ul. Kühna 18
Scenariusz akademii
opracowanie: Urszula Kieras
Olsztyn, 2004
Przew. Samorządu
W imieniu Samorządu Szkolnego mam zaszczyt na dzisiejszej uroczystości przywitać: zaproszonych gości, dyrekcję, nauczycieli, rodziców, uczniów oraz pracowników administracji szkolnej.
14 października 1773 roku Sejm Rzeczypospolitej zatwierdził Komisję Edukacji Narodowej – pierwszą w Europie państwową władzę oświatową powołana przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Był to wielki krok w tworzeniu polskiego szkolnictwa na szczeblach: podstawowym, średnim i wyższym. Od tej pory dzień 14 października uznawany jest jako święto szkoły, powszechnie nazywane „Dniem Nauczyciela”.
Z tej okazji pragnę nauczycielom, uczniom oraz pracownikom szkolnym administracji złożyć najserdeczniejsze życzenia: zdrowia, zadowolenia z nauki i pracy oraz spełnienia marzeń.
Z okazji dzisiejszego święta uczniowie z klas: VI „a” i VI „b” przygotowali artystyczny program, na który serdecznie zapraszam.
Cała klasa stoi na scenie w rozproszonej grupie. Z przodu znajdują się uczniowie – recytatorzy.
MONTAŻ POETYCKI
(składanka fragmentów utworów poetyckich zaproponowanych przez uczniów)
Uczeń I
Tyle jest zagadek na szerokiej ziemi, że ciągle pytamy: „dlaczego?” i „po co?”
Uczeń II
Lecz jeżeli czegoś dowiedzieć się chcemy, nauczyciel zawsze służy nam pomocą. Nauczyciel umie na zwyczajnej mapie, co jest niby obraz tęczą malowany, pokazać nie tylko kolorowy papier, ale ląd prawdziwy, szumne oceany ...
Uczeń III
Co się w świecie dział, kiedyś, przed wiekami, jakie były ludy i jacy królowie wiemy o tym sporo, bo nam nasza pani już opowiadała i jeszcze opowie.
Uczeń IV
A nauka bywa ciekawsza od bajek, trzeba tylko słuchać i uważnie patrzeć. Gdy wiedzy przybywa, to życie się staje o ileż piękniejsze, ciekawsze, bogatsze.
Uczeń V
Rozchichotała się klasy połowa,
Śmieje się nie wiadomo pod czyim adresem –
Uczeń VI
A panią lub pana rozbolała głowa
I cisza w takiej chwili byłaby kompresem.
Uczeń VII
Można czasem niedobrze rozwiązać równanie,
Można nawet pomylić Solona z Edypem.
Ale o jednym stale pamiętaj, kochanie,
Nie bądź dla wychowawców nieprzyjemnym typem.
Uczeń VIII
W życiu to takie proste: przyszedł człowiek, rękę uścisnął, podziękował, ale w poezji trudniej, poezja to trudne słowa.
Uczeń IX
Uścisk dłoni to jedna chwila, gest paru sekund, ale poezja ma być jak drzewo, co się schyla nad nurtem naszego wieku.
Uczeń X
I ptaki mają być na tym drzewie i promieni słonecznych wiele. Ja w tym wierszu wypowiadam całą siebie dla was i o was nauczyciele: historycy, matematycy, poloniści i przyrodnicy, pochwałę waszej pracy śpiewam w gorącym słowie.
Uczeń XI
Jakże nie pisać wiersza, jakże nie płonąć w podzięce za światło, co się rozszerza, za dar najpiękniejszy, za wiedzę!
Uczeń XII
Nasz świat jest słonecznym światłem, nasz świat na wiedzy stoi, dlatego dziś wieńczę oświatę, o przyjaciele moi!
Za to, że wiemy dokąd Wisła płynie
I gdzie się mieści Tatr najwyższy grzbiet,
I jakie nosił król Sobieski imię,
Że „rzekę” trzeba pisać przez „er zet” …
Za to, że wiemy, co Kopernik zdziałał
I ile to jest siedem razy trzy…
Gdzie Rzym, gdzie Krym, gdzie Niedźwiedzica Mała…
Że rok ma trzysta sześćdziesiąt pięć dni…
A tak dokładnie pamiętamy przecież
O tym, że woda przy stu stopniach wrze,
Że polskie statki płyną z portu Szczecin,
Że na wieży Mariackiej strażak w trąbkę dmie…
Za to wszystko, co jeszcze dla nas tajemnicą
/Przed nami jeszcze sporo szkolnych lat/,
Za to składamy Wam dziś wiele życzeń,
Z nimi jesienny, najpiękniejszy kwiat!
Część II
inscenizacja wiersza pod tytułem „awantura w szkole” autor: Urszula Kieras
Występują:
Narrator – dziewczynka ubrana w urocza sukieneczkę z falbankami, komentuje głośno wydarzenia, które miały miejsce pewnego dnia w szkole;
grupa kujonów;
grupa rozrabiaków;
woźna z dużą szczotką na kiju w ręku;
polonistka z dziennikiem i duzymi okularami na nosie;
matematyk z dużą ekierką i z dziennikiem.
Bohaterowie wykonują to, o czym mówi Narrator.
Narrator
Pani woźna w naszej szkole przepędziła wszystkie mole.
Woźna szczotką wymiata zdolnych uczniów, którzy udają mole.
Pani dyrektor się uśmiechnęła a sekretarka głośno westchnęła.
Dziewczynka wdzięcznie kiwa głową w stronę pani dyrektor i pani sekretarki.
W szkole wielka awantura
Już nadchodzi ciemna chmura.
Pantomima – rozrabiaki rzucają w siebie papierkami i strzelają z procy. Nad tym obrazem pojawia się duża ciemna chmura wykonana z tektury (uczeń może ją nieść na długim kiju).
Bez kujonów świat niemiły,
Nauczyciel nie ma siły.
Wchodzi polonistka. Z niesmakiem kręci głową. Jest zmartwiona, kiedy wypowiada swoja kwestię.
Polonistka się ozwała:
Polonistka
Bez kujonki żyć nie mogę!
Kto pocieszy mnie niebogę?!
Polonistka staje po prawej stronie sceny. Wchodzi matematyk i zachowuje się podobnie jak na początku polonistka. Następnie staje po lewej stronie sceny.
Matematyk wyznał szczerze:
Matematyk
Bez kujonów to ja „leżę”!
Życie mi upływa marnie,
Kto piąteczki wszystkie zgarnie!
Cała szkoła posmutniała,
Czy odeszła nasza chwała?
Grupa rozrabiaków podnosi się, wszyscy biorą do rąk książki i udają, że uczą się.
Lenie wnet oprzytomniały,
Do roboty się zabrały.
Wszystkie książki poszły w ruch,
Naukowy powstał duch.
Ponownie wchodzą kujony, siadają w siadzie skrzyznym – część przed polonistką, a część przed matematykiem. Do nich dołączają rozrabiaki. Pantomima aktywnej lekcji.
Mole znów się pojawiły,
Szare życie rozjaśniły.
Tak się kończy sprawa cała.
Wszyscy aktorzy wstają i głośno razem mówią:
Na zakończenie programu artystycznego uczniowie śpiewają piosenkę „Szalona klasa” (w podręczniku do nauki muzyki w klasie IV-tej.)
Przedstawiciele Samorządu Uczniowskiego wręczają nauczycielom kwiaty podczas trwania piosenki.
Przewodnicząca/-cy SU
Dziękujemy za uwagę i prosimy Dyrekcje o zabranie głosu.
Publikacja zamieszczona w Serwisie Publikacji Nauczycieli „ODA”adres internetowy: http://awans.szkola.pl/
6
iwona25574