Graham Masterton
Zwierciadło piekieł
Przełożyła Paulina Braiter
Wydanie oryginale: 1988
Wydanie polskie: 1992
A Francois Truchaud
Merci, mon ami!
1.
Morris Nathan uniósł do oczu złożone niby lorgnon okulary przeciwsłoneczne i z zadowoleniem przyjrzał się swej czwartej żonie krążącej leniwie po basenie na materacu.
– Martin – rzekł – powinieneś oszczędzać energie. Nikt, ale to nikt nie będzie chciał zrealizować filmu o Boofulsie. Jak myślisz, czemu do tej pory ktoś się tym nie zajął?
– Może nikt o tym nie pomyślał? – zasugerował Martin. – Albo i pomyślał, ale uznał to za zbyt oczywiste. Dla mnie jednak to naturalne. Złotowłosy chłopczyk ze stanowego sierocińca w Idaho staje się światową gwiazdą. I to w niecałe trzy lata.
– Tak, jasne – zgodził się Morris. – Po czym zostaje porąbany na więcej kawałków, niż liczy sobie przeciętna układanka.
Martin odstawił szklankę.
– No cóż, zgadza się. Ale wszyscy o tym wiedzą, to znaczy stanowi to część podstawowej legendy, toteż nie pokazuję jego śmierci. Żadnych plastycznych szczegółów. Widzimy tylko, jak odjeżdża ze studia tego ostatniego wieczoru. Trochę przypomina to Butcha Cassidy i Sundance Kida. Pamiętasz tamto zakończenie.
Morris opuścił okulary i przyjrzał mu się z namysłem.
– Wiesz co, Martin? Przez długi czas oszukiwałem się, że żenię się dla intelektu, czy uwierzysz? Konwersacja, dowcip, głębia – tego szukałem w kobiecie. A przynajmniej wmawiałem sobie, że tego właśnie pragnę. Trzy moje pierwsze żony miały ukończone studia. No, pamiętasz Sherri, tę trzecią? Pytam się, kto mógłby ją zapomnieć? Ale potem, pewnego dnia, już po naszym rozwodzie, przeglądałem album z fotografiami i zdałem sobie sprawę z tego, że wszystkie moje żony miały jedną wspólną cechę i nie był to bynajmniej intelekt. Odwrócił się i miłośnie spojrzał na dwudziestodziewięcioletnią rudowłosą kobietę w skąpym szydełkowym bikini, zataczającą krąg za kręgiem na zmarszczonej bryzą powierzchni basenu. – Bufory. Oto, dlaczego ją poślubiłem. I byłem głupcem, wstydząc się przed sobą do tego przyznać. Zupełnie jak faceci, którzy kupują Playboya wmawiając sobie, że to tylko dla artykułów. – Otarł usta wierzchem dłoni. – Zgoda, to infantylne. Ale to mi się właśnie podoba. Bufory.
Martin osłonił oczy ręką i zerknął na kobietę w basenie.
– Czyli tym razem dokonałeś dobrego wyboru?
– No jasne. Bo Alison ma figurę bez rozumu. Jeśli odejmiesz jej iloraz inteligencji od obwodu biustu, otrzymasz liczbę trzycyfrową. I możesz mi wierzyć, że jeśli kiedyś jeszcze spotkam babkę, która na mnie podziała, będzie to jedyna interesująca mnie statystyka.
Martin odczekał chwilę przed powrotem do tematu Boofulsa. Nie chciał, aby Morris pomyślał sobie, że nie ciekawi go Alison, znikomość jej inteligencji ani ogrom biustu. Podniósł do ust swoją wódkę z sokiem pomarańczowym, wolno wysączył łyk, po czym z powrotem odstawił ją na biały stół z lanego żelaza.
– Mam tu streszczenie, gdybyś chciał rzucić na nie okiem – zaproponował, odchrząkując.
Morris wolno potrząsnął głową.
– Martin, to trucizna. Wszyscy producenci, o których jestem w stanie pomyśleć, znienawidzą ten pomysł. Jest na nim piętno Kaina, cała ohyda spraw Fatty’ego Arbuckle’a, Lupe Yeles czy Sharon Tate. Zapomnij o tym. Wszyscy inni już dawno to zrobili.
– Wciąż jednak czasami wieczorem pokazują jeszcze w telewizji Gwiżdżącego Chłopca – nalegał Martin. – Niemal każdy, kogo zapytasz, pamięta co najmniej dwie linijki „Heartstrings”, nawet jeśli nie wie, kto pierwszy to śpiewał.
Morris milczał przez długą chwilę. Para kalifornijskich przepiórek z trzepotem wylądowała na dachu basenowej przebieralni zbudowanej w stylu Tudorów, zaczęła ćwierkać i rozglądać się za prażonymi fistaszkami. W końcu powiedział:
– Martin, jesteś dobrym scenarzystą. Pewnego dnia zostaniesz bogatym scenarzystą, oczywiście jeżeli dopisze ci szczęście. Ale jeśli będziesz łaził po Hollywood, próbując wepchnąć komuś akurat ten temat, to skończysz jako żaden autor, zero, bo nikt nie zechce się z tobą zadawać. Zrób sam sobie przysługę i zapomnij o tym, że Boofuls kiedykolwiek istniał.
– Daj spokój, Morris, to idiotyczne. To jakby upierać się, że nigdy nie było Shirley Tempie.
– Niezupełnie. W końcu Shirley Tempie nie została zarąbana na śmierć przez swoją babkę, prawda?
Martin zwinął scenariusz w rulon i uderzył nim w dłoń.
– Nie wiem, Morris. To coś, co naprawdę chciałbym zrobić. Jest w tym absolutnie wszystko. Piosenki, taniec, sentymentalna historyjka.
Alison przypłynęła do brzegu i wspięła się na krawędź basenu. Morris obserwował ją wzrokiem dobrotliwego posiadacza; poczerwieniałe od słońca ręce splótł na brzuchu niczym Budda.
– Czyż nie jest świetna? – zwrócił się do całego świata.
Martin skinął ku niej głową.
– Jak leci?
Alison uścisnęła wyciągniętą dłoń, ochlapując wodą jego i scenariusz.
– W porządku, dzięki. Choć wydaje mi się, że chyba zaczyna mi się łuszczyć skóra na nosie. Jak myślisz?
– Powinnaś używać olejku, kwiatuszku – odparł Morris.
Alison była bardzo ładna, tym specjalnym rodzajem pustej urody. Zadarty, piegowaty nos. Bladozielone oczy. Szeroki, z dentystycznego punktu widzenia bezbłędny uśmiech.
I naprawdę ogromne piersi, każda równie duża jak jej głowa, ledwo mieszczące się w szydełkowym staniczku bikini. Po krótkich obliczeniach Martin doszedł do wniosku, że jej iloraz inteligencji wynosił 29, plus minus parę centymetrów.
– Zostaniesz na obiedzie? – zapytała Alison. – Będzie tylko jogurt i owoce. Wiesz – moja linia i brzuszek Morriego.
Martin pokręcił głową.
– Przyszedłem tylko pokazać Morrisowi mój nowy scenariusz.
Alison zachichotała i nachyliła się, aby pocałować Morrisa w pomarszczone, szkarłatne czoło.
– Mam nadzieję, że mu się spodobał. Zrzędził dziś caaaały dzień.
– Niespecjalnie. Tak naprawdę, to wzbudził jego żywą niechęć.
– Och, Morry – nadąsała się Alison.
Morris wydał z siebie długie, przeciągłe westchnienie.
– Martin napisał scenariusz o Boofulsie.
Alison skrzywiła się z dziecinnym niesmakiem.
– Boofuls? Nic dziwnego, że Morry’emu się to nie podobało. To takie okropne. To ma być horror?
– Nie – wyjaśnił Martin, starając się zachować cierpliwość. – Musical oparty na jego życiu. Chciałem opuścić to, co się zdarzyło na końcu.
– Ale jak chcesz to zrobić? – niewinnie zapytała Alison. – No wiesz, jeśli mówisz „Boofuls”, to jest to jedyna rzecz, jaką się pamięta. To znaczy, co się z nim w końcu stało.
Morris wzruszył ramionami, jakby potwierdzało to ostatecznie jego opinię. Jeśli dziewczyna tak tępa jak Alison uważała, że scenariusz na temat Boofulsa to okropny pomysł, to co tu mówić o Paramouncie? Albo M-G-M, gdzie Boofuls kręcił swój ostatni, nie dokończony film w dniu, kiedy został zamordowany?
Martin dopił drinka i wstał.
– Chyba będę leciał. Muszę jeszcze skończyć tę przeróbkę Drużyny A.
Morris z powrotem opadł na swój materac, a Alison przysiadła na jego grubym, włochatym udzie.
– Słuchaj – powiedział. – Nic mogę ci zabronić, żebyś próbował sprzedać ten pomysł. Moja rada jednak brzmi: nie rób tego. Nic dobrego z tego nie będzie, a może ci to bardzo zaszkodzić. Jeśli jednak będziesz próbować, nie mieszaj mnie do tego. Zrozumiałeś?
– Jasne, Morris – odparł Martin świadomie wyważonym tonem. – Rozumiem. Dzięki za poświęcenie mi cennego czasu.
Przeciął świeżo podlany trawnik, idąc w stronę tylnej bramy. Jego wyblakły mustang koloru mosiądzu zaparkowany był w cieniu eukaliptusa tuż za furtką. Rzucił scenariusz na przednie siedzenie, wsiadł i uruchomił silnik.
– Morris Nathan, arbiter dobrego smaku – powiedział na głos, hałaśliwie wykręcając w Mulholland Drive. – Boże, chroń nas od agentów i wszystkich ich spraw.
* * *
Podczas jazdy do mieszkania na Franklin Avenue słuchał ścieżki dźwiękowej ze Słonecznej serenady, ostatniego musicalu Boofulsa, podkręciwszy głośność magnetofonu do oporu. Kiedy zatrzymał się na światłach przy końcu Mulholland, dwie piegowate od słońca nastolatki na rowerach spojrzały na niego ciekawie, po czym zachichotały. Przeciągłe smyczki orkiestry studia M-G-M i wysoki piskliwy głos Boofulsa śpiewającego „Zmieć pokruszone promyki słońca” nie były raczej muzyką, jakiej można by oczekiwać w samochodzie szczupłego trzydziestoczterolatka w okularach, ubranego w wypłowiałą kraciastą koszulę i wytarte dżinsy.
– Może zatańczymy? – żartobliwie zaproponowała jedna z nich.
Obdarzył ją skąpym uśmiechem i potrząsnął głową. Wciąż jeszcze czuł wściekłość na Morrisa za tak całkowite zmiażdżenie jego projektu. Kiedy pomyślał o niektórych beznadziejnych pomysłach Morrisa, nie mógł nawet w części pojąć, czemu agent uznał Boofulsa za taką potworność. Na miłość boską, zrobiono przecież filmy m. in. o Jamesie Deanie, zawale Patricii Neal i raku kości Teda Kennedy’ego. I to ma być dobry smak? Co było takiego odstręczającego w Boofulsie?
Z piskiem zdartych opon zjechał z Bulwaru Zachodzącego Słońca. Zaparkował na ulicy, bo właściciel domu, pan Capelli, zawsze wolał na noc wstawić swego dziesięcioletniego lincolna do garażu, w obawie, by ktoś go nie porysował, by nie opadł nań pyłek z kwitnących drzew lub przelatujący ptak nie ośmielił się zapaskudzić go częściowo strawionym ziarnem. Za plecami gospodarza Martin nazywał lincolna „Mafiamobil”.
Na górze, w niewielkim mieszkaniu, brudna filiżanka i talerze po śniadaniu i kolacji wciąż jeszcze leżały nietknięte w kuchennym zlewie, dokładnie tak, jak je zostawił. Był to jeden z aspektów samotnego życia, do którego ciągle jeszcze nie mógł przywyknąć. Przez otwarte drzwi sypialni widać było zmiętoszoną pościel na łóżku, w którym sypiał teraz sam, i wielki plakat pod szkłem z Gwiżdżącego Chłopca, pierwszego musicalu Boofulsa. Przeszedł do pustego, pomalowanego na biało pokoju stołowego. Stała tam jedynie samotna staroświecka sofa, obita gobelinem, i szare stalowe biurko przy oknie. Jane zabrała całą resztę. Po prostu wmaszerowali wraz z jej nowym przyjacielem i wynieśli wszystkie rzeczy, podczas gdy Martin nie przerywał pisania.
Facet miał nawet czelność postukać w biurko i zapytać Jane:
– To też chcesz?
Nie podnosząc wzroku znad dziesiątej wersji kolejnego odcinka Drużyny A, Martin swym akcentem Johna Wayne’a odparł:
– Dotknij go tylko, frajerze, i jesteś trupem!
Odejście Jane przyniosło ze sobą natychmiastową ulgę.
Koniec regularnego współzawodnictwa w krzykach, koniec napięć i konfliktów charakteryzujących ich małżeństwo. Umożliwiło to mu również kontynuowanie pracy przez cały dzień i pół nocy bez żadnych przeszkód. Dzięki temu właśnie zdołał ukończyć scenariusz Boofulsa w cztery dni. Po trzech tygodniach zaczynał sobie jednak zdawać sprawę z tego, że praca to zdecydowanie nie wszystko. Może Jane była wymagająca, niezręczna i uparta, przynajmniej jednak miał kogoś inteligentnego, z kim mógł pogadać i podzielić się przeżyciami, kogo mógł się trzymać. Co za sens miało samotne siedzenie przed telewizorem, popijanie wina i towarzyszący oglądaniu kolejnej komedii śmiech, na który odpowiadało jedynie echo?
Martin położył odrzucony scenariusz na biurko. Stała na nim jedynie IBM-owska elektryczna maszyna do pisania, stos papieru i czarno-białe reklamowe zdjęcie Boofulsa w mosiężnej oprawie. Zdjęcie było podpisane: „Dla Moiry, z pozdrowieniami od Boofulsa”. Martin znalazł tę fotografię w „Reel Thing”, sklepie z filmowymi pamiątkami na Bulwarze Hollywoodzkim. Nie miał pojęcia, kim mogła być Moira.
Ścianę nad biurkiem od sufitu do podłogi pokrywały zdjęcia, plakaty, listy i wycinki, wszystkie związane z Boofulsem. Oto Boofuls tańczący z Jenny Farr w Słonecznej serenadzie. Boofuls w ubranku marynarskim, Boofuls w makiecie aeroplanu w Tańcu w chmurach. Autentyczny list od prezydenta Roosevelta z podziękowaniem za podniesienie ducha ogółu dzięki piosence: „Marsz, marsz, marsz Ameryko!” I pożółkła tytułowa strona Los Angeles Times z soboty 19 sierpnia 1939 roku: „Boofuls zamordowany. Kochająca babcia ćwiartuje dziecięcą gwiazdę, a sama się wiesza.”
Przez długą chwilę Martin stał, wpatrując się w te nagłówki. Nagle z rozdrażnieniem zdarł gazetę ze ściany i zmiął ją w kulę. Jednak gniew minął mu prędko. Ostrożnie rozłożył dziennik na biurku i wygładził go dłonią.
Zawsze, nawet gdy był małym chłopcem, zachwycały go hollywoodzkie musicale z lat trzydziestych. Pomysł napisania musicalu Boofuls! wykluł się w jego umyśle tego samego dnia, kiedy zajął się scenopisaniem (cudowny, dawno miniony pierwszy tydzień, gdy sprzedał Glenowi A. Larsenowi Faceta na dnie). Boofuls! przez cztery lata lśnił gdzieś w oddali – złocista wizja, jedyna szansa na sławę i chwałę. Boofuls! – musical napisany przez Martina Williamsa. Rzecz jasna, nie potrafił napisać muzyki, nie było jednak takiej potrzeby. Boofuls nagrał ponad czterdzieści własnych piosenek, w większości autorstwa Glazera i Hansona. Każda piosenka była błyskotliwa, przebojowa, a większość z nich całkowicie zapomniano, toteż jakiekolwiek studio mogło je kupić bardzo tanio. W opinii Martina Boofuls! stanowił gotowy hit, a nikt o tym jeszcze nie pomyślał.
Morris Nathan miał nasrane w głowie. Był po prostu zazdrosny, bo nie wpadł sam na ten pomysł, a także dlatego, że Martin wykazał pierwsze objawy samodzielności twórczej. Morris wolał pokornych autorów. To dlatego ludzie tacy jak Stephen J. Cannell czy Mort Lachman zawsze przychodzili do niego z przeróbkami. Autorzy Morrisa, jeśli się im każe, przerobią scenariusz odcinka i sto razy, nigdy nie protestując. A przynajmniej nie na głos. Tacy galernicy Hollywood.
Chociaż nigdy nie pracowało mu się dobrze, kiedy się napił, Martin podszedł do parapetu i odkorkował dwulitrową butelkę czerwonego chardonnay, trzymaną na uczczenie entuzjastycznego przyjęcia Boofulsa przez Morrisa Nathana. Nalał sobie pełną szklankę i wypił od razu połowę. Morris Nathan. Co za szuja.
Nachylił się nad przenośnym magnetofonem kasetowym Sony, jedynym sprzętem, jaki zostawiła mu Jane, i przewinął do początku „Gwiżdżącego Chłopca”. Znowu zabrzmiały przeciągłe smyczki, dobrze znany wstęp, i wreszcie głos dawno już nie żyjącego dziecka zaczął śpiewać:
Tyle razy gdzieś zmykałeś
I robiłeś nie te rzeczy.
Tyle razy chwytał cię strach.
Lecz nie śmiałeś myśleć o łzach.
Byłeś – Gwiżdżącym Chłopcem!
Martin oparł się o okno i wyjrzał na sąsiednie podwórze, składające się w głównej mierze z basenu otoczonego jaskrawą zielenią sztucznego trawnika. Maria znów tam była na swoim dmuchanym materacu. Jej nos i sutki ochraniały papierowe krążki. Maria pracowała jako kelnerka w koktajl-barze Hyatta na Bulwarze Zachodzącego Słońca. Nazywała się Bocanegra i miała uda jak Carmen Miranda. Martin zaprosił ją kiedyś na randkę, piętnaście sekund przedtem, nim zza rogu domu wyłonił się potężny latynoski kulturysta o twarzy poznaczonej śladami po ospie, który objął ją ramieniem, wyszczerzył zęby do Martina i zapytał:
– Como la va, hombre?
Martin wydusił z siebie krótkie „Hasta luego” i to był początek i koniec pięknego związku.
Sącząc wino pomyślał o powrocie do przeróbki Drużyny A, jednak wczucie się w ostatnie szaleńcze wybryki Murdocka było bardzo trudne, gdy czuł takie przygnębienie z powodu Boofulsa. Wyszeptał do wtóru taśmy:
– „Byłeś – Gwiżdżącym Chłopcem!”
W tym momencie zadźwięczał telefon. Przez chwilę pozwolił mu dzwonić. Domyślał się, że to najprawdopodobniej Morris, który chce się dowiedzieć, kiedy będzie gotowy scenariusz. Biorąc pod uwagę, jak się w tej chwili czuł, odpowiedź brzmiała: w styczniu 2010. Wreszcie jednak Martin odwrócił się od okna i podniósł słuchawkę.
– Halo? Martin Williams.
– Cześć, Martin! – odpowiedział mu entuzjastyczny głos. – Tak się cieszę, że udało mi się ciebie złapać! Tu Ranione!
– O, cześć Ramone. – Ranione pracował za ladą w „Reel Thing”, sprzedając wszystko, od pamiątkowych programów z premiery Przeminęło z wiatrem do kolczyków Idy Lupino. To właśnie Ramone, bardziej niż ktokolwiek inny, pomógł mu skompletować unikalną kolekcję pamiątek po Boofulsie.
– Słuchaj, Martin, mam tu coś naprawdę ciekawego. Dziś rano przyszła do sklepu pewna kobieta i powiedziała, że ma na sprzedaż cały komplet mebli.
Martin odchrząknął.
– Pewnie, przydałyby mi się jakieś meble. Myślałem jednak raczej o wycieczce do magazynu meblowego w Burbank. Nie stać mnie na żadne antyki.
– Nie, nie, zupełnie nie łapiesz, o co chodzi. Ta kobieta kupiła część umeblowania starego domu Boofulsa. Rozumiesz, po śmierci dzieciaka odbyła się licytacja i sprzedano wszystko: zasłony, stoły, noże i widelce. Nawet całe jedzenie z lodówki. Wyobraź sobie, co za świr chciałby zjeść lody zamordowanego dziecka?
– I co? Ta kobieta kupiła część mebli?
– Może nie osobiście, tylko jej mąż, ojciec czy ktoś taki. W każdym razie ma – pozwól mi sprawdzić, zrobiłem sobie spis – ma dwa fotele, barek, kanapę, cztery taborety i lustro.
– Masz zamiar to dla niej sprzedać?
– Nie, meble to nie moja działka. A poza tym – sam wiesz – poza tobą nikt inny nie jest raczej zainteresowany Boofulsem. Poradziłem jej, żeby dała ogłoszenie do gazety. Może jakiś zboczeniec się zainteresuje.
– Co chcesz przez to powiedzieć? Że też jestem zboczeńcem?
– Daj spokój, stary, wiem, że jesteś w porządku. Powinieneś zobaczyć gości, co przychodzą tu pogrzebać w bieliźnie Carole Landis, czy inne tego typu sprawy.
– Jasne, chętnie obejrzałbym te meble, ale naprawdę nie mam akurat na zbyciu gotówki.
– To już twoja sprawa – odparł Ramone. – Jeśli jednak jesteś zainteresowany, kobieta nazywa się pani Harper i mieszka na Hillrise pod numerem 1334. Nic się nie stanie, jeżeli rzucisz na nie okiem.
– Dobra, chyba masz rację. Dzięki, że o mnie pomyślałeś.
– Nie ma sprawy, stary. Ilekroć słyszę nazwisko Boofuls, natychmiast myślę o tobie.
– Mam nadzieję, że to komplement.
– De nada – odpowiedział Ramone i rozłączył się.
Martin skończył wino. Wiedział, co powinien zrobić – zasiąść sumiennie do maszyny, wkręcić w nią kartkę papieru i zabrać się za pisanie Drużyny A. Choćby się nawet nie zgadzał z Morrisem i jakkolwiek był urażony jego reakcją na Boofulsa, był to jednak przedsiębiorczy agent o doskonałych kontaktach, który dawał mu możność zarabiania piórem. Całkiem możliwe, że jeżeli Martin nie skończy do jutra tej przeróbki, Morris nigdy już nie zdoła sprzedać jego roboty Stephen J. Cannell Productions.
Ale, do cholery, był tak zniechęcony i tak miał dosyć pisania błyskotliwego, bezsensownego dialogu. Wyprawa na Hillrise Avenue, mająca na celu obejrzenie autentycznych mebli Boofulsa, mogła być właśnie tym, czego potrzebował dla podtrzymania się na duchu. Nawet samo dotknięcie ich to już byłoby coś: dotknąć tych właśnie mebli, na których siadywał mały Boofuls. Sprawiłoby to, że Boofuls wydałby się bardziej realny, a Morris Nathan bardziej ulotny – w tym momencie zaś Martin nie był w stanie wymyśleć lepszego lekarstwa.
Hillrise Avenue to ulica stromo wznosząca się za Zbiornikiem Hollywoodzkim. W 1952 roku tutejsze domy stanowiły awangardę, obecnie zaczynały pojawiać się na nich oznaki zaniedbania i zniszczenia. Hillrise była jedną z tych okolic, które jakoś nigdy nie stały się modne i teraz z rezygnacją niszczały, stanowiąc ewentualną szansę zysku dla jakiegoś sprytnego handlarza nieruchomości.
Martin zaparkował swego mustanga z tylnymi kołami dotykającymi krawężnika i wysiadł. Roztaczał się stąd rozległy widok na dalekie Los Angeles, przesłonięte smogiem, z bliźniaczymi nagrobkami Century City wznoszącymi się ponad pokrywę dymu. Wspiął się na strome betonowe schody prowadzące do numeru 1334, płosząc jaszczurkę, która umknęła w trawę.
Dom miał kształt kwadratu, a kolor truskawki. Balkon w hiszpańskim stylu obiegał go naokoło. Otaczający ogród był suchy i zapuszczony. Chwasty porastały ścieżki, a krzewy juki w większości sprawiały wrażenie chorych. Daszek nad frontowym gankiem pokrywała gruba warstwa martwego, wysuszonego bluszczu, nad wszystkim zaś unosiła się woń uszkodzonej kanalizacji.
Nacisnął dzwonek. Dźwięk zabrzmiał ostro, nagląco, lecz jakby daleko, niczym kobieta krzycząca na sąsiedniej ulicy. Martin szurnął swymi sportowymi butami Nike i czekał, aby ktoś wreszcie otworzył. „Tyle razy chwytał cię strach” zaśpiewał cichutko. „Byłeś – Gwiżdżącym Chłopcem!”
Drzwi frontowe otwarły się i na ganek wyszła drobna kobieta około sześćdziesiątki. Miała białą, wytapirowaną fryzurę i bawełnianą sukienkę mini. Jej twarz ozdabiały podwójne sztuczne rzęsy, z których jedna przekrzywiła się dziko w kąciku oka, i bladopomarańczowa szminka. Wyglądała, jakby nie zmieniała stroju ani makijażu od czasu ukazania się „Sierżanta Peppera”.
Martin był tak zaskoczony, że zupełnie nie wiedział, co powiedzieć. Kobieta wpatrywała się w niego, mrużąc lewe oko, aż wreszcie zapytała:
– Ta-a-ak? Pan coś sprzedaje?
– Ja, eee...
– Nic nie widzę. – Kobieta rozejrzała się wokół. – Żadnych szczotek, encyklopedii ani Biblii. Chce pan umyć mój samochód, czy o to chodzi?
– Tak naprawdę, to przyszedłem w sprawie mebli – wyjaśnił Martin. – Pani jest panią Harper, prawda? Zadzwonił do mnie Ramone Perez z „Reel Thing”. To mój przyjaciel. Wie, że interesuję się Boofulsem.
Pani Harper spojrzała na niego, pociągając nosem i szczypiąc się w policzek.
– Naprawdę? Jeśli rzeczywiście interesuje pana Boofuls, to wydaje się, że jest pan jedyną taką osobą w całym Hollywood. Woziłam moje meble do wszystkich domów aukcyjnych i sklepów z filmowymi pamiątkami, jakie tylko mogłam znaleźć, i zawsze była ta sama historia.
– Tak? – spytał Martin, pragnąc dowiedzieć się, co to była za historia, która zawsze się powtarzała.
– Cóż – skrzywiła się pani Harper. – To makabryczne, oto, co mówili. No, wie pan, teraz jest popyt na rzeczy związane z filmem. Trumna, w której leżał Bela Lugosi, kiedy pierwszy raz grał Draculę. Ta sama śruba, która przechodziła przez szyję Borisa Karloffa. Ale nikt nawet nie tknie mebli biednego małego Boofulsa.
Martin odczekał chwilę, pani Harper jednak najwidoczniej nie zamierzała z własnej woli powiedzieć nic więcej.
– Zastanawiam się, czy może mógłbym wejść i obejrzeć.
– Z zamiarem zakupu? – zapytała ostro pani Harper, po czym zamrugała lewym okiem, zacisnęła powiekę i dodała: – Przeklęte rzęsy! To nowy rodzaj. Nie mam pojęcia, co ma je trzymać na miejscu. Jeśli mnie pan spyta, to myślę, że chyba butapren. One... podwijają się w górę. Widywałam stonogi, które zachowywały się lepiej. I to żywe stonogi.
Wprowadziła Martina do holu. Unosiła się tam kwaśna woń, a samo wnętrze sprawiało przygnębiające wrażenie, choć kiedyś zostało urządzone w najnowszym, bajecznym stylu lat sześćdziesiątych. Podłogę pokrywała kudłata biała wykładzina, skołtuniona niby futro podstarzałego Yeti. Zasłony były kolorowe, w żółte, pomarańczowe i fioletowe psychodeliczne zygzaki, zaś naokoło pokoju stały ustawione w prostokąt białe skórzane krzesła na czarnych nogach ze złotymi stopami. Był tam nawet biały stereofoniczny gramofon z automatyczną zmianą płyt, który natychmiast skojarzył się Martinowi z Beatlesami, Beach Boysami i licealnymi prywatkami. Przez krótki, przejmujący moment wydało mu się, że znów ma szesnaście lat.
– Jestem wdową – powiedziała pani Harper, jakby poczuła konieczność wyjaśnienia, dlaczego wnętrze jej domu stanowi muzeum najnowszej mody sprzed lat dwudziestu. – Arnold zmarł w 1971 roku, i to wszystko... po prostu przypomina mi go.
Martin skinął głową na znak, że rozumie. Pani Harper dodała:
– Jemu też nie podobały się meble Boofulsa. Naprawdę ich nie cierpiał. Kupił je jego ojciec, tuż przed wojną. Widzi pan, jego ojciec urządzał właśnie dom, pojechał na licytację i kupił je – no bo były takie tanie. Dopiero potem ktoś mu powiedział, do kogo przedtem należały. A co więcej... stały właśnie w tym pokoju, w którym biednego małego Boofulsa – no, wie pan – załatwiono. Co za okropna rzecz. Wie pan, to nawet straszliwsze niż Charles Manson, bo przecież ona porąbała to kochane maleństwo niczym... nawet nie chcę o tym myśleć. I, co gorsza, wszyscy inni też nie chcą.
– Czy moglibyśmy... eee, obejrzeć je? – zapytał Martin.
– Ależ oczywiście. Są w piwnicy. Nie ujrzały światła dziennego od dnia, w którym dostaliśmy je od ojca Arnolda. Arnold wcale ich nie chciał, ale jego ojciec nalegał. Arnold nigdy nie potrafił się przeciwstawić swojemu ojcu. No, niewielu ludzi to umiało. Straszny był z niego tyran.
Pani Harper poprowadziła go do kuchni. Wspięła się na palce, odsłaniając przy tym tak wiele kościstej nogi, że Martin musiał odwrócić w...
andrasza