Pierworodny-Kroniki Elfich Narodów t.1.pdf

PAUL B. THOMSON & TONYA C. COOK

KRONIKIELFICHNARODÓW

TOM I

PIERWORODNY

Prolog

ROK DELFINA

(2308 PC – Przed Kataklizmem)

Wielka rzeka Thon-ThalaspłynęłanapołudniepoprzezlasySilvanostuOdtrzech

czwartychswejdługościrozwidlałasięibliźniaczymistrumieniamiopływaławyspę

zwanąFallanLeżałananiejstolicapaństwaelfów— Silvanost.

ByłotomiastowieżOlśniewającobiałepięłysiękuniebuniektóretakwysokie

istrzelisteżeprzytłaczałysobąporastającestałylądmasywnedębyWprzeciwieństwie

do silvanestyjskich ziem wyspę Fallan porastało zaledwie kilka drzew Większość

wyciętodawnotemubyustąpiłymiejscamiastuWówczastoSilvanestiprzemienili

swymiczaramimarmuroweikwarcoweformacjewyspywdomyiwieżePrzybywający

zzachoduDrogąKrólawędrowcymogliujrzećukrytepośróddrzewmarmurowe

miastoktórewpromieniachsłońcalśniłobladymperłowymblaskiemNocąSilvanost

pochłaniał skąpe światło księżyca i gwiazd posyłając w niebo delikatną czarną

poświatę

Wtęniezwykłąnocniebowypełniałyskłębionechmuryinaziemięspadłchłodny

deszczPowyspierazzarazemprzetaczałysiępodmuchyrześkiegowiatruMimoto

uliceSilvanostubyłypełneNiebaczącnapełenwilgocichłódwszyscymieszkańcy

miastastalinazewnątrzswychdomostwpokrzykującklaszcząciradośnieśpiewając

Wielutrzymałowdłoniachchronioneprzeddeszczemświecektórychtańczącepłomyki

dodawałyurokuprzedziwnejświątecznejatmosferze

Tego wieczoru w stolicy wydarzyła się rzecz wyjątkowa Sithel Mówca Gwiazd

iwładcawszystkichSilvanestyjczykówzostałojcemDodatkowymszczęściembyłoto

żejegokrólewskamałżonkaurodziładwóchsynówSithelbyłwięcojcembliźniakówco

wśródelfówbyłoniezwykłąwręczrzadkościąŚwiętującewtęchłodnąiwilgotnąnoc

elfynatychmiastzaczęłynazywaćswegowładcę„PodwójnieBłogosławionym”

MówcaGwiazdnieprzyjmowałjednakgratulacjiNiebyłogonawetwPałacu

Quinarigdziejegomałżonka— Nirakina — wciążleżaławłożuzeswyminowo

narodzonymisynamiSitheloddaliłsięodswejśwityiszedłsamotnieplacempomiędzy

pałacemiWieżąGwiazd— oficjalnąsiedzibąMówcyChoćzwykłymobywatelomnie

wolnobyłoprzebywaćnaplacunocąSithelwyraźniesłyszałechaichświętowania

Wolnym krokiem przeszedł poprzez mroczne zarysy otaczającego wieżę ogrodu

i kierującsięjegościeżkamiwszedłdownętrzabudowli

ZmierzającwkierunkuszmaragdowegotronuSithelspoglądałnaprzestronnąsalę

audiencyjnąNiebyłaonacałkowiciepogrążonawciemnościSześćsetstópponadjego

głowąziaławyciętawdachuwieżydziuraktóraotwierałasięnanieboPrzezniądosali

sączyłosięświatłoKsiężycaktórezdołałoprzebićsięprzezciężkieskłębionechmury

Ściany wieży przecięte były wijącymi spiralami wąskich okien i inkrustowane

wszelkiego rodzaju klejnotamiRozszczepiałyoneświatłoksiężycanaliczneopalizujące

drobinkiktórezalewałyścianyipodłogętysiącamikolorów

Teraz Sithel nie miał jednak głowy by upajać się pięknem owego widoku

Spocząwszy na tronie na którym zasiadał już od dwustu łat wsparł dłonie na

szmaragdowychpodłokietnikachpozwalającbychłódkamieniaprzeniknąłiukoiłjego

zbolałeserce

Wmonumentalnymwejściupajawiłasiępostać

— Wejdź— zachęciłMówcaJegogłosbyłzaledwieodrobinęgłośniejszyodszeptu

jednaknadzwyczajnaakustykawieżysprawiłażenowoprzybyływyraźnieusłyszałjego

słowa

UsłuchawszygłosuwładcypostaćzbliżyłasięMężczyznaprzystanąłupodstawy

schodów prowadzących do podwyższenia i postawił na marmurowej posadzce

misternej robotypiecykPokłoniłsięMówcyirzekł

— WezwałeśmnieWielkiMówco— Jegogłosbyłłagodnyipobrzmiewałzaśpiewem

północnychkrain

— VedvediscosługoGileana— odparłSithel— Wstań

Vedvedsica wstał posłuszny słowom władcy W przeciwieństwie do kapłanów

zSilvanostuktórzyzwykliodziewaćsięwbiałeszatyprzepasaneszarfąwkolorzeich

bóstwaVedvedsicamiałnasobiespiętąpasemszarątunikęJegobógniemiałw

mieścieswejświątynijakożebogowieNeutralnościniebylioficjalnietolerowani przez

kapłansłużącychbogomDobra

Kapłanprzemówił

— WaszaWysokośćpozwoliżepogratulujęmunarodzinsynów

Sithelzniecierpliwionypokiwałgłową

— Tozichpowoduwezwałemciętutaj— odrzekł— CzyTwójbógpozwalacizajrzeć

wprzyszłość?

— MójpanGileantrzymawdłoniachTobrilKsięgęPrawdyCzasempozwalamizajrzeć

dojejwnętrzaZ wyrazutwarzykapłanamożnabyłowyczytaćżezgłębianietajników

owejksięginienależałodoprzyjemności

— Damcistozłotychmonet — odparłMówca— Zanieśmodlitwędoswegoboga

iodkryjprzedemnąlosmychsynów!

VedvedsicaponowniepokłoniłsięwładcyZanurzyłdłońwobszernychkieszeniach

swejszatyiwyciągnąłzniejdwasuszoneliściesztywneikruchechoćwciążjeszcze

lśniącozieloneZdjąwszyzpiecykastożkowatąpokrywęodsłoniłumieszczonewnim

rozżarzone węgle i trzymając oba liście za łamliwe szypułki umieścił je tuż nad

stłumionymogniem

— GileanieKsięgo!SzaryWędrowcze!MędrcuPrawdy!BramoDusz!Poprzeztenogień

otwórzmeoczyipozwólmizajrzećdoksięgiwszechprawdy!Głoskapłanabyłteraz

silniejszyrozbrzmiewającwpustejsali— OtwórzTobril!OdnajdźdlaMówcySithela

przeznaczeniejegonowonarodzonychbliźniaczychsynów!

Vedvedsicapołożył liścienarozżarzonychwęglachNatychmiastzajęłysięogniem

zktóryzgłośnymtrzaskiemotoczyłjepłomieniamiZnadpiecykaleniwąsmugąuniósł

siędymgrubyszarydymktórywzbijającsiędogórynieustanniegęstniałSithel

ścisnąłpodłokietniki swegotronuizezdumieniemobserwowałjakdymwijesię

iskręcaVedvedsicauniósłdogórysweszczupłeramionajakgdybychciałobjąćnimi

skłębioneopary

StopniowodymprzybierałdrżącykształtrozwiniętegozwojuSithelwidziałzaledwie

jego tyłpodczasgdyzapisanesłowaprzeznaczonebyływyłączniedlaoczuVedvedsicy.

Ustakapłanaporuszałysiębezgłośniegdyczytałsłowazapisanewksiędzezawierającej

całąmądrośćbogów

PoniespełnatrzydziestusekundachogieńzupełniestrawiłbliźniaczeliściePłomienie

sięgałyteraztrzechstópbezustankurozpraszającgęstydymZkolejnymrozbłyskiem

ogniakapłanwrzasnąłzbóluizatoczyłsiędotyłuWidząctoSithelnatychmiastzerwał

sięnanogipodczasgdyVedvedsicarunąłbezsiłnakamiennąposadzkę

Pokonawszy prowadzące do podniesienia schody Mówca uklęknął obok kapłana

idelikatnieobróciłgonaplecy

— Cozobaczyłeś?— spytałniecierpliwie— Mówrozkazujęci!

VedvedsicaodsunąłdłonieztwarzyJegobrwibyłynadpalonea twarz osmolona.

— SześćsłówujrzałemzaledwiesześćsłówWaszaWysokość— odparłłamiącymsię

głosem

— Cóżtobyłyzasłowa?— spytałrozgorączkowanySithelpotrząsającwiotkimciałem

mężczyzny

— Tobrilrzekł„Każdyznichnosićbędziekoronę.

Sithelnachmurzyłsięmarszczącbiałełukowatebrwi

— Cóżtoznaczy?Dwiekorony?— zezłościązażądałwyjaśnień— Jakmogąobajnosić

korony?

— ZnaczytodokładnietocoznaczyPodwójnieBłogosławiony

MówcaspojrzałnapiecykiwciążtlącesięwjegownętrzuwęglePrzelotnespojrzenie

na spisane w wielkie księdze słowa niemalże kosztowało Vedvedsicę wzrok Jaką

przyjdziezapłacićSithelowizapoznanieprzepowiedniGileana?Jakącenęprzyjdzie

zapłacićSilvanesti?

Rozdział1

Wiosna—RokJastrzębia(2216)

Wiatr rozproszył chmury które w jaskrawych promieniach słońca zdawały się

oślepiająco białe W przeświecających pomiędzy nimi plamach błękitu śmignęła

i zatoczyła krąg mroczna skrzydlata sylwetka Z każdym potężnym uderzeniem

szerokichskrzydełstworzenie — dużowiększeodptaka — wzbiłosiędogóryKiedy

uniosło się ponad najniższe chmury zawisło w jednym miejscu szybko i mocno

łopoczącskrzydłami

Byłtogryf— półlewpółorzełJegookazałagłowaiszyjaorłazgrabnieprzechodziły

wtorsizadlwaObrośniętypióramilwiogonłopotałnawietrzeTużzauzbrojonaw

potężnydzióbgłowąstworzeniaijegonieruchomymizłotymioczamiskórzanepaski

ogłowiałączyłysięzprzypiętymidoramiongryfasiodłemWsiodlezasiadałaukrytaza

lśniącym hełmem postać odziana w złotozieloną zbroję Spod brązowego hełmu

spoglądałaelfiatwarzz brązowymioczamiibiałyminiczymśniegwłosami

W dole przed jeźdźcem i jegorumakiemrozciągało się całe państwo Silvanesti

Wmiejscachgdziewiatrprzegnałchmuryelfdostrzegłgrubyzielonydywanlasów

ipólNaprawowiłąsięsrebrzystawstążka Thon-ThalasuRzekaWładcyopływała

leniwiepokrytabujnązieleniąwyspęFallanNatejwyspieznajdowałsięSilvanost

miasttysiącabiałychwież

— JesteśgotowyArcuballisie?— szepnąłjeździecdoswegowierzchowcaOwinął

skórzanelejcewokółsilnejsmukłejdłoni— Teraz! — zawołałgwałtownymruchem

ściągającwodzewdół

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: