Krentz Jayne Ann - Koniec lata.pdf - Krentz Jayne Ann - casia99

JAYNE ANN KRENTZ

KONIEC LATA

ROZDZIAŁ 1

Znowu dostał kosza. Szósty raz w ciągu pięciu tygodni. Nick Harte odłożył

słuchawkę, wstał i podszedł do okna saloniku. Sześć razy z rzędu.

Z takimi wynikami facet może nabawić się kompleksów. Czemu to sobie robi?

Wpatrywał się w szarą mgłę, spowijającą wszystko za oknem. Dopiero zaczęło się

lato, a wraz z nim chłodne, wilgotne, mgliste poranki i długie, słoneczne popołudnia. Dobrze

znał tę porę roku w Eclipse Bay. Dorastając, spędzał tu wszystkie wakacje, ferie i długie

weekendy. Jego rodzice i dziadkowie wyprowadzili się stąd, on sam mieszkał z synem w

Portland, ale nie zmieniało to faktu, że od trzech pokoleń Harte'owie byli częścią Eclipse Bay.

W letnie weekendy miasto zapełniało się turystami, którzy przechadzali się po

wietrznej plaży, zaglądali do sklepów i galerii. Latem odżywał odwieczny rytuał - w piątkowe

i sobotnie wieczory gromady nastolatków rozbijały się swoimi samochodami po Bayview

Drive.

Latem do miasta napływali letnicy, obcy, którzy wynajmowali na parę tygodni, a

czasem na miesiąc, zniszczone domki na klifach. Robili zakupy u Fultona, tankowali na

Eclipse Bay Gas & Go. Niektórzy wpadali do Total Eclipse na piwo i bilard. Ich dzieci

flirtowały z miejscowymi nastolatkami podczas ciepłych wieczorów na nabrzeżu, były

zapraszane na imprezy. Ale niezależnie od tego Jak bardzo zaprzyjaźnili się z miejscowymi, i

tak na zawsze zostawali letnikami. Obcymi. Nikt z miasta nie traktował ich jak swoich.

Eclipse Bay rządziło się własnymi prawami. Ludzie dzielili się na swoich i obcych.

Harte'owie, tak jak i Madisonowie, zaliczali się do swoich.

Nick myślał o tym, że choć czuje się tu jak w domu, od dawna nie spędzał całych

wakacji w Eclipse Bay. Pewnie dlatego, że jego żona Amelia nigdy nie lubiła tego

miasteczka. Od jej śmierci minęły prawie cztery lata, ale on nie powrócił do dawnych

zwyczajów i nie przyjeżdżał tu zbyt często. Aż do tego lata. W tym roku było zupełnie

inaczej.

- Ej, tato, możesz już zobaczyć moje rysunki.

Nick odwrócił się do swojego prawie sześcioletniego syna, który stanął w drzwiach.

Szczupły, z ciemnymi włosami i poważnymi ciemnoniebieskimi oczami, Carson był

miniaturową wersją jego samego i innych Harte'ów. Ale Nick dobrze wiedział, że nie chodzi

tylko o wygląd. Carson był nad wiek rozwinięty, zorganizowany i zdyscyplinowany. A jego

zdolność skupienia się na celu i uparte dążenie do osiągnięcia tego, co zamierzał,

potwierdzały, że niczym nie różnił się od innych Harte'ów.

W tej chwili miał dwa cele. Pierwszym było dostać psa. Drugim - wystawić swoją

pracę na dziecięcej wystawie podczas dorocznego letniego festiwalu w Eclipse Bay.

- Nie jestem krytykiem - uprzedził Nick.

- Musisz mi tylko powiedzieć, który się będzie bardziej podobał pani Brightwell.

- Wiesz co, synku? Zdaje mi się, że jestem ostatnim człowiekiem na świecie, który

wie, co się może podobać pani Brightwell.

Twarz Carsona ściągnęła się z niepokoju.

- Dzwoniłeś teraz do niej?

- Aha.

- Znowu dała ci kosza?

- Niestety.

- Tato, musisz przestać ciągle do niej dzwonić. Nie zawracaj jej głowy - prosił

zaniepokojony, gwałtownie gestykulując. - Wszystko zepsujesz, jeśli ją zezłościsz. A jak w

ogóle nie wybierze mojego rysunku?

- Wcale nie dzwonię do niej ciągle. - Cholera. Tłumaczy się własnemu synowi. -

Tylko sześć razy od wernisażu Lillian.

Był pewien, że wtedy między nim i Octavią coś zaiskrzyło. Octavia była właścicielką

Bright Visions, galerii sztuki w Portland z filią w Eclipse Bay. Zorganizowała wystawę jego

siostrze. Na wernisaż zostało zaproszone całe miasteczko. Pojawiła się większość

miejscowych, począwszy od Virgila Nasha, właściciela sex shopu, po wykładowców z

pobliskiego Chamberlain College. Wernisaż zaszczyciło swoją obecnością także kilkoro

członków kadry naukowej z Instytutu Studiów Politycznych w Eclipse Bay.

Wszyscy kłębiący się w galerii popijali dobrego szampana, zajadali drogie przekąski i

zgrywali się na koneserów sztuki. Kiedy Nick wszedł do zatłoczonej sali, wystarczyło jedno

spojrzenie na Octavię i natychmiast zapomniał, że przyszedł tam, żeby oglądać obrazy Lillian.

Pamiętał z najdrobniejszymi szczegółami, jak tamtego wieczoru wyglądała Octavia.

Miała jasną, zwiewną sukienkę do kostek i delikatne sandałki na szpilkach, uwydatniające jej

ładne stopy. Rude włosy zaczesała do tyłu, eksponując interesujące rysy twarzy i tajemnicze

oczy w kolorze morskiej zieleni.

Miał wrażenie, że choć obecna ciałem, duchem była gdzie indziej. Eteryczna i

subtelna, równie dobrze mogłaby się okazać królową wróżek, która przybyła z magicznej

krainy, gdzie obowiązywały inne prawa.

Tego wieczoru trzymał się jak najbliżej niej. Bez reszty nią zafascynowany, pragnął ją

chronić. Nie chciał, żeby wróciła do swojego świata, gdziekolwiek by się on znajdował.

Nagle stał się dziwnie zaborczy. Ogarniała go wściekłość za każdym razem, kiedy

tylko zakręcił się przy niej jakiś inny facet. Zdecydowanie przesadna reakcja po blisko

czterech latach praktykowania czegoś, co jego siostry złośliwie nazywały niezobowiązującym

celibatem. Owszem, miał na koncie kilka dyskretnych romansów. Ale to powinno go tylko

uodpornić.

Jego reakcja, gdy poznał Octavię, zaskoczyła go i zdezorientowała. Na swoje

usprawiedliwienie miał tylko jedno - wydawało mu się, że Octavia była nim tak samo

zainteresowana jak on nią. Widział to, patrząc w jej duże zielone oczy.

Kiedy jednak pod koniec wieczoru w delikatny sposób odrzuciła jego zaproszenie na

kolację, było to dla niego jak zimny prysznic. Przekonywał siebie, że słyszał żal w jej głosie.

Po paru dniach, kiedy oboje wrócili już do Portland, spróbował więc znowu.

Kiedy za drugim razem dawała mu kosza, wymówiła się tym, że musi pilnie jechać do

Eclipse Bay. Podobno jej asystentka Noreen Perkins, która miała doglądać tamtejszej filii,

zrezygnowała z dnia na dzień z pracy i wyjechała z artystą, który wystawiał swoje prace w

Bright Visions.

Od tamtej pory Octavia wpadła do Portland tylko raz i to na chwilę. Wtedy

zaproponował spotkanie po raz trzeci, ale powiedziała, że przyjechała tylko dopilnować

wernisażu i nie ma czasu udzielać się towarzysko. Następnego ranka wróciła do Eclipse Bay.

Stało się jasne, że nieprędko zawita znowu w Portland. Nie pozostawiało mu to

dużego pola do manewru.

Dwa tygodnie temu postanowił, że spędzi z Carsonem lato w Eclipse Bay. Ale

zmniejszenie dystansu zwiększyło tylko pomysłowość Octavii w wymyślaniu wymówek,

dlaczego nie może się z nim spotkać.

Chociaż tak naprawdę powinien się martwić tym, że im więcej powodów znajduje

Octavia, by mu odmówić, tym więcej on stara się znaleźć przyczyn, żeby jeszcze raz do niej

zadzwonić.

Wiedział, że nie ma jakiejś szczególnej awersji do facetów W zeszłym tygodniu dwa

razy była na kolacji z Jeremym Seatonem, wnukiem Edith Seaton, właścicielki sklepu z

antykami, mieszczącego się obok galerii Bright Visions. Seatonowie mieszkali w Eclipse Bay

od tak dawna jak Harte'owie i Madisonowie. Mąż Edith, Phil, zmarł kilka lat temu, ale ona

wciąż aktywnie uczestniczyła w życiu miasta. Jej syn i córka wyprowadzili się, ale Jeremy

niedawno wrócił i zaczął pracować jako analityk w Instytucie Studiów Politycznych. Instytut

centrum życia politycznego i towarzyskiego, był oknem Eclipse Bay na wielki świat.

Krentz Jayne Ann - Koniec lata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: