Balogh Mary - Bedwynowie 06 - Przewrotny kusiciel.pdf - Balogh Mary - ssaaggaa

MARY BALOGH

PRZEWROTNY KUSICIEL

Przekład

Irena Kołodziej

Wciąż wydawało mu się nieco dziwne, że znów uczestniczy w spotkaniu

najznakomitszych przedstawicieli angielskiej elity i słyszy wokół siebie niemal

wyłącznie język angielski. Nie znaczy to, by Anglicy byli tu jedyną nacją. Dostrzegł

także Holendrów, Belgów, Niemców... Brytyjczycy jednak przeważali.

Gervase Ashford, książę Rosthorn, stał w drzwiach sali balowej, w domu

wynajmowanym przez wicehrabiego Camerona przy rue Ducale w Brukseli,

wypatrując w tłumie znajomych twarzy. Niedawno przyjechał z Austrii i spotkał już

dotąd paru znajomych, liczył jednak, że tu znajdzie ich więcej. Niestety, ogromna

większość dam i dżentelmenów to byli ludzie dużo młodsi od niego. Miał trzydzieści

lat, a czuł się niemal jak starzec.

Większość tych młodych mężczyzn - a także paru starszych - miała na sobie

wojskowe mundury. Niektóre były błękitno - zielone, przeważały jednak szkarłatne,

lśniące złotem galonów. Damy w swoich pastelowych, powiewnych sukniach o

wysokiej talii wyglądały przy nich dziwnie skromnie, niczym perliczki przy pawiach.

Prawem kontrastu jednak wydawały się na ich tle nadzwyczaj kobiece i delikatne.

- Dziwnie się czuje człowiek odziany w cywilny ubiór, choćby najlepszy,

nieprawdaż? Jakiś gorszy - zauważył smętnie John Waldane. Salę wypełniał gwar

setki głosów, a wrzawę powiększyła jeszcze orkiestra: muzykanci zabrali się właśnie

do strojenia instrumentów.

- O tak, jeśli przyszło się tu po to, żeby olśniewać damy - zgodził się ze

śmiechem Gervase. - Ale jeśli chce się być tylko niewidzialnym obserwatorem, to

bynajmniej.

W tej chwili zdecydowanie wolał nie rzucać się w oczy. Wciąż czul się

odrobinę niezręcznie w kontaktach z Brytyjczykami. Nie wiedział, ile pamiętają z

wydarzeń sprzed dziewięciu lat, a także co w ogóle mogliby pamiętać. Niewiele

rzeczy działo się wówczas publicznie, niemniej i tak nie był pewien, ile przedostało

się do wiadomości ogółu. Waldane, jeden z jego ówczesnych znajomych, powitał go

nader przyjaźnie, gdy wpadli na siebie przed dwoma dniami, i nie wspomniał o

tamtych sprawach ani słowem. Ale, rzecz jasna, reputacja, jaką zyskał Gervase

później, musiała być dobrze znana każdemu, kto spędził trochę czasu na kontynencie.

- Tylko patrzeć, jak złapią któregoś dnia Starego Bonio, wyślą go z powrotem

na Elbę i zakują na resztę życia w kajdany - zauważył Waldane. - Wystarczy, że

któryś z jego strażników będzie miał trochę oleju w głowie. Wówczas wszyscy ci

szykowni oficerowie nie będą już mieli okazji do roztaczania swoich wdzięków przed

damami.

- Jesteś zazdrosny? - roześmiał się znowu Gervase.

- Jak diabli. - Waldane, odrobinę tęższy niż dziewięć lat temu i z początkami

łysiny na ciemieniu, zaśmiał się nieco melancholijnie. - Jest tu parę dam, na których

chciałoby się zrobić wrażenie.

- Czyżby? - Gervase przyłożył do oczu lornion, by lepiej widzieć przeciwległą

stronę zatłoczonej sali balowej. Rozpoznał lorda Fitzroya Somerseta, sekretarza

księcia Wellingtona, pogrążonego w rozmowie z lady Mebs, i sir Charlesa Stuarta,

posła brytyjskiego w Hadze. Trudno też było nie zwrócić uwagi na otaczające panów

młode damy, choć z pewnością nie mógł znać żadnej z nich, a nawet gdyby znał, to i

tak by się nimi specjalnie nie interesował. Zdecydowanie wolał kobiety dojrzalsze. -

Na Jowisza, masz rację.

Zatrzymał lornion na jednej z dam, stojących w otoczeniu sir Charlesa.

Odwracała się w tej chwili nieco w bok, by powitać dwu młodych oficerów

Królewskiej Gwardii Konnej, którzy właśnie nadchodzili. Jakże byli wspaniali w

swoich nieskazitelnie białych pantalonach i szkarłatnych kurtkach z błękitnymi

wyłogami, bogato zdobionych złotym szamerunkiem! Zamiast butów do konnej jazdy

mieli na nogach wieczorowe pantofle.

Dama była bardzo młoda, a jeśli trafnie oceniał, niewiele czasu upłynęło,

odkąd opuściła szkolną ławę. Pewnie w ogóle by jej nie zauważył, gdyby Waldane

nie sprowokował go swą uwagą do przyjrzenia się paniom. Skoro już jednak się

przyglądał, to musiał przyznać, że czasami samo patrzenie na niepospolitą piękność

może być rozkoszą.

Właśnie w tej chwili na nią patrzył.

Kobieta była doprawdy wyjątkowej urody, którą uwydatniała jeszcze prostota

białej sukni, tak kontrastująca z bogato, wręcz ostentacyjnie zdobionymi uniformami

dwóch oficerów. Uszyta z koronki na atłasowym spodzie, miała krótkie rękawki,

głębokie okrągłe wycięcie i wysoką talię. Ale Gervase'a nie interesowała suknia. Jego

doświadczone oko odnotowało natomiast, że kryła długie nogi i szczupłe ciało, a choć

trochę przypominało ono ciało źrebięcia, bez wątpienia było bardzo kobiece. Długa

łabędzia szyja, dumnie uniesiona głowa... Tak, ta kobieta miała wszelkie prawo, by

być dumną. Ciemne włosy, wytwornie upięte i przybrane klejnotami - kto wie, czy

nie były to nawet diamenty - lśniły w blasku tysiąca świec, tkwiących w kandelabrach

nad głowami gości. Twarz owalna, o ciemnych oczach i prostym nosie, miała w sobie

klasyczną perfekcję. A gdy w odpowiedzi na jakąś uwagę stojącego po jej prawej

stronie oficera dama się uśmiechnęła, unosząc ku podbródkowi biały koronkowy

wachlarz, jej uroda stała się wręcz oślepiająca.

Gervase pomyślał, że chyba nigdy dotąd nie widział piękniejszej kobiety -

jeśli można było ją nazwać kobietą. Była jeszcze niemal dziewczynką, ale tak śliczną,

jak śliczny jest pączek róży, który nie zdążył jeszcze rozwinąć się w kwiat.

Na szczęście dla młodej damy, a także dla jej rodziców czy przyzwoitek,

kręcących się niewątpliwie gdzieś w pobliżu, Gervase wolał dojrzałe, rozkwitłe

kwiaty niż słodkie, niewinne pączki. Łatwiej było je uwieść. Szukał pełni i gotów był

przepuścić tę okazję.

- Na tej to warto byłoby zrobić wrażenie - zauważył John Waldane, widząc,

komu przyjaciel się przygląda. - Niestety, Rosthorn, ona nie spojrzy na mężczyznę,

jeśli jego szerokich barów nie okrywa szkarłatny mundur. - Wydał głośne, teatralne

westchnienie.

- I jeśli mężczyzna nie liczy sobie co najwyżej dwadzieścia dwa lata i ani dnia

więcej - podchwycił Gervase, widząc, jak młodzi są ci dwaj oficerowie Królewskiej

Gwardii Konnej. Musiał się naprawdę zestarzeć, skoro nawet wojskowi zaczynają

wyglądać jak bawiące się w wojnę uczniaki.

- Naturalnie nie wiesz, kim ona jest, prawda? - spytał Waldane. Gervase

odwrócił się już z zamiarem udania się do karcianego stolika.

- A powinienem? - odpowiedział pytaniem na pytanie. - Jak sądzę, jest kimś

ważnym, tak?

- W pewnym sensie - odparł przyjaciel. - Mieszka u księstwa Caddick na rue

de Bellevue, jako że ich córka, lady Rosamond Havelock, jest jej bliską przyjaciółką.

Ale jej brat też tu przebywa. Pełni jakąś funkcję w poselstwie w Hadze, ale w tej

chwili znajduje się w Brukseli z sir Charlesem Stuartem.

- No i? - Gervase wykonał niecierpliwy gest dłonią, ponaglając towarzysza, by

wreszcie kończył.

- Jeden z otaczających ją oficerów, ten wyższy po prawej stronie, z blond

czupryną, to wicehrabia Gordon. Lord Gordon, kapitan, syn i spadkobierca księcia

Caddicka. Jedynak... Właśnie dlatego służy w gwardii, jak sądzę. Chodzi w glorii i

olśniewa złotem szamerunków, ale nie grozi mu najmniejsze niebezpieczeństwo.

Paradują na koniach podczas przeglądów, piękni i wspaniali, wywołując masowe

omdlenia wśród dam, ale sami zemdleliby z wrażenia, gdyby wojna ze Starym Bonio

okazała się któregoś dnia rzeczywistością, a nie, jak dotąd, podniecającą grą.

- A jednak mogą nas zaskoczyć, jeśli dostaną szansę - powiedział uczciwie

Gervase i ruszył ku wyjściu. Najwyraźniej Waldane, biorąc jego zainteresowanie

ciemnowłosą dziewczyną za coś bardziej osobistego, chciał, aby go błagać o

wyjawienie jej tożsamości.

- Nazywa się lady Morgan Bedwyn - rzucił za nim Waldane. Gervase

zatrzymał się i spojrzał na przyjaciela, unosząc brwi.

- Bedwyn?

- Najmłodsza z rodziny - pośpieszył Waldane z wyjaśnieniem. - Dopiero co

opuściła szkolny pokój i została przedstawiona na dworze. Najlepszy kąsek na

małżeńskim rynku... gdyby nie porwał jej już ten Gordon. Jak sądzę, lada dzień

możemy się spodziewać ogłoszenia zaręczyn. Lepiej trzymaj się z daleka, Rosthorn,

nawet jeśli wilk został w Anglii, kiedy ona tu przyjechała. - Poklepał Gervase'a

przyjaźnie po ramieniu i wyszczerzył w uśmiechu zęby.

Wilk... Wulfric Bedwyn, książę Bewcastle. Choć Gervase nie widział go od

dziewięciu lat i rzadko o nim myślał w ciągu ostatnich czterech czy pięciu, poczuł, że

znów ogarniają go dawna nienawiść i furia. To właśnie Bewcastle'owi zawdzięczał,

że wszystkie te twarze były mu obce, że obco brzmiał mu w uszach język angielski i

że czuł się pośród tych ludzi - swoich rodaków - tak niezręcznie. Bewcastle'owi

zawdzięczał, że nie był w Anglii - swoim własnym kraju, swojej ojczyźnie - odkąd

ukończył dwadzieścia jeden lat. Musiał włóczyć się po kontynencie i nigdzie nie czuł

się u siebie: ani we Francji, choć miał matkę Francuzkę, gdyż z urodzenia był

Anglikiem i dziedzicem brytyjskiego księstwa, ani w żadnym z krajów pod francuską

okupacją, gdzie dla tych samych przyczyn nie mógł spodziewać się bezpiecznego

życia.

To przez Bewcastle'a, którego przyjaźnią niegdyś się chlubił, całe jego życie

przewróciło się do góry nogami i nieustannie zmieniało na gorsze. Doprawdy, przez

pierwszy rok wygnanie wydawało się niemal gorsze od śmierci... Wygnanie - i

straszliwe upokorzenie oraz to, że nikomu nie mógł udowodnić, iż osądzono go

niesłusznie. W końcu znalazł pociechę w tym, że stał się dokładnie taki, za jakiego go

uważano - został łotrem, którego nie obchodzi nikt i nic poza własną osobą i

dogadzaniem własnym zachciankom, zarówno erotycznym, jak i wszelkim innym.

Bez wątpienia pozwolił, by Bewcastle zwyciężył na wszystkich frontach.

O tak... W tym ułamku sekundy, gdy oglądał się przez ramię na Waldane'a,

zdał sobie sprawę, że nienawiść do Bewcastle'a i pragnienie, by odpłacić mu pięknym

za nadobne, nie zbladły ani trochę przez te dziewięć łat. Zostały tylko zepchnięte pod

powierzchnię świadomości.

A teraz znajdował się w tym samym domu - i w tym samym pokoju - co

siostra Bewcastle'a. To było niemal zbyt piękne, by mogło być prawdziwe.

Znowu popatrzył na przeciwległy kraniec sali balowej. Okryta rękawiczką

dłoń młodej damy spoczywała na ramieniu złotowłosego oficera, kapitana Gordona.

Szli na parkiet, gdzie tancerze ustawiali się już w szereg. Za chwilę miała się

rozpocząć otwierająca wieczór tura tańców ludowych.

Lady Morgan Bedwyn.

O tak, bez trudu mógł w to uwierzyć. W jej postawie, gestach, sposobie

poruszania się była duma, wręcz arogancja urodzonej arystokratki.

Gdyby chciał, mógłby spłatać figla... Gervase zmrużył oczy. Myśl była nader

kusząca.

Lady Bedwyn zajęła miejsce w długim szeregu dam, kapitan Gordon -

Balogh Mary - Bedwynowie 06 - Przewrotny kusiciel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: