Crolard Jean-Francis - Odrodzic sie po smierci _fragmenty.pdf - Fragmenty - himen303

0 B U Fragmenty książki Jean-Francis

Crolard „Odrodzić się po śmierci”

zjawiska odrzucenia przeszczepu narządów: życiowe

ciało biorcy nie jest w harmonii z ciałem dawcy. Tak

samo każdy splot ciała fizycznego powstaje w związku

ze splotem prądów ciała życiowego, zwanym w joga

czakra: jest czakra splotu krtani, czakra splotu

sercowego, czakra splotu słonecznego. Rozwój tych

czakra, odpowiadających organom postrzegania ciała

życiowego,

Trzy ciała i ja

leży

podstaw

zdolności

Wszystko wychodzi od podstawowego prawa życia: od

ewolucji. To ten sam życiowy ciągły prąd przechodzi od

minerału do rośliny, potem od zwierzęcia do człowieka.

Ewolucja trwa wewnątrz każdego królestwa: węgiel staje

się diamentem, jedna roślina czy jedno zwierzę

stopniowo przeobraża się w inne, w trakcie trwania

dziejów rasa ludzka widzi, jak się zmieniają jej cechy…

Jest nawet pewna łączność między każdym królestwem:

między roślinnym i zwierzęcym, na przykład, spotykamy

mięsożerne rośliny i zwierzęta z bezbarwną krwią

roślinną, nie mówiąc o koralu, czy gąbce lub

rozgwieździe, bo czyż nie ma ona pięciu ramion, jak

płatki kwiatu? Między zwierzęciem i człowiekiem, są

przecież człekokształtne i można się zastanawiać, czy

niektóre inteligentne zwierzęta nie są na wyższym

poziomie od zdegenerowanego człowieka? Dla

"wtajemniczonych" są nawet światy inframineralne i

ultraludzkie, wymykające się percepcji naszego ciała

fizycznego.

parapsychologicznych:

percepcji

pozazmysłowej,

telepatii, jasnowidztwa...

Wewnątrz ciała życiowego krąży energia, którą

czerpiemy z "jakości" tego, co wchłaniamy: czystego

powietrza i wody, świeżości pożywienia (podczas gdy

nasze ciało fizyczne jest odżywiane "ilością" tlenu i

pożywienia, a nasze ciało umysłowe pozytywnymi

myślami). Hindusi nazywają to prana a Chińczycy chi

(to właśnie ofiarują swoim zmarłym składając

pożywienie na grobie). Ta energia utrzymuje nas w

dobrym zdrowiu. Zmęczenie ją rozprasza, a

odpoczynek i odprężenie skupia. Kiedy jesteśmy

napięci fizycznie, rozstrojeni nerwowo czy moralnie,

krążenie życiowej energii blokuje się, energia się

zanieczyszcza, zupełnie jak stojąca woda. Kiedy ten

stan trwa za długo, chorujemy. Oto dlaczego wiele

chorób ma psychosomatyczny początek.

Akupunktura odblokowuje energię i przywraca

równowagę jej krążenia. Leczący magnetyzmem, i

wielu uzdrawiaczy robi to samo, a często ponadto

dodają nowy ładunek naszemu ciału życiowemu,

przekazując mu energię, którą przechwycili z

promieniowania natury. Homeopatia działa zarówno na

nasze ciało życiowe (niskie rozcieńczenie), jak na nasze

ciało umysłowe (wysokie rozcieńczenie). Co się zaś

tyczy wpływu planet, którymi zajmuje się astrologia,

działają one w różnym stopniu na nasze ciało życiowe i

umysłowe. W przeciwieństwie do "białej magii" adepci

"czarnej magii" (wróżbici i niektórzy czarownicy)

mogą wysyłać złowróżbne fale szkodzące ciału

życiowemu i przyciągające choroby ciała fizycznego.

Niezależnie od tego czy idzie o dobre, czy złe wibracje,

można oddziaływać na odległość za pomocą

przedmiotów intymnych, włosów lub fotografii

napromieniowanych naszym ciałem życiowym. Tym

tłumaczy się również moce przypisywane relikwiom

świętych. Zaznaczymy wreszcie, że ponieważ nasze

ciała życiowe łączą się z ciałami ludzi otaczających

nas, załamanie nerwowe jest prawie równie zaraźliwe

jak grypa!

Człowiek, który reprezentuje pewien etap w drabinie

ciągłej ewolucji, przeszedł trzy poprzednie stadia.

Odnajduje się je w nim pod trzema postaciami: ciała

fizycznego odpowiadającego królestwu mineralnemu,

ciała żywotnego odpowiadającego królestwu roślinnemu

i ciała umysłowego odpowiadającego królestwu

zwierzęcemu. Sprawę tu upraszczamy dla większej

jasności, Hindusi bowiem rozróżniają co najmniej

siedem "powłok", a Tybetańczycy dwadzieścia!

Ciało fizyczne

Jest dostatecznie znane, abyśmy musieli się przy nim

zatrzymywać. Człowiek posiada je tak jak minerał.

Składa się ono z cząstek stałych, płynnych i lotnych. Po

śmierci rozkłada się, a jego elementy przechodzą pod

trzema postaciami do królestwa mineralnego, z którego

wyszły. Odpowiada ono dziedzinie doznań,

pozostających w bezpośrednim związku z zewnętrznym

światem mineralnym i ze światem Formy.

Ciało życiowe

Porozmawiamy o nim dłużej, bo jest ono bardzo mało

znane. Zwane czasami ciałem astralnym lub eterycznym,

odpowiada królestwu roślin i jest utworzone z siły

witalnej, odpowiedzialnej za życie zwane

wegetatywnym, utrzymującym spójność ciała fizycznego

i naprawiającym jego zniszczenia (proces zdrowienia).

Przesyca każdą część ciała tak, jak siła magnetyczna w

magnesie łączy się z żelazem. Jest budowniczym ciała

fizycznego, które tworzy się wokół jego silnych linii tak,

jak linie wzdłuż których tworzą się w wodzie kryształy

lodu czy paprocie, jakie mróz rysuje na szybach.

W przypadku chorób nieuleczalnych (rak, paraliż)

dotknięte jest ciało życiowe, z tej przyczyny medycyna

ciała fizycznego nie może go wyleczyć: co najwyżej

może złagodzić skutki, nie lecząc przyczyn. Z braku

stosownych środków badawczych, rzadkie przypadki

uleczenia są dla niej niewyjaśnione.

A przecież ciało życiowe, związane z dziedziną uczuć i

pragnień oraz ze światem Koloru, jest prawie

uchwytne: promieniuje wokół nas, otacza nas ochronną

"bańką", tym większą, im lepszy jest stan zdrowia.

Ludzie Wschodu nazywają to aurą, jej ślad znajduje się

w aureoli, jaką niegdyś artyści malowali wokół głów

świętych.

Każdy narząd pozostaje w związku ze swoim

odpowiednikiem w ciele życiowym: jest życiowe serce,

życiowa wątroba, itp. To wyjaśnia zresztą niektóre

zaskakujące, a przecież powinniśmy się zastanowić:

dlaczego w 50 procentach amputacji chory przez jakiś

czas odczuwa ból w odciętej ręce czy nodze? Są też

odwrotne przypadki, kiedy szczególnie rozwinięte ciało

życiowe tak przesyca ciało fizyczne, że nie dopuszcza

latami do jego rozkładu: niedawno było tak z ciałem

jogina Yoganandy z Kalifornii i pustelnika Charbela.

Makloufa w Libanie, nie mówiąc o świętej Teresie z

Awili, której ciało ekshumowane w 1760 (czyli w 178

lat po śmierci) "było elastyczne i pachnące".

Jest to rodzaj pola magnetycznego, otaczającego ciało

ludzkie, którego kolorowe wibracje, zmieniające się

zgodnie z naszymi stanami fizycznymi i umysłowymi, są

zbyt szybkie, aby oko mogło je uchwycić.

Potoczny język w ciekawy sposób zdaje się to oddawać.

Kiedy mówimy: "Zrobiło mu się czerwono przed

oczami, mam czarny humor" odpowiada to kolorom

naszej aury, która zmienia się w zależności od stanu

duszy. To wyjaśnia również sympatię lub odrazę do

pewnych kolorów w zależności od tego czy są, czy nie są

w harmonii z naszą aurą. Zresztą, choć w niewielkim

stopniu, postrzegamy to promieniowanie: zarówno

wzrokiem - u dziecka "tryskającego zdrowiem", jak

przez skórę, kiedy ktoś zbliża się do nas bardzo blisko

(ale nie dotyka nas) nasze "bańki" przenikają się

wzajemnie, dając nam przyjemność lub niemiłe uczucie!

Nie trzeba dodawać, że w zbiorowych środkach

komunikacji do minimum ograniczamy promieniowanie

"chowając się do skorupy!" Mówi się również, że alergie

na materiały ze sztucznego włókna wynikają z faktu, że

przeszkadza ono promieniowaniu ciała życiowego.

Ciało umysłowe

Odpowiada królestwu zwierząt i pobudza ciało

życiowe. Bez niego człowiek żyłby w stanie

komatycznym - w stanie śpiączki, życiem czysto

wegetatywnym jak rośliny.

Dzięki niemu człowiek, tak jak zwierzę, ma

świadomość odczuwanych wrażeń: przyjemności, bólu,

głodu, pragnienia, itp. Ta świadomość wypracowuje

myśli, działające na ciało życiowe (określona myśl

wywołuje określone uczucie) lub odrywa się od niego,

aby działać na inne osoby: tak na poziomie ich ciała

życiowego: hipnotyzm, jak na poziomie ciała

umysłowego: przekazywanie myśli.

Może się zdarzyć, że nasze ciało życiowe opuszcza ciało

fizyczne, kiedy to ostatnie jest szczególnie zagrożone:

omdlenia w przypadku wstrząsu psychicznego czy

moralnego, stan komatyczny (co wyjaśnia, jak później

zobaczymy, pewne doświadczenia jednostek "klinicznie

zmarłych", opisane przez dr Raymonda Moody'ego w

jego książce Życie po życiu).

Ciało umysłowe pozostaje w związku ze Światem

Dźwięku (to tłumaczy, dlaczego muzyka spośród

wszystkich sztuk dotyka najgłębszych warstw ludzkiej

istoty).

Chwilowe wyjście ciała życiowego może być

spowodowane sztucznie za pomocą narkotyku, co jest

szczególnie niebezpieczne, bo nie kontrolowane (nawet

w przypadku anestezji zbyt silna dawka może pociągnąć

ostateczne, a więc śmiertelne "wyjście").

Każde z naszych trzech ciał, kiedy pozostaje w związku

z innymi, wchodzi w kontakt z odpowiednim ciałem

innego człowieka. Na każdym poziomie - i niezależnie

od dwóch innych - można odczuwać przyciąganie,

obojętność lub odrazę, z tego wynika tak wielka

różnorodność możliwych sytuacji: przyciąganie (lub

obojętność czy odraza) całkowicie fizyczna, uczuciowa

i umysłowa, przyciąganie czysto fizyczne z

obojętnością lub wręcz odrazą w dwóch innych

płaszczyznach, przyciąganie (lub obojętność czy

odraza) czysto uczuciowa lub umysłowa.

Znamy przypadek medium, które, po operacji przy

pełnym uśpieniu, po przebudzeniu się opisało

szczegółowo i ściśle chirurgowi to, co działo się w

sąsiednich salach operacyjnych, po których przechadzało

się jego ciało życiowe. To się zdarza w sposób naturalny

również niektórym świętym lub joginom w czasie

ekstazy.

Po śmierci ciało życiowe stopniowo opuszcza ciało

fizyczne, z którym jest związane rodzajem pępowiny

przepływu życiowego, zwanej "srebrnym sznurkiem".

Nazwa przywodzi obraz materialny, podczas gdy

faktycznie jest to ciągły prąd fal pozwalający czasami

ciału życiowemu oddalić się znacznie od ciała

fizycznego przy zachowaniu z nim związku (jak

zobaczymy w przypadku opisanym przez Carla Junga).

Dopiero kiedy zwłoki zaczynają się rozkładać, "srebrny

sznurek" ostatecznie się odczepia. Biblia też do tego

nawiązuje: "Póki się nie przerwie sznurek srebrny",

mówi Eklezjasta (XII, 6)

Dochodzimy do stadium, które odróżnia człowieka od

zwierzęcia: życia jako bytu jednostkowego (nie w

charakterze tylko członka stada). To stadium jest

wynikiem ciągłości stanów świadomości wspomaganej

pamięcią.

Przykładem może być akt jedzenia, zwierzę na ogół je

wówczas, kiedy jest głodne (aktualna świadomość

wrażenia), podczas gdy człowiek może z powodzeniem

jeść, kiedy nie jest głodny (wspomnienie przyjemności,

jaką dało pożywienie podczas minionego

doświadczenia). Ten etap odpowiada tworzeniu się "ja",

czasami zwanym ciałem przyczynowym lub ośrodkiem

psychicznym. Reprezentuje ono dziedzinę woli. Jak

mówi Katha Upanishad "istota świadoma jest w

centrum »ja«, rządzi przeszłością i przyszłością i jest

jak ogień bez dymu".

Oto dlaczego nie powinno się grzebać lub spalać ciała

wcześniej niż trzy, cztery dni po zgonie, w przeciwnym

razie, mówią ludzie Wschodu, zmarły może się czuć

grzebany lub palony żywcem. Z tego samego powodu

Tybetańczycy potępiają pobieranie organów, ponieważ

robi się to natychmiast po śmierci. Może się to wydać

"Ja" pozostaje w związku z wyższym ośrodkiem

kosmicznym, zwanym czasami ciałem duchowym, które

je uduchawia i jednoczy z niższym ośrodkiem

umysłowym, intelektualizującym i rozpraszającym.

Zwyczajny człowiek jest na ogół powiązany z tym

ostatnim, podczas gdy człowiek "obudzony", mędrzec,

"zrealizowany" nieustannie pławi swoje "ja" w

przypływie kosmicznym.

życia. To ciało to też nie my, bo jego składniki

pochodzą z materii i są podporządkowane większym

niż nasze, powszechnym prawom".

Zresztą w miarę jak nowoczesna fizyka zaczęła uważać

materię za efekt kondensacji energii, łatwiej nam

zrozumieć podobieństwa między ciałem fizycznym a

ciałem życiowym i ciałem umysłowym, które różnią się

jedynie poziomami coraz wyższych wibracji. Jeżeli nie

możemy oglądać dwóch ostatnich, to - według

klasycznego porównania - z tej samej przyczyny, dla

której nie widzimy śmigła obracającego się z wielką

szybkością.

Stany naszej świadomości

Stan jawy odpowiada równoczesnemu działaniu trzech

ciał: fizycznego, życiowego i umysłowego. We śnie

podczas marzeń sennych ciało fizyczne odpoczywa,

podczas gdy ciało życiowe i umysłowe nadal działają, a

w głębokim śnie (bez marzeń sennych) wszystko jest jak

w omdleniu, ciało umysłowe opuszcza ciało życiowe. Po

obudzeniu włącza się w ciało życiowe i ciało fizyczne,

ale potrzebuje czasu, żeby się ponownie przystosować, z

tego bierze się wrażenie, że jeszcze "nie jesteśmy we

własnej skórze", jakie czasami odczuwamy po wstaniu.

Według nauczania ezoterycznego wibracja mineralna

ma podobno wynosić do 5000 wibracji na sekundę,

roślinna 10 000, zwierzęca 20 000, u człowieka 35 000.

Ciało życiowe miałoby wibrować z szybkością 49 000

wibracji na sekundę; co odpowiadałoby częstotliwości

potrzebnej do zdematerializowania ciała fizycznego. Po

śmierci ciało witalne opuszcza ciało fizyczne, ponieważ

nie może znieść obniżenia wibracji tego ostatniego.

Zerwanie więzi z ciałem umysłowym powoduje

powstanie zjawiska zapomnienia, niezbędnego do tego,

byśmy mogli działać: "Jakże moglibyśmy pisać, gdyby

za każdym razem, kiedy ujmujemy pióro, pojawiało się

w naszym umyśle wspomnienie wszystkich

doświadczeń, przez które trzeba przejść, aby się nauczyć

to robić?"! Z tego samego powodu nie przypominamy

sobie naszych poprzednich istnień, bo mogłoby to

wywołać w nas - w zależności od przypadku, uczucie

winy, lub pychy, szkodliwej dla dobrego dopełnienia

naszego obecnego życia. Mogą do tego dojść jedynie ci,

którym udaje się, przy pomocy innych osób lub samym z

siebie, odtworzyć więź między swoim "Ja" i ośrodkiem

kosmicznym…

Jest także pewne wzajemne powiązanie między trzema

ciałami, a budową naszego mózgu: w mózgu wyższym

(półkule mózgowe) szara materia jest powiązana ze

świadomą myślą ciała umysłowego, materia biała z

nieświadomymi uczuciami ciała życiowego, podczas

gdy mózg średni (diencephale) odnotowuje wrażenie

ciała fizycznego.

Obcowanie świętych

Według chrześcijańskiego dogmatu dusze w Niebie, w

Czyśćcu i na Ziemi obcują z sobą. Kościół przyznaje

zatem, że żywi pozostają w duchowym związku ze

zmarłymi, zważywszy jednak wszystko, co podaliśmy

poprzednio, nauka Rudolfa Steinera idzie znacznie

dalej. A oto główne myśli:

Śmierć natomiast wynika z zerwania powiązania między

ciałem fizycznym i ciałem życiowym (czyż nie mówi się

"stracić życie"?). Jak mówi Ehphas Levi: "natura

przyzwyczaja nas do śmierci przez sen i ostrzega nas

przez marzenie senne, ze istnieje inne życie”.

W zależności od ich i naszego stopnia rozwoju, zmarli

mogą działać na nas na płaszczyźnie fizycznej

(wrażenia), życiowej (uczucia), umysłowej (myśli) czy

na poziomie "ja" (wola). Ci, którzy inspirują mistyków,

myślicieli i artystów są na poziomie znacznie wyższym

niż ci, którzy krążąc w niskich sferach zaświatów,

zabawiają się chociażby obracaniem stolików. Śmierć

nie jest patentem na wrodzoną naukę i znajomość

przyszłości, jest to bowiem zastrzeżone dla bardziej

rozwiniętych duchów!

Ale jakie jest prawdziwe życie? Kto może odpowiedzieć

na zapytanie zadane dwa i pół tysiąca lat temu przez

Lao-Tse: "Niegdyś w nocy byłem latającym, radosnym

motylem. Później obudziłem się i byłem Lao-Tse. Kim

zatem jestem? Lao-Tse śniącym, że jest motylem, czy

motylem, który śni, ze jest Lao-Tse?"

Powiązania między trzema ciałami i własnym "Ja"

Nie trzeba zatem podejmować prób kontaktu ze

zmarłymi zaraz po ich śmierci, ale trzeba im zostawić

czas na obudzenie się i wzniesienie wzwyż. Im ich

poziom duchowy jest wyższy, tym szybciej i wyżej się

wznoszą, aby jak balon wyłaniający się z chmur,

dotrzeć do świetlanej strefy odpowiadającej ich własnej

"gęstości". Natomiast duch materialistyczny może

długo pozostawać w niższej strefie, gdzie panuje cień i

mgła niskich, ziemskich wibracji. Gdyby się chciał

wznieść wyżej, zniszczyłyby go wyższe wibracje, jak

żarówkę 110-woltową podłączoną do 220 woltów.

Strukturalnie te cztery elementy nie nakładają się na

siebie, ale się wzajemnie przenikają. Można to porównać

do gąbki (ciało fizyczne) natartej piaskiem (ciało

życiowe) zanurzonej w wodzie (ciało umysłowe), która

to gąbka sama przez się zawiera rozcieńczone powietrze

(ja). Ten obraz pozwala nam również zrozumieć, że

każdy z nich jest w kontakcie z odpowiednim światem,

jak przypomina Satprem:

"Umysłowość to nie my, bo wszystkie nasze myśli

pochodzą od szerszej niż nasza Umysłowości, od

umysłowości powszechnej. Życie to nie my, ponieważ

nasze impulsy pochodzą z szerszego, powszechnego

Zmarli są znacznie bliżej nas niż żywi, ponieważ

działają na nas od wewnątrz, na różne wspomniane

wyżej poziomy bez zewnętrznej bariery ciała fizycznego.

Widzą nasz stan fizyczny i umysłowy. Na im wyższym

są poziomie, tym ich działanie na nas jest delikatniejsze,

tak że trudno je uchwycić, a obcowanie staje się tym

trudniejsze, im mniej nasze wibracje są zgrane z ich

wibracjami. Jeżeli nasz duch ma niskie wibracje, będzie

przyciągał niskie duchy!

że "śnił się" nam taki zmarły, jakby nie chodziło wcale

o prawdziwy kontakt. Ten rodzaj snów, na ogół bardzo

spójnych, zostawia nam intensywnie rzeczywiste

wrażenie. Jeżeli natomiast przebiegał w najniższych

warstwach świata życiowego, jest koszmarem.

Musimy wiedzieć, że zmarli, których znaliśmy, nie są

ciągle do naszej dyspozycji. Mają w zaświatach

rozliczne zajęcia dotyczące zarówno swojej własnej

ewolucji, jak przyjmowania i pomagania innym

zmarłym czy opieki nad innymi, potrzebującymi jej

żywymi. Stracili oni całkiem poczucie czasu, czas jest

bowiem związany z ziemskimi odniesieniami, chyba że

decydują się wrócić na Ziemię i skupiają się na

przechwyceniu myśli kochanej istoty. Ta ostatnia też

może ich prosić o pomoc wzywając ich po imieniu,

zdaje się jednak, że lepiej pozwolić im przychodzić z

własnej woli niż żądać ich obecności. "Przeczżeś mi nie

dał spokoju, iżbych był wskrzeszony?" - mówi Samuel

do Saula, kiedy ten wezwał go przez kobietę spirytystkę

(I Samuel 28, 15). Zamiast ściągać duchy zmarłych do

naszego poziomu, lepiej starać się wspiąć do ich

poziomu!

Miłość jest jedyną naprawdę głęboką więzią między

żywymi i zmarłymi. Obojętność lub zapomnienie

oddalają ich od nas. Zmarły lub żywy, zamknięty w

piekle swojego egoizmu lub nienawiści nie może wejść

w kontakt z osobą ani z tego ani z tamtego świata. "O

zmarłych trzeba mówić tylko dobrze", mówi stare

powiedzenie (proszę zauważyć odcień: dobrze, a nie

"coś dobrego": nie idzie o to, żeby kłamać, przypisując

im cechy, których nie mieli lecz o to, by mówić o ich

zaletach), bowiem dusze zmarłych są jedynymi

"oknami", jakie im zostają na ziemski świat.

Jeżeli nasza dusza jest w stosunku do nich pełna

niechęci, żaluzje zostaną zamknięte. Negatywne uczucia,

nawet w stosunku do innych osób, czynią nas dla nich

nieprzeniknionymi. Jeżeli chce się być z nimi w

kontakcie "trzeba zatrzeć naszą istotę i oddać się im" -

mówi Rudolf Steiner. Odnajdujemy tu dobrze znane

warunki medytacji i modlitwy. Trzeba także odnotować,

że wszystko, co nas zbliża do śmierci: doświadczenia,

choroby, starzenie się, zbliża nas również do nich.

Istnieje ponadto stała wymiana wiadomości między

dwoma światami przez rodzące się dzieci i umierających

ludzi.

Zresztą praktycznie zejście jest trudne, bo wiele

negatywnych wibracji, wynikających również ze stanu

naszej duszy, jak skażenia materialnego i moralnego

wielkich miast na przykład, często przeszkadza

zmarłym kontaktować się z nami. Z tej przyczyny

czasami łączy się kilka duchów, koncentrując swe

wibracje, aby przeniknąć wrogie warstwy ziemskie.

Wiadomo natomiast, że cisza, ciemność, nieskażone

środowisko, duchowa muzyka, zdjęcia zmarłego, nie

mówiąc o modlitwie i miłości, zwiększone, jeżeli

wspólne dla grupy ludzi, sprzyjają kontaktom.

Może się zdarzyć, że zmarły, bardzo przywiązany do

jakiegoś żywego, stara się go do siebie przyciągnąć,

działając na jego życiowe ciało. Jeżeli przywiązanie jest

wzajemne, będzie to tym łatwiejsze. Żywy jest coraz

smutniejszy, nie ma apetytu, zacznie podupadać na

zdrowiu, tak się zdarza w parach małżeńskich, które

szybko po sobie umierają. Jeżeli przywiązanie nie jest

bardzo silne, żywy dozna zaburzeń nerwowych, uczucia

niewyjaśnionego przygnębienia, tym silniejszych, im

zmarły jest bardziej zaborczy, a żywy słabszy z natury.

Czasem chorzy wołają w malignie: "Widzę go (ją); woła

mnie". Czy może to mieć początek w pewnych obsesjach

umysłowych? W każdym razie ze zdziwieniem

dowiadujemy się, że w Brazylii, gdzie istnieją

stowarzyszenia lekarzy i mediów, pewna liczba szpitali

psychiatrycznych jest uzależniona od ruchów

spirytystycznych i skutecznie z nimi współpracuje w

leczeniu niektórych chorób.

Natomiast kontakt za pośrednictwem medium jest

równie męczący dla medium, jak i dla zmarłego i

powszechnym błędem jest wiara, że byle jakie medium

może nas skontaktować z każdym zmarłym. Nie każdy

może to zrobić, chyba że z tymi, którzy są na takim

samym poziomie wibracji, dlatego tak ważny jest

właściwy wybór. Medium na niskim poziomie

duchowym może nas skontaktować jedynie z

prostackimi duchami. Jeszcze bardziej niż na Ziemi w

zaświatach jest prawdziwe powiedzenie "swój ciągnie

do swego". Tam, w odróżnieniu od rodzin fizycznych,

duchy utworzyły rodziny duchowe o takich samych

jakościach wibracji. Oto dlaczego po naszej śmierci

odnajdujemy istoty, z którymi łączyła nas miłość. W

każdym razie wszystko, co podnosi naszą wiedzę o

zaświatach, może jedynie ułatwić stosunki ze

zmarłymi.

Nasze ciało umysłowe, jeżeli nawet na jawie kontaktuje

się z trudem z ciałem umysłowym zmarłych, ponieważ

jest owładnięte ciałem fizycznym, w pełni z nimi obcuje

podczas głębokiego snu (innymi słowy, w naszych

stosunkach nasza noc odpowiada ich dniowi i

odwrotnie). Tam czerpiemy - często za ich

pośrednictwem - odradzające siły, które ciało duchowe

po obudzeniu przekaże ciału życiowemu i fizycznemu.

Tylko że nie mamy świadomości tego, chyba że nasze

ciało życiowe pozostanie powiązane z ciałem

umysłowym, wówczas zachowamy ślad w postaci

obrazów (przy braku wrażeń, ponieważ nasze ciało

fizyczne jest w stanie odpoczynku). Powiemy wówczas,

Reinkarnacja

Dlaczego człowiek przeżywa reinkarnację? Wielu

ludzi, zwłaszcza kiedy nie byli szczęśliwi na tej ziemi,

twierdzi, że nie ma najmniejszej chęci tu wracać.

I ostatecznie, jeżeli jest tak dobrze w zaświatach, to po

co ludzie ponownie się wcielają? Jeżeli chcecie to

zrozumieć, zróbcie następujące ćwiczenie: poleżcie

chwilę w ciszy i spokoju... po czym powtarzajcie w

myśli: "Rezygnuję z tego pragnienia, rezygnuję z tej

nadziei, z tego projektu, z tego zadowolenia, z tego, z

tamtego", wymieniając wszystko, co wam leży na sercu.

Po jakimś czasie uczucie odrzucenia i buntu zacznie w

nas narastać. Nie posuwajcie się dalej. Jeżeli nawet

zaspokoiliście wiele pragnień podczas swojego życia, a

jednocześnie zostają wam jakieś niezaspokojone w

godzinie śmierci, sprowadzą was one niewątpliwie na tę

ziemię. Pragnienia, które zabraliśmy z sobą na tamten

świat, prowadzą do reinkarnacji.

głębię niezaspokojone pragnienie robienia

doświadczeń, żebyśmy się nauczyli poznawać skutki,

które następują po czynach. Ewolucja może następować

jedynie za pośrednictwem doświadczeń, a celem życia

jest doświadczenie, a nie szczęście, jak postanowiła

większość z nas.

Szczęście - zupełnie tak jak cierpienie - nie jest celem,

ale następstwem. Bo albo prowadzimy doświadczenia

zgodne z porządkiem natury, a wynikająca z tego

zazwyczaj radość wskazuje nam, że jesteśmy na drodze

prowadzącej do ewolucji, albo robimy doświadczenia

naruszające ten porządek, a cierpienie fizyczne lub

moralne prędzej czy później wynikną z tego i

zasygnalizują nam, że jesteśmy na schodzącym w dół

zboczu tej samej ewolucji. Działanie przeciwstawiające

się prawom kosmicznym jest jak pływanie pod prąd.

Jeżeli się przy nim upierać, wyczerpuje się i tonie.

Bardzo dobrze zanalizowała to Denise Desjardins:

"Jeżeli pozostanie z minionego istnienia bardzo mocna

emocjonalna resztka przeżytych cierpień i

niespełnionych pragnień, ta przeszłość jest obecna w

aktualnym życiu i podświadomie skłania nas do

działania, bo czas nie istnieje (wystarczy zobaczyć, jak w

psychoanalizie przedstawiają się pewne sceny z

dzieciństwa - nawet bardzo ważne - kiedy je

przeżywamy). Według tradycji hindu, to właśnie nie

zrealizowane pragnienia pchają duszę do powrotu na

Ziemię w celu ich zaspokojenia. Przesycenie

poprzednimi istnieniami niejasno skłaniają nas do

odtworzenia tych samych doświadczeń (każda

nieprzekroczona przeszkoda znów się znajduje na naszej

drodze). Strach przyciąga z taką samą siłą, jak pragnienie

przeżyć i tworzy ten sam rodzaj sytuacji".

Przytoczmy doskonałe porównanie Maxa Heinndela:

człowiek jest podobny do dziecka, które idzie do

szkoły. Każde jego istnienie jest jednym rozdziałem

przedmiotu, które się ma nauczyć. Jeżeli się nie

nauczył, będzie musiał powtarzać ponownie. Jeżeli to

się powtarza, będzie musiał powtórzyć klasę, co

oznacza, że w innym życiu napotka te same trudności,

których nie mógł przezwyciężyć w życiu obecnym.

Stopniowo, przy dłuższym wysiłku i po nałożeniu kar

przez nauczyciela, innymi słowy, przez doświadczenia

życiowe (dla dobra ucznia, mówią wychowawcy),

będzie przechodził z klasy do klasy, aż osiągnie poziom

wyższych studiów. I jak uczeń ma prawo do

odpoczynku w nocy, co mu ułatwia przyswojenie

wiedzy za dnia, człowiek ma prawo przebywać w

zaświatach, aby się zastanowić nad każdym ze swoich

istnień.

Swami Prajnanpad mówił: "Waszymi pragnieniami

przyciągacie życie. Wokół was istnieje magnetyzm,

umysłowa atmosfera przyciągająca ściśle określone

rzeczy. Ta atmosfera umysłowa jest złożona z waszych

pragnień i waszych lęków, które są ujemną stroną

waszych pragnień. Są to dwie strony tej samej monety:

czasami możecie nawet myśleć: »Ależ ja nie pożądałem

tego«. Poza waszymi świadomymi pragnieniami, istnieją

pragnienia i lęki podświadome. Tak zatem przyciągacie

osoby, wydarzenia i wątek waszego życia. Działanie jest

tylko skrzepniętym pragnieniem...

Jaki uczeń chciałby przyswoić w jeden dzień program

całego roku? Jaki człowiek mógłby w ciągu jednego

istnienia przeprowadzić wszystkie doświadczenia

niezbędne do ewolucji? Jaki uczeń, kończąc szkołę

podstawową, mógłby cokolwiek zrozumieć z

wykładów uniwersyteckich? Co mógłby zrobić w

najwyższych sferach Zaświata człowiek, który nie

nauczył się poprzednio rzeczy zasadniczych w

"podstawowej szkole Ziemi"?

Możemy się uwolnić jedynie za pomocą rozwiązania

uczuciowych więzów między istnieniami minionymi i

obecnym życiem... Samo nasze istnienie jest

następstwem śmierci i narodzin... i tak dziecię umiera,

aby się urodziło dziecko, które z kolei umrze, aby

zostawić miejsce młodej osobie, która umrze jako

człowiek dojrzały. Człowiek dojrzały umrze, aby się

narodził starzec. Śmierć starca może i zatrzyma to

następstwo ciągłych przejść od urodzin do śmierci?...

Podczas całej ewolucji przez stadia mineralne, roślinne

i zwierzęce, człowiek musiał działać zgodnie z prawami

kosmicznymi.

Człowiek dojrzały jest całkowicie odmienny od

niemowlęcia, ale pewne elementy niemowlęcia nadal

tworzą część budowy człowieka dojrzałego. W taki sam

sposób elementy pochodzące od jednostki poprzedniej

mogą przetrwać i wejść w skład naszego obecnego stanu.

Ale obecna istota nie jest taka sama. Jest odmienna od

poprzedzającego osobnika. Nagromadzenie minionych

wrażeń, które przetrwały w nowej jednostce, jest tylko

częścią jej składu. Nie ma ona nic wspólnego ze swoim

minionym przeznaczeniem".

Dopóki człowiek nie nauczy się przezwyciężać swoich

pragnień i nie rozszerzać ich (nie hamować miłości i

stawać się niewrażliwym, lecz szerzyć ją, aż się stanie

powszechna, idąc za przykładem buddyjskiego

współczucia i chrześcijańskiego miłosierdzia, dopóki

nie uda mu się pomnożyć swoich czynów (a nie żyć w

bezczynności), spełniając je bez oglądania się na

nagrodę czy na natychmiastowe zyski ("mamy prawo

do działania, lecz nigdy do jego owoców", mówi

mądrość hinduska), dopóty będzie się wcielać z

istnienia w istnienie, bo musi dopełnić ziemskie studia,

przechodząc stopniowo od najniższych pragnień do

coraz wyższych i coraz szlachetniejszych...

Ale skąd te wszystkie pragnienia? Jest bowiem pewne

prawo kosmiczne zmuszające nas do rozwijania się, a nie

może się rozwijać bez doświadczeń. Jak

"urzeczywistnić" to, aby płonął ogień, jeżeli choć raz go

nie zapaliliśmy? Oto dlaczego natura włączyła w naszą

Crolard Jean-Francis - Odrodzic sie po smierci _fragmenty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: