009. Czarna sukienka (tekst).pdf

CZARNA SUKIENKA

Schowaj, matko, suknie moje,

Perły, wie ı ce z ró Ň :

Jasne szaty, Ļ wietne stroje,

To nie dla mnie ju Ň ! —

Niegdy Ļ jam stroje, ró Ň e lubiła,

Gdy nam nadziei wytryskał zdrój;

Lecz gdy do grobu Polska wst Ģ piła,

Jeden mi tylko przystoi strój:

Czarna sukienka!

Narodowe nuc Ģ c Ļ piewki,

Widz Ģ c szcz ħĻ cia Ļ wit,

Kiedym szyła chor Ģ giewki

Do uła ı skich dzid,

W ten czas mnie kryła szata godowa;

Lecz gdy w Ļ ród bitwy brat zgin Ģ ł mój.

Kul Ģ przeszyty w polach Grochowa —

Jeden mi tylko przystoi strój:

Czarna sukienka.

Gdy kochanek w sprawie bratniej

M Ļ ciw Ģ nios Ģ c bro ı ,

Przy rozstaniu raz ostatni

Moj Ģ Ļ cisn Ģ ł dło ı ,

W ten czas, cho ę smutna, lubiłam stroje,

Lecz gdy si ħ krwawy uko ı czył bój,

A on gdzie Ļ poszedł w strony nie swoje,

Jeden mi tylko przystoi strój:

Czarna sukienka.

Gdy li Ļę lauru, Wawru kwiaty,

Dał nam zerwa ę los,

Brałam perły, drogie szaty,

I trefiłam włos.

Lecz gdy nas zdrady wrogom sprzedały,

Gdy zaległ Polsk ħ naje Ņ d Ņ ców rój,

Gdy w wi ħ zach j ħ czy naród nasz cały

Jeden mi tylko przystoi strój:

Czarna sukienka.