STEPHENIE
MEYER
Zaćmienie
Przełożyła Joanna Urban
Wydawnictwo Dolnośląskie
Mojemu mężowi, Pancho, za cierpliwość, miłość, przyjaźń, poczucie
humoru i gotowość do jadania na mieście.
Moim dzieciom, Gabe'owi, Sethowi i Eiiemu, za to, że dzięki nim
doświadczyłam tego rodzaju miłości, za który ludzie dobrowolnie
oddają życie.
An43 + Eleonora
scandalous
Ogień i Lód
Jedni mówią, że świat zniszczy ogień.
Inni, że lód.
Iż poznałem pożądania srogie,
Jestem z tymi, którzy mówią: ogień
Gdyby świat zaś dwakroć ginąć mógł,
Myślę, że wiem o nienawiści
Dość, by rzec: równie dobry lód
Jest, by niszczyć,
jest go w bród.
Robert Frost (1874-1963), przeł. Ludmiła Marjańska
Prolog
Wszystkie nasze próby przechytrzenia przeciwnika spełzły na niczym.
Z sercem skutym lodem, przyglądałam się, jak szykuje się, by stanąć
w mej obronie. Jeśli choć trochę się wahał - co byłoby zrozumiałe,
zważywszy na przewagę liczebną wroga - zupełnie nie dawał tego po
sobie poznać. Wiedziałam, że nie możemy liczyć na niczyje wsparcie
- wszyscy jego bliscy też walczyli teraz o życie.
Czy dane mi będzie poznać wyniki tego drugiego starcia? Czy zdążę
dowiedzieć się przed śmiercią, kto przegrał, a kto wygrał?
Było to bardzo mało prawdopodobne.
Przepełnione pragnieniem zadania mi bólu dzikie czarne oczy śledziły
każdy ruch mojego obrońcy, aby wybrać na atak najodpowiedniejszy
moment. Wówczas miałam umrzeć.
Gdzieś daleko, daleko w głębi lasu, rozległo się znienacka wilcze
wycie...
1 Warunek
Bello,
Nie wiem, czemu każesz Charliemu zanosić te karteczki do Billy'ego,
jak gdybyśmy byli w drugiej klasie podstawówki — gdybym miał
ochotę z tobą pogadać, to odbierałbym Pamiętaj, że to był twój wybór.
Nie możesz mieć jednego i drugiego, bo
Tak, to nasi śmiertelni wrogowie, koniec kropka. Czy to tak trudno?
Wiem, że zachowuję się jak skończony dureń, ale w tej sytuacji po
prostu nie da się inaczej
Jak możemy być dłużej przyjaciółmi, skoro spędzasz całe dnie w
towarzystwie bandy
Proszę, nie pisz już więcej, bo tylko się gorzej czuję, kiedy za dużo o
tobie myślę.
Też za tobą tęsknię. Nawet bardzo. Ale to niczego nie zmienia.
Wybacz. Jacob
Przesunęłam opuszkami palców po linijkach jego listu, wyczuwając
wgłębienia w miejscach, w których przycisnął długopis tak mocno, że
niemal przedziurawił kartkę. Mogłam sobie z łatwością wyobrazić, jak
do mnie pisze - jak kreśli koślawe litery, ze zdenerwowania
zniekształcając jeszcze bardziej swoje i tak niechlujne pismo, jak
przeklina, stwierdziwszy, że znowu coś źle sformułował. Może nawet
swoją wielką łapą złamał niechcący długopis (wyjaśniałoby to, skąd
wzięły się te wszystkie kleksy). Sfrustrowany, ściągał pewnie brwi i
marszczył czoło. Gdybym wtedy przy nim była, może bym się i
śmiała. Powiedziałabym coś w stylu: „Wyluzuj, człowieku, bo mózg
ci eksploduje. Opisz to, co ci leży na sercu, i tyle".
A tak, kiedy czytałam jego list po raz kolejny, chociaż znałam go już
na pamięć, wcale nie było mi do śmiechu. Nie zaskoczyło mnie
bynajmniej nastawienie Jacoba, o nie - wysyłając mu swój błagalny w
tonie liścik za pośrednictwem naszych ojców (jakbyśmy byli w
drugiej klasie podstawówki), takiej właśnie reakcji z jego strony się
spodziewałam. To moja własna reakcja była dla mnie niemiłą
niespodzianką. Każda przekreślona linijka listu głęboko mnie raniła -
jakby krawędzie liter były ostrzami żyletek. Co więcej, za każdym z
tych przekreślonych początków kryły się długie godziny cierpienia, a
cierpienie mojego przyjaciela dawało mi się we znaki po stokroć
bardziej niż moje własne.
Rozmyślania przerwała przykra woń przypalanego garnka
napływająca z kuchni. Zerwałam się na równe nogi i zbiegając po
schodach, wepchnęłam kartkę od Jacoba do tylnej kieszeni dżinsów.
W żadnym innym domu świadomość, że ktoś poza mną zabrał się do
gotowania, nie wywołałaby u mnie ataku paniki.
Kiedy otworzyłam gwałtownie drzwiczki mikrofalówki, słoik sosu do
spaghetti, który Charlie'w niej umieścił, zdążył na szczęście wykonać
zaledwie jeden obrót.
- Co jest? - oburzył się Charlie. - To już nie mogę sobie sam
podgrzać obiadu?
- Najpierw odkręca się wieczko - wyjaśniłam. — Kontakt z
metalem mógłby zepsuć kuchenkę.
Przelawszy połowę sosu do ceramicznej miseczki, wstawiłam ją do
mikrofali, nastawiłam czas i nacisnęłam „start". Napoczęty słoik
schowałam do lodówki.
Charlie przyglądał się moim poczynaniom z naburmuszoną miną.
- A makaron dobrze wstawiłem? - upewnił się.
Zajrzałam do stojącego na gazie rondla. To właśnie dobywający się z
niego smród mnie zaalarmował.
- Warto od czasu do czasu zamieszać - powiedziałam, starając się
przybrać możliwie neutralny ton głosu.
Sięgnęłam po drewnianą łyżkę i spróbowałam oderwać od dna garnka
papkowatą masę.
Charlie westchnął.
- Co jest grane? - spytałam.
Splótł ręce na piersi, wbijając wzrok w ścianę deszczu za oknem.
- Nie wiem, o co ci chodzi - mruknął.
Tajemnicza sprawa. Co skłoniło Charliego do tknięcia garnków? I
jeszcze ta mina. Zazwyczaj rezerwował ją dla mojego chłopaka,
pragnąc okazać mu całym sobą znaczenie wyrażenia „niemile
widziany", ale przecież Edward jeszcze się nie zjawił.
Demonstracyjne zachowanie Charliego nie miało zresztą
najmniejszego sensu, bo Edward i tak dobrze wiedział, co ojciec sądzi
na jego temat.
„Mój chłopak", powtórzyłam w myślach, nie przerywając mieszania
makaronu. Cóż za żałośnie nieadekwatne określenie. Zupełnie nie
pasowało do roli, jaką Edward odgrywał w moim życiu - był przecież
moim wybawcą, moim przeznaczeniem, moim życiem. Tyle, że
brzmiało to tak okropnie patetycznie. Musiałam znaleźć jakiś
odpowiedni zamiennik, coś, czego można było używać w zwykłej
rozmowie.
Edward zasugerował mi już, jakie mogłoby być to słowo, ale nie
cierpiałam go z całego serca. Na samą myśl o nim przechodziły mnie
ciarki.
„Narzeczony". Też mi coś! Brr.
Odgoniłam natrętne myśli.
- Czy coś przegapiłam? - spytałam Charliego. Dźgnęłam grudę
ciasta, aż drgnęła. - Od kiedy to gotujesz? A raczej starasz się
gotować?
Charlie wzruszył ramionami.
- Nie ma takiego prawa, które zakazywałoby mi gotować we
własnym domu, prawda?
- No, na prawie to znasz się lepiej ode mnie - przyznałam,
spoglądając znacząco na odznakę policyjną przypiętą do jego
skórzanej kurtki.
- Święte słowa - zaśmiał się.
Uświadomiłam mu chyba, że ma wciąż służbową kurtkę na sobie, bo
zdjął ją i odwiesił na przeznaczonym dla niej kołku. Pas z kaburą już
tam był, bo od kilku dobrych tygodni ojciec nie widział potrzeby
noszenia broni na posterunek. Mieszkańcom miasteczka Forks nie
spędzały ostatnio snu z powiek żadne dziwne wydarzenia - tajemnicze
wilki-giganty przestały nawiedzać okoliczne lasy.
Mieszając w garnku, doszłam do wniosku, że chociaż Charliego coś
wyraźnie dręczyło, to on sam musiał dojrzeć do tego, żeby mi się
zwierzyć. Był tak małomównym i skrytym człowiekiem, że nie
miałam najmniejszych szans cokolwiek od niego wyciągnąć bez jego
zgody. Pozostawało mi czekać, a biorąc pod uwagę to, że postarał się,
abyśmy zasiedli razem do obiadu, miał mi do zakomunikowania coś
wyjątkowo ważnego.
Odruchowo zerknęłam na zegar — o tej porze miałam w zwyczaju
robić to, co kilka minut. Do przyjazdu Edwarda pozostało mniej niż
pół godziny.
Najgorszą porą dnia były teraz dla mnie popołudnia, a wszystko,
dlatego, że odkąd mój były najlepszy przyjaciel (tudzież wilkołak)
Jacob Black zdradził Charliemu, że bez ojcowskiego przyzwolenia
jeżdżę na motorze - zrobił to, licząc na to, że dostanę szlaban, przez co
nie będę mogła się spotykać ze swoim chłopakiem (tudzież
wampirem) Edwardem Cullenem - Edward mógł mnie widywać
wyłącznie pomiędzy godziną dziewiętnastą a dwudziestą pierwszą
trzydzieści, tylko u mnie w domu i tylko pod nadzorem srogiego
spojrzenia pewnego policjanta.
O dziwo, kara za motor była surowsza niż ta, którą Charlie wyznaczył
mi wcześniej za to, że przez trzy dni nie dawałam znaku życia i raz
skoczyłam z klifu do morza. Musiał naprawdę nienawidzić motocykli.
Oczywiście nadal widywałam Edwarda w szkole, bo Charlie nie mógł
zabronić mi do niej chodzić. No i mój ukochany spędzał prawie każdą
noc w moim pokoju, ale o tym to już ojciec nie miał zielonego
pojęcia. Posiadana przez Edwarda umiejętność bezszelestnego
wspinania się na pierwsze piętro była niemal tak samo przydatna, co
jego zdolność czytania Charliemu w myślach.
Wychodziło na to, że spędzałam bez niego tylko popołudnia, ale i tak
te kilka godzin wystarczało, by mnie zniecierpliwić. Dłużyły się
strasznie. Mimo wszystko, znosiłam to jednak bez protestów — po
pierwsze, dlatego, że zasłużyłam sobie na takie traktowanie, a po
drugie, ponieważ nie chciałam ranić ojca, wyprowadzając się do
Cullenów, zwłaszcza wiedząc, że już niedługo opuszczę i jego, i Forks
na zawsze. Była to kolejna rzecz, o której biedak nie miął pojęcia.
Charlie zasiadł za stołem z głośnym chrząknięciem, po czym rozłożył
przed sobą wilgotną od deszczu gazetę. Już po kilku sekundach
lektury zaczął cmokać z dezaprobatą.
- Nie rozumiem, czemu w ogóle ją kupujesz - powiedziałam. - Tylko
ci skacze ciśnienie.
Puścił moją uwagę mimo uszu.
- I dlatego właśnie wszyscy chcą mieszkać w mniejszych
miejscowościach! - skomentował gniewnie jakiś artykuł. - To
śmieszne.
- Czym się znowu naraziły duże miasta?
- Jak tak dalej pójdzie, Seattle trafi na pierwsze miejsce krajowych
statystyk policyjnych! Pięć nierozwikłanych morderstw w przeciągu
dwóch tygodni! Że też ci ludzie mają odwagę wychodzić z domów.
- O ile się nie mylę, tato, Phoenix zajmuje wyższe miejsce w
tabelach niż Seattle i jakoś przeżyłam tam te naście lat.
Dopiero przeprowadziwszy się do spokojnego, maleńkiego Forks,
tylko cudem kilkakrotnie uniknęłam śmierci. Mało tego, wciąż byłam
na celowniku - na niejednym celowniku...
Zadrżała mi ręka. Łyżka, którą trzymałam, zmieniła się na chwilę w
pałeczkę werbla.
- Ja tam za nic w świecie nie przeprowadziłbym się do jednego
z tych molochów - stwierdził Charlie.
Postanowiłam nie ratować dłużej obiadu, tylko po prostu go
zaserwować. Musiałam posłużyć się nożem do steków, żeby wykroić
porcję makaronu dla Charliego, a potem dla siebie. Ojciec przyglądał
mi się niczym skarcony pies. Swoją porcję pokrył pieczołowicie
sosem i zabrał się do jedzenia. Zamaskowałam swoją bryłę ciasta w
podobny sposób, ale entuzjazmu do tak powstałej potrawy nie udało
mi się już od Charliego skopiować.
Przez jakiś czas jedliśmy w milczeniu. Ojciec powrócił do gazety, a ja
sięgnęłam po mocno zniszczony egzemplarz Wichrowych wzgórz,
który zostawiłam na stole po śniadaniu. Na to, aż Charlie zdecyduje
się w końcu przemówić, zamierzałam poczekać w Anglii z przełomu
wieków.
Dotarłam do fragmentu, w którym Heathcliff wraca po latach, kiedy
Charlie odchrząknął i rzucił gazetę na podłogę.
- Masz rację - oświadczył. - Miałem powód, dla którego zabrałem
się do szykowania obiadu.
Wskazał widelcem na jego kleiste szczątki.
- Widzisz, chciałem z tobą porozmawiać.
Odłożyłam książkę na bok, nie zamykając jej, żeby wiedzieć, w
którym miejscu skończyłam. Była tak zniszczona, że jej kartki nie
utworzyły piramidki, tylko przyległy płasko do blatu.
- Wystarczyło poprosić.
Skinął głową, ściągając brwi.
- Wiem, wiem. Następnym razem nie zapomnę. Wydawało mi
się, że jeśli cię wyręczę, to będziesz w lepszym humorze.
Uśmiechnęłam się.
- I co, nie widzisz, że podziałało? Twoje talenty kulinarne
rozbawiły mnie do łez. No, o co chodzi?
- Hm... Chodzi o Jacoba.
Poczułam, że rysy twarzy mi tężeją.
-Ach, tak? - wycedziłam.
- Spokojnie, Bells. Wiem, że jesteś wciąż na niego zła za tę
historię z motocyklem, ale chłopak postąpił słusznie. Zachował się
odpowiedzialnie.
- Odpowiedzialnie? - powtórzyłam drwiąco, wywracając oczami. -
Niech ci będzie. To co z Jacobem?
Beztrosko zadane przeze mnie pytanie tak naprawdę miało dla mnie
ogromne znaczenie. Co z Jacobem? Jak zamierzałam rozwiązać ten
problem? Czy w moim życiu było jeszcze miejsce dla byłego
najlepszego przyjaciela, czy też miałam go już zaliczać do grona
moich licznych wrogów? Wzdrygnęłam się.
Charlie zrobił się nagle ostrożny.
- Tylko się nie wściekaj, dobrą?
- Dlaczego miałabym się wściekać?
- To, co mam ci do powiedzenia, dotyczy też Edwarda.
Zmrużyłam oczy jak żmija.
- Tylko nie pyskuj - zaoponował Charlie szorstko. - Doceń, że
pozwalam mu bywać w tym domu.
- Pozwalasz - przyznałam. - Dokładnie dwie i pół godziny
dziennie. A nie mógłbyś jeszcze pozwalać mi na przebywanie poza
tym domem? Tak od czasu do czasu? Też po dwie i pół godziny?
Ostatnio byłam grzeczna...
Tylko się z nim przekomarzałam - przed końcem roku szkolnego nie
liczyłam na żadne ustępstwa.
- Cóż, po prawdzie, właśnie do tego zmierzam...
Ku mojemu bezbrzeżnemu zdumieniu, Charlie uśmiechnął się
znienacka od ucha do ucha. Przez chwilę wyglądał dwadzieścia lat
młodziej.
Przyszło mi zaraz do głowy pewne wytłumaczenie jego dziwacznego
zachowania, ale postanowiłam nie ubiegać wydarzeń.
- Nic nie rozumiem, tato. O czym my w końcu rozmawiamy -
o Jacobie, o Edwardzie czy o moim szlabanie?
Charlie znowu wyszczerzył zęby.
- Właściwie to o wszystkim naraz.
- A co jedno ma z drugim wspólnego? - spytałam, starając się nie
wyjść na zbyt wścibską.
- Już ci wszystko tłumaczę — westchnął Charlie, podnosząc ręce
do góry w poddańczym geście. — Tak sobie myślę, że chyba
zasługujesz na przedterminowe zwolnienie za dobre sprawowanie. Jak
na nastolatkę, niezwykle mało narzekasz na swój los.
Drgnęłam. Głos podskoczył mi o oktawę.
- Mówisz serio? Jestem wolna?
Skąd ta nagła zmiana? Musiała być to spontaniczna decyzja, bo
Edward niczego podobnego w rozmyślaniach ojca dotąd nie
wychwycił. Byłam przekonana, że przyjdzie mi znosić narzucone
ograniczenia aż do wyprowadzki.
Charlie pomachał mi przed nosem palcem.
- Ale pod jednym warunkiem... Mój entuzjazm wyparował.
- Super - jęknęłam.
- Spokojnie, Bello. To raczej prośba niż żądanie. Jesteś wolna,
ale... mam nadzieję, że będziesz korzystać ze swojej odzyskanej
wolności... w sposób wyważony.
- Czyli niby jak? Charlie znowu westchnął.
- Domyślam się, że całe dnie będziesz spędzać z Edwardem...
- Nie tylko z Edwardem, z Alice też - przerwałam mu. - Przecież
wiesz.
Siostra mojego ukochanego nie miała limitowanych godzin dostępu
do mojej osoby i była w naszym domu częstym gościem. Charlie nie
potrafił jej niczego odmówić, a ona zręcznie to wykorzystywała.
- To prawda - powiedział - ale oprócz Cullenów masz też innych
znajomych, Bello. A przynajmniej miałaś.
Zapadła cisza. Patrzyliśmy sobie prosto w oczy.
- Kiedy po raz ostatni rozmawiałaś z Angela Weber?
- W piątek w stołówce - odpowiedziałam natychmiast.
Kiedy Edward i pozostali Cullenowie wyprowadzili się z Forks bez
zapowiedzi, moi znajomi ze szkoły podzielili się na dwa obozy.
Nazywałam ich w myślach „ci dobrzy" i „ ci źli". „My" i „oni" też się
sprawdzało. Do tej pierwszej grupy należała właśnie Angela, jej stały
chłopak Ben Cheney oraz Mike Newton - ta trójka wybaczyła mi
wspaniałomyślnie to, że po wyjeździe Edwarda zachowywałam się jak
wariatka. Nieformalną przywódczynią „złych" była Lauren Mallory,
wielbicielka rozsiewania złośliwych plotek i rzucania mimochodem
kąśliwych uwag. Na jej stronę przeszły niemal wszystkie osoby, z
którymi się kiedyś kolegowałam, w tym moja pierwsza koleżanka w
Forks, Jessica Stanley.
Kędy Edward wrócił, linia podziału pomiędzy dwoma obozami stała
się jeszcze wyraźniejsza.
Moje kontakty z Mikiem rozluźniły się, bo zawsze był o Edwarda
zazdrosny, ale Angela pozostała wobec mnie lojalna, a Ben poszedł za
jej przykładem. Pomimo naturalnej awersji, jaką większość
przedstawicieli rasy ludzkiej odczuwała w stosunku do wampirów,
Angela dzień w dzień siadała w stołówce u boku Alice. Po kilku
tygodniach zaczęła nawet wyglądać przy tym na rozluźnioną. Trudno
było nie poddać się urokowi Cullenów - jeśli tylko dawało im się dość
czasu, by mogli ów urok rozsiać.
- A poza szkolą? - ściągnął mnie z powrotem na ziemię Charlie.
- Tato, poza szkolą nie widuję nikogo. Mam szlaban, nie
pamiętasz? A Angela i tak ma chłopaka. Ben nie odstępuje jej na krok.
Hm... - Zamyśliłam się. - Gdybym naprawdę mogła robić to, na co
mam ochotę, moglibyśmy spotykać się w czwórkę.
- Niezły pomysł - przyznał Charlie - ale wiesz... - zawahał się.
- Jest jeszcze Jake, prawda? Kiedyś byliście nierozłączni, a teraz...
- Czy mógłbyś wreszcie przejść do sedna? - przerwałam mu.
- Jaki dokładnie stawiasz mi warunek?
- Uważam — oświadczył surowym tonem — że niepotrzebnie
porzuciłaś wszystkich znajomych dla swojego chłopaka, Bello. Po
pierwsze to bardzo nieuprzejme z twojej strony, a po drugie należy
zachować w życiu pewną równowagę. Wtedy, we wrześniu...
Wzdrygnęłam się.
- Nie chcę być okrutny - ciągnął - ale gdybyś miała wtedy oparcie
w większej liczbie osób, może byś się nie... może uniknęłabyś tego, co
ci się przytrafiło.
- Nawet najbardziej zgrana paczka przyjaciół by mi nie pomogła
— burknęłam.
- Kto wie, kto wie.
- A twój warunek? - przypomniałam mu.
- Proszę, postaraj się nie spędzać całego czasu wolnego
z Edwardem. Zachowaj równowagę.
Pokiwałam powoli głową.
- Rozumiem, równowaga. Okej. Czy dasz mi jakiś grafik,
w którym będę odhaczać konkretne spotkania?
Machnął gniewnie ręką.
- Nie przesadzaj. Po prostu nie zapominaj, że oprócz Edwarda
istnieją inni młodzi ludzie.
Nie wiedział, że musiałam o nich zapomnieć i że bardzo mi to ciążyło.
Po ukończeniu szkoły, dla ich własnego bezpieczeństwa, miałam
przestać się z nimi widywać na dobre.
Czy lepiej spędzać z nimi jak najwięcej czasu, póki jeszcze mogłam,
czy powinnam raczej zacząć ich unikać już teraz, żeby przyzwyczaić
się do czekającej nas rozłąki? Ta druga opcja mnie przerażała.
- Jacob też do nich należy - dodał Charlie, po raz kolejny
wyrywając mnie z zad...
sigi1604