Balogh Mary - Mroczny anioł 01 - Mroczny anioł.pdf - Balogh Mary - ssaaggaa

MARY BALOGH

MROCZNY ANIOŁ

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pewnego, kwietniowego popołudnia w imponującym powozie wjeżdżały do

Londynu dwie młode damy.

Miasto trocheje przytłaczało. Chociaż w trakcie długiej drogi z

Gloucestershire trajkotały bez końca, teraz umilkły. Zdumione i zalęknione

wyglądały przez okna na rojne, nędzne, brudne ulice przedmieść, które ustąpiły

wreszcie miejsca eleganckiemu splendorowi Mayfair.

- Och, Jenny - westchnęła jedna, przerywając długą ciszę. - Nareszcie

dotarłyśmy. Nagle poczułam się taka mała, nieważna, taka.;.;.- Westchnęła znowu.

- Przestraszona? – podsunęłaś drugą, wyglądając na zewnątrz.

- Och, Jenny... - Panna Samantha Newman oderwała się od okna i spojrzała na

towarzyszkę. - Tobie dobrze. Jesteś spokojna, zadowolona z siebie. Czeka na ciebie

lord Kersey i .jego karesy, ale przedstaw sobie, jeśli możesz, jak to; jest, gdy nie ma

się nikogo i każdy dżentelmen gotów krzywić się na twój widok z niesmakiem? Ą co

będzie, jeśli już na pierwszym balu przyjdzie mi podpierać ściany? A jeżeli... -

Przerwała nadąsana, gdy powiernica zaśmiała się wesoło, ale już po chwili

zawtórowała jej. - Sama wiesz, że mogłoby tak być.

- Gdyby babcia miała wąsy, mogłaby być dziadkiem. - Panna Jennifer

Winwood prychnęła wesoło. - Przypomnij sobie tylko, jak u nas, na tańcach,

dżentelmeni deptali sobie po piętach, bo każdy chciał pierwszy z tobą zatańczyć.

Samantha zmarszczyła nos i znowu się zaśmiała.

- Tu jest Londyn, a nie prowincja - powiedziała.

- Zatem zaraza deptania sobie po piętach lada chwila sięgnie Londynu.

Jennifer powiedziała to z zawiścią, co jej się często zdarzało, kiedy patrzyła na

doskonałą urodę kuzynki: krótkie i lśniące blond pukle, duże błękitne oczy, ocienione

długimi, ciemniejszymi od włosów rzęsami, delikatną, porcelanową cerę, którą

naturalny rumieniec na policzkach chronił przed najmniejszym nawet

niebezpieczeństwem braku smaku.

Sam była drobna, zgrabna, ale niezbyt ponętna, choć nie całkiem pozbawiona

seksu. Często ubolewała nad własną, żywszą, lecz mniej dystyngowaną postacią.

Dżentelmeni podziwiali jej ciemnorude włosy - ani myślała ich obcinać, nawet kiedy

krótkie stały się modne - podziwiali ciemne oczy, długie nogi, wspaniałą figurę.

Często jednak miała nieprzyjemne wrażenie, że przypomina bardziej aktorkę lub

kurtyzanę, acz nigdy żadnej nie widziała, niż damę. Tęskniła za wyglądem idealnym i

taką chciała być. W rzeczywistości nie szukała męskiej admiracji.

Chyba że lord Kersey... Lionel. Nigdy nie wymawiała na głos jego imienia,

czasem tylko szeptała je sobie cichutko. W sercu i w marzeniach był dla niej

Lionelem. Miał zostać jej mężem. Wkrótce. Zanim skończy się sezon. W najbliższych

dniach miał się formalnie oświadczyć, a potem, po jej prezentacji na dworze i

debiucie na balu wprowadzającym, powinien odbyć się ich ślub. U Św. Jerzego przy

Hanover Square. Następnie powinna zostać jeszcze raz przedstawiona u dworu, już

jako dama zamężna.

Niebawem. Już wkrótce. Tak długo na to czekała. Pięć nie kończących się lat.

- Och, Jenny, to musi być tutaj. - Powóz skręcił ostro na wielki, imponujący

plac i zwolnił przed jedną z rezydencji. - To musi być Berkeley Square.

W rzeczy samej były na miejscu. Szeroko otwarte, dwuskrzydłowe drzwi

frontowe zdawały się czekać ich przybycia. Na zewnątrz wysypali się służący w

liberiach. Inni zeskakiwali z wozu bagażowego, który w trakcie podróży podążał tuż

za nimi. Jeden z lokajczyków pomógł zsiąść dwóm pokojówkom. Stangret podał rękę

pannom, które schodziły po stopniach powozu.

Wygląda na to, że przybycie dwu niepozornych osóbek wywołało spore

zamieszanie, pomyślała rozbawiona Jennifer. Swoje dwadzieścia lat przepędziła

pośród wiejskiej swobody. Bardzo chciała się zmienić. Wkrótce zostanie zamężną

damą, wicehrabiną Kersey, z własnym domem w Londynie i posiadłością za miastem.

Pannę, która dopiero co po raz pierwszy przybyła do Londynu, sama myśl o tym

musiała upajać. A jednak... była już na to za stara. Tak, bardzo stara, a oficjalnie

nawet jeszcze nie debiutowała. Już kilka lat temu jej ojciec i hrabia Rushford, ojciec

wicehrabiego Kerseya zaplanowali małżeństwo ich dzieci, kiedy zaś dwa lata temu

nadszedł oczekiwany termin, wicehrabiego zatrzymała na północy Anglii poważna

choroba wuja. Tamtej wiosny Jennifer wylała wiele łez. Nie tyle z powodu straconego

sezonu, ile dlatego, że opóźniało się zamążpójście. Tymczasem widziała lorda

Kerseya ledwie kilka razy. W zeszłym roku zwaliło się na nią kolejne nieszczęście. W

styczniu umarła babcia. Nie było mowy ani o sezonie, ani o ślubie.

I oto jest tutaj, po raz pierwszy w Londynie, stara, dwudziestoletnia panna.

Jedyna pociecha, że kuzynka Samantha, która mieszkała z nimi od czterech lat, od

czasu straty rodziców, miała już osiemnaście lat. Mogła więc debiutować razem z

Jennifer. Dobrze będzie mieć towarzyszkę i powiernicę. I druhnę na ślubie.

Zdawało się, że minęła cała wieczność, rozmyślała Jennifer, zatrzymując się

na chwilę, by spojrzeć na londyński dom swojego ojca. Nie widziała lorda Kerseya

ponad rok, a kiedy się pojawiał, spotkania były krótkie i oficjalne, w obecności

innych osób, na różnych przyjęciach podczas świąt Bożego Narodzenia. Śniła o nim

każdej nocy i marzyła każdego dnia. Kochała go namiętnie, niezachwianie, przez pięć

lat. Nareszcie sny staną się rzeczywistością.

Majordomus skłonił im się sztywno, z uszanowaniem i zaprowadził je do

biblioteki, gdzie czekał ojciec Jennifer, wicehrabia Nordal. Stał przed biurkiem, z

rękami założonymi do tyłu. Z pewnością dobiegł doń harmider, jaki wywołało

przybycie dziewcząt, ale wyjście im naprzeciw było niezgodne z jego naturą.

Samantha ruszyła w jego stronę, więc otworzył ramiona, żeby ją uściskać.

- Wujku Geraldzie! - zawołała. - Oniemiałyśmy na widok mijanych

wspaniałości. Prawda, Jenny? Mogłyśmy jedynie z otwartymi buziami spoglądać

przez okna powozu. Czyż nie tak, Jenny? Cudownie widzieć cię znowu. Dobrze się

czujesz?

- Wnoszę, że nie odebrało wam mowy na dobre -odrzekł z rzadkim

przebłyskiem humoru, odwrócił się, by uściskać córkę i ciągnął dalej: - Tak, całkiem

dobrze, dziękuję ci, Samantho. Rad widzę, że dojechałyście bezpiecznie.

Zastanawiałem się, czy nie powinienem był udać się po was osobiście. Samotna

podróż... to nie dla młodych dam.

- Samotna? - Samantha zachichotała. - Miałyśmy ze sobą istną armię, wujku.

Niechby jakiś zbój tylko nas zobaczył, wnet pomyślałby zrozpaczony, że atakowanie

nas oznacza pewne samobójstwo. A szkoda. Zawsze marzyłam, żeby porwał, mnie

jakiś piękny zbir. - Zaśmiała się lekko i chcąc nie chcąc, też się rozpogodził.

- Cóż - powiedział, przyglądając się dziewczętom uważniej. - Zobaczymy.

Obie wyglądacie zdrowo i całkiem ładnie. Trochę z wiejska, ma się rozumieć.

Jutro rano przyjdzie tu modystka. Zadbała o to Agatha, która zaopiekuje się

wami i dopilnuje wszelkich fidrygałków waszej prezentacji i całej reszty. Macie jej

słuchać. Zna się na rzeczy, obie zostaniecie należycie przygotowane do sezonu i obie

będziecie wiedziały, jak należy się zachować.

Jennifer i Samantha wymieniły żałosne spojrzenia.

- Dobrze - zakończył lord Nordal. – Zapewne jesteście zmęczone podróżą i

rade chwilę odpoczniecie.

- Ciocia Agatha! - Samantha westchnęła, gdy gospodyni prowadziła

dziewczęta do ich pokojów. -Strażniczka cnoty. Nigdy nie mogłam pojąć, jak ona i

mama mogły być siostrami. Jenny, czy choć trochę użyjemy w tym sezonie?

- Znacznie lepiej niż bez niej - odparła Jennifer. -Kto nami pokieruje i

przedstawi światu, jeśli nie ona? Kto zadba o to, żebyśmy dostawały stosowne

zaproszenia? Kto by zadbał o partnerów na bale, o towarzystwo do teatru czy opery?

Papa? Naprawdę myślisz, że potrafiłby okazać tyle troski?

Samantha zaśmiała się cicho, wyobrażając sobie swojego surowego i

pozbawionego poczucia humoru wuja w roli organizatora ich sezonu.

- Chyba masz rację - powiedziała. - Tak, ona zadba o to, żebyśmy miały

partnerów, dlaczego by nie?

Zadba, żeby się mój zły sen nie ziścił. Droga ciocia Aga. Ale ty nie musisz się

martwić o partnerów, Jenny.

Będziesz miała lorda Kerseya.

Na samą myśl o tym serce Jennifer zatrzepotało. Tańczyć z Lionelem. Chodzić

z nim do teatru. Być może spędzić z nim, jeśli to będzie możliwe, sam na sam kilka

chwil i pocałować się z nim. Pocałunek... zeszłego roku, podczas świąt Bożego

Narodzenia, kolana się pod nią ugięły, gdy ucałował jej dłoń. Czy nie ugną się teraz,

jeżeli... nie, kiedy... pocałuje ją w usta?

- Ale nie cały czas - powiedziała. - To wielce niestosowne przetańczyć z tym

samym partnerem więcej niż dwa tańce na jednym balu, Sam. Nawet jeśli to

narzeczony. Wiesz o tym.

- Może spotkasz kogoś przystojniejszego - odrzekła Samantha. - I kogoś, kto

nie jest tak zimny.

Jennifer poczuła dawną niechęć do ocen, jakie kuzynka wystawiała lordowi

Kerseyowi. Był bardzo jasnym, błękitnookim blondynem o doskonałej postawie. Ale

Samantha uważała, że jest zimny, chociaż oboje mieli podobną karnację. Oczywiście,

gorące usposobienie chroniło Samanthę przed podobnymi oskarżeniami, nie mówiąc

już o jej żywej twarzy i skwapliwości, z jaką wstępowała w życie.

Lord Kersey, Lionel, nie był zimny. Sam, oczywiście, nigdy nie odczuła siły

jego uśmiechu. A był to uśmiech zabójczo ujmujący. Był to uśmiech, który zniewolił

Jennifer w chwili, gdy mając piętnaście lat poznała człowieka, którego przeznaczył

jej ojciec. Nigdy nie gniewało ją to zaplanowane małżeństwo. Ani razu. Zakochała się

w swoim przyszłym mężu od pierwszego wejrzenia i odtąd trwała w miłości do niego.

- Jeżeli istotnie poznam kogoś bardziej urodziwego - powiedziała, gdy

osiągnęły szczyt schodów i prowadzono je w stronę ich pokoi - podeślę go tobie,

Sam.

To znaczy, gdyby nie ujrzał cię pierwszy i nie padł do twych stóp.

- Wyborny pomysł - zgodziła się Samantha.

- Nie sposób jednak spotkać nikogo przystojniejszego od lorda Kerseya -

dodała Jennifer.

- To ci gwarantuję, ale być może gdzieś w tej wielkiej metropolii jest

dżentelmen równie przystojny, który lubuje się w blond włosach, niebieskich oczach,

niewielkim wzroście i niepozornej figurze?

Jennifer zaśmiała się przed wejściem do pokoju, który wskazała jej gospodyni.

- I Sam... - powiedziała, zanim się rozdzieliły. - Staraj się nie nazywać naszej

ciotki ciocią Agą w jej obecności. Pamiętasz, jakie to zrobiło na niej wrażenie, gdy

powiedziałaś tak w zeszłym roku, podczas pogrzebu babci?

Samantha zachichotała i skrzywiła się.

Pewnego dnia, Gab, twój upór cię unicestwi. - Sir Albert Boyle i jego

towarzysz zażywali konnej przejażdżki po Hyde Parku. Było wczesne popołudnie,

mało wytworna pora na tę rozrywkę. - Rad jednak jestem z twojego powrotu do

miasta. Bez ciebie przez ostatnie dwa lata było tu okropnie nudno.

- Zauważ, że nie mam odwagi zjawić się na Rotten Row o piątej po południu,

Balogh Mary - Mroczny anioł 01 - Mroczny anioł.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: