Roger Cole - Moja podroz ku zyciu po tamtej stronie.pdf - NDE - himen303

Roger Cole

Moja podróż ku życiu po tamtej stronie

Obszerne fragmenty książki Roger’a Cole’a Mission of Love.

Tłumaczenie i dystrybucja bezpłatne za zgodą autora.

W Polsce dostępna jest również wersja wydana przez BK Polska i

wydawnictwo Akasha pt. Cud życia, cud umierania, 2002

Wersja oryginalna dostępna przez BK Publications lub stronę internetową

autora: www.loveandhealing.com.au

Podziękowania

Pragnę złożyć podziękowania wszystkim Pacjentom i opiekunom, z którymi

spotkałem się pracując jako lekarz na wydziale opieki paliatywnej. Tak

wiele Wam zawdzięczam. To dzięki Wam nauczyłem się patrzeć głębiej,

dostrzegać miłość, mniej osądzać, okazywać więcej współczucia.

Pisząc tę książkę, pisałem o prawdziwych sytuacjach i prawdziwych

osobach. W większości przypadków zmieniłem szczegóły historii, imiona,

płeć, diagnozy. Jednak niektóre fakty pozostały niezmienione. Tu

chciałbym gorąco podziękować osobom, które zechciały wyrazić na to

zgodę. Wiecie, do kogo kieruję te słowa i proszę, pamiętajcie, że ma to

dla mnie ogromnie znaczenie.

Nie napisałbym tej książki bez mądrości Światowego Uniwersytetu

Duchowego Brahma Kumaris. Wiele moich uświadomień jest

odzwierciedleniem nauk Raja Yogi. Szczególne wyrazy wdzięczności

kieruję do Baby, Dadi Janki i Didi Narmala za ich duchową wiedzę i

przewodnictwo podczas pracy nad tą książką. Wszelkie honoraria z tytułu

wydania i sprzedaży tej książki dedykuję Uniwersytetowi na działalność

w służbie światu.

Chciałbym też podziękować tym, którzy znaleźli czas, aby czytać i

przekazywać mi swoje uwagi w trakcie powstawania książki. Therese

Nichols i Jo Heathcote, jestem wam bardzo wdzięczny.

Sue, Sam, Lucinda, przyjmijcie ode mnie z głębi serca płynącą miłość i

wdzięczność za ten czas, którego z wami nie spędziłem.

Drogi nauczycielu…

John był chory na AIDS. Diagnozę postawiono mu 4 lata temu. Od tego

czasu pełen determinacji, aby żyć, walczył, stosując się do zaleceń

lekarzy. Z upływem czasu, odwaga i optymizm ustępowały miejsca

przygnębieniu i poczuciu beznadziejności. John widział, że przegrywa w

tej walce i czuł zbliżającą się nieubłaganie śmierć. Rodzina i bliscy

nie poddawali się. Opiekując się nim z miłością i oddaniem, zachęcali

do dalszego wysiłku. Nieustannie powtarzali: “Zachowując właściwą

postawę, zdołasz pokonać chorobę.” “Bóg mi świadkiem, że się bardzo

starałem”, odpowiadał w myślach John. Cierpiał coraz bardziej, na długo

przed ostateczną hospitalizacją. Jego ciało było dosłownie zrujnowane.

Pozostały już tylko kości pod cienką osłoną skóry pokrytej sączącymi

się wybroczynami. Żebra ostro sterczały. Przeraźliwie chude nogi

wydawały się niezdolne dźwigać najmniejszy nawet ciężar. Twarz zapadła

się, poszarzała. Wokół oczu pojawiły się ciemne obwódki.

John całkowicie stracił samodzielność. Wiedział też, że powoli zaczyna

tracić sprawność umysłową. W wyniku powikłań chorobowych dodatkowo

cierpiał z powodu niemożności utrzymania moczu i stolca. Bliscy, którzy

wytrwale opiekowali się nim, byli u kresu wytrzymałości i poprosili o

opiekę szpitalną. John miał zaledwie 26 lat. Kiedy go poznałem, nie

miałem najmniejszych wątpliwości, że nie zostało mu wiele życia. Był w

stanie zupełnego wyczerpania. Każdym spojrzeniem zmęczonych oczu zdawał

się błagać, by zostawiono go w spokoju. Zrozumiałem, że jakakolwiek

próba rozmowy o przebiegu choroby nie ma najmniejszego sensu.

Potrzebował atmosfery łagodności, zaufania i ludzkiej życzliwości.

Pomimo iż moja osoba wyraźnie go denerwowała, postanowiłem przynajmniej

próbować porozumieć się z nim.

“Wszystko cię boli?” - zapytałem.

“Boli wszędzie.” - odparł. - Spójrz na mnie! Myślisz, że może jest

inaczej?

W pełnym gniewu głosie dało się wyczuć oburzenie. Zdałem sobie sprawę,

że pytanie było nie na miejscu. Nie bardzo wiedziałem, jak kontynuować.

“Zrobię, co będę mógł, żebyś poczuł się lepiej …żeby biegunka tak nie

dokuczała.” - powiedziałem spokojnie. - “Tak naprawdę, to nie mam

pojęcia, co to znaczy być w na twoim miejscu. Zdaję sobie sprawę, że od

dawna strasznie cierpisz. Wyobrażam sobie, że to jest niemal nie do

wytrzymania.”

“Niemal nie do wytrzymania!” - jego głos zabrzmiał szyderczo. -

“Niemal!” - powtórzył. - “Ja już po prostu nie wytrzymuję.”

“Pomóż mi.” - Poprosiłem go - “Pomóż mi, abym mógł lepiej cię

zrozumieć. Co sprawia, że czujesz się tak koszmarnie? Co cię wkurza?

Czego nie możesz już znieść?”

W pierwszej chwili dał mi odczuć wielką niechęć do dalszej rozmowy. Po

chwili jednak przełamał się i ożywił się nieco. Opowiedział mi o tym,

jak tracił zdrowie, wraz z nim marzenia i pragnienia. Opisał, jak

postępowało wyczerpanie fizyczne, jak pogrążał się w rozpaczy i jak

narastały w nim pretensje i gniew wobec tych, którzy go zawiedli,

ponieważ nie potrafili go wyleczyć. Nakreślił mi obraz utraty własnej

godność. Powiedział o nienawiści do adwokatów i doradców - wszystkich,

którzy jak dzikie bestie żerują na ludziach takim jak on w stanie.

Potem uspokoił się. Wydawało mi się, że pogrążył się we własnych

myślach. Postanowiłem zaryzykować i zapytałem go: “Czy wierzysz w

jakąkolwiek formę życia po śmierci?”

Drgnął, jakby nagle przebudził się. Pomimo wielkiego wyczerpania, jego

oczy spojrzały na mnie stanowczo. W lot zrozumiałem, o co chodzi.

“Żadnego nawracania na łożu śmieci”. Znów wyczułem gniew w jego głosie.

Słowa zabrzmiały ostro, wręcz ostatecznie. - “Śmierć oznacza śmierć.

Nic więcej. Koniec, kropka.”

Zapadło niezręczne milczenie. Znów popełniłem błąd. Nie miałem pojęcia,

jak go teraz naprawić. Miałem nadzieję na ciepłą rozmowę o “życiu po

śmierci”, która zazwyczaj przynosi choremu ulgę. Niestety, tym razem

sam zaprzepaściłem szansę na dobry kontakt z pacjentem. Po chwili

przyszła mi do głowy ciekawa myśl. Niewykluczone, że cierpiąc już tak

długo, John zaczął utożsamiać życie wieczne z wiecznym cierpieniem i

dlatego na najmniejszą wzmiankę o życiu wiecznym reagował źle. Będąc w

tak ciężkim stanie, myślał o przyszłości przez pryzmat obecnych

doświadczeń. Całą nadzieję pokładał w śmierci, ponieważ tylko śmierć

mogła położyć kres tym cierpieniom. A ja, rozpoczynając wątek życia po

śmierci, podważałem jego jedyną nadzieję.

Wyczułem instynktownie, że jednak mogę coś zdziałać. Mogę mu pomóc,

mówiąc mu, wbrew prośbom rodziny, że umiera i że niedługo ten koszmar

skończy się.

“John - zwróciłem się do niego - koniec już blisko. Zostało może kilka

dni. Zrobimy tu wszystko, żebyś przez ten czas czuł się jak najlepiej i

jak najwygodniej. Nie ma potrzeby walczyć. Twoje cierpienia niedługo

się skończą.”

Zauważyłem, że bardzo się zmienił. Jego spojrzenie złagodniało, w

oczach zakręciły się łzy, gdzieś zniknął z twarzy cień strachu. Pokłady

nagromadzonego w nim gniewu stopiły się wraz z ostatnimi słowami

skierowanymi do mnie: “Dziękuję ci”.

Siedziałem na łóżku patrząc, jak powoli odchodzi od niego całe

napięcie. Po jakimś czasie poszedłem zobaczyć się z rodziną. Oczywiście

mieli mi za złe, że powiedziałem Johnowi o śmierci. Próbowałem im

wytłumaczyć, że każdy pacjent wymaga odmiennego podejścia, a wrażliwość

na indywidualne potrzeby jest moim obowiązkiem. W przypadku Johna,

najlepsze, co mogłem zrobić, to powiedzieć prawdę o jego stanie.

Następnego dnia, tuż przed śmiercią Johna, najbliżsi spędzili z nim

trochę czasu. Zrezygnowali z próśb, błagań i zachęt, żeby wytrwale

walczył. Pozwolili mu umierać w spokoju. Godząc się z jego śmiercią i w

pełni akceptując ją, wspierali go do końca. Byli przy nim, aby pozwolić

mu odejść.

Zanim poznałem Johna, od kilku lat byłem już na ścieżce duchowego

rozwoju. Jednak dopiero John nauczył mnie, że prawdziwa duchowość

oznacza wrażliwość i odpowiedzialność, a nie doktrynę i rytuał. Jedynie

będąc otwartym i wrażliwym, mogłem zrozumieć jego najważniejszą

potrzebę - potrzebę uwolnienie się od cierpienia. Tylko w ten sposób

mogłem dać mu nadzieję. Wierzę, że przynosząc ulgę i spokój jego

skołatanym myślom, zdołałem zaspokoić jego potrzeby duchowe. Moja

postawa wobec jego bliskich zmieniła ich zachowanie wobec umierającego.

Dzięki temu mógł odejść w spokoju.

Pisząc tę książkę, uświadamiam sobie jeszcze raz, jak wiele zawdzięczam

Johnowi. To on sprawił, że zatrzymałem się na moment i pochyliłem nad

ludzkim cierpieniem. To on sprawił, że zacząłem pytać i zastanawiać

się, dlaczego ludzie muszą cierpieć, niektórzy tak bardzo. To on

sprawił, że zacząłem się dziwić, dlaczego ludzka istota staje się

duchową kaleką, zapominając o sobie jako o duszy. To on sprawił, że

zapytałem siebie, jak wyglądałaby wolność od strachu; jakby to było

doświadczyć takiego spokoju, jakiego doświadczył John, kiedy dowiedział

się, że niedługo umrze; czy odłożę poszukiwania odpowiedzi do czasu

własnej śmierci?

Wprawiając mnie w zakłopotanie, John sprawił, że zacząłem szukać

zrozumienia.

Subtelna różnica

Roger Cole - Moja podroz ku zyciu po tamtej stronie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: