Zdradzeni przez emigracje - Artykul.pdf - Psychologia_Psychiatria - himen303

Anna Gołębiowska /11.05.2006 14:02

Zdradzeni przez emigrację?

O tym, że na emigracji łatwiej dać ponieść się instynktom i ulec zakazanym związkom,

wie prawie każdy

Wiosna rozgościła się na dobre. Zaczął się właśnie miesiąc miłości - maj. Zanim

poddamy się gorącej fali uczuć, proponujemy zimny prysznic złożony z kilku

historii, naszych badań i wiedzy specjalistów na temat… zdrady na emigracji. Tak,

abyśmy te wiosenne uczucia kierowali we właściwą stronę.

O tym, że na emigracji łatwiej dać ponieść się instynktom i ulec zakazanym związkom,

wie prawie każdy. Poczucie całkowitej anonimowości, a co za tym idzie bezkarności, to

już pierwszy krok do dania upustu fantazjom, na które nigdy nie pozwolilibyśmy sobie w

Polsce, pod czujnym okiem rodziny, przyjaciół i … współmałżonka. Psychologowie i

socjologowie ostrzegają jednak, że wolność, z której wielu emigrantów tak chętnie

korzysta, jest nieprawdziwa i złudna. O tym, że mają rację najlepiej świadczyć może

nasza pierwsza historia.

Świat jest mniejszy, niż nam się wydaje…

fot. Danuta Butler i Martin

Mauerböck

Pani Wiola, jak przystało na troskliwą opiekunkę do

dzieci, wybrała się z maluchami na spacer. Piękna

pogoda i niewyczerpana energia maluchów doprowadziła

ich na skraj parku. Tam uwagę niani przykuł zaparkowany

samochód. Nie, pani Wiola nie jest żadną fanką

motoryzacji, jednak za nic nie mogła oderwać oczu od

kotłującej się wewnątrz pary. Jakież było jej zdumienie,

kiedy nagle drzwi od strony kierowcy otworzyły się i z

wnętrza wozu wychyliła się twarz jej sąsiada!

Przypadkowe spotkanie dwóch mieszkańców jednej z

polskich wsi w sercu Wiednia jest zdarzeniem

niecodziennym, ale łatwo wytłumaczalnym znanym

twierdzeniem - świat jest mały. I tak pewnie

podsumowaliby ze śmiechem ten fakt oboje, gdyby z

drugiej strony samochodu nie wyszła nieco potargana

niewiasta, która za nic nie przypominała małżonki pana

Zenka. Cała trójka wymieniła się spłoszonymi spojrzeniami, przy czym spojrzenia

sąsiadów z Polski były dodatkowo okraszone zdumieniem - to ze strony pani Wioli i

przerażeniem - to zaś autorstwa pana Zenka. Tragikomiczna sytuacja zakończyła się

dosyć gwałtownie. Pani Wiola zagarnąwszy pod pachy dzieciaki, bąknęła “do widzenia” i

niemal biegiem ruszyła z miejsca miłosnego przestępstwa.

Krystyna Piotrowska Breger, psycholog kliniczny spotkała się z takimi historiami

niejednokrotnie. Jak wyjaśnia “więzi emocjonalne, zwłaszcza na emigracji, są mocne

tylko pozornie. Życie daje niezwykle dużo dowodów na to, że są one kruche i niepewne,

że czyha na nie wiele pułapek. Jedną z nich jest odosobnienie i często nawet kochający

się ludzie nie są w stanie przetrwać próby czasu”.

Rozwód to normalka?

Dowodem na potwierdzenie słów psychologa mogą być badania przeprowadzone w

Siemiatyczach, ponad 16-tysięcznym miasteczku we wschodniej Polsce, gdzie niemal w

co drugiej rodzinie ktoś pracuje poza granicami kraju. - W naszej parafii połowa rozbitych

małżeństw rozwodzi się z powodu Belgii. Najczęściej od rodzin odchodzą mężczyźni i co

zaskakujące, dotyczy to małżeństw z dużym stażem, 10-, 15-letnim- opowiada

dziennikarzowi tygodnika Ozon proboszcz parafii, Jan Koc. W 2004 roku na 297

zawartych w powiecie siemiatyckim małżeństw, przypadły 63 rozwody. Z prostej

kalkulacji więc wynika, że z powodu emigracji rozwodzi się co piąta para. Jeszcze gorzej

przedstawiają się statystyki uzyskane przez prof. Krystynę Slany. W swoich publikacjach

profesor podaje, że wśród małżeństw na odległość rozpada się co trzeci związek! Na

Opolszczyźnie, kolejnym zagłębiu okresowych emigrantów, ks. Norbert Wons prowadzi

duszpasterstwo rodzin żyjących w rozłące. Jak zauważa duchowny, pokoleniowa

emigracja wśród Opolan doprowadziła do całkowitego wypaczenia tradycyjnego modelu

rodziny.

Małżeństwa dojazdowe

Zanim jednak dojdzie do tak ostatecznych decyzji jak rozwód, jest jeszcze zazwyczaj

długa droga, przepełniona pierwszymi fascynacjami nowym partnerem, potajemnymi

spotkaniami i wiarą w to, że się nie wyda…

- Oczywiście, że tego nie planowałam. Tak jakoś wyszło. Mąż w Polsce, ja tu… Na

początku była tylko praca, czasem spotkania z koleżankami w weekendy. Ale w końcu ta

samotność zaczęła mi coraz bardziej ciążyć. Piotr pojawił się w odpowiednim czasie.

Oboje jesteśmy w takiej samej sytuacji, przez co stał się nie tyle moim kochankiem, ile

prawdziwym przyjacielem - wyjaśnia Alicja, do historii z Piotrem stateczna małżonka z

12-letnim stażem i dwójką dorastających pociech. Jak dodaje, nie myśli teraz o

ewentualnych konsekwencjach zdrady. – Powiem ci szczerze, chociaż może zabrzmi to

absurdalnie, że gdyby nie kontakty z Piotrem moje małżeństwo pewnie już by się

rozleciało. Wieczne kłótnie, moja zazdrość o to, że mąż jest z dziećmi, a nie ja, że on

może kogoś spotkać… Dochodziła jeszcze wciąż pogłębiająca się depresja, bo tu wcale

nie jest łatwo żyć. Teraz mam oparcie w Piotrze, czułości tyle, ile mi potrzeba, a i o męża

nie wypada mi być w tej sytuacji zazdrosną – wyjaśnia Alicja.

Według psychologów przypadek Alicji jest typowy dla początkujących emigrantów.

Krystyna Piotrowska- Breger stawia wręcz popartą badaniami tezę, że zwłaszcza

pierwszy rok jest prawdziwą próbą dla małżeństw na odległość. "Żadne listy czy

rozmowy telefoniczne, nawet bardzo częste, nie zastąpią codziennych kontaktów" –

dodaje. Podejmowane próby nawiązania z drugą stroną dialogu, coraz częściej kończą

się słowami: "bo ty nic nie rozumiesz !". Partner mieszkający w Polsce nie wie, jak

smakuje emigracyjny chleb. Samotność wśród tłumu, nierzadko upokorzenie zrodzone

przy wykonywaniu prac zupełnie poniżej naszych kwalifikacji, przeżyte akty nietolerancji

ze strony tubylców. Dla odmiany ten, który został w kraju również może poczuć się

skrzywdzonym. Jego druga połówka wyjechała do "lepszego" świata, poznaje ludzi, nowy

język, ciekawą kulturę. A jemu ostały się stare kąty, użeranie się ze starym szefem, z

dziećmi i szara rzeczywistość znanej do bólu ojczyzny. Zamiast dwojga kochających się

ludzi mamy więc dwie sfrustrowane osoby, zapominające o prawdzie płynącej ze słów-

"wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma" i obarczające się nawzajem odpowiedzialnością za

rozpadający się związek. W tej sytuacji nietrudno, aby któreś z nich lub nawet oboje

zamiast u małżonka, pocieszenia poszukali u osób, które zamiast pretensji dadzą im

zrozumienie, osób, które są po prostu bliżej …

Razem czy osobno ?

- Rada dla emigrantów? Dla mnie jako dla kapłana ważną wskazówką jest życie z

Bogiem. Modlitwa, niedzielna msza, spowiedź i częsty kontakt z rodziną. Czy to przez

telefon, czy w miarę możności przez częste odwiedziny. Ideałem jest jednak wspólne

zamieszkanie – wyjaśnia duchowny, brat Marek Machudera, częsty powiernik

zagubionych w Wiedniu i w życiu Polaków. Podobnie myślą nasi czytelnicy, których

zapytaliśmy, czy ich zdaniem małżeństwa na odległość są bardziej narażone na zdradę.

Aż 82 % badanych udzieliło twierdzącej odpowiedzi. Według 10 % zależy to od samych

małżonków, którzy jeśli naprawdę się kochają, to zdrada im nie grozi.

O tym, że nawet wspólna decyzja o emigracji nie jest gwarancją małżeńskiego

szczęścia, może wiele powiedzieć Monika. Kiedy z Pawłem przyjechali do Wiednia, mieli

na koncie 5- letni staż w związku i dużo wiary w to, że tak już zostanie. Niestety,

wystarczyły dwa lata emigracyjnego życia, aby dosyć boleśnie zweryfikowali swoje

poglądy. Zaczęło się od tego, że Paweł nie mógł odnaleźć się w nowej rzeczywistości. A

może od tego, że Monika odnalazła się w niej bez problemu? Faktem jest, że jako

świetnie wykształcona ekonomistka znalazłam od razu pracę w zawodzie, natomiast

Paweł… - Chodził od firmy do firmy i nic. A wydawało nam się, że to on, jako informatyk

pierwszy znajdzie zajęcie – opowiada Monika i jak przyznaje, właśnie wtedy zaczęły

rozchodzić się ich drogi. Paweł coraz mniej entuzjastycznie odnosił się do kolejnych

sukcesów małżonki i coraz częściej wspominał o powrocie do kraju. - Ciągle też wmawiał

mi, że go zdradzam a jeśli nawet nie teraz, to na pewno już wkrótce sobie znajdę

jakiegoś ustawionego Austriaka. Na nic zdawały się moje tłumaczenia, że zostaję w

pracy po godzinach, bo chcę się pokazać z najlepszej strony. Na nic były moje

zapewnienia, że i jemu się w końcu ułoży - wspomina kobieta. Jej zdaniem to postawa

Pawła pchnęła ją w ramiona kolegi z pracy. Pewnego wieczoru, kiedy kończyli ważny

projekt, ich dotychczasowa sympatia zyskała nowy wymiar. Dziś Marta jest po ślubie z

Hermanem. Wkrótce urodzi się ich pierwsze dziecko. – Pewnie gdyby nie wyjazd do

Austrii, byłabym po dziś dzień z Pawłem. Teraz z perspektywy czasu wiem, że emigracja

to takie trzęsienie ziemi w związku. Czasem się uda zapobiec katastrofie, czasem nie…-

tłumaczy sobie kobieta.

Według ankiet przeprowadzonych przez naszą redakcję, nieporozumienia w domu mogą

być istotną przyczyną popychającą jednego z małżonków do zdrady. Tak twierdzi 48 %

respondentów. Wśród innych przyczyn wymieniane są między innymi brak seksu (30%),

zbyt długie rozstanie z partnerem (10%), stres w pracy (5 %). Czasem powodem może

być też … pomoc domowa.

Pani od wszystkiego

Maria i Henryk wiedli życie dosyć spokojne i ustabilizowane. Oboje pracujący na

poważnych stanowiskach, dzieci wzorowo uczące się w prywatnych szkołach.

Prawdziwa sielanka. Kłopoty zaczęły się, kiedy dotychczasowa pomoc domowa,

niezrównana pani Zosia zaniemogła. Pojawił się pilny problem zastępstwa, chociażby

czasowego, zanim kobiecina nie dojdzie do zdrowia. Małżonkowie nie zdążyli się nawet

dobrze rozejrzeć, kiedy do ich domu zapukało owe zastępstwo w postaci Marioli,

siostrzenicy pani Zosi. – Dziewczyna była pracowita, uczynna. Maria była zadowolona -

opowiada przyjaciółka domu. Zadowolenie Marii było niczym w porównaniu z

entuzjazmem Henryka, który nagle stał się prawdziwym fanem nowej gosposi. - Od razu

czułam, co się święci. On zachowywał się jak stary dureń. Te uśmieszki, cielęcy wzrok,

jak na nią się gapił. A Maria jeszcze cieszyła się, że mąż wreszcie zaczął dbać o

kondycję, z własnej woli wymienił też kilka garniturów. Szkoda, że ona jedna nie widziała,

że to nie dla niej cała ta szopka - wzdycha zaprzyjaźniona z małżeństwem kobieta.

Pozorna sielanka trwała przez kolejny rok, okazało się bowiem, że choroba pani Zofii jest

poważniejsza, niż przypuszczano. Na “szczęście” Mariola dzielnie przejęła stery po cioci.

Bomba wybuchła tuż przed świętami Bożego Narodzenia. Nieświadoma niczego Maria

wpadła na chwilę do domu po zapomniane ważne dokumenty. Odgłosy dobiegające z

sypialni sprawiły, że na nowo o ważnych papierach zapomniała… - Boże, serce się

kroiło, jak się patrzyło na nią wtedy. Przez kilka dni postarzała się o kilkanaście lat.

Najbardziej nie rozumiem tego, że w końcu mu wybaczyła!- oburza się przyjaciółka.

Maria i Henryk nadal są razem. Pracowita Mariola została odesłana do Polski.

Małżonkowie uczęszczają na terapię. Chociaż z dawnej sielanki niewiele się ostało,

oboje chcą wierzyć, że ich związek da radę przetrwać tę burzę.

Poddani naszym badaniom Polacy mieszkający w Wiedniu w większości nie wybaczyliby

zdrady. Taką opinię wyraziło aż 68 % ankietowanych, niezależnie od wieku i płci. Bardziej

liberalne poglądy przedstawiały zwłaszcza osoby powyżej 36 roku życia. 20 %

odpowiedziało bowiem, że nie wie, jak by się zachowało w takiej sytuacji, a 10 %, że “to

zależy”. Taką jednoznaczność u młodszych i nieco większą tolerancję u starszych łatwo

wytłumaczyć. Kiedy przeżyło się z kimś kilkanaście lub kilkadziesiąt lat, kiedy wspólnie

wychowało się dzieci i oprócz uczuć częstokroć łączą nas wspólnie przeżyte lata i

dorobek życia, trudno czasami nawet w obliczu zdrady powiedzieć - koniec. Starsi mają

po prostu znacznie więcej do stracenia.

Skazani na zdradę?

Czy po tych wszystkich historiach powinniśmy z góry założyć, że emigracyjne

małżeństwo czy związek z góry skazane jest na porażkę, a zdrada to tylko kwestia

czasu? Oczywiście, że nie. Jest wiele par, którym nawet w tak trudnej sytuacji, jaką jest

emigracja, udaje się zachować uczciwość i lojalność wobec partnera.

-Rozłąka z mężem czy żoną staje się wyzwaniem. Przychodzą okazje i pokusy.

Pamiętam, jak jeden mężczyzna, opowiadając o swych trudnościach z tym związanych,

wyraził swoje odczucie słowami: “żeby ksiądz wiedział, jak kobiety potrafią czarować”.

Zapewne da się postawić i odwrotne twierdzenie o mężczyznach. Znam jednak pewnego

mężczyznę, który aby oprzeć się owym czarom i trudnościom, co tydzień po pracy w

piątek jeździ do żony i dzieci. Nie ma takich pieniędzy i fuch, które mogłyby go skusić.

On wie, co jest dla niego drogie i cenne. Cenniejsze od pieniędzy. Mogę też podać wiele

przykładów na udane pożycie, kiedy oboje z małżonków wybrali się na emigrację.

Kochające się małżeństwa, dwoje, czy troje dzieci - dom w Polsce i dom w Austrii.

Naprawdę da się również tak żyć - uspokaja brat Marek Machudera.

Podobnego zdania jest psycholog Magda Małkiewicz-Borkowska z Centrum

Psychologiczno-Medycznego w Warszawie. - Bez pracy nad sobą i partnerem dobrze

jest zaledwie przez pół roku. Wtedy działa na nas chemia. Jeśli nie dbamy o związek,

każda atrakcyjniejsza osoba może spowodować, że nasz partner będzie nią

zainteresowany. Wiele osób to wie - nie wszyscy przecież się zdradzają. Są pary ze

stażem 10-letnim, 20-letnim, 50-letnim. W dobrym związku nie ma miejsca na zdradę! –

wyjaśnia.

Emigracyjne demony

Nie powinniśmy również zrzucać winy za własne, czasem nieprzemyślane decyzje, na

specyfikę życia na emigracji. Owszem, tu jest łatwej zdradzać, ale nie oznacza to

przecież, że musimy z tej łatwości korzystać. – Wydaje mi się, że to nie zjawisko

Zdradzeni przez emigracje - Artykul.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: