Jan Lechoń Wstęp z BN
I. ŻYCIE JANA LECHONIA
1. Rodzina. Dzieciństwo.
Naprawdę nazywał się Leszek Serafinowicz. Urodził się 13 czerwca 1899 roku w Warszawie, jako drugi syn Władysława i Marii Serafinowiczów. Ojciec przyszłego poety pracował jako urzędnik w biurze Dyrekcji Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Matka była prywatną nauczycielką geografii.
Młody Serafinowicz dorastał w Warszawie. Uczęszczał najpierw do szkoły realnej imienia Stanisława Staszica, a następnie do gimnazjum imienia Emiliana Konopczyńskiego. Dom Serafinowiczów był typowym domem inteligenckim o pochodzeniu szlacheckim, pielęgnującym tradycję powstańczą, był to dom mieszczański i demokratyczny. Rodzice wpajali w niego ideały walki o niepodległość. Serafinowicz żywo interesował się historią Polski, w czym dodatkowo pomagali mu nauczyciele z gimnazjum Konopczyńskiego, pierwszego warszawskiego męskiego gimnazjum, gdzie językiem wykładowym był polski. Przyszły poeta miał opinię cudownego dziecka.
Jeszcze jako uczeń, w wieku czternastu lat, wydał dwa zbiory poezji. W 1913 nadkładem jego ojca ukazał się Na złotym polu, a rok później Po różnych ścieżkach, który młody poeta zadedykował Leopoldowi Staffowi. Obydwa podpisał pseudonimem „Jan Lechoń”, którym posługiwał się już do śmierci (źródła pseudonimu należy szukać u Słowackiego, wśród nazw osobowych o podobnych struktura, występujących w Lilli Wenedzie. Pseudonim nawiązywał jednocześnie do mitycznej tradycji narodowej (Lech), do poety, którym młody Serafinowicz był urzeczony, i do własnego imienia, które matka zdrabniała „Lecho”). W 1914 roku osiągnął kolejny sukces – teatr w Pomarańczarni wystawił jego jednoaktową sztukę W pałacu królewskim. W czasie wojny rodzi się w nim miłość do Piłsudskiego,
2. Uniwersytet. „Pro arte et studio”.
W 1916 rozpoczyna studia na Wydziale Filozoficznym (literatura polska i filozofia), Uinwersytet Warszawski i współpracę z „Pro arte et studio” – publikuje recenzje, drukuje wszystkie wiersze Karmazynowego poematu, Herostratesa, Ducha na seansie i programowy artykuł Poezja, której nie będzie i poezja idąca.
· marzec 1918 – opublikowanie Wiosny Tuwima, preskamandryci dominują w „Pro arte et studio”,
· styczeń 1919 – czasopismo przybiera skrócony tytuł „Pro arte”, ukazuje się do września. Redaktorem naczelnym zostaje Lechoń,
· anonimowo Lechoń wydaje satyry ośmieszające pseudonarodową władzę (Radę Regencyjną) – Królewsko-Polski kabaret 1917 – 1918,
· wiersze Lechonia – regularne, z rymami, aluzje, cytaty, gry słów,
· tęsknota do Polski niepodległej, wielkiej, jednolitej,
· po 2 semestrach Lechoń kończy studia :>, zaczyna mu się choroba nerwów,
· pierwsza miłość – Wanda Serkowska, miłość nieodwzajemniona,
3. „Picador”. „Skamander”.
· 29.11.1918 zaczyna działalność „Picador”, działa do marca 1919,
· 6.12.1919 – powstaje Skamander,
· w latach 1917 – 1919 Lechoń współpracuje z tygodnikiem „Sowizdrzał” i ze „Szczutkiem”,
· styczeń 1919 – zbiorek satyrycznych utworów Lechonia i Słonimskiego – Facecje republikańskie,
· 1920 – Rzeczpospolita Babińska (do tego zbiorku weszły m.in. Facecje… i Królewsko-Polski kabaret,
· styczeń 1920 – pierwszy numer „Skamandra”, nieregularny miesięcznik, redaktor naczelny Mieczysław Grydzewski. Skamandryci – Lechoń, Tuwim, Słonimski, Wierzyński, Iwaszkiewicz, Pawlikowska-Jasnorzewska, Iłłakowiczówna, Stanisław Baliński, Józef Wittlin. Krytycy: Wilam Horzyca, Karol Wiktor Zawodziński,
· marzec 1921 – próba samobójstwa (truje się weronalem),
· inicjator stolika w „Ziemiańskiej”,
· 1922 – zaczyna się cykl skamandryckich szopek politycznych,
· jesień 1924 – tomik Srebrne i czarne – poeta pesymistyczny, obsesja śmierci. Potem – milczenie (nic nie pisze),
· 1921 – 1928 – przekłady (tłumaczy Mirrę Łochwicką i Błoka),
· czerwiec 1926 – organizuje redakcję i obejmuje funkcję redaktora naczelnego tygodnika „Cyrulik Warszawski”; apoteoza Piłsudskiego,
· członek komitetu sprowadzenia do Polski zwłok Słowackiego, brał udział w pogrzebie Słowackiego na Wawelu,
· kwiecień 1930 – Lechoń jedzie do Paryża jako „referent propagandowy”, propaguje tam polską kulturę. W Warszawie prowadził życie cygańskie, w Paryżu – światowca,
· druga wojna światowa zastała go w Paryżu. U Lechonia mieszkał Grydzewski. Marzec 1940 – wznowienie „Wiadomości Literackich” jako paryskich „Wiadomości Polskich”,
· klęska Francji – Lechoń opuszcza Paryż. 21.07.1940 – z Tuwimem i jego żoną płynie do Brazylii,
· lato 1941 – jedzie do USA,
· 1940 – Grób Agamemnona, Wielkanoc,
· listopad 1941 – „Tygodniowy Przegląd Literacki Koła Pisarzy z Polski” przekształcony w „Tygodnik Polski” (redakcja: Zenon Kosidowski, Jerzy Tepa, Kazimierz Wierzyński, Józef Wittlin, Jan Lechoń),
· w czasie wojny wiersze Lechonia sławią żołnierza polskiego, opisują martyrologię,
· 1945 – 1949 – milczenie,
· w latach amerykańskich wydał zbiory poezji – Lutnia po Bekwarku (1942), Aria z kurantem (1945), Poezje zebrane 1916 - 1953 (1954),
· 1942 wydaje 6 wykładów – O literaturze polskiej,
· od 1949 – Dziennik – (wydany pośmiertnie) – codziennie pisał jedną stronę,
· przed śmiercią – stany lękowe, nocował u znajomych. 8.06.1956 – skacze z 10. piętra Hotelu Hudson w Nowym Jorku,
II. DZIEJE TWÓRCZOŚCI POETYCKIEJ
· 1912 Na złotym polu,
· 1914 Po różnych ścieżkach,
· źródła inspiracji – 1) poezja pozytywistyczna, zwłaszcza Asnyk – apoteoza pracy, oświaty; 2) poezja Młodej Polski – a) tęsknota do ideału, b) nastrojowość, c) introspekcja, autoanaliza, pesymizm;
· kult przeszłości, motyw tańca,
· postmodernistyczna autorefleksja poetycka, operowanie aluzją i cytatem,
· 1920 – Karmazynowy poemat – 7 utworów – 1) Herostrates – programowy, prowokacyjny, potępia mity narodowej przeszłości, rozrachunek ze stereotypami myślenia narodowego, 2) Duch na seansie, 3) Jacek Malczewski, 4) Sejm - dawna Polska jednocząca naród, 5) Polonez artyleryjski, 6) Mochnacki, 7) Piłsudski,
· 5,6,7, - nawiązanie do tradycji walk zbrojnych o niepodległość,
· s. XLIII od juweniliów począwszy aż po ostatnie utwory Lechoń urzeczony był wizją Polski szlacheckiej – była ona dla niego synonimem dawnej świetności i mocy Rzeczpospolitej,
· odrzucał i akceptował mity (bo anachroniczne – ale mobilizują w latach niewoli),
· w Karmazynowym poemacie są istotne zagadnienia życia narodu, są wizje, syntezy mitów, udramatyzowanie, patos, hiperbola,
· jesień 1924 – Srebrne i czarne – poezja refleksyjna, skupiona. Centralne zagadnienie to tragiczny los człowieka. Tematy – śmierć (świadomość przemijania, lęk i niepewność co do losu pośmiertnego, prośba o śmierć) i miłość (nieodwzajemniona, ale nadająca sens życiu, niemożliwa do spełnienia). Nawiązania do baroku (antynomie, hiperbole, inwersje, oksymorony, konceptyzm), romantyzmu (jednostka kontra sprawy ostateczne, dystans wobec świata, samotność, cierpienie) i modernizmu (indywidualizm, rozpacz istnienia, szaleństwo miłości, znużenie życiem, nastrojowość). Klasyczność zbiorku – wersyfikacja, intelektualizm poezji, chęć opanowania emocji, dystans wobec przeżyć podmiotu. Pointa często aforystyczna,
· 1921 – Jan Potocki – studium obłędu zakończonego samobójczą śmiercią,
· wiersze po 1924 (do wojny) – technika poetycka jak w Karmazynowm poemacie i Srebrnym i czarnym,
· 1940 – poczucie społecznego obowiązku – powrót do wierszy. Tu – Lutnia po Bekwarku (1942), Aria z kurantem (1945). S. LXI: Lechoń wie, że historia się powtarza. Zabiegi heroizujące, apelowanie do czytelnika za pomocą znanych motywów,
· motywy wspomnieniowo-nostalgiczne budują idealny kraj ojczysty i przeszłość. Tęsknota do czasów minionych i poczucie beznadziejności i cierpienia. Polska to idea, mit, jest budowana z marzeń,
· nurt refleksyjno-filozoficzny 0 cierpienie to nieodłączna cecha losu człowieka, poddanie się przeznaczeniu, smutna samotność w obcym świecie, perspektywa śmierci,
· postawa religijna (przekonanie o metafizycznych siłach rządzących życiem człowieka) – motywy religijne czerpie z katechizmu, Biblii, piśmiennictwa hagiograficznego i tradycji ludowej,
· koegzystencja patosu i prostoty,
· izolacja twórczości od wielu ważnych spraw w kraju,
· fascynowała Lechonia dawna szlacheckość Polski. Postawa polityczna – orientacja niepodległościowa (Piłsudski),
· najpierw Polska wyidealizowana, mit, potem – ukoronowanie dążeń niepodległościowych. W latach wojny – Polska to idea, jej mają być poświęcone siły narodu,
· pojęcie tajemnicy bytu – centralne zagadnienie światopoglądu. Pogląd na świat Lechonia: spirytualizm, sceptycyzm poznawczy, irracjonalizm, intuicjonizm. Istota poezji leży poza formą i treścią utworu. Poezja ma za cel wzruszenie metafizyczne, łączy muzykę i literaturę,
· ceni Lechoń Mickiewicza, Norwida, mistycznego Słowackiego, Kochanowskiego, Sępa Szarzyńskiego, J.A. Morsztyna, Trembeckiego, Krasickiego, Kniaźnina, Karpińskiego, Micińskiego,
· obcy mu futuryzm, ekspresjonizm, przeciwny był awangardzie,
· Skamandryci: 1) negacja młodopolskiego dziedzictwa, 2) odrzucenie narodowych obowiązków poezji, 3) poetyka codzienności, język potoczny w literaturze, 4) sensualizm, witalizm, optymizm, 5) komunikacyjna funkcja języka, 6) tradycje klasycyzujące w wersyfikacji.
· Lechoń: bez 3), człowiek młodopolski, a nie z tłumu, nie życie codzienne a patos narodowy lub sprawy ostateczne, nie optymizm, nie witalizm. Skamandryki jest tylko u Lechonia stosunek do języka i budowa wiersza,
· Lechoń to obrońca rymów
2
karolina.s1604