Becnel Rexanne - Swatka 01 - Swatka.pdf - Becnel Rexanne - ssaaggaa

REXANNE BECNEL

SWATKA

Londyn, 1 sierpnia 1818 roku

Wokół roztaczała się aura miłości. Subtelna muzyka, delikatna woń perfum,

szelest jedwabiu… Tańczące pary tonęły w blasku dwustu woskowych świec,

płonących w srebrnych kandelabrach. W takiej scenerii rodziła się miłość, a

przynajmniej to, co w kręgu londyńskiej socjety uważano za miłość.

W uszach Olivii Byrde rozbrzmiewało tylko jedno zdanie: nic z tego nie

wyjdzie.

Tańczyła walca wiedeńskiego z Williamem DeLeary, pilnie zważając, by cały

czas się uśmiechać. Wirowała, kołysała się i zataczała kręgi, poirytowana

zachowaniem pana DeLeary, wpatrzonego w nią jak w obraz. Z przeciwległego

krańca sali obserwowała ją uśmiechnięta matka.

Mimo to uparta fraza wciąż powracała w rytm znanej melodii: nic z tego nie

wyjdzie. Nie wyjdzie. Nie wyjdzie… Dawanie jakiejkolwiek nadziei panu DeLeary

byłoby wielką pomyłką, bo jeśli nie zagłaskałby jej na śmierć, to bez wątpienia

umarłaby przy nim z nudów. Zaledwie więc tura się skończyła, podziękowała mu i

pospiesznie schroniła się pod skrzydła Clarissy, przyjaciółki, którą najszybciej udało

się wypatrzyć w tłumie.

- Doprawdy, powinni zamknąć drzwi na klucz, żeby już nikt więcej nie

wchodził. Jest wystarczający tłok - westchnęła Clarissa, wachlując się od niechcenia.

- Możemy sobie tylko pomarzyć - odparła Olivia, błądząc wzrokiem po

wspaniałej sali balowej Burlingtonów, wypełnionej po brzegi prawie siedmioma

setkami wykwintnie odzianych gości. Każdy z nich przyszedł tu głównie po to, by się

pokazać i popatrzeć na innych, którzy przyszli w tym samym celu. Tak było na

każdym balu, przyjęciu, raucie… Młode damy wdzięczyły się w nadziei przywabienia

określonego młodzieńca. Młodzi dżentelmeni prężyli pierś, usiłując wywrzeć dobre

wrażenie zarówno na córkach, jak i ich matkach. Mamusie zaś fruwały wokół,

zdecydowane pokierować wszystkim tak, by zrealizować wcześniej poczynione

plany.

Olivia pokręciła z niedowierzaniem głową. Już trzeci rok uczestniczy w tym

bezsensownym wydarzeniu. Trzeci sezon obraca się wśród tych ludzi. Gdyby nie jej

przedsięwzięcia matrymonialne, dawno by postradała zmysły.

Rzuciła okiem na swój balowy karnecik. Trzy tańce nadal miała wolne.

Dwóch panów już odesłała z kwitkiem… Matka na pewno nie byłaby zadowolona.

Na szczęście matka, pełna życia, elegancka lady Dunmore, była w tej chwili zajęta

którymś ze swoich wielbicieli.

- Słyszałaś? - zwróciła się Olivia do Clarissy. - Podobno Książątko ma się

pokazać na balu, zanim podadzą śniadanie. Lady Burlington nie kryje swojego

zachwytu. Szkoda, że biednej Anne ten wieczór nie sprawia takiej radości, jak jej

matce...

- A to czemu? - spytała Clarissa, machając ręką którejś z przyjaciółek. -

Przecież Anne nie opuściła ani jednego tańca. Jej złocista jedwabna suknia od

Madame Henry jest olśniewająca, tak samo jak rodzinne szafiry, które dziś założyła.

Jest niekwestionowaną królową balu. Na cóż się może uskarżać?

- Chodzi o lorda Dexlera - odparła cicho Olivia, tak by nikt nie mógł

podsłuchać. - Interesuje się nim zarówno ona, jak i jej matka. Lady Burlington bardzo

by się przyszły książę podobał jako zięć. A co do Anny… no cóż, myślę, że także

obdarzyła go uczuciem.

- Ale zdaje się, że i on coś do niej poczuł. Czyżby pojawiła się inna kobieta?

Och, mów, Olivio. Ty zawsze pierwsza wiesz o takich rzeczach.

- To są tylko moje przypuszczenia i domysły. Rzecz w tym, że jego ojciec to

straszny skąpiec. Jak myślisz, co sobie pomyśli o kobiecie, która urządza takie

wystawne przyjęcia, i to bez żadnego szczególnego powodu?

Na twarzy Clarissy pojawiło się zatroskanie.

- Och, mój Boże… Powinnaś ją ostrzec.

- Zrobiłam to. Ale Anne jest pod wpływem matki, a lady Burlington, jak

wiesz, nie słucha niczyich rad.

Clarissa roześmiała się.

- Cóż począć… Możesz udzielić komuś rady, ale nie zmusisz go, żeby się do

niej zastosował.

Tym razem roześmiała się także Olivia.

- Obawiam się, że uderzyły mi do głowy sukcesy w kojarzeniu par. Ty i

Robert jesteście bez wątpienia największym z nich. Anne szalenie podoba się lord

Dexler. Ale jeśli jest równie ekstrawagancka, jak jej matka, to obawiam się, że nie

będą do siebie pasować.

- Zawsze powtarzasz, że lepiej dowiedzieć się o tym zawczasu - wtrąciła

Clarissa. - Robisz notatki na temat wszystkich mężczyzn do wzięcia w towarzystwie i

udzielasz mądrych rad przyjaciółkom. Ale powiedz mi, kiedy ty znajdziesz męża dla

siebie, Olivio? Tylu dżentelmenów zabiega o twoje względy, a ty nie jesteś

zainteresowana żadnym z nich. Kto jest zatem odpowiednią partią dla ciebie?

Olivia uśmiechnęła się do przyjaciółki. Dotknęła palcami sznurka pereł na

szyi. Prawdę mówiąc, nie miała nic przeciwko małżeństwu… Ale choć upłynęły trzy

sezony, wciąż szukała tego jedynego.

Kolejne przyjaciółki stawały na ślubnym kobiercu. Rosa i Merrill, Dorothy i

Alfred, a teraz Clarissa i Robert. Szczyciła się, że to ona pomogła im znaleźć

małżeńskie szczęście. Ale dzięki tym sukcesom czuła się coraz bardziej jak zwiędła w

staropanieństwie ciotka. Choć niedawno obchodziła dwudzieste pierwsze urodziny,

czasami miała wrażenie, że nigdy nie zazna miłości.

I tym razem na nic zdała się olśniewająca toaleta, przy której upierała się

matka. Jaki był pożytek z bogato zdobionej sukni, skoro nie było tu nikogo, na kim

chciałaby zrobić wrażenie?

Kłopot polegał na tym, że na kolejnych przyjęciach widywała wciąż tych

samych mężczyzn. Wiedziała, który z nich dobrze tańczy, chętnie zasiada przy

karcianym stoliku, a który ma duszę awanturnika. Wiedziała tak wiele, bo miała

otwarte oczy i uszy, i zapisywała wszystko w notesie, który jedna z przyjaciółek

nazwała „małym swacikiem - kajecikiem”. Obserwowała wszystkich młodych

dżentelmenów w towarzystwie - i młode damy - a po upływie trzech sezonów miała

już dobrze opanowaną sztukę kojarzenia par.

Ale wciąż nie spotkała odpowiedniego dla siebie mężczyzny.

- No więc - ponagliła Clarissa. - Czy jest ktoś szczególny w tym roku?

- Nie. O, spójrz - dodała, wskazując wachlarzem tłum. - Czy Judith i pan

Morrison nie są piękną parą? On jest prawie tak samo nieśmiały jak ona, ale wygląda

na to, że konwersacja idzie im całkiem dobrze...

Uśmiechnęła się z zadowoleniem na widok młodej pary. Był to najświeższy

romans, jaki rozkwitł dzięki jej dyskretnej pomocy. Wszyscy sądzili, że dwie

nieśmiałe myszki, Judith i pan Morrison, nie będą miały się ku sobie. Olivia wiedziała

jednak, że to, czego potrzebuje każde z nich, to spotkanie w zacisznym miejscu, gdzie

nie będą ich ścigać niczyje natrętne głosy ani opinie.

Westchnęła, uspokojona, że każdy znajdzie swoją połowę. Nawet ona. Trzeba

tylko cierpliwie czekać.

- Panno Byrde? - wyrwał ją z zamyślenia męski głos. Odwróciła się i

przywołała uśmiech na twarz.

- Lord Hendricks.

Mężczyzna pochylił się nad jej ręką, rozpromieniony.

- To chyba taniec, który mi pani obiecała.

- Istotnie - odparła Olivia, starannie kryjąc rezygnację. Wicehrabia Hendricks

był obecnie faworytem jej matki do roli zięcia. Olivia otrzymała od niej surowe

przestrogi, by nie ośmieliła się go zniechęcać.

- Miłej zabawy - powiedziała Clarissa, posyłając Olivii znaczące spojrzenie.

Olivia ujęła ramię lorda Hendricksa i ruszyła z nim na parkiet. Kadryl był jej

ulubionym tańcem, a lord doskonale tańczył. Nie mylił kroku, tak jak to zdarzało się

niektórym dżentelmenom. W dodatku był utytułowany, miał duży dochód, no i był

bystry. Ukończył Cambridge z pierwszą lokatą.

Musiała przyznać, że stanowili doskonałą parę. Przy tym lord Hendricks nie

krył swego uwielbienia dla Olivii. Jednakże ku własnej konsternacji czuła, że oprócz

przyjaźni nic więcej nie może mu zaoferować.

Nie wiedziała, co robić. Nie była przecież głupiutkim dziewczątkiem, które

czeka na wielką miłość. Wszystkie te namiętności, sercowe rozterki i szalone uczucia

zdarzały się w powieściach, a nie w realnym życiu. Starała się w to uwierzyć i

wmówić sobie, że powinna być szczęśliwa z lordem Hendricksem. Nic z tego…

Oczekiwała od męża o wiele więcej, niż on byłby w stanie jej zapewnić. Tylko co to

miało być? Nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie.

Kwartet smyczkowy zagrał głośniej. Kiedy wykonywali kolejną figurę tańca,

Olivia zobaczyła kątem oka, jak matka kiwa aprobująco głową w jej kierunku.

Wyprostowała się. Niedługo będzie musiała coś z tym zrobić… Odrzuciła trzy

propozycje małżeństwa w czasie pierwszego sezonu, pięć w czasie drugiego, a w tym

roku już dwie. Nie uśmiechało jej się bynajmniej dawanie kosza kolejnemu

mężczyźnie. Ostatnim razem matka dąsała się na nią przez całe tygodnie.

Może należałoby zmienić otoczenie, pomyślała, kiedy zataczali koło. Lord

Hendricks uśmiechnął się do niej promiennie. Odwzajemniła uśmiech, ale myślami

była gdzie indziej. Tak jest, zmiana otoczenia - o ile uda się przekonać matkę.

Nazajutrz rano Olivia, pochylona nad dziennikiem, przeczytała jeszcze raz

ostatni wpis.

Lord S. Tańczy dobrze. Pije i gra w karty z umiarem. Nie jest skąpy. Niestety,

nadzwyczaj oddany matce, wyjątkowo zaborczej.

W zamyśleniu postukała piórem w podbródek. Poza tym lord Simington był

nudny jak kołek w płocie, a i wyglądał niewiele lepiej od niego. Z tego co

zaobserwowała, nie miał własnych poglądów, z wyjątkiem tych, które dotyczyły jego

arystokratycznych rodziców. Ale nie był pijakiem ani kobieciarzem, a to miało duże

znaczenie. Byłby idealnym kandydatem dla jednej z trzech młodych dam, aczkolwiek

Charlotte trzęsłaby się jak listek pod surowym spojrzeniem swej matki.

Co tam… Wiedziała od początku, że znalezienie właściwego partnera dla

Charlotte Littleton nie będzie łatwym zadaniem.

- Mamo - zawołała - czy przyjęcie u Littletonów ma być w ten czwartek, czy

w przyszły?

Augusta Lindford Byrde Palmer, wicehrabina Dunmore, siedziała przy swoim

biurku. Wciąż wynajmowały rezydencję w Farley House. Lady Augusta przeglądała

zaproszenia, Olivia robiła notatki na temat ostatniego wieczoru, a dwunastoletnia

Sara haftowała. Starszy brat Olivii, James Linford, młody, będący nadzwyczaj dobrą

partią wicehrabia Farley, jeszcze się nie pokazał. Bez wątpienia kolejna noc spędzona

na hulance z jego wspaniałymi przyjaciółmi… Bynajmniej nie spieszyło mu się do

żeniaczki.

Olivia żałowała, że nie ma takiej swobody jak jej brat.

- Mamo - ponagliła. - Co z Littletonami?

Becnel Rexanne - Swatka 01 - Swatka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: