górach, podobnie też kluczy do swego górskiego domu w Highlands w Karolinie

Południowej nie skąpili mi James Landon i Al Campbell. Wiele historii, które tu

pomieściłem, opowiedział mi najwspanialszy z mieszkańców Karoliny Południowej, sędzia

Alex Sanders, kiedy siedzieliśmy w domu Joe i Emily Cummingsów w Tatę Mountain. Z

wielką wprawą książkę przepisała na maszynie Julia Bridges. Nan Talese jest znakomitą

redaktorką i kobietą niezwykłej urody. Wspaniała była też Sarah Flynn. Julian Bach, mój

agent literacki, jest jednym z najwspanialszych ludzi, jakich spotkałem. W moim

wydawnictwie, Houghton Mifflin, panuje prawdziwie rodzinna atmosfera. Barbara Conroy

okazała się świetną prawniczką i wzorem matczynej opieki nad naszymi dziećmi.

Niezrównany był Cliff Graubart z Old New York Book Shop, wielką odwagę wykazał Derril

Randel. Podziękowania należą się także Dentowi Acree, Peggy Houghton i sędziemu

Williamowi Sherrillowi. W życiu miałem szczęście w zawieraniu przyjaźni, chcę więc

przesłać pozdrowienia wszystkim przyjaciołom z Atlanty, Rzymu i miejsc pośrednich. Teraz

was ściskam, a z nazwiska wymienię przy następnej okazji.

PROLOG

Moją raną jest geografia. Ona też daje mi zakotwiczenie, wyznacza mój port

macierzysty.

Wzrastałem pośród przypływów i rozlewisk Colleton, ręce miałem ogorzałe i silne od

całodziennej pracy na kutrze krewetkowym w oślepiającym upale Karoliny Południowej.

Ponieważ byłem jednym z Wingo, więc zacząłem pracować, jak tylko nauczyłem się chodzić.

Kiedy miałem pięć lat, potrafiłem gołymi rękami schwytać kraba. Jako siedmiolatek

zastrzeliłem pierwszą łanię, a w wieku lat dziewięciu regularnie już dostarczałem mięso na

rodzinny stół. Urodziłem się i wychowałem na jednej z brzegowych wysp Karoliny, a słońce

tej okolicy na ciemno zabarwiło moje plecy i barki. Jako chłopiec najszczęśliwszy byłem,

kiedy w małej łódce przemykałem się między mieliznami ze spokojnym plemieniem ostryg

zastygłym na brązowawych ławicach odsłoniętych przez przypływ. Znałem z nazwiska

każdego poławiacza krewetek i oni też mnie znali, pozdrawiając syrenami, kiedy widzieli, jak

łowię ryby.

Jako dziesięciolatek dla przyjemności zastrzeliłem orła bielika, był to wyczyn dla

samego wyczynu, a zrobiłem to pomimo urzekającego piękna jego lotu nad rojowiskiem

dorszy. Był to pierwszy i jedyny raz, kiedy zabiłem nie znane mi stworzenie. Ojciec najpierw

zlał mnie za złamanie prawa i zabicie ostatniego orła w hrabstwie Colleton, potem kazał

oprawić orła, upiec na ognisku i zjeść jego mięso, co robiłem ze łzami cieknącymi mi po

policzkach. Następnie udaliśmy się do szeryfa Bensona, który na godzinę zamknął mnie w

celi. Z piór ojciec zrobił niezgrabny indiański pióropusz i kazał mi go nosić w szkole. Wierzył

w odpokutowanie grzechów. Nosiłem to cudaczne nakrycie głowy przez tydzień, gdyż potem

zaczęło się rozpadać pióro po piórze, które znaczyły mój ślad na korytarzach szkolnych,

jakbym był liniejącym aniołem.

- Żebyś już nigdy więcej nie zabił zwierzęcia równie rzadkiego! - powiedział ojciec.

- Dobrze przynajmniej, że nie był to słoń.

- Miałbyś wtedy posiłek na kilka dni - brzmiała odpowiedź. Ojciec nie pozwalał na

żadne wykroczenia przeciw ziemi rodzinnej.

Potem często jeszcze polowałem, ale orłom nic już nie groziło z mojej strony.

Ducha Południa matka wpoiła we mnie w formie najbardziej delikatnej i czułej.

Wierzyła w sny zwierząt i kwiatów. Zanim zasnęliśmy, głosem urodzonej narratorki

opowiadała nam o łososiach, którym śnią się górskie strumienie i nachylone nad nimi

brązowe łby niedźwiedzi grizzli. Miedzianki, mówiła, śniły o tym, jak zatapiają swe zęby w

łydki myśliwych. Rybołowy zatopione w pierzastych, nastroszonych snach, krzyczały,

spływając ku igrającym w falach śledziom. W snach gronostajów gwałtownie łopotały

skrzydła sów, znieruchomiałemu na noc łosiowi śniły się podpełzające wilki.

Nigdy jednak nie dowiedzieliśmy się, co śniło się jej samej, matka bowiem nie dawała

nikomu przystępu do swego życia wewnętrznego. Wiedzieliśmy, że pszczoły śnią o różach,

róże - o bladych dłoniach kwiaciarki, a pająki o wielkich ćmach zaplątanych w sieci. Dzieci

wkraczały między oszałamiające kołysanki wyobraźni, nie wiedziały jednak, o czym śniła

matka.

Każdego dnia prowadziła nas do lasu czy ogrodu i nadawała imiona zwierzętom czy

kwiatom. I tak monarch stawał się „podstępnym kochankiem sadów”, a żonkile na

kwietniowej łące - „tańcem panieńskich parasolek”. Dzięki swej pomysłowości

najbanalniejszy spacer po wyspie matka potrafiła przemienić w podróż pełną niespodzianek.

Jej oczy stanowiły klucze do pałaców przyrody.

Moja rodzina żyła w dumnej izolacji na Melrose Island, w małym białym domku,

który pomagał budować dziadek. Front domu wychodził na kanał prowadzący do rzeki, w

dole której widać było białe budowle miasteczka Colleton, wznoszące się nad mokradłami

niczym figury szachowe. Melrose Island miała kształt rombu, dwieście akrów kwadratowych

powierzchni i otoczona była przez słone wody rzeki, strumieni i kanału. Moja rodzinna

okolica to żyzny, półtropikalny archipelag, który delikatnie przygotowywał ocean na twardy

opór brzegów kontynentalnych. Melrose była jedną z sześćdziesięciu nabrzeżnych wysp

hrabstwa Colleton. Na jego wschodnim skraju znajdowało się sześć wysp tarczowych,

najdalej wysuniętych w głąb Atlantyku. Inne wyspy, podobnie jak Melrose pełne rozlewisk i

mokradeł, użyczały zielonej gościny brązowym i białym krewetkom, które tam składały ikrę.

Kiedy się pojawiały, czekali już na nie w zgrabnych, śmigłych łódkach ojciec i inni rybacy.

Jako ośmiolatek pomagałem ojcu budować mały drewniany mostek, który łączył nasze

obejście z groblą prowadzącą poprzez mokradła do znacznie większej St Anne’s Island. Ta

połączona była z miasteczkiem długim stalowym mostem przerzuconym nad rzeką. Ojciec

potrzebował pięciu minut, aby pickupem dotrzeć do drewnianego mostku, a następnych

dziesięciu, by znaleźć się w Colleton.

Zanim w 1953 roku zbudowaliśmy most, matka odwoziła nas do szkoły łódką.

Jakkolwiek ohydna mogła być pogoda, każdego poranka płynęła z nami przez rzekę, a po

południu czekała na nas przy głównej przystani. Jazda do Colleton przez „Boston Whaler”

zawsze była szybsza niż samochodem. Przez te lata odwożenia nas do szkoły matka nabyła

wielkiej wprawy w sterowaniu łodzią, ale od kiedy stanął most, rzadko do niej wsiadała. To

Conroy Pat - Książę przypływów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: