Beagle Peter Soyer - Kryształy Czasu.pdf - Beagle Peter Soyer - ssaaggaa

Beagle Peter S. - Kryształy czasu

Przekład Maria Duch

THE FOLK OF THE AIR

pl brak

Dla Colleen J. McElroy, bez której wsparcia, rady, słów otuchy, kakao o północy i

irytującej odmowy zrozumienia, iż pewne książki po prostu się nie kończą, ta książka

nigdy nie zostałaby ukończona.

l .

Farrell przyjechał do Avicenny o czwartej trzydzieści nad ranem bardzo starym

mikrobusem volkswagenem, zwanym Madame Schumann-Heink. Deszcz właśnie

przestał padać. Przy Gonzales, dwie przecznice od zjazdu z autostrady, zatrzymał się

przy krawężniku i oparł łokcie na kierownicy. Jego pasażer ocknął się z cichym

jękiem i chwycił się za kolano.

- W porządku - powiedział Farrell. - Jesteśmy na miejscu.

- Na miejscu? - zapytał pasażer. Nadal nieprzytomnie spoglądał w dal na tory

kolejowe i wagony. Miał około dwudziestki. Ciemnowłosy, z różowymi

policzkami, sprawiał równie sympatyczne wrażenie, jak świeża porcja lodów.

Farrell zabrał go w Arizonie, w pobliżu Pimy, uznając, że pulower, tabaczkowe

spodnie i biała wiatrówka autostopowicza podróżującego przez indiański

rezerwat San Carlos stanowią niekwestionowany znak niebios. Po dwóch

dniach i nocach niemal nieprzerwanej jazdy chłopak nie był ani trochę bardziej

spocony czy brudniejszy niż poprzednio, zaś Farrell nadal nie mógł spamiętać

czy nazywał się Pierce Harlow czy Harlow Pierce. Z niewzruszoną

uprzejmością zwracał się do Farrella mister i ze szczerą powagą wypytywał go,

jak to było, gdy słuchał po raz pierwszy “Eleanor Rigby” i “Day Tripper”.

- Avicenna, Kalifornia - oznajmił mu Farrell z uśmiechem. - Muzeum mojej

pokrętnej młodości, grobowiec najdroższych i najbardziej niemiłych

wspomnień. - Opuścił szybę w oknie i ziewnął z radością. - Powąchaj, jak miło

cuchnie, to zatoka. Musi być odpływ.

Pierce/Harlow zgodnie z instrukcją wciągnął powietrze nosem.

- Aha. Tak, czuję. Naprawdę miły. - Przeciągnął dłońmi po włosach, które z

miejsca zespoliły się ponownie w jedną gładką bryłę. - Mówiłeś, że ile to już

jest?

- Dziewięć lat - odparł Farrell. - Prawie dziesięć, od kiedy zakończyłem

naukę. Nie mam pojęcia, o czym, do diabła, myślałem tamtego ranka. Pewnie

po prostu byłem roztargniony.

Chłopak zachichotał uprzejmie, odwracając się, aby pogmerać w plecaku.

- Mam tu gdzieś adres, pod który powinienem się udać. To w pobliżu

miasteczka uniwersyteckiego. Mogę po prostu zaczekać. - W przyćmionym

świetle wczesnego poranka jego kark wydawał się dziecięco wiotki i kruchy.

Niebo koloru rtęci przypominało skłębioną watę.

- Zwykle widać stąd cały teren uniwersytetu, dzwonnicę i resztę. Nie

pamiętam, by bywało tak mgliście - powiedział Farrell. Przeciągnął się aż do

bólu, splatając dłonie za głową i czując jak zesztywniałe mięśnie trzeszczą,

wzdychają i mruczą. - Nie mogę jeszcze obudzić kumpla, jest dużo za wcześnie.

Trzeba pomyśleć o śniadaniu. Przy Gould była jadłodajnia czynna całą dobę. -

Jedynie iskierka bólu pozostała, gdy rozluźnił mięśnie i spojrzał w dół na

Pierce’a/Harlowa, który z nieśmiałym uśmiechem trzymał ostrze sprężynowego

noża przy jego boku, tuż powyżej paska.

- Doprawdy przykro mi, sir - powiedział Pierce/Harlow. - Proszę nie robić

niczego głupiego.

Farrell wpatrywał się w niego tak długo i obojętnie, że chłopak zaczął się

denerwować, sztywniał za każdym razem, gdy ze świstem mijał ich jakiś samochód.

- Niech pan położy portfel na siedzeniu i wysiądzie. Nie chcę żadnych

kłopotów.

- Zdaje się, że nie wybierasz się do Exeter - rzekł w końcu Farrell.

Pierce/Harlow pokręcił głową. - Chyba nie ma sensu mówić o pracy trenera.

- Panie Farrell - odparł Pierce/Harlow stanowczym, przyciszonym głosem -

pan myśli, że w rzeczywistości nie chcę pana skrzywdzić. Niech pan tak nie

sądzi. - Przy ostatnim słowie nóż mocniej wbił się w bok Farrella, wkręcając się

w jego koszulę.

Farrell westchnął i wyciągnął nogi, z jedną ręką nadal na kierownicy, i sięgnął powoli

po portfel.

- Cholera, to żenujące. Wiesz, nigdy przedtem mnie nie obrobiono. Przez te

wszystkie lata w Nowym Jorku łaziłem po nocach wszędzie, jeździłem metrem i

nigdy mnie nie obrobiono. W każdym razie nie w Nowym Jorku i nie zrobił

tego amator, który nie wie nawet, gdzie powinien przyłożyć nóż. - Odetchnął,

jak mógł najgłębiej i najciszej.

Pierce/Harlow uśmiechnął się ponownie, kiwając z wdziękiem wolną ręką.

- No cóż, a więc chyba się to panu należało? To tylko ryzyko zawodowe, nic

wielkiego.

Farrell wyciągnął już portfel. Odwrócił się do chłopaka, czując, że nacisk noża nieco

zelżał.

- Trzeba było zwędzić go już w Arizonie. Miałem wtedy więcej forsy. Nie

musiałem jeszcze kupować żarcia dla dwóch osób.

- Nie znoszę obrabiania w czasie jazdy - odparł wesoło Pierce/Harlow. - Daj

spokój, kupiłem kilka razy benzynę.

- Za siedem doków w Flagstaff - prychnął Farrell. - Lepiej milcz, złotko.

- Niech pan przestanie, niech się pan na mnie nie złości. - Pierce/Harlow

nagle zaczął się trząść niepokojąco, czerwieniąc się w półmroku, jąkając i

połykając sylaby.

- A co z tą benzyną, którą kupiłem w Barstow? Co z nią?

Z naprzeciwka nadbiegała ku nim para młodych ludzi. Idealnie do siebie pasowali w

swej radośnie podskakującej pulchności, zielonych dresach i miarowym dyszeniu.

- Nie, nie kupiłeś. Barstow? Jesteś pewny? - powiedział Farrell. - Czy to

sprytny plan? Co będzie, jeśli to nie jest sprytny plan?

- Pewnie, do cholery - warknął Pierce/Harlow. Wyprostował się, nóż młócił

zygzakowato powietrze pomiędzy nimi. Farrell obejrzał się przez ramię. Miał

nadzieję zwrócić uwagę kobiety, nie rozdrażniając go już bardziej. Mijając ich,

rzeczywiście odwróciła głowę i nawet zatrzymała się, chwytając ramię swego

towarzysza. Farrell wytrzeszczył oczy i dyskretnie nadął nozdrza, usilnie

starając się wyglądać na śmiertelnie przerażonego. Biegacze spojrzeli na siebie

i dysząc minęli mikrobus. Tylko na chwilę stracili krok.

- A we Flagstaff było dziewięć osiemdziesiąt trzy. Żeby to było jasne, panie

Farrell - powiedział Pierce/Harlow. Pstryknął palcami, spoglądając na portfel.

Farrell wzruszył z rezygnacją ramionami.

- O co tu się kłócić. - O Boże, no to do dzieła. Rzucił portfel tak, że odbił się

od prawego kolana Pierce’a/Harlowa i spadł pomiędzy fotel i drzwi. Chłopak

odruchowo po niego sięgnął i w tym momencie Farrell uderzył. To określenie

wolał w każdym razie pamiętać, choć rzucić się, chapnąć i drzeć pazurami też

by tu pasowało. Celował w nadgarstek dłoni trzymającej nóż, ale zamiast tego

trafił na dłoń cofającego się Pierce’a/Harlowa, zgniatając mu palce o kościaną

rękojeść noża. Pierce/Harlow z trudem złapał oddech, warknął i kopnął Farrella

w goleń, wyszarpując dłoń z jego uścisku. Farrell puścił go, gdy tylko poczuł

chłód ostrza przesuwającego się pomiędzy palcami, a potem usłyszał jak

rozdziera mu rękaw koszuli. Nie było bólu, krwi, jedynie chłód i zamykające się

i otwierające usta Pierce’a/Harlowa. To nie był sprytny plan.

Niestety, był jedyny. Jego naturalny dar wymigiwania się z sytuacji bez wyjścia nigdy

nie ujawniał się przed siódmą rano. O tej porze mógł jedynie pomyśleć o uchyleniu

się przed przeraźliwie błyskającym nożem Pierce’a/Harlowa i wrzuceniu biegu

Madame Schumann-Heink z mglistą wizją wjechania nią w całodobową pralnię

samoobsługową na rogu. Pod wpływem nagłego impulsu wrzasnął również co tchu w

płucach “Kreegaaahh!”, po raz pierwszy od czasu, gdy jako jedenastolatek skakał z

łóżka rodziców, które było brzegiem rzeki Limpopo, na swą kuzynkę Mary Margaret

Louise, która była krokodylem.

Pierwszym, co wydarzyło się zaraz potem, było ześliźnięcie się jego znoszonego

trampka ze sprzęgła. Drugim było to, że wsteczne lusterko spadło mu na kolana, gdy

Madame Schumann-Heink stanęła dęba na tylnych kołach i zatańczyła niezgrabnie na

środku Alei Gonzalesa, nim uderzyła o ziemię z impetem, który cisnął

Pierce’a/Harlowa tak, że uderzył o tablicę rozdzielczą. Sprężynowiec przekrzywił się

w jego palcach.

Farrell nie miał szansy skorzystać z okazji. Sam był na wpół oszołomiony, a Madame

Schumann-Heink skoczyła na drugim biegu ku lewemu krawężnikowi, celując prosto

w zaparkowany tam mikrobus z pięknie wymalowanym na bokach napisem “Mobile

Immense Grace UFO Ministry”. Farrell skręcił desperacko kierownicę i stwierdził, że

leci prosto pod nos śmieciarki, która toczyła się na niego z błyskającymi światłami i

rykiem klaksonu, niczym prom we mgle. Madame Schumann-Heink zdumiewająco

zwinnie zawróciła i popędziła przed ciężarówką, huśtając się ułomnie na padniętych

amortyzatorach, z rurą wydechową rozsadzaną pryknięciami i czymś, o czym Farrell

wolał nie myśleć, wleczonym za przednią osią. Walnął w klakson i nie przestawał

trąbić.

Obok niego Pierce/Harlow, blady jak kreda z szoku i wściekłości, tarł na oślep usta

pięścią, plując krwią.

- Ugryzłem się w język - wymamrotał. - Chryste, ugryzłem się w język.

- Ja też się kiedyś ugryzłem - powiedział ze współczuciem Farrell, nie

odwracając się. - Trudne do zniesienia, co? Spróbuj odchylić trochę głowę do

tyłu.

Jego dłoń zaczęła nieśmiało wędrować w kierunku noża leżącego na kolanach

Pierce’a/Harlowa. Ale jego umiejętność patrzeniem kątem oka również spała tego

ranka. Gdy spróbował drugi raz, Pierce/Harlow głośno wciągnął powietrze, schwycił

nóż i jedynie o centymetry chybił celu, trafiając w obicie fotela. Farrell skręcił ostro

w lewo, tuż przed nosem trąbiącej półciężarówki i kołysząc się, Madame Schumann-

Heink pognała boczną ulicą wzdłuż szeregu hurtowni mebli i firm pośredniczących w

handlu artykułami gospodarstwa domowego. Usłyszał, jak wszystkie leżące z tyłu

luźno rzeczy zaczęły obijać się o ściany mikrobusu i pomyślał: słodki Jezu, lutnia,

kurcze pieczone. Nowe zmartwienie sprawiło, że dopiero po minięciu dwóch

przecznic zauważył, że cały ruch był z naprzeciwka.

- Cholera - powiedział ponuro Farrell. - Skąd mogłem wiedzieć?

Pierce/Harlow skulił się na fotelu i wymachując niedorzecznie łokciami, usiłował

uczepić się czegokolwiek, nie wyłączając Farrella.

- Zatrzymaj się albo cię dźgnę. Natychmiast, bo zrobię to. - Krzyczał, policzki

poczerwieniały mu groteskowo.

Kamper wielkości polnego lotniska wypełnił przednią szybę. Farrell jęknął cicho pod

nosem. Zarzucając tyłem na mokrym bruku, skręcił w prawo i skierował Madame

Schumann-Heink w górę wjazdu na parking. Na szczycie podjazdu wydarzyły się

dwie istotne rzeczy: Pierce/Harlow schwycił go za szyję, a Madame Schumann-Heink

pogodnie wyskoczył bieg - jej najstarsza sztuczka, zawsze używana w

najrozsądniejszym momencie - i mikrobus zaczął toczyć się do tyłu. Farrell ugryzł

Pierce’a/Harlowa w przedramię. Zaciskając zęby, zdołał jeszcze jakoś silnym

szarpnięciem wrzucić wsteczny bieg i posłać volkswagena na oślep z powrotem na

ulicę, tuż za kamperem, ale prosto w barykadę z drewnianych kozłów, osłaniającą

wyboje. Lutnia, błagam, niech to licho. Tylne światło rozprysło się, a Pierce/Harlow i

Farrell z krzykiem zwolnili uścisk. Madame Schumann-Heink ponownie wskoczyła

na luz. Farrell odepchnął Pierce’a/Harlowa, szperał przez chwilę dźwignią w

poszukiwaniu drugiego biegu, który nigdy nie był dokładnie tam, gdzie powinien i

wdusił gaz.

Madame Schumann-Heink, która normalnie potrzebowała wiatru w ogon i dwóch dni

uprzedzenia, by rozpędzić się do pięćdziesięciu mil na godzinę, tym razem mknęła

sześćdziesiątką, nim jeszcze dotarli do Gonzales. Pierce/Harlow wybrał ten właśnie

moment na ponowny atak, co okazało się niefortunne, ponieważ Farrell wszedł

właśnie na pełnym gazie w zakręt, pokonując go na dwóch kołach. Pierce/Harlow

wylądował na kolanach Farrella z nożem osobliwie wtulonym pod pachę.

- Lepiej, żebyś przyjął tę pracę przy komputerach - powiedział Farrell. Pędzili

Gonzales z powrotem, w kierunku autostrady. Pierce/Harlow wyplątał się, otarł

krwawiące usta i skierował nóż we właściwą stronę.

- Dźgnę cię - powiedział zdesperowany. - Przysięgam na Boga.

Farrell nieco zwolnił.

- Widzisz ten filar, ten z tablicą? - zapytał, wskazując na zbliżający się

rozjazd. - Tak? Zastanawiałem się właśnie, czy zdołałbyś wyrzucić nóż przez

okno, nim w niego uderzę? - Uśmiechnął się przez zaciśnięte usta w nadziei, że

przypomina syfilityka odbierającego prognozę pogody z Alfa Centauri swoją

protezą zębową i dodał pogodnie: - Jej opony są łyse, hamulce zapowietrzone, a

z ciebie zaraz zostanie mokra plama na siedzeniu.

Nóż odbił się od filaru, gdy Farrell skręcił w bok. Kierownica trzęsła się i drżała w

jego dłoniach niczym złowiona ryba, tylne opony wydały przejmujący pisk. Przy

braku wstecznego lusterka pojawienie się starego zielonego kabrioletu, który

skręcając szaleńczo, usiłował trzymać się drogi, było jak nagły cios maczugą.

Samochód ślizgał się w kierunku mikrobusu niczym asteroid powoli przyciągany

przez niemiłosierną masę większej planety. Był taki moment, że dla Farrella nie

istniało nic poza podwodną ociężałością ruchów twarzy kierowcy, marszczącej się

bezgłośnie z przerażenia pod wielkim puszkowatym hełmem, ciężkimi złotymi

łańcuchami i ozdobami spływającymi kaskadami po różowawym ciele kobiety

siedzącej obok niego, rozetką rdzy wokół klamki i mieczem w dłoni ciemnoskórego

mężczyzny z tylnego siedzenia. Zdawało się, że chciał odparować atak Madame

Schumann-Heink. Potem Farrell rozciągnął się jak długi na kierownicy i z całej siły

obrócił ją w prawo. Mikrobus z piskiem opon skręcił ostro wokół następnego filaru,

ostatecznie zatrzymując się z trzaskiem tuż za kabrioletem, który odzyskał już

równowagę i pognał w kierunku zatoki. Farrell widział, jak czarnoskóry mężczyzna

wymachiwał we mgle mieczem niczym zdobywca, dopóki samochód nie zniknął na

podjeździe biegnącym do autostrady.

Farrell odetchnął. Uświadomił sobie, że Pierce/Harlow wrzeszczy już od jakiegoś

czasu, trzęsąc się i kuląc na podłodze. Farrell zgasił silnik.

- Skończ z tym - powiedział - tam jest radiowóz. - Sam też dygotał,

zastanawiając się czy tamten podniesie ręce.

Nie nadjeżdżał żaden radiowóz, ale Pierce/Harlow przestał zawodzić tak nagle jak

dziecko, połykając łzy i ocierając twarz rękawem.

- Jesteś szalony. Jesteś naprawdę szalony. - Głos łamał mu się w płaczliwej

czkawce.

- Pamiętaj o tym - powiedział z naciskiem Farrell. - Spróbuj tylko wysiąść po

nóż, a rozjadę cię.

Pierce/Harlow cofnął szybko rękę od drzwi i wlepił w niego wytrzeszczone oczy.

Farrell zignorował go, czekając, by przestało mu wirować przed oczyma i ustąpiły

dreszcze wstrząsające ciałem. Potem uruchomił ponownie Madame Schumann-Heink

i skręcił powoli, rozglądając się ostrożnie na wszystkie strony. Pierce/Harlow chciał

protestować, ale Farrell uprzedził go.

- Bądź cicho. Mam cię dosyć. Po prostu bądź cicho.

- Dokąd jedziesz? - chciał wiedzieć Pierce/Harlow. - Jeśli myślisz, że

zabierzesz mnie na policję...

- Krew mnie zalewa - powiedział Farrell. - Pierwszego tutaj od dziesięciu lat

ranka nie mam zamiaru spędzić z tobą na posterunku. Uspokój się, a podrzucę

cię do szpitala. Obejrzą ci tam język.

Pierce/Harlow zawahał się, potem usiadł z powrotem, obmacując usta i oglądając

palce.

- Pewnie będą mnie musieli szyć - rzucił oskarżycielsko. Farrell jechał na

niskim biegu, wsłuchując się z uwagą w nowe zgrzytliwe dźwięki dobiegające

spod samochodu.

- Przy odrobinie szczęścia. Ja pewnie będę musiał zaszczepić się przeciwko

wściekliźnie.

- Nie mam żadnego ubezpieczenia - powiedział Pierce/Harlow.

Farrell uznał za rozsądne nie odpowiadać i skręcił ostro w lewo na ulicę Paige,

przypominając sobie nagle, że gdzieś tu powinna być klinika. Pamiętał spokojną,

deszczową noc, bardzo podobną do tej, gdy zaciągnął Clawhammera Perry Browna na

pogotowie, wrzeszcząc w przekonaniu, że ciało Perry’ego z każdą chwilą robi się

chłodniejsze na jego plecach. Stary chudzielec Clawhammer. Samochodowy złodziej,

wspaniale grający na banjo, największy z prawdziwie nieznośnych

nieprzyjemniaków, jakich spotkałem. I Wendy na tylnym siedzeniu, klnącą cala

drogę, ponieważ to ona go rzuciła, mówiąc, że ślubu nie będzie. Och Boże, to były

czasy, to były czasy. Postanowił opowiedzieć Benowi o Perrym Brownie, gdy

dojedzie tam, gdzie jechał. Potem się roztył, tak mówili.

Gdy zatrzymał się przed kliniką, na niebie widać już było szaromusztardową plamę,

wychylającą się zza cynowego rąbka. Obcy by to przegapił, ale Farrell nadal potrafił

Beagle Peter Soyer - Kryształy Czasu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: